Lekker Weg

Ergens diep, diep in het verre Noorden. Voorbij Zwolle, voorbij Meppel, voorbij Assen, voorbij Emmen ligt een plaatsje Sellingen. Via de moderne media, vermoed ik, heeft de locale atletiekvereniging  gehoord van een nieuwe hype, trailrunning. Reden om de atleten te verleiden om te komen naar het mooie Groningen voor een heuse trail. De Westerwoldetrail.

Op de route naar de Westerwolde trail ligt het schone plaatsje Tuk. Habitat van een van trailkanjers van Nederland. Een combi is snel gemaakt zodat ik en kan deelnemen aan een mooie trail loop, en eens bij kan bijpraten met Stella. In de zomer heeft zij prachtige trails gelopen in Marokko (UTAT 110km) en Zwitserland (UTMB/TDS 119km). En daar wil ik alles van weten. Vooral de TDS heeft mijn belangstelling. Die staat voor 2014 op de agenda.

Op het terrein van Staatsbosbeheer kunnen wij ons inschrijven en aan de overkant liggen de sportvelden van de locale voetbalvereniging. Daar is de start. Als ik zo om me heen kijk ben ik vermoedelijk een van de atleten die de meeste kms aflegt voor deze trail. Mirjam komt net nog niet lopend, Jerry en Stella komen over uit Drenthe en ik, zei de gek. De rest van het deelnemersveld hebben allen het Gronings dialect of laten blijken dat ze het gebied kennen. Zelfs de hekjes hebben een naam.

De start is een beetje vaag (check). Bleek dat we de andere kant op moesten. Zo kan het gebeuren dat we in plaats van achteraan helemaal vooraan starten. Het gebied blijkt nat te zijn van de regen, onverhard, drassig en blubber (check). Ook de afstand blijkt achteraf bij lange na niet te kloppen (check). Last but not least zijn de instructies (bordjes) van een hoog crea gehalte. (check) Daar heeft iemand gisteren erg zijn best op gedaan.  Tot zover kunnen we concluderen dat er veel ’trailkenmerken’ aanwezig zijn en hebben we het over een trail. Verder heeft het hier niet zo gek veel mee te maken. Het enige heuveltje dat ik zie is een uitkijkpost en daar lopen we langs. Bij navraag bij de organisatie (Sjaak Kwak) bleek er toch een pittige heuvel in te zitten. Volledig gemist!

De trail gaat over twee afstanden. De 20 en 30 km. Na een lus van 20km krijgen de 30-ers nog een extra lus van een km of 10. Eigenlijk heb je het hier meer over een bos of natuurloop. Alle bossen en natuurgebieden in de buurt zijn aan elkaar verbonden door stukjes over asfalt en beton. De natuurgebieden zijn allen juweeltjes. Kleine moerasjes met veel water en hier en daar vlonders om er overheen te lopen.

Al direct na de start zet Stella er flink de sokken in. Met bijna 12 per uur dendert ze over de paden. Ik neem automatisch hetzelfde tempo aan en merk dat dit wel goed voelt. Voor een training natuurlijk weer veel te hard. Na een km of 5 zie ik Mirjam vlak achter ons lopen. Ik las een sanitaire stop in, loop een stukje terug en loop even met Mirjam op. De tempo’s blijken toch wat teveel te verschillen. Ik zet weer aan en passeer op een km of 10 Stella weer die haar tempo wat heeft verlaagd.

Na 22,5 km vraag ik mij af wat er met het lusje is gebeurd. Er moet toch ergens een splitsing zijn van de 20 en 30? Dat blijkt te kloppen maar die splitsing is niet op 20 maar op 22,5. De trail wordt dus ietsje langer :-). Hier krijg ik een kleine mentale dip, ipv van nog maar 7,5 km moet ik nog een hele lus van 10km doen. Vreemd hoe dat toch tussen die oren werkt. Bijkomend effect is de totale rust. Liep ik de eerste 20km redelijk alleen, de tweede lus ben ik echt alleen op de wereld. De laatste verzorgingspost is op km 28. Nog 5 te gaan? De verzorgers weten het niet zo goed.

