Lekker Weg

Ik neem een startnummer over van een hardloopmaatje. Het gaat om een startbewijs van de 50k Vechtdaltrail. Dat lijkt mij een goede trainingsopportunity voor de Eigertrail. Die staat 14 dagen later op het programma.  Maar door allerlei, toch best wel legitieme,  smoezen kom ik onvoldoende aan trainen toe. Het is druk op mijn werk, het is bloedheet, het stormt en regent. Ik zie best wel op tegen 50km rennen. 

Ik neem mij voor om de afstand te switchen naar 35k. Maar zoals gezegd ben ik best wel druk en vergeet ik de afstand om te zetten bij de organisatie. Bij de voorbereiding van de trail kom ik al vrij snel tot de conclusie dat het eerste deel van het parcours, zo’n 25km exact dezelfde route volgt. Dat brengt mij op het plan om te bezien hoe het gaat en op km 25 te beslissen. 

De route naar Ommen gaat redelijk vlot, ik ben op tijd. In het startgebied ontmoet ik geen bekenden anders dan Bertus, de racedirector. Het is een redelijk ontspannen setting. Ik zie best wel een aantal nerveuze gezichten en ook spreek ik met een deelnemer waarvan het zijn eerste trail is van 50k. Hij informeert naar tips en trucs en die kan ik wel delen. Zelf ervaar ik geen enkele spanning, sterker een beetje te weinig spanning zelfs. 

De start is zoals gebruikelijk. We gaan hoor ik en weg zijn we. Vergeet mijn klokje aan te zetten maar dat is snel gefixed. Het eerste gedeelte loop ik op met een bekende uit Haarlem (Martine B.). Duurt even voor ik haar herken maar we hebben een gemeenschappelijke vriendin uit Haarlem. 🙂 Ze heeft een tempo dat mij iets te hoog ligt en ik raak haar al snel kwijt. 

Het parcours vind ik saai. Ik merk dat ik het niet naar mijn zin heb, hoewel het lopen best ok gaat. Ik loop zelfs vrij snel langs het 25km punt maar merk dat ik geen behoefte heb aan extra lusjes. Ik keer om en ga alsnog het 35km parcours op. Ook dit is hetzelfde parcours, laatste stukje,  als de 50.  Waar ik geen rekening mee gehouden heb is dat ik daardoor een verzorgingspost mis die ik anders wel had gehad. Maar ergens op km 30 komt dan alsnog een post en ik help de vrijwilligers snel uit de droom. Ik ben niet de nummer 1. Datzelfde herhaalt zich nog eens bij de Finish. Ik ben niet de nummer twee.  

Als ik ben gefinisht geef ik mijn medaille weg aan een jochie die dat wel erg grappig vond. Snel naar huis met een koud alcoholvrij biertje uit de koelbox. 

Conclusie: Leuke training. Loop de 35km in een kleine 4 uur wat voor mijn doen een redelijk tempo is. De Vechtdaltrail is een aardige kleinschalige trail maar met een behoorlijk vlak parcours, de zandduinen maken het wat zwaarder. Ik ga hem geen tweede keer lopen. 

Vuurtoren bij Den Helder

De Dutch Coast Ultrarun by Night heeft en speciaal plekje in mijn hart. Het is een fantastische loop met een geheel eigen dynamiek, sfeer en spanning. Bovendien een schitterende omgeving. Van de keren dat ik heb meegedaan is er geen hetzelfde geweest. Elke keer waren de weersomstandigheden bijvoorbeeld anders en dat maakt de trail meteen weer anders. Om deze redenen heb ik ervoor gekozen de DCURbN mijn 100e Ultramarathon te maken. En om mezelf maar meteen onder druk te zetten, dat heb ik ook met velen gedeeld.

Start in het centrum van Den Helder

‘s-nachts
Wat ik heel bijzonder vind is dat de loop ‘s-nachts is. Met een beetje geluk (geen bewolking)  heb je geen verlichting nodig. Op het strand lopen in het maanlicht. Geweldige ervaring. Deze editie helaas veel bewolking, dus de lamp is nodig. Geeft meteen weer een nieuwe uitdaging. Gelukkig beschik ik over een prima lamp, de Petzl NAO. Kost wat maar dan heb je ook wat. Bij deze editie gaf de lamp op 30km aan dat de batterij bijna op was. Hij knippert dan even. Vervolgens gaat de lamp op besparingsmodus. Was ik bang zonder licht te komen, gelukkig liet de lamp mij niet in de steek. Tot aan het eind behield ik voldoende licht. Zonder licht was lopen vrijdagnacht niet te doen. 

Wat ook spannend is, is dat uitstappen niet zo eenvoudig is. Er zijn maar een paar plekken langs de route waar dat kan. Je moet je dan wel realiseren dat het openbaar vervoer niet meer rijd. Dat betekent liften of een dure taxi. Bij de plekken waar je kan uitstappen moet je dus direct beslissen. Zo stapte mijn maatje Jan na 11 km uit door een knieblessure. Hij is een ervaren lifter en kon op die manier naar Castricum aan Zee komen. 

Samen met Jan aan de start

Dynamiek
Wat ik heerlijk vind aan deze loop is de sfeer die Rinus en zijn team weten te creëren. Ultralopers zijn een apart volkje, ultratrailers zijn daarin weer een bijzondere categorie. Uitermate relaxed, genieten staat voorop. Zo ook de route-informatie. De route is op de 50 dodelijk simpel. Duinen links, zee rechts en op km 31 even oppassen dat je niet het kanaal inloopt. Stoppen als je het licht links ziet in een strandtent. Dit ‘layed back’ sfeertje is uitnodigend voor een specifieke groep lopers. Je komt dan ook vaak de ‘usual suspects’ tegen. Dat bevorderd meteen weer de gezelligheid. Meedoen is belangrijker dan winnen, elke finisher is een held. Ik hou er wel van.

Logistiek
Inmiddels ben ik er wel handig in geworden. De logistiek is de grootste uitdaging. Of zoals Jan zegt: ‘als je de logistiek geregeld hebt hoef je alleen nog maar te lopen’. Om 15:00 vertrek ik in Velp met de auto zodat ik om 16:30 in Castricum aan Zee ben. Dat geeft tijd om te eten en om naar het treinstation te komen in Castricum. Let wel dat is 5 km verderop. In Castricum aan zee heb ik nog geen bushalte ontdekt. Beide issues worden nu opgelost door de familie van Christian. De vriend van de moeder haalt ons op en brengt ons naar de moeder in Heerhugowaard die een heerlijk pan spaghetti gemaakt heeft. Twee vliegen in een klap. Dan met de trein naar Den Helder en terug rennen. Daar kom ik om 4 uur ‘s-ochtends aan. Om 5 uur vertrek ik naar mijn schoonmoeder in Haarlem waar ik kan slapen. Terugrijden naar Velp om die tijd vind ik niet verstandig. Na een paar uur slaap ben ik weer fit to go.  Het is wat!

Zeekoet, komt alleen aan wal om te broeden?

Sfeer
De eerste 25km vind ik nog vrij druk. Je loopt in een groepje of in de buurt van een groepje. Je ziet de lichtjes om je heen. Je hebt wel eens van die loopjes waar je in een meditatieve sfeer raakt. Dat heb ik bij mijn trainingen als ik een vast rondje loop maar ook bij deze wedstrijd. De eerste 25 km lukt dat maar half door atleten om mij heen die een praatje maken, stoppen, groeten etc etc. De tweede 25km loop ik volledig alleen. Ik registreer in mijn achterhoofd het ruisen van de zee, de geur van het water. Ik voel mijn hartslag en focus op mijn ademhaling. Ik raak dan behoorlijk in meditatieve sfeer. Ik ben dan behoorlijk Zen.  De kms en tijd glijden voorbij.  Voor mij is dat een deel van de ervaring van deze loop.

Als je dan in de strandtent de Deining finisht krijg je een persoonlijke ontvangst. Hierna kan je lekker bij de open haard aanschuiven en je ervaringen delen met je mede-atleten. 

Een leven van een avonturier. (geleend van Jan)

Editie 2019 
De editie van 2019 gaat de boeken in als zwaar, al vond ik dat zelf wel meevallen. Veel uitvallers. Bij aankomst in Castricum aan Zee was het koud en guur, in Nederland zelfs code oranje. Regen sloeg in je gezicht. Op dat moment had ik echt een twijfelmomentje van ‘waar ben ik nu weer aan begonnen’. Gelukkig zat er in het regenfront een gat. De verwachting was dat om 1 uur ‘s-nachts de regen weer zou beginnen maar die heb ik niet gezien. De wind was stevig maar ‘west’, lees van opzij. Voor dat doel had ik een extra buff om mijn nek maar dat kon niet verhinderen dat die na een nachtje doorlopen behoorlijk stijf was geworden. 

Vier uur voor de start, code oranje! Nee, he!

Het zand was op een paar stukken na goed te belopen. Voorwaarde was wel dat je die stukken opzocht. Een groot deel van de route was het eb. Bij vloed verdwijnt het strand en moet je meestal door los zand lopen. Bij eb heb je het stuk langs de rand van de branding dat nat en week is maar iets hoger steviger en nog hoger zanderig. Je moet dus goed zoeken naar het juiste stukje van het strand. Ik denk dat dit ervaring is. 50km door zand is echt wel zwaar. 

Mijn trainingen gingen voorspoedig maar net te weinig naar mijn zin. Ik begon de trail voldoende fit, ik wist dat ik de afstand aankon, maar niet topfit. Ook dit is ervaring. Met te weinig training is deze loop  een serieuze uitdaging.

De loop ging beter dan de vorige keren. Ik voelde me sterk hoewel mijn benen goed zeer deden op het eind. Aan de eindtijd is dat overigens niet goed te herleiden. Wel ietsje sneller dan vorige keer maar niet substantieel. In mijn voordeel pleit dat dat ik bij het kanaal vastliep en terugmoest. Ik heb 52km gelopen ipv 50. Mentaal dingetje als je denkt dat je er bent en dan nog twee km te gaan hebt. Ook dat kon ik goed ‘ handelen’.

Gefinished! Met een speciale DCURbN bier van de organisatie vanwege mijn 100e

De Finish was fijn. De organisatie feliciteerde mij met de finish en met het lopen van mijn 100e Ultramarathon. Ik kreeg een fles bier van de organisatie van de eigen brouwerij. Speciale editie. Ook mijn vrienden hadden mij verwend. Een lekkere fles Leffe bier die we na de finish soldaat hebben gemaakt. Jan had bovendien nog een fles whisky voor mij meegesjouwd. Dat vond ik met een autorit te gaan iets te veel van het goede maar inmiddels heb ik die mij laten smaken.    

Ook Christian en Jan onthalen mij met drank!

Conclusie:
De 100e is een feit. Er valt een (kleine) druk van mijn schouders. Ik hoef die mijlpaal niet meer na te jagen en kan gewoon weer marathons lopen zoveel als ik zin heb. Verder heb ik  heerlijk gelopen en overweeg nu alweer volgend jaar mee te doen. Ik kijk met erg veel genoegen terug op de trail. Het was weer genieten. 

Het is wat. Het zomerseizoen is nog niet eens afgelopen of ik moet al bezig zijn met seizoen 2019. Alex, de man achter de trailrunning-trainers-opleiding, plaatst een berichtje op FB. Of er mensen zin hebben om de Eigertrail te lopen. Hij plaatst het oproepje binnen zijn eigen hardloopvereniging. Op de vraag of ik mij daar als buitenstaander bij mag aansluiten krijg ik positief bericht. Op zijn oproepje reageren 20! atleten. Hoe anders is dat bij Ciko. Ongelofelijk toch. Het is jammer dat de trailgroep ver weg is van Arnhem en de Veluwe.

Afgelopen woensdag is er een informatieavond en ontmoet ik een deel van de groep. Het is allemaal los georganiseerd. Belangijkste reden is gezelligheid en drukken van de kosten. Er kan gezamenlijk gereisd worden en ze hebben ervaring met het huren van stacaravans op een camping in Interlaken. Kosten ongeveer €100,- voor drie nachten p.p. Eventueel kan er ook een tentje opgezet worden. Een van de leden gaat met zijn familie die kant op en biedt aan voor de groep een bbq te organiseren voor de eerste avond. 

We gaan het allemaal zien maar voor Zwitserland is dat eigenlijk best wel een goede deal. Vergelijk het met het aanbod van MST €465 (excl startbewijs)  Tot het zover is zal ik wat vaker proberen aan te sluiten bij de groep om wat mee te lopen. Enigste wat nog moet gebeuren is op tijd inschrijven. Had Alex voorheen nog een ingang om een groep in te schrijven, nu moeten we dat allemaal apart doen. Op 1 november, om  12:00 moet ik voor de pc zitten. Hopen dat het lukt. 

Met de Jungfraumarathon heb ik mijn 99e Marathon of langer gelopen. Dan krijg je natuurlijk de onvermijdelijke vraag wat de 100e moet worden. Allerlei scenario’s passeren de revue. Verre reis in de winter gecombineerd met een marathon? Kan niks geschiktst vinden in februari.  Bram biedt mij een startnummer voor Eindhoven aan. Mwoahh! De mooie marathons in de bergen duren mij veel te lang. Ik pluis wat kalenders door en kan moeilijk een keuze maken. Is er nu echt een marathon die eruitspringt? Berenloop, Houffalize? Stuk voor stuk marathons die ergens op de bucketlist staan. Dan krijg ik bericht van de onvolprezen Rinus over de DCURbN. Absoluut een van mijn favoriete ultra’s. Ik vind hem geweldig en hij past in mijn planning. Lekker relaxed organisatie, prachtige loop. Ik pols tegen beter weten in mijn atletiekvereniging of er iemand belangstelling heeft. En zowaar meldt zich iemand. Als ik afgelopen zaterdag naar de EOFT in Nijmegen ga met mijn clubje avonturiers melden zich zowaar Iris en Jan zich ook. Ik proef nog wat twijfel maar de toon is gezet. Ik meld me aan zodra de inschrijving ergens in oktober open gaat. Daarna heb ik nog drie maanden om een beetje in vorm te komen. :-). 

Ondertussen leg ik ook contacten met een andere atletiekvereniging die een stuk actiever is op de trails dan Ciko. Helaas zit de club wat verder weg om vaker mee te trainen maar dat zal de komende tijd wat veranderen. Besloten met hen af te reizen naar de Eigertrail. Moet die kiezel toch een keertje ophalen!  

Vandaag opent de inschrijving voor de Mt Blanc Marathon. Die moet er ook maar eens aan geloven. 

En zo staat de teller dan al snel op 102. Daarvoor zullen nog wel wat trainingsmarathons komen. Enigste wat ik nog moet doen is ze uitlopen. Krijg er gewoon weer zin in. 

Hij stond al lang op het lijstje. Deze marathon staat te boek als de mooiste van de wereld. Nu waag ik dat te betwijfelen maar mooi is ie zeker.  Het is geen bergtrail maar een bergmarathon. Eenvoudige paden en weinig technisch parcours. En het moet gezegd worden, de omgeving is absoluut schitterend. Bovendien heeft Monique familie wonen in Interlaken. De optelsom is snel gemaakt.

We zijn er al iets eerder om er een kleine vakantie van te maken. We genieten wat van de omgeving, bezoeken een grot en een waterval. Uiteraard eten we ook goed van de Zwitserse kazen. Op vrijdag gaan we naar de Expo en lopen wat rond in het startgebied. We verblijven in het huis van de familie (nogmaals dank) dat op loopafstand van de start is. Ik probeer nog aan een evenementshirt te komen. Die had ik niet besteld. Helaas is men streng. Jammer dan. 

Op Zaterdag is de start om 08:30 en de weersverwachting is goed. Hele dag helder, zon. Ik schrik weer even van de temperaturen in Interlaken, 27 graden! Nee he, niet weer (te) een warme marathon. Maar gelukkig is het op de finish 14 graden. Ideaal. In het startgebied is het nodige vermaak met Zwitserse folklore. Voor de start het volkslied, een lawinepijl en weg zijn we. 

De eerste kms zijn vlak. Een lusje door Interlaken en dan via Böningen, Wilderswil en Zweilütschinen naar Lauterbrunnen. Dit stuk is vooral leuk vanwege de supporters. Veel muziek, Zwitsere bellen en enthousiast volk. We rennen langs het spoor en elke keer als er een trein langskomt hangen de passagiers uit het raam om ons aan te moedigen. Erg grappig.

In Lauterbrunnen aangekomen doen we nog een flinke lus. Op km 25 begint wat mij betreft de marathon pas echt. We klimmen langs de muur van Wengen naar boven. Dit stuk is het steilst. In Wengen is de eerste tijdslimiet op 30km van 4:10. Die limiet haal ik met gemak. In het peleton gaat het bericht dat dit het zwaarste deel was en dat het vanaf hier alleen nog maar finishen is. Huh?  

Hier wreekt mijn matige conditie zich. Het parcours stijgt alleen nog maar, dat is best wel pittig maar ik heb wel eens sterker geklommen. De paden zijn best wel breed, er is ruimte genoeg. De omgeving wordt echter steeds mooier en mooier. We kijken al vanaf de start op de Jungfrau maar naarmate we hoger komen, komt de mûnch, en de Eiger daar bij. Ook het Jungfraujöch, gletcher is goed te zien. Het weer werkt fantastisch mee. Kraakheldere luchten, heerlijke temperatuur. De laatste kms vallen mij best zwaar maar met zo’n uitzicht is het alleen maar genieten. Als ik de 35km grens passeer weet ik ook dat ik deze editie ga finishen en is het alleen nog maar genieten. 

Monique & Anke staan op de finishlijn. Fijn dat ze deze wedstrijd van de lijn meekrijgen maar ook kunnen genieten van een fantastische sfeer op Kleine Scheidegg. Eenmaal over de finish is het druk. 4000 deelnemers en evenzoveel toeschouwers. Leuk voor de sfeer maar wel een beetje druk. Vooral met de trein naar beneden is het dringen. Maar eerst maar eens een overwinningsbiertje.

Conclusie: De Jungfraumarathon is absoluut een mooie marathon. Het parcours gaat over priveterrein dus de enige echte editie is alleen te lopen op de dag zelf. De sfeer is fantastisch en wat mij betreft een aanrader. Het is mijn 99e M+ en de laatste ingeplande M van het jaar. Geen idee welke nr 100 moet worden. 

Lachend aan de start (en de finish)

Het winterseizoen sluiten we af met een zomerse editie van de Koning van Spanje trail. Na een lange winterstop van ruim 4 maanden loop ik voor het eerst dit jaar weer eens een wedstrijd. De reden van inschrijving is het feit dat MST voor het eerst een marathon editie aanbied. Bovendien is Limburg een prachtige locatie voor een mooie trail. 

Voor mij een eerste test om te zien hoe het is met de vorm. Weinig getraind, zwaarder geworden, motivatieprobleempje, winterdip, nog meer excuses….? Mooiste gevoel is dat ik er gewoon zin in heb. Dat is wel even anders geweest. Hoewel, het gedoe voor de start, tassen inpakken, alles klaarzetten, rit heen en terug weerhoudt mij een beetje. Bovendien was ik de zaterdag avond in Utrecht voor een muziektheater voorstelling. Lag dus niet vroeg in bed.  Kan toch ook gewoon lekker in mijn Veluwe een rondje doen?

De uitzichten blijven geweldig mooi. Kan hier enorm van genieten.

Niks van dit al. Gewoon naar de start gereden, die pas om 10 uur is. Om 7 uur vertrokken en om 9 uur gearriveerd. Auto op het veldje achter de start, perfect. Startnummer en Buff opgehaald en even langs wat stands gelopen. De Mountain Medics die fantastisch bezig zijn, goed inititatief dames! Ook ruim ik wat tijd in voor de stand over Montafon. Het gebied waar ik over een maand aan de start sta.

Met Peter, Peter en Marlies sta ik aan de start van de KvS. Zij lopen andere afstanden en gaan op eigen gelegenheid. Wel fijn ze nog even te treffen. Gerrie, die in de buurt moet zijn, zie ik niet. Wat mij opvalt is dat de gebruikelijke ’trailscene’ een beetje ontbreekt.  Maar genoeg ontmoetingen en weerziens van bekenden. Maar in het startvak toch ook veel onbekende gezichten. Ik hoor veel vlaamse tongval.   

De start is bekend, het eerste deel over de bekende berg, langs de camping ook. Wat mij deze keer opvalt is dat ik veel terrein herken van ‘ Limburg Zwaarste’ en de ‘Silvestermarathon’. Zoals het rare paadje tussen de struiken die uitkomt in een dorpsstraatje, of de paden langs de geul. De omstandigheden zijn wel anders. Veel, let op veel, minder bagger en veel meer zon. Ik kan mij de Silvestermarathon herinneren dat we langs als die paden glibberend en glijden langs het prikkeldraad renden.

Voor de marathon had ik mij ingesteld op een tijd van 5 en een half uur, mogelijk 6 uur. Straks langs de limieten dus. Uitlopen het plan, en had mij allang bedacht dat ik mij van de limieten niks zou aantrekken. Route in het klokje, mij kan niks gebeuren. 

De eerste 25 kilometer liepen als een zonnetje. Kon makkelijk de heuveltjes pakken en het ritme zat er goed in. Eerste verzorgingspost op 18km na twee uur was prima op schema. De post was extreem druk omdat hier ook andere afstanden (11?, 28?) langskwamen. Hier mijn water bijgevuld en snel vertrokken. Het tweede stuk zou naar verwachting het zwaarst zijn, qua parcours, temperatuur, fysiek.

De eerste kilometers gingen nog goed maar na 25 km was de energie uit de fles. Opmerkelijk vroeg maar dat wijt ik voor een deel aan de extreme temperaturen, 27 graden en geen wolkje aan de hemel. Uiteraard ben ik niet fit genoeg maar zo zwaar aan het harken moet toch wel een andere oorzaak hebben. Erg tevreden ben ik over het mentale deel. Aan opgeven heb ik niet gedacht. Op de tweede verzorgingspost kwam de misselijkheid  naar boven en werd drinken en eten een probleem. Ik hoor de organisatie mompelen over de limieten. Er was even sprake van of lopers na een 15:00 uur nog verder mochten. Ik was daar voor drieën met nog een 8 km te gaan. Acht km binnen een uur is normaal gesproken natuurlijk geen enkel probleem maar mijn fysiek liet mij een beetje in de steek. 

Met de koeien in de schaduw. Lopen we toch elke keer weer dwars door de weiden. Blijft leuk

Uiteindelijk in 6:17 gefinisht en hartelijk ontvangen. Dat doet goed. In de achterste regionen maar dat kan me niet zoveel schelen. Gelopen volgens plan maar had iets meer tijd nodig.

conclusie: Met de fitheid zit het nog niet goed. Voor de bergen ben ik onvoldoende fit. De verwachting is dat ik dat in de komende maand wel kan (moet) verbeteren. Mijn mentale hardheid doet mij deugd. Ik ben behoorlijk diep moeten gaan maar mentaal zat het goed.

Limburg blijft na het strand toch een van mijn favoriete locaties voor trails. Al met al heb ik enorm genoten en blij dat ik op eigen termen de marathon heb uitgelopen. 

De wedstrijd is enorm gegroeid. MST heeft er een prachtig evenement van gemaakt met voor ieder wat wils. Veel stands en veel publiek. Top!

Zwijntjes in de slaap verrast

De trainingen in de vroege ochtend zijn fris. Het vriest nog een paar graden. De zwijnen vinden het ook fris. Normaal gesproken zijn ze redelijk actief bij ochtendschemering. Tijdens de vorst kom ik ze eigenlijk alleen nog maar slapend tegen

Een groep van twee reeen vlakbij de begraafplaats

Een groepje van twee reeën houdt zich al een paar weken ongeveer op dezelfde plek op.  leuk om ze deze keer eens te kunnen vastleggen. Momenteel zijn ze erg schuw en rennen er direct vandoor.

De clubtrainingen vallen me nog erg zwaar. De trailsafari’s in het weekend heb ik geen enkel probleem mee. Ongemerkt loop ik zo toch nog heel wat kilometers. 

Als je nu in het bos loopt moet je goed opletten. De grond is bevroren en piept en kraakt. Bovendien zijn de zwijnen uitslapers. Op mijn route kom ik nu al een paar keer een groep slapende zwijnen tegen. Meestal ruik ik ze voor ik ze zie. Zo ook vandaag. Ik sta stil voordat ik het in de gaten heb. Onmiskenbaar zwijnen, maar waar dan? Ik maak een beweging naar mijn camera en dat is teveel voor de beesten. Ze staan op en zetten het op een lopen. 

Zwijnen, net wakker. Mooie start van de dag

Vandaag is het bos iets beter begaanbaar dan vrijdag. Vrijdag was alles stijf bevroren. Nu toch net iets zachter. Blijkbaar vinden de zwijnen dit net te koud. Een maand geleden struikel ik over de zwijnen, nu moet ik toch echt goed opletten. 

Reeën zie ik echter meer. Een tweetal reeën kruist mijn pad en ik denk dat ik ze kwijt ben. Ze gaan er nogal snel vandoor. Even verderop heb ik toch geluk. 

Een Reebok in het Beekhuizense Bos

 Even later is het alweer raak. Nu dan toch Edelherten. Een groep van 5-6 herten verstopt zich in het bos maar tevergeefs. 

Herten op de Veluwezoom vlakbij de Radar post

Via verschillende kanalen hoorde ik dat er op de Veluwe veel IJsbaarden/IJshaar moet zijn. Ik ken het fenomeen. Het is nogal zeldzaam. Zo moet het net onder het vriespunt zijn en moet de luchtvochtigheid hoog zijn. Zo eens per jaar komt dat voor en dan moet je er wel op letten

IJshaar in het Beekhuizense Bos

In het hout komen schimmels voor en bij de stofwisseling van deze schimmels komt onder andere water vrij dat door kleine openingen in het hout naar buiten wordt geperst. Het naar buiten geperste water bevriest tot een haarachtige structuur. 

De tijd vliegt om en na een kleine 20km ben ik weer terug. Het lopen gaat nog lang niet zoals ik dat graag zie maar ik heb het weer naar mijn zin. En dara gaat het om..

Mijn blog gaat over hardlopen, trailen en wat ik daarbij voel. Persoonlijke zaken zal je niet veel vinden op dit blog. Voor het overlijden van mijn vader maak ik een uitzondering.

Mijn vader overlijdt op maandag 5 februari 2018 na een korte maar emotionele periode op de intensive care. Vandaag was de uitvaart.

Het bos biedt mij in de afgelopen dagen een uitlaatklep. Wanneer ik maar tijd heb loop ik een rondje over de Veluwe en denk daarbij vaak aan mijn vader. Een liedje gezongen tijdens de uitvaart verwoordt dat mooi

Kom als de wind die je voelt en de regen
Volg wat je doet als het licht van de maan
Kijk in de lucht
Kijk naar de zee
Waar je ook zult lopen ja, ik loop met je mee

Rust zacht pa.