2017-12-16 Drielandenpunttrail

Geen halve van Egmond maar de halve van Vaals. Egmond is een prachtige wedstrijd maar deze kan daar meer dan aan tippen. Op het Limburgse land rond het drielandenpunt is een prachtige gebied. Ik ken de omgeving van Limburgs Zwaarste en menigmaal herken ik punten van die wedstrijd. 

Met een flinke delegatie van Ciko zakken we af naar Vaals. Een deel zal starten op de 11 en een deel zal starten op de 21. Verzamelen bij Peter en Marlies en na een kop koffie op pad. De spanning in de groep is voelbaar. Toch wel 1000D+! Het zijn er toch iets minder. Iets meer dan 750 meter maar toch niet te onderschatten. Ik maak me echter niet zo druk om de hoogtemeters maar meer om de vette klei en dikke bagger. Een enkeling van Ciko meent met asfaltschoenen te kunnen lopen. Alles kan, maar beetje profiel is toch vaak wel erg aan te bevelen.

Het is een redelijk stukje rijden en parkeren in Vaals is niet echt makkelijk. We rijden uit de parkeerzone en hebben geluk. Op een meter of 400 van de start vinden we een plekje. Ik trek mijn schoenen aan en pak mijn rugzak. Ik trek de veter van mijn schoen kapot. Oeps. Effe een Salomon quick lace vervangen bij 2/3 graden gaat hem niet worden. Ik zet er een dikke knoop in en hoop er het beste van. 

Bij de inschrijving een eerste verassing. Mijn startnummer krijg ik van Paula IJzerman. Tsjee dat is lang geleden. Als je haar eens wil ontmoeten en een presentatie wil bijwonnen van een bijzondere trailer klik dan hier

In het startvak weer meer dan genoeg bekenden. Heerlijk wereldje dat trailwereldje. Ik start achteraan. Geen enkele ambitie om diep te gaan. Vandaag gaat een rustige duurloop worden en neem ik de gelegenheid vrienden te spreken en van de omgeving te genieten. Na een paar 100 meter klimmen meteen een baggerweiland in. Ik vind het nu al leuk. 

Ergens halverwege komt Wim langszij. We lopen lange tijd gelijk op en zijn tegelijkertijd bij het drielandenpunt. We besluiten het parcours even te verlaten voor een toeristenselfie. 

Het tweede deel is relatief vlak, veel gelegenheid om tempo te maken maar dat gaat me niet zo heel goed af. Althans dat vermoed ik. Het besef van tijd ontbreekt volkomen omdat voor de tweede keer alweer mijn bandje van mijn Suunto is gebroken. Ik loop zonder tijd en afstand waarneming. Geen idee waar ik ben en hoe hard ik loop. 

Vanwege de hoogtemeters en pratz ga ik uit van een tijd van drie uur. Alles binnen de drie uur vind ik prima. Het worden er twee-en-een half. Prima. Michel doet er 2 uur 8 over en de rest zit daar ergens tussen. Ook Hans met zijn asfaltstappers loopt een mooie tijd. 

Geen gelegenheid om de ervaringen te delen en mee te gaan naar de traditionele Chinees in Sonsbeek. Rap in de auto om op tijd te zijn voor het feestdiner van mijn dochter. Haar afstudeerscriptie is goedgekeurd en zij mag dus gaan afstuderen. Tegen middernacht schenkt mijn zoon nog een 6 dubbele cognac in. Weet hij veel. Het gaat mij niet lukken die te finishen. Toch nog een dikke DNF aan het eind van de dag. Slapen doe ik als een baksteen. 