De Finish is uitermate vaag. Er staat een bordje tegen een hek. Is dat hem? Achter het bordje staat een tent met de tijdwaarneming. 2:53 op een km of 32. Gemiddeld exact 11 per uur. Wederom klopt de theorie. Als je lekker loopt op een prettig tempo komt er vanzelf een mooie tijd uit. In die volgorde en niet andersom.

Mirjam heeft gisteren haar best gedaan op zelfgemaakte energierepen. Leuk experiment en ik kan melden dat zij prima smaken. De repen hebben direct een naam gekregen maar die zal ik hier niet herhalen. Laten we het houden op ‘Dr Mirjam energybars’

Ik wacht even op de dames die al vrij snel arriveren. Stella is tot onze verbazing (of ook weer niet)  eerste dame. Helaas is er geen officiële prijsuitrijking. Het podium improviseren we dan maar zelf.

Via Tuk rijd ik weer naar huis. Een leuke trail ervaring rijker, weer helemaal bijgepraat over alle plannen. Mooie dag.

Conclusie: In Groningen kan je prachtig lopen. Ik denk dat het een vergeten provincie is. Die ervaring had ik ook al bij de Monnikentocht. En trail? Ach, ‘what’s in a name’ In ieder geval een heerlijke dag met wederom prachtig weer.

Er zijn zo van die momenten dat je weer even met beide benen op aarde wordt teruggebracht. Je bent druk met je werk, druk met je sport, druk met je gezin. Je vergeet bijna hoeveel geluk je eigenlijk binnen handbereik hebt. Dat soort overpeinzingen heeft iedereen weleens maar heb ik de laatste tijd wel vaker. Komt het door de herfst? Door alle discussies over de hardloopagenda’s van 2014. Door de morrende hardlopers over het afgelasten van de Berenloop. Door de FOMO discussie?

Voor het lopen lees ik een blog van Marjolein over Martin. Marjolein ken ik niet. Martin ken ik uit de trailwereld. Beiden hebben een medisch dossier waar je u tegen zegt. Marjolein is 24, Martin is 46. Beiden hebben in hun lichaam een tikkende tijdbom. Beiden proberen ze te genieten van alles wat ze beleven. Genieten van de vriendschappen die zo ontstaan. Poeh.

Tijden het lopen vandaag ontmoet ik Anne. Anne is een omaatje van naar ik schat een jaar of 80. Zij wandelt elke week over de Posbank. Ik spreek haar wel vaker  Een van haar ontboezemingen is dat zij regelmatig terugkijkt op haar leven en concludeert dat zij alles gedaan heeft waar ze van genoot. Het leven is af.  Dat doet mij denken aan een onderzoek dat ik niet zo lang geleden heb gelezen. Mensen die aan het eind van hun leven zijn toegekomen werd gevraagd wat zij anders zouden doen als ze de kans kregen hun leven opnieuw te leven.  Steevast is daarop het antwoord: meer genieten, meer met de kinderen, meer reizen etc. Nooit zegt iemand, harder werken of meer carriere maken of meer geld verdienen.

Met die levenslessen kijk ik nu naar mijn hardloopagenda. Ik kies alleen nog maar wedstrijden en loopjes die ik zelf leuk vind. Ik kies heel bewust geen loopjes meer onder het mom van FOMO. Een veelbesproken syndroom op de weblogs. FOMO staat voor Fear Of Missing Out. Voorbeeld. Gisteren was de inschrijving voor de Sallandtrail. Een leuke trail die je ‘gelopen moet hebben’. Niks mis mee. De inschrijving startte om middernacht. Tegen de tijd dat het ontbijt geserveerd werd was de trail helemaal vol, alle afstanden. Als ik heel eerlijk ben. Zo bijzonder is die trail nu ook weer niet. Gevalletje FOMO? Ik ga niet. Heerlijk.

Zo ook het hijgere gedoe op Facebook. Erg leuk medium, heb er veel plezier van maar er zit ook een keerzijde aan. Al die mooie leuke dingen die al die anderen doen Met al die leuke mensen. FOMO?  Ik twijfel heel erg of ik dat Facebook nog wel wil. Hierom dus.

Vandaag dus met die bagage drie uur gelopen op de Veluwe. Krijg je toch een heel andere kijk op de beleving. Het lopen gaat nog een beetje stram.  Was het nog maar een week geleden die Beartrail? Een pittige 57km in de benen en ik kan nu alweer zonder klachten genieten van het bos. De afstand die ik loop doet me niks, het gemiddelde doet me niks. De wind, de stormschade in het bos, de modder des te meer. Dat is waar trailrunning om gaat. Hoop dat ik dat dinsdag een beetje kan overbrengen.

Het is een terugkerende traditie. Groep 5 van de atletiekvereniging Ciko’66 is niet alleen een trainingsgroep maar ook een vriendengroep. We vinden het leuk om een weekend met elkaar door te brengen. Het excuus dat we hiervoor gebruiken is trainen en hardlopen.

Plaats van handeling is ‘ De Pol’ in Buurse, de geboortegrond van pr0f. Jan en Herma. Ook Peter heeft hier  zijn jeugd  doorgebracht. Naar het schijnt onder zware omstandigheden. Als we dit concept gaan volhouden van het opzoeken van geboortegronden hebben we nog wat mooie locaties in het verschiet.

De eerste training mis ik. Was ik van plan om vrijdagmiddag vrij te nemen, het werk weerhield mij daarvan. Bij aankomst zie ik de groep net vertrekken. Ik sluit aan bij Herma, Janna en Tonny die ook niet meelopen. Onder het genot van een drankje vinden de eerste gesprekken plaats. He heerlijk. Ik heb wat tijd nodig om mij los te maken van de drukte en dit is fijn. Vervolgens help ik mee met de pastaparty voor 16 personen. Koken vind ik leuk en zoals bij elk feest is het in de keuken meestal het gezelligst. Het diner is een uitdaging. Naast de omnivoren is er een variant voor vegetariërs en is er een pannetje halal. Met name dat laatste wordt zeer serieus opgepakt. We hebben er geen ervaring mee. Mag je de spatel nu wel of niet… We kiezen voor het zekere.

Na enige tijd komt de groep thuis. Als verzopen katten druppelen ze het pand binnen. Het mag de pret niet drukken. De stemming is uitstekend.

Na het diner komt Huib van de locale atletiekvereniging langs om iets te vertellen over sportvoeding. Hoe leuk is dat! Met sportvoeding ben ik al langere tijd bezig en het meeste herken ik wel. Alleen twijfel ik over zijn grafieken glucose/vetverbranding. Ik neem mij voor hier nog eens naar te kijken.

De avond vliegt voorbij. Omdat ik nogal moe ben ga ik niet al te laat naar bed. Helaas is het bed niet zo heel geweldig. Maar niet geklaagd, op de andere plekken zijn de kamers ook nog gehorig. Daar hebben we niet zoveel last van. Toch slaap ik toch niet zo heel best.

De volgende ochtend worden we verrast door een heuse clinic van Marti ten Kate. Hij kent de omgeving, hij komt uit de buurt. Het is een leuke training. De toegevoegde waarde van Marti was niet zo heel groot. Jammer, want ik weet heel zeker dat hij veel meer te vertellen heeft.

De zaterdag lummelen we wat rond. Er is tijd voor een krant, een boek, een wandeling, een gesprek. Aan het eind van de middag krijgen we een test van prof Jan voorgeschoteld: ‘Performance profiling’. We definiëren welke vaardigheden we belangrijk vinden als atleet en toetsen dat aan een ideaalplaatje. De uitkomsten kloppen, alleen de conclusie gaat mij te snel. Een killermentaliteit heb ik niet, klopt. Maar ik heb ook niet de ambitie om dat te verbeteren. We krijgen de discussie over wat een ideale atleet is. Al met al genoeg stof voor discussie.

Maar daar is geen tijd meer voor want de volgende training staat alweer op het programma. Een duurloop in de zeikende regen. In het westen van het land heerst code oranje vanwege het water. Hier is het alleen maar erg nat. Willen we de eerste meters nog de de sokken drooghouden, niet lang daarna is het weer heerlijk spetteren door de plassen.

Er volgt een buffet, een sauna, gesprekken. Bij mij gaat om een uur of twaalf het lampje langzaam uit. Hoe gezellig het ook is, ik trek het niet meer. De ‘ diehards’ praten nog tot een uurtje of drie door.

Zondagochtend alweer de laatste training. Wim en Nancy leven zich uit. In allerlei spelvormen krijgen we een fartlek. Atleten laten zich van hun sportiefste kant zien en het plezier straalt er vanaf.  We laten ons verleiden om ook nu weer stevig te trainen. De meeste gaat het goed af hoewel hier en daar de vermoeidheid ook wel naar boven komt. Ook de blessuregevoeligheid van de groep valt mij op. Toch heel wat gedoe binnen de groep.

Na de brunch is het voor mij tijd om weg te gaan. Heb een afscheidsdiner in voorbereiding.

Topweekend!

Op mijn werk kan ik heel blij worden van gestandaardiseerde vrijheid. Iedereen mag doen en laten wat hij/zij wil als het maar binnen bepaalde kaders blijft. Iedereen blij. Het woord heeft ook een hele nare bijklank. Gestandaardiseerd? Kan je daar blij van worden? Daarnaast vrijheid die gestandaardiseerd is? Is dat geen contradictie?

Als ik het betrek op trailrunning zie ik parallellen. Rennen in de natuur is vrijheid. Van de gebaande paden af! Dat is leuk! Als je vervolgens die vrije paden inperkt heb je een wedstrijd. Rennen door de natuur, maar de route is vast. Gestandaardiseerde vrijheid. Is dat wel leuk?

Het concept is simpel. Zoek een aantal gelijkgestemden bij elkaar. Neem een mooie
route, wat tijd voor elkaar, en de dag is een feest. Het plan dateert al vanaf de S4T. Wij (Marc, Wilbert, Julia, nog twee dames en ik)  willen vaker met elkaar lopen. We zijn zoeken hetzelfde op  en delen dezelfde passie. Het tweetal dames haakt af maar beiden met een goed excuus.

Het plannen van een datum bleek niet zo simpel te zijn. Marc had nog een CCC te lopen en Wilbert een UTMB. Prestaties van formaat en daar moet je ook nog weer eens van herstellen.

Hoewel? Marc loopt een week geleden nog een Mudmaster Marathon! Kortom de datum valt een dag voor de Hoge Veluwe Trail. Slim? Nee natuurlijk niet. Er gaan stemmen op om dan maar de HVT te schrappen. Dat wordt snel de kop ingedrukt. Zo kan het gebeuren dat we vandaag de GR57 trail lopen en morgen de Hoge Veluwe Trail. Behalve Wilbert dan. Wilbert loopt een wedstrijd in Luik.

We treffen elkaar op de carpoolplaats en rijden samen naar Tilff. Daar pakken we een boemeltje. De biljetmachien doet alles behalve de betaalfunctie. Wij stappen toch in de trein en leggen de conducteur in ons beste Frans uit wat er aan de hand is. Hij reageert heel droog ‘ enkele reis of retour?’ In Hamoir stappen we uit.

Het plan is om de GR57 te volgen.  Een bekende mooie route door de Ardennen. Wij nemen er een stukje van. Ongeveer 40k. Hoogtemeters? Geen idee! Wilbert kent de route en weet dat dit een mooi stukje België is.

We spreken vanwege onze plannen af dat we heel relaxed gaan lopen. Dat past ons allemaal goed. De route slingert enigszins lang de Ourthe. De eerste 20km gaan prima. De route is fantastisch. Steile beklimmingen, mooie tracks en vergezichten. Het landschap wisselt snel. Landelijk en opeens sta je weer in een dorpje. De route is uitgestorven. We vragen ons af waar de Belgen zijn.

Ergens halverwege zien we een bordje GR571 boven de rood/witte balkjes staan. Dat lijkt hetzelfde maar is het niet. De route die we moeten volgen gaat Noord, de route die we volgen gaat Oost. Fout dus. In ons beste Frans spreken we twee dames aan die naast het bordje wonen. Geen idee waar we het over hebben. ‘ GR, hier?’ ‘ Waar gaat u heen? Tilff? Amaai!’  Daar kwamen we niet verder mee. Op goed geluk zijn we een stukje teruggelopen maar al snel bleek dat we al veel eerder verkeerd waren gelopen. Op goed geluk lopen we richting een heuvel die we over willen. De bewoner van het terrein stuurt ons van zijn erf af. Wel helpt hij ons in de goede richting.

We slingeren langs de Ourthe en doorkruizen plaatsen als Osneux, Esneux. We komen op een plek waarvan duidelijk is dat we er niet langsmogen. Hekje, bordje, schrikdraad. Marc is er al voorbij, voor we dat goed en wel beseffen.

Meerdere malen constateren dat die Belgen het helemaal niet zo verkeerd hebben. Het is allemaal niet zo geregeld als in Nederland maar dat heeft juist ook zo zijn charme. De dorpjes zijn pittoresk. De gebruikte materialen zijn allemaal rechtstreeks uit de natuur. De gebouwen passen goed in de omgeving. Nee, dan Almere!

De laatste 15km is redelijk rechttoe rechtaan. Het tempo komt er goed op. Ondertussen hoor ik alle anekdotes van Marc en Wilbert. Het blijven heroïsche verhalen. 100km en 168km in de bergen. Ga er maar aanstaan.

Na 40km komen we aan in Tilff. We trakteren onszelf op een Belgische klassieker. We zitten buiten op het terras. Het is heerlijk weer.

Het was een genoegen. Wilbert bedankt. Leuk initiatief. We gaan hem nog een keer doen. Misschien zelfs als etappeloop.

Op de dinsdagtraining heb ik het er met Elles over. De bronst op de Veluwe. Nu woont ze al een tijdje naast de Veluwe en heeft ze dat nog nooit meegemaakt. Tijd om daar wat aan te doen. Contact gezocht met Mark van Veluwesport. Hij kent de Veluwe op zijn duimpje en is in het trailwereldje een BN-er. :-). Een afspraak is snel gemaakt. Ook Cordien haakt aan.

Het concept is simpel. Rondje Tunnekesweg en voor zonsondergang weer terug op het asfalt. Mark weet als geen ander waar je waar, wanneer mag lopen, fietsen of autorijden en tot hoelaat. Geen overbodige luxe want het aantal beheerders is overweldigend. Zelfs de sterke arm is aanwezig.

Op de Tunnekesweg is het meteen raak. De bokken doen hun best, de wind staat de goede kant op. Prachtig. We zien ze al lopen maar de bokken zijn nog erg ver weg. Op die plek ontmoeten we Peter. Hij weet ons uit te leggen dat er maar liefst 18 bokken rondlopen! We lopen het rondje om het veld. We weerstaan de verleiding om de verboden paadjes in te slaan. Bij het uitzichtspunt ‘De Elsberg’ is er erg veel volk. Er zijn er zelfs bij die met een zak chips naar de show zijn komen kijken. We spotten veel herten.

De echte kenners staan een stukje verder langs de weg. Wij dus ook. Hier is het helemaal feest. We komen ogen en oren te kort. Ik raak de tel kwijt. Helaas zijn de bokken wel iets te ver weg voor mijn simpele camera. Ondanks de pogingen van onze twee hindes om de bokken te lokken.

Alweer een tijdje niks geschreven op dit blog. Niet omdat ik niks te melden heb. We halen het vandaag maar eens in. Wat houdt mij de laatste dagen bezig.

Herfst. 

Het valt mij op dat er veel vrienden zijn met allerlei vormen van phpd-tjes.  Het lijkt wel een soort naseizoens pijn. Targets zijn gehaald. Of juist niet, maar verschillende vrienden lopen met allerlei kwaaltjes. Het lijkt wel of er een soort collectieve behoefte is van de lichamen om wat tot rust te komen. Het is geen wetenschap maar meer een gevoel. Toeval? Wellicht. Ik merk het ook aan mezelf. Sinds de zomer doe ik weinig bijzonders. De TdF is een uitzondering maar voor de rest stelt het allemaal niet zoveel voor. Het lichaam reageert direct door rust te eisen. En gek genoeg, ik vind het best.

Plannen

Alweer enige maanden doe ik niet zoveel, ben een beetje lui. En eerlijk gezegd vind ik dat nu ook weer een beetje genoeg. Uit de veren. Maar de motivatie ontbreekt. Blijkbaar heb ik een doel nodig op een redelijk overzichtelijke termijn. Nu heb ik een wedstrijd op 8 december waar ik een beetje goed voor de dag wil komen. Maar dat is voor mijn gevoel nog heel ver. Ik zag een berichtje langskomen van Vanessa H. over de OSO in november, 70 km trailen in de Ardenennen. Kijk die ontbreekt aan mijn palmares. Het wordt tijd om die maar eens te gaan lopen. Meteen een goede voorbereiding voor de 8e. Al vrij snel hierna kwamen hier nog een flink aantal namen bij. Dat wordt weer gezellig. Het scheelt twee weken met de CTS trail maar blijkbaar is dat genoeg om mij te motiveren. Vreemd.

Inflatie

Trailrunning is hot. Terecht. Toch zijn er wat excessen die mij tegenstaan. De trails schieten als paddenstoelen uit de grond. Elk stukje bos heeft nu wel een trail lijkt het. Het kleinschalige gaat er zo wel vanaf. Als je je wil inschrijven moet je op tijd zijn. Ik merk dat ik soms zelfs inschrijfdata in mijn agenda zet om ze maar niet te hoeven missen. Ook de prijzen zie ik hier en daar toch wel erg stevig zijn. Trails moeten nu gaan concurreren voor de aandacht. De TDF heeft wel een opmerkelijke actie. Aan de afstanden 15-25-50 is nu een afstand van 100km toegevoegd. Wel een grote stap als je het mij vraagt. Ik heb nu twee keer de 50 gelopen en de verleiding is natuurlijk aanwezig om dan nu maar die 100 te proberen. Maar dat is toch een afstand die je niet al te lichtzinnig moet gaan lopen. Soms heb ik het idee dat atleten zich  wel erg makkelijk inschrijven voor een 50km of verder. Is de verleiding hier niet te groot?

Voorbereiding

Een goede voorbereiding is het halve werk. Om mijn ambities van 2014 waar te kunnen maken ben ik nu al voorbereidingen aan het treffen. Zo heb ik mij aangemeld voor het fitness programma van mijn werk. Dat gaat niet zomaar. Naast de nodige bureaucratie moet ik ook een fittest ondergaan en moet er een programma worden opgesteld. De fittest stelt niet zoveel voor. Naast gewicht, vet, lengte, bloeddruk krijg ik een conditietest. Aan de instructeur  vraag ik of ik niet een uitdraai van mijn meest recente test kan toesturen. Dat mag, maar de test gebeurt toch. Zo sta ik dan op een loopband voor de test. Mijn hartslaggrens is ingesteld op 106 en 126 slagen per minuut. We gaan meten wanneer ik die hartslag bereik. De band gaat steeds sneller. Ik kom op een km of 7 per uur. Net niet rennen. Ook gaat de hellingshoek langzaam omhoog naar 15 graden. Na een kwartier is het voorbij. De meetgegevens zijn online verbonden met de pc van de instructuur en in no-time staat het resultaat bij het ingevulde intakeformulier. Blijkbaar ben ik erg fit. De meetwaarden passen nauwelijks in het grafiekje.

Het programma onderga ik woensdag voor het eerst. Ik heb aan de instructeur mijn bedoeling uitgelegd.  Het ondersteunen van mijn hardloopambities. Dus coretraining en benen. Het opgestelde programma bevalt me nog niet helemaal maar de start is er. Wat ik wel grappig vind, is de high tech omgeving. Ik stop een sleutel in het apparaat en die leest de oefening uit. Vervolgens controleert het apparaat of ik de beweging goed doe en niet te snel. Na de oefening sluit het apparaat af en verwijst me naar de volgende oefening. Als ik klaar ben log ik mijzelf uit bij de centrale computer en krijg ik te horen hoe ik mijn training heb volbracht. Maar eens kijken of ik die gegevens ook online kan uitlezen.

Trainen

Het trainen gaat deze week erg merkwaardig. Zondag doe ik zelfs helemaal niks. Ik was van plan de N70trail te lopen (marathon) maar via FB kreeg ik te horen dat erg geen daginschrijving was. Spontaan was mijn motivatie om ook maar iets te gaan doen verdwenen. Ik heb de gehele dag heerlijk geluilakt.

Dinsdag op de club moest dat er natuurlijk uit. Ik was van plan me nu eens rustig te houden maar dat mislukte faliekant. 3*2000 op 10km snelheid. De groep splitst zich al snel in drie groepen. Ik laat de snelle groep gaan en sluit me aan in de middengroep.  De eerste 20000m gaat prima. De tweede serie gaat sneller. Als Jan V uit de eerste groep in het vizier komt is er geen houden aan. Later hoor ik dat we daar iets van 15 per uur lopen. De laatste serie sluit ik aan bij de snelle groep. Geen idee hoe hard het gaat maar het gaat makkelijk. Ik doe kopwerk en trek de groep zelfs uit elkaar. Dat is nu ook weer niet nodig.

Woensdag ben ik in het krachthonk. Het programma is erg licht en ik doe niet eens alle series. Kost teveel tijd. De volgende dag loop ik echter krom van de spierpijn. Zo heftig dat ik de donderdagtraining laat schieten. Jaja!

Zaterdag vieren we de verjaardag van mijn zoon. Mijn broer komt wat vroeger en neemt zijn MTB mee en we knallen een uurtje over het MTB pad. Mijn broer is best een fanatieke MTB-er maar is geen heuvels gewend. Die hebben ze niet in Brabant. Al met al trappen we een km of 25 weg. Volgens de boordcomputer van mijn broer knetteren we met ruim 50km/hr de helling af. Na het MTB-en is er Erdinger. Ik houd mij in met de drank. Dat gaat mis als er bij de koffie na het eten wat digestieven op tafel komen. Ik sla een stevige deuk in de fles cognac. Het was gezellig zullen we maar zeggen.

De zondag heb ik (natuurlijk) spijt. Niet van de avond maar van de drank. Het lichaam heeft wat hersteltijd nodig.  De duurloop gaat dan ook erg op zijn gemak. Uiteindelijk 3,5 uur. De afstand weet ik niet. Het is geweldig in het bos. De zon schijnt maar vooral is de bronst begonnen. Bij de Tunnekesweg is het feest. Een bok laat wat van zich horen. Zien doe ik hem nog niet. Ik loop om het veld heen en vanaf de andere kant laat het beest zich welgeteld 10 seconden zien. Waarschijnlijk ben ik een van de weinigen die hem gezien hebben, en gefotografeerd. Spektakel. Wel is het enorm druk in het bos. Wildspotters, maar ook wandelaars. Het is vandaag de dag van de Postbankloop.