De Coastal Trail Series van Endurancelife zijn geweldig. Dat wist ik al en toch weet de organisatie mij weer te verrassen. Trailen in optima forma. Voeg daar een volledig georganiseerde reis inclusief trainingsroute van mijn werk aan toe en het feest is compleet. Helemaal als het gezelschap top is. Als het dan ook nog eens lekker gaat word ik euforisch.
Het verhaal van deze trail begint eigenlijk al in het begin van dit jaar. Ik weet niet meer precies wanneer. Jeanette tipt mij over dit evenement van HAN sportief en ik schrijf mij blind in. Mijn werkgever die een trailreis organiseert en dan niet zo maar eentje maar eentje van de CTS. Daar moet ik bij zijn.
De organisatie is in handen van HAN sportief. Het hardloopgroepje was een beetje aan het doodbloeden totdat er een tweetal dames, Kitty en Joanneke, de bal oppakten. Dat gaat zeer professioneel. Zij schakelen Marko Koers in voor de begeleiding. Een goede zet. Later komt Iris daarbij.
Het clubje organiseert niet alleen een evenement maar ook de route ernaar toe. Collega’s waaronder een flink aantal die nog maar kort rennen of zelfs beginnen melden zich aan voor het trainingsprogramma. Onder begeleiding trainen zij naar een 10k en halve M. Zij gaan de uitdaging aan om hier te verschijnen. Met 70 man (!!) sterk halen ze de streep. Ik heb daar groot respect voor. Een hele knappe prestatie. Uiteraard ook hulde aan de trainers. Goed gedaan.
Wellicht vergeet ik nog een heleboel te melden hier. De fun runs, de voedingsadviezen, de persoonlijke tips, de trainingswedstrijden. Alles is echt tip top in orde. En dan heb ik het nog niet eens over de sponsoring door de baas. Het kan niet op.
Voor mij begint de wedstrijd op vrijdag 6 december. Ik heb een deel van het voorprogramma meegemaakt. Ik heb zelfs als ervaringsdeskundige een presentatie gegeven op een van de thema-avonden. Maar verder is dit deel een beetje aan mij voorbijgegaan. De trainingen passen niet in mijn agenda en trainingsschema. De voorbereiding is dan ook weer marginaal. Officieel ben ik nu bezig met mijn rustseizoen en train ik minimaal. Mijn laatste wedstrijd van dezelfde omvang, de beartrail, ging uitermate moeizaam, dus ik hield mijn hart vast.
De reis naar de startlocatie gaat per bus. Half negen vertrek vanuit Arnhem, via Nijmegen en Den Bosch naar Calais om daar met bus en al de trein in te rijden. Om 8 uur arriveren wij in Poole. Mijn kamergenoot is voor mij uitgekozen. Jan Fokke (aka Fast Fokkie) neemt ook deel aan de Ultra. Verrassing! Oorspronkelijk zou ik samen met Bram lopen maar die heeft zich helaas geblesseerd en durft de lange afstand niet aan. Er was een plekje over en een dag voor de wedstrijd wordt Jan gebeld of hij zin heeft. Was mijn voorbereiding minimaal, dan kan je nagaan hoe dat voor Jan is geweest. Het wordt helemaal mooi als Hans zich voor de marathon bij dit gezelschap aansluit. De bus was vol en Hans is per vliegtuig over gekomen. Bijkomend voordeel is dat hij een huurauto heeft. De lange afstandslopers starten een paar uur eerder dan de rest.
De avond voor de wedstrijd zal mij nog lang blijblijven. Hans en Jan delen mijn passie en nog veel erger. Beide zijn bergbeklimmers en avonturiers. Mooie verhalen. Al snel gaat het gesprek over trails in Nepal. De avond vliegt voorbij. Verder worden we grenzeloos verwend door Dimpee de Sales Manager van het hotel. Doordat Jan en Hans vrij laat zijn aangesloten gaat iets mis met het bestelde diner. Bovendien hebben we geen idee meer wat we besteld hebben. Gevolg is dat Dimpee alles brengt waar we trek in hebben en het bier erbij levert ter compensatie. Al lang geleden heb ik geleerd dat een ontspannen avond bijdraagt aan het volbrengen van de wedstrijd de dag erna. Dat deel is alvast gelukt.
De volgende ochtend zitten we om half zes aan het ontbijt. Ed de chauffeur komt ons nog even succes wensen en ook Kitty en Iris van het ‘crew team’ hangen om 6 uur uit het raam om ons succes te wensen.
In een half uurtje zijn we bij de start. We passeren een ‘ firing range’ en moeten oppassen voor overstekende tanks! In het startgebied is het heel erg koud. Ik heb meerdere lagen aan en koop ook een ‘ hoodie’ in de shop van endurancelife. Die wilde ik al heel lang hebben. Die trek ik ook nog aan. Zo.
Om kwart over acht is er een briefing die geen verrassingen oplevert. Alles is weer strak georganiseerd. De wedstrijd is zoals verwacht ‘ self-supporting’ met als argument dat men toch niet weet wat wij lekker vinden en dat we dat dus beter zelf mee kunnen meenemen.
Vlak voor vertrek komt de bus met de eerste groep HAN-ners voor de halve. We worden nog succes toegewenst, krijgen nog wat foto-momentjes en we gaan.
De eerste 5 meter zijn vlak en daarna is het meteen klimmen. Het verzoek is de eerste helling rennend te nemen maar dat lukt ons geen van allen. Hierna is het 10 km kustlijn over glooiende krijtrotsen. We moeten meerdere keren klimmen en dalen en elke top levert weer een nieuw prachtig uitzichtspunt op. De zon komt erbij, we krijgen het warm. Het grote genieten is begonnen. Het tempo is meteen erg laag. Ik registreer iets van 40 minuten over de eerste 5km. Na het splitsingspunt duiken we een bos in en kom ik samen met Jan te lopen. Hij liep wat op mij vooruit maar ging net iets te snel. In het bos horen wij een kreet en wij keren op onze schreden terug. Jan verleent eerste hulp aan Paula. Een Engelse dame die hard door haar enkel is gegaan. Zij kan nog (net) lopen. Wij blijven haar de rest van de dag ontmoeten. Uiteindelijk stapt zij uit op de marathonafstand. We zien haar lijden en dan toch zo ver komen. Sterke vrouw!
De terugweg is wat vlakker en hier kunnen wij heerlijk ‘gratis kms’ pakken. We komen na ruim drie uur weer terug op de startlocatie en zien nog net de 10km starten. We lopen door het startgebied en steken over maar zien niemand meer van de HAN. Aan de andere kant van het dorp vervolgen we onze route voor de tweede lus.
We lopen weer langs het schietterrein. Het is een tankbaan en komen dan onderweg ook tanks tegen. Gelukkig geen oefening vandaag. Ook deze route is erg mooi. We passeren hier de steilste klim naar 184 meter. Een echte kuitenbijter. Als we boven zijn volgt vrij snel een trap naar beneden. Goeiedag, wat een trap. Meerdere malen bedenk ik mij dat de organisatie zijn handjes mag dichtknijpen met het fantastische weer. Hadden we hier de regen gehad van de dagen hiervoor dan had de dag er heel anders uitgezien! Ik zag hellingen die met een beetje blubber echt een probleem zouden zijn geworden.
Het is hier ergens dat we worden bijgehaald door de kopgroep van de marathonlopers. Tsjee wat zijn dat een sterke kerels. Jan roept ‘whoosaa’ en aan de reactie die wij terugkrijgen is in een keer duidelijk met welk volk we hier te maken hebben. Man, man wat maken die een sterke indruk. Rennend naar boven! Wow. Het is ook hier dat we Hans tegenkomen. Hij loopt de marathon en zijn tempo ligt dus een stuk hoger. Niet slecht voor een eerste trailervaring! Hij geniet, dat is duidelijk. Achteraf meldt hij wel erg diep gegaan te zijn.
We naderen het start en finish gebied voor de tweede keer. Wij zitten op 44km en mogen nog een lusje van 10km. In het startgebied stappen veel ultra’s uit. Uit de lijst blijkt een stuk of 40. Dat is 1/3e van het deelnemersveld. Jan en ik worden onthaald door de HAN groep. Erg leuk, maar we gaan verder. Totdat we weer op de eerste bult komen. Het is op bij Jan. Hij besluit toch uit te stappen.
Zelf ga ik door. Ik heb nog veel energie. Ik zet mijn muziek op en stamp de hellingen voor de tweede keer op. Het uitzicht is hetzelfde als vanmorgen dus foto’s maak ik wat minder. Ik haal de Ultra’s een voor een in. Het veld is erg uitgedund, het is rustig. Na het keerpunt weet ik dat het lekker knallen is naar de finish. Ik kom in die heerlijke flow waar ik altijd naar zoek. Ik geniet. Helaas loop ik in diezelfde flow verkeerd en moet een stuk terug. De atleten die ik heb gepasseerd zijn mij weer voorbij 🙁
Op de laatste bult wordt ik aangenaam verrast. Kitty en een groepje HANners zijn mij tegemoet gekomen om mij te ontvangen. Hoe leuk is dat! Zij willen samen met mij naar de finish rennen en dat is natuurlijk geweldig! Op de finish staat de rest van de groep. Binnengehaald worden door 70 collega’s bij de finish van een van de coastal trails. Ik vind dit helemaal top en moet toch iets wegslikken. Nogmaals bedankt daarvoor. Heel erg leuk!
De hele terugweg naar het hotel ben ik aan het hyperen. De adrenaline giert door mijn lichaam. Ik geniet, ik ben blij. Jan ziet het verbaast aan.
De dag besluiten wij bij sammy’s. Een India’s restaurant waar we net inpassen. Het eten was heerlijk, het kabaal oorverdovend. ‘ More rice, more rice’ !!!!. De groep gaat daarna nog op zoek naar een pub. Ik besluit in de hotelbar nog een biertje te drinken met een kleinere groep. Zondag rijden we weer naar huis. De stemming zit er goed in. We komen zelfs eerder thuis dan gepland.
Conclusie: Ook deze editie van de CTS serie was weer fantastisch. Geweldig organisatie. Het lopen ging veel beter dan verwacht. Ik kom fit aan de finish, ik heb genoten. De spierpijn blijft uit en ik voel me geweldig. Verder ontmoet ik Jan en Hans. Met Jan maak ik zelfs afspraken over een volgend avontuur. Ik ken Jan pas sinds deze wedstrijd maar volgens mij gaan we elkaar vaker treffen. Zie ik naar uit!
Verder heb ik ongelofelijk veel respect voor al die HANners die hier toch maar staan. 70 stuks lopers die toch maar even die 10k of die halve ultra (26km!!) lopen. Hele knappe prestatie. Bijzonder respect heb ik voor Bram. Uitstappen op de Ultra vanwege een lichte blessure om vervolgens aan de 10km mee te doen. En hoe! Hij wordt derde overall!! Wat zeg je? Ja, Bram voert hier een felle strijd om de derde plek en hij flikt ‘m dat ook nog! Dus let maar op trailrunnend Nederland. Bram komt eraan!
Statistiek
De temperatuur klopt niet. Heeft te maken met lichaamswarmte. Vooral grappig vind ik dat het anderhalve minuut makkelijk was volgens de Suunto.
Foto’s
CTS Dorset 7 december 2013
Fysiek ben ik allang weer thuis. Mentaal zweef ik nog een beetje in Engeland. Mijn benen herinneren mij daar nog steeds aan. Was ik na de wedstrijd helemaal het mannetje. Geen centje pijn, lekker fit. De dag na de reis slaat de trail hard terug. In het bovenbeen zitten een paar spieren die naar rust verlangen. Dinsdag geef ik daar aan toe. Donderdag ga ik gewoon weer trainen. Nou ja gewoon. Op het programma staat een ’testrondje’. De opkomst is laag. Een testrondje is niet de ideale hersteltraining maar als ik deze loop in een duurlooptempo doe moet dat wel kunnen. In ieder geval is de afstand prima.
Op de Posbank achtervolgt een stel mij met twee honden. Daar heb ik geen zin in. Toch even in het rood en al snel ben ik ze weer kwijt. Op de Tunnekesweg kom ik weer dezelfde lopers uit Zevenaar tegen. Ze kennen me nu. Het extra lusje sla ik over. Mijn benen winnen. Via de Lange Juffer naar het Posbankpaviljoen. Op die route zie ik een bekend silhouet. Ik herken van verre de loopstijl van Nancy. Helaas loopt zij een andere richting op. Normaal gesproken reden voor een extra lusje maar zo niet vandaag. Bovendien heeft zij er stevig de sokken in. Nee, tot dinsdag.
Op km 26 neem ik weer afscheid van de groep en loop naar huis. Zij mogen nog een km of drie/vier naar de startplek. Weer over de Emmapyramide waar stevig gekapt wordt. Eenmaal thuis staat de meter op 32 km. Prima. Helaas kost het me allemaal veel moeite vandaag. Hoop dat het bij vandaag blijft.