Conclusie: Altijd leuk om met de Ciko club op stap te gaan. Nu dan een echte trail met bagger en heuvels. De regen en sneeuw bleef ons bespaard. Het lopen van een halve is toch weer anders dan een hele. Korter en toch explosiever. Ik vond het weer eens een leuke ervaring. De trail beviel me erg goed. Simpel, mooie omgeving, bagger, heuvels, redelijk kleinschalig. Helemaal goed

Posted in Training | Leave a comment

Weerman zegt binnenblijven

Als de weermannen zeggen dat we binnen moeten blijven, als het KNMI code oranje afgeeft  gaat het bij mij juist kriebelen. Naar buiten! Vanmorgen dus ver voor zonopkomst naar buiten. De eerste kilometers zijn een beetje druilerig. Geen mens te bekennen dus. Ideaal. Na een kilometer of 5 kom ik vlak bij de Posbank en groep zwijnen tegen. Het worden er steeds meer. Bij 20 hield ik op met tellen. Ik zet mijn camera op de nachtstand (dom) en ik maak 15 bewogen foto’s. Ik loop wat achter de beesten aan en raak aardig van de route af. Dwars door de sneeuw probeer ik mijn route weer op te pakken. Toch lastiger dan je denkt. OriĆ«ntatiepunten zijn verdwenen

Het paardenpad is het nauwelijks te belopen. Los zand en dan ook nog een cm of 10 sneeuw.  Daar loopt een wandelaar op mijn pad! Tss. Haal hem snel in en vervolg mijn route via de wildbaan richting Tunnekesweg. Sneeuw wordt steeds dieper lijkt wel. Het is flink zwaarder lopen dan normaal. Op de Tunnekesweg maak ik een Selfie, en wordt ingehaald door twee trailers. Zij stoorden zich aan mijn spoor op hun pad! šŸ™‚ 

Verder naar het noorden gaat het pad omhoog. De gedachten komt even bij mij op of ik er wel verstandig aan doe mijn hele rondje te lopen. Via een stuk kaalslag  met een smal sneeuwvrij stukje track loop ik verder. Het pad is niet voor niks en pad. Onder de bladeren ligt de smeltsneeuw. Vanaf dat moment zijn mijn voeten niet meer droog te krijgen. Ik doe ook niet meer mijn best.

Via het kerkepad weer terug. Hier is de keuze door de enkeldiepe sneeuw of het modderpaadje. Ik kies de laatste. Het modderpaadje bevat ook erg veel plassen. Maar ach, nat is nat. Ik zie iemand in de verte lopen. De loopstijl doet mij denken aan Jacolien. Ik zet wat gas bij en blijf achter mijn veter haken. Ga gestrekt op de knieĆ«n en kop in de sneeuw. Dat doet goed zeer. Thuis blijkt mijn knie behoorlijk kapot. Inhalen lukt nauwelijks en ik geef het op. Stuk verder zakt de pijn en gaat het lopen wel ok. 

Hier toch weer een onmoeting met Ciko Long Distance (groep 2?). Er moet een Selfie gemaakt worden waar ik graag aan voldoe. 

Ik loop steeds meer door bagger en het kan me niks meer schelen. Zie ik wandelaars glibberen en glijden tussen plassen via droge randjes. Ik trek mij nergens wat van aan. Levert wat verbaasde gezichten op. Het roept het kind in je boven.

Via camping Beekhuizen weer terug naar huis. Het begint nu langzaam te sneeuwen. Had gehoopt dat dit iets eerder zou zijn. Er valt een enorm pak. Al met al een pittige training die ik fysiek goed verwerk. Tussen de oren zat het goed vandaag. Lekker weer, lekker getraind. Wanneer is het weer code oranje?  

Posted in Training | Leave a comment

2017-11-19 De Ronde Venen Marathon

Het inschrijven van de Ronde Venen Marathon gaat in een opwelling. Een marathon die langs mijn familie komt in november? Leek mij een ‘ no-brainer’. De marathon vindt voor het eerst plaats. Nog een argument dat mij wel aanspreekt. Start en finish in ‘ The Green Duck’. Ik ben om! 

Althans, dat was een half jaar geleden zo. Nu kwam ik terug uit de USA met een blessure. Met een blessure een marathon lopen is natuurlijk onverstandig. Wat mij doet afvragen of je het nu wel een blessure mag noemen. De klacht is pijnlijke plekken in de kuit, strakke spieren, moeilijk kunnen lopen. 

Mijn benen verzuren als ik intensiever ga trainen en ik onvoldoende werk aan spierherstel. Lees rekken en strekken, en ‘ rollen’.  In dit geval had ik een excuus want ik was op reis. In plaats van spierherstel wandel ik in New York, metro in metro uit. Eenmaal thuis neem ik wat rust, spreek af bij Job en het herstel zet in. Zoals gewoonlijk zitten de kuiten weer vol met lactaat-ophopingen. Toch moet ik niet zo lang geleden de donderdagtraining afbreken omdat mijn kuit het echt niet wil doen. Het gaat zeker beter maar ja, marathon lopen op deze manier? 

Avond voor de marathon bezoeken we de Glow in Eindhoven.

Nauwelijks getraind ga ik toch van start op de Ronde Venen Marathon, tegen beter weten in. Ik heb er nu eenmaal gewoon zin in. De dag van tevoren kijk ik op de website om mij voor te bereiden. Abcoude? Waar ligt dat ergens? De site is behoorlijk onoverzichtelijk. Ik stop de gps route in mijn horloge en pak mijn tas. Zaterdag avond ben ik in Eindhoven voor een ‘open huis’ van mij nichtje en bekijken we ‘ the Glow’. De volgende ochtend moet ik mezelf een schop onder de kont geven. Lekker een dagje op de bank! Ik ben sterk en ga op pad.

Eenmaal aangekomen blijk ik niet te zijn ingeschreven. Aha, een DNS en lekker op de bank! Maar de organisatie weet raad. Ik krijg een startnummer, een chip en een consumptiebon voor een lekkere bak snert (yuk!). De bon laat ik achter, en wat moet ik ook alweer doen met die chip? Oja in je veter. Old school hardlopen! We krijgen nog bericht dat de laatste kilometers veel bagger bevatten en dat er houtsnippers zijn gestrooid. Het zou niet te belopen zijn.  Ik krijg spontaan een beetje zin!

Tussen de ‘ bike-run’ ers in.

Het startvak is wat onduidelijk. welke kant moeten we op? Bovendien staat er in het midden nog een dranghek. Vermoed voor het publiek maar aan beide kanten staan atleten. Tot overmaat van ramp staan er ook veel fietsers in het startvak. Er is ook een estafetteloop. De fietsers staan verkeerd en moeten naar de andere kant. Stel je deze situatie voor op een kiepbrug. Heerlijk, ik krijg het steeds meer naar mijn zin. Meerdere bekenden in het startvak, ‘ the usual sus[pects’ maar ook Esther de J. Wat leuk! Meer dan twee jaar niet gezien. 

Leuk hoor Jacques, bedankt voor de support!

Ergens om een uur of 10 krijgen we bericht dat de marathon is begonnen en volg ik de meute. Ah! die kant op dus. Met Detroit in gedachten zet ik strak de rem op mijn tempo. Toch klimt het tempo steeds terug naar de 11 per uur. Het loop zo makkelijk! Maar dat had ik in Detroit ook en dat moest ik de tweede helft bekopen. Zakken dus. 

De wind is op kop, we moeten werken. Toch blijft het tempo goed. De zon laat zich zien en ik heb het goed naar mijn zin. We lopen langs de Vinkeveense plassen Het parcours is veelal smalle fietspaden en stukken langs het water. Dat valt niet tegen. We lopen over sluisjes heen en uiteraard door de dorpjes van de gemeente Ronde Venen. Langs het parcours kom ik zo nu en dan mijn zwager tegen. Leuk! Hij meldt dat er veel uitvallers zijn vanwege de zwaarte van het parcours. Huh?! 

Route van de Ronde Venen Marathon

In Mijdrecht zijn we ongeveer halverwege. Mijn familie staat langs de kant maar wederom ben ik in staat om hen volkomen te missen. Sorry Anke! Alweer! Langs de Kromme Mijdrecht zijn we op een kilometer of 25 en ik voel me nog steeds goed. Dit gaat de goede kant op! Vanaf Uithoorn gaan we weer richting Abcoude en nu met de wind mee. Tot kilometer 32. Dan krijgen mijn benen het toch zwaar. Ik voel me fit, voel me lekker, maar mijn benen passen. 

Cadeautje op de weg terug. Mooie plaatjes. Een volledige (dubbele) boog. Nadeel, hierna kwam de nattigheid.

Het lukt mij om te blijven dribbelen maar de snelheid zakt er wel uit. Ik vind het allemaal best. Hier halen Rinus, en Esther mij in. Dit stuk is een beetje saai, lange rechte wegen.

Regen ook!. De regenboog wijst mij naar de Finish. Aan het eind van het pad gaan wij ‘ De Botshol’ in. Een leuk pad dwars door de Vinkeveense plassen door. Glibberen en glijden en dat op kilometer 36!  Leuk! Hierna moeten we een boerenland oversteken en hier is het  voor het eerst dat ik moet wandelen. Enkeldiepe bagger. Niet te berennen. Dit kost mij zeker een minuut of 10.

Prachtige doorkijkjes op de Botshol

Maar we worden getrakteerd op mooie doorkijkjes. Ik ben aangenaam verrast. Het laatste stukje is een beetje doorbijten maar ik kan goed doorlopen. Ik loop met een andere marathon loper tegelijk over de finish. We worden warm onthaald. Helden zijn we! Niet veel marathonlopers in Abcoude vermoed ik. Deze keer weer een medaille en een plantje. Weer eens wat anders dan een t-shirt!

Ik loop nog even door ‘ The Green Duck’ heen op zoek naar vrienden en bekenden maar al snel taai ik af en ga ik op familiebezoek in Mijdrecht. Na een warme douche, een kop koffie ga ik weer op huis aan. 

Conclusie:

De Ronde Venenmarathon weet mij aangenaam te verrassen. Verwachtte ik ellenlange boerenpaden met uitgetrekte weilanden, niks is minder waar. Het is een landschapsloop met verrassende stukjes over boerenerven, sluiscomplexen. Mooie stukken langs de Vinkeveense plassen. Het lopen ging bovenverwachting goed. Lange tijd liep ik op een tijd van 4:00-4:15 maar het laatste stuk kostte me wat tijd. Meer dan tevreden over. Uiteraard een compliment naar de organisatie. De kleine schoonheidsfoutjes werden meer dan gecompenseerd door het enthousiasme. Zelfs de burgemeester stond bij de Finish. Dat heb ik sinds Rotterdam niet meer meegemaakt. Heerlijk kneuterig! Aanrader deze marathon. 

Posted in Marathon, Training | Leave a comment

2017-10-15 Detroit Free Press Marathon

De Detroit Free Press Marathon komt toevallig op mijn pad. Een jaar geleden sprak ik met mijn zwager en schoonzus af om eens langs te komen in Detroit. Een mooie datum is begin oktober. Dan is het weer nog aangenaam en bovendien organiseert Detroit dan haar jaarlijkse marathon. Klinkt als een plan.

Controle van zowel de Amerikaanse als Canadese douane voor ik het startnummer krijg

Een bijzondere marathon? Zeker. Downtown is afgezet en bovendien passeren we de grens met Canada. Dat is op zich al een hele gebeurtenis. Bij de inschrijving moet ik heel wat informatie verstrekken aan de douane. Bij het ophalen van de startnummers moet ik zowel bij de Amerikaanse als de Canadese douane langs. Ook mag ik geen rugzak dragen maar moet ik wel mijn paspoort meenemen. Het gaat allemaal goed.

De dag vooraf is het slecht weer. We zitten langs een regenfront dat over Canada trekt met uitschieters richting Detroit. Ik ontvang dan ook een bericht over mogelijke afgelasting van de wedstrijd. Bij onweer lasten ze de Marathon af. Shit, daar ben ik niet voor gekomen! Interessant detail is nog dat wanneer we onderweg zijn we van het parcours gehaald kunnen worden. Mocht dat in Canada gebeuren moeten we voor 10 uur de grens weer oversteken. Anders hebben we een probleem. Lopend de grens over is slecht mogelijk. De tunnel kan niet en de brug vraag ik me af. Nou ja, (spoileralert) dit gaat allemaal ook goed.

In het startvak met Peet en Gina om7 uur ‘s-ochtends in Detroit

Ik loop de wedstrijd samen met Peet en Gina. Zij starten op de halve marathon en ik op de hele. De start is samen. Op zondagochtend 7 uur staan we op W Fort street. Het is warm.Nu al zo’n 20 graden en de luchtvochtigheid is hoog.  Aan het evenement doen een kleine 30.000 deelnemers mee. Het overgrote deel loopt de halve. Ruim 3000 de hele. De start is in waves en gaat heel gedisciplineerd. Uiteraard eerst het Canadese en Amerikaanse volkslied, live gezongen! Bij de laatste is het muisstil in de straat gevolgd door een luid applaus. Trots volk, trots op hun vaderland. Ik vind het indrukwekkend. In Amerika gebruikt men momenteel ook het volkslied om te protesteren voor gelijkheid; “Taking/bending the knee” . Het volkslied is hier ook een beladen onderwerp.

Zoals gezegd starten we in waves van twee minuten. Ik sta ergens in vak E dus ik vertrek een 10 minuten na de start, Gina zijn we kwijt geraakt in de drukte. Die moest naar de wc. Met Peet en Gina afgesproken dat we niet samen lopen en elkaar weer bij ’the gearcheck’ ontmoeten. Gearcheck is feitelijk een dropbag. Wel in een doorzichtige tas en die wordt ook uitgebreid gecontroleerd.

Officiele finisfoto’s kosten je $75,-

Het is warm en van regen is geen sprake. Het is een graad of 20. Wel waait het hard. We lopen eerst wat door downtown maar al snel gaan we richting Ambassador Bridge. Via een grote lus lopen we de oprit op. De brug is erg hoog dus we maken flink wat hoogtemeters. Halverwege de brug passeren we de grens met Canada en lopen we de stad Windsor binnen. Het blijkt een woongebied. Langs het parcours wemelt het van de politie en ook douane. Moeilijk uit elkaar te houden.

Het stukje in Canada is niet zo heel lang. Iets van een kilometer of 5. Hierna worden we een tunnel ingeleid met de aansprekende naam Windsor-Detroit Tunnel. Via Mexican Town en Corktown gaan we langzaam terug naar de finish. Op 13 mijl zie ik Gina lopen en loop naar haar toe. Even later sluit Peet ook aan. Dat is erg toevallig. Maar zij gaan rechtsaf en ik ga rechtdoor.

Na de finish voor het parcours overzicht. Yeah, job done!

We gaan naar E Lafayette. Een kaarsrechte lange weg van 3 mijl. Wel in 6 mijl zitten welgeteld drie bochten. Ik vind het saai. Bovendien moet ik mijn te snelle start hier bekopen. Ik ga in de herstelmodus en drink veel sportdrank bij de posten. Die zijn er bijna elke mijl. Dat werkt maar kost naar verhouding veel tijd. Het lopen gaat opeens heel slecht. Met een dribbelgangetje houd ik het lopen nog wel vol maar erg veel met hardlopen heeft dit niet te maken. Slecht voorbereid, te weinig getraind. Niet zo verrassend dus. Het kan me ook niet zoveel schelen. Ik passeer veel enthousiaste (en minder enthousiaste) Amerikanen. Best leuk. Er is een soort wedstrijd van de meest ludieke teksten op de banners. Eentje blijft me bij. ‘Got your intention’. Flauw maar wel grappig. Ook veel borden als ‘Tap for Energy’ etc.

Erg veel aanmoedigende toeschouwers. Ook iemand die ‘hel en verdoemenis’ predikt. Marathonlopers die zo ijdel zijn zichzelf centraal te stellen zijn god niet waard, zoiets. Ook is Halloween in aantocht en dat vieren ze hier toch wel wat anders. Veel tuinen in Indian Ville zijn versierd met spinnewebben, skeletten en allerlei ‘engs’.

Op de weg terug gaan we naar Belle Island. Een enorme brug over en dan het hele park door. Mooi stukje maar wel erg open. Ik heb hier met veel tegenwind te maken. Maar ik loop toch al niet zo hard dus dit kan er wel bij.

Finish selfie. De bewaking keek wat achterdochtig en wilde me eigenlijk terugsturen. Gefinishd is gefinishd!

Via de kade lopen we weer terug en hier struikel ik over een scheve stoeptegel. Ik haal mijn knie en arm open. Gelukkig verder geen schade en loop ik naar de Finish. Hier staan weer veel mensen aan te moedigen. Leuk, ik mis Monique en Anke die langs de kant staan, maar aan de verkeerde. Marathonlopers finishen links. Ik krijg een enorme (gruwelijk lelijke) medaille omgehangen en ben blij dat ik er ben. Na de finish zie ik Monique gelukkig wel. Ik ben redelijk gedesoriƫnteerd en weet niet zo goed waar ik mijn spullen weer moet ophalen.

De goodiebag (met veel eten) geef ik weg aan een groepje veteranen die op straat leven. Treurig hoor. Voor de meeste veteranen wordt wel goed gezorgd maar de kansarmen die na de diensttijd nog steeds kansarm zijn gebeurd dit vaker.  Het ligt allemaal weer wat ingewikkelder dan je zou denken maar toch. 

Lafayette Coney Island Hot Dog. Met mijn laatste dollars!

Op de weg terug naar de auto lopen we langs een wereldberoemd hotdog restaurant. Elke Amerikaanse (en buitenlandse beroemdheid zoals Poetin) komt hier een Lafayette Coney Island hotdog scoren. Onbegrijpelijk want het restaurant zou ik zelf niet snel binnenlopen. De laatste 100 jaar is het restaurant niet gemoderniseerd. De hotdog is wel erg lekker. En dat met mijn laatste dollars. Oma krijgt een unieke ervaring.

Conclusie: Detroit Free Press Marathon is een mooie ervaring. Je hoeft hem niet op je bucketlist te zetten maar leuk is het wel. Vond het erg leuk om met mijn familie te doen en weer veel indrukken opgedaan. Het lopen zelf ging de eerste helft wel ok, de tweede helft gewoon slecht. Moraal is wel dat je een marathon niet moet onderschatten en een beetje hiervoor  trainen is dan ook wel verstandig. Asfalt is ook wel weer eens leuk. Op naar de volgende.

BTW. T-shirt met de dutch Lion is natuurlijk van RunColor!

 

Posted in Training | Leave a comment

Zwart gat

Het is een vreemde periode. Na de UTMR kan het hardlopen me even niet zoveel doen. Het is aan alle kanten druk, de aandacht verplaatst zich naar andere dingen. De druk valt weg,niks hoeft. Het aantal trainingen daalt naar zo’n twee per week. Ik vind het prettig om mijn eigen agenda te bepalen en te lopen wanneer het mij uitkomt. Ciko is ver weg. Tot deze week. Afgelopen dinsdag ben ik weer eens op Ciko. Shit baantraining. Heb ik het schema weer eens niet bekeken. Herma haalt mij over om met groep vier mee te trainen. Wel zo gezellig. 

Training gaat over een verkorte piramide. Er is immers een Tapas avond. Oeps, ook alweer niet vergeten. Al met al wel een fijne training. Ik loop met de voorste mee, dat is in groep 5 wel anders.  De donderdag training schiet erbij in. Ik ben nogal moe. Op zondag loop ik weer ik weer een duurloop. Het is oktober dus ga ik richting Tunnekesweg. Eens kijken of de bronst al is begonnen. Inderdaad hoor ik wel wat maar het houd niet over. 

Ondertussen is de herfst alweer in volle gang. Bos staat vol met paddenstoelen. Rood met witte stippen voert de boventoon. Ik krijg ook menig buitje op mijn kop. Na een km of 25 ben ik weer thuis. Ik kan het nog. 

Posted in Training | Leave a comment

The day after

De indrukken van de UTMR zijn nog erg op de voorgrond. Er gaat geen dag voorbij dat ik er niet aan denk. Niet in het minst door de volgers van dit blog die graag uit eerste hand mijn relaas horen. Ook de foto’s en video’s die langskomen dragen daar aan bij. Meest gestelde vraag is of ik nu teleurgesteld ben dat ik de laatste etappe niet heb uitgelopen. Nou ik kan bij deze gerust stellen dat dit absoluut niet zo is. Ik heb een fantastische week gehad en zoveel mooie en positieve indrukken opgedaan dat ik daar op een hele positieve manier het bergseizoen mee afsluit. Tuurlijk had ik graag die medaille bij de rest gehangen. Maar ik kan dat heel goed relativeren.

De Posbank! Maar dan zoals je die niet vaak ziet.

Ondertussen weer begonnen met de trainingen. Eerste training was een zomertestrondje. Ik dacht nog ideaal. Het is maar een rondje van 4 km en die kan ik dan mooi op mijn eigen tempo lopen. Zo startte ik dan ook maar toen ik wat verder achterop kwam dacht ik toch even bijschakelen, anders moeten ze straks zolang wachten. Ik haalde de laatste in en dacht dit gaat eigenlijk best lekker en trok door. Dom, dom, dom maar tsja. Ging lekker, supercompensatie? Bij het uitlopen voelde ik in mijn benen dat het toch niet heel verstandig was.

De donderdagtraining kwam slecht uit en gezien het voorgaande vond ik het wel prima. Ik sloeg over. Vanmorgen in alle vroegte dan toch de duurloop samen met Jacolien. Kort rondje van 15 km en met het belangrijkste doel zwijntjes zoeken. Nou dat is gelukt! Meerdere waarnemingen met ook zelfs weer een big. De ree op het heuveltje is extraatje. De schotse hooglanders en wilde paarden lopen we bijna achteloos voorbij. Afgezien van een edelhert toch de big five in anderhalf uur. 

Maar wat vooral toch geweldig is, is de veluwe zelf. Wat een prachtige ochtend. We wanen onszelf heel even in het hooggebergte met de bewolking in de dalen en de zon op het hoofd. 

Posted in Training | Leave a comment

2017-09-09 UTMR Stage 4 van Macugnaga naar Grachen, 44km en 2850D+.

Bij de finish hoor ik dat het eten ergens in een tent is buiten het dorp. Er gaan pendelbusjes. Omdat ik vrij laat finish heb ik weinig tijd om te douchen en daar heen te gaan. Bovendien trekt het me totaal niet om ergens afgelegen te gaan eten en dan nog hopen dat het lekker is. Ik sms Frans om te vragen of hij geen zin heeft om bij een pizzeria te eten om de hoek. Dat wil hij wel. We eten heerlijke Italiaanse pizza en ik neem er zelfs wijn bij. Wat een genot. De restauranthouder doet zijn best om ons te plezieren. We zijn overigens bepaald niet de enigen. De hele zaal zit vol trailers. Zelfs trailers die eerst naar de tent zijn gegaan om vervolgens te concluderen dat dat niks was. Zijn omgekeerd om hier te eten. De berichten zijn overigens wisselend. Ik hoor ook van lopers dat het eten daar prima was. 

Koud en guur op de bergtop. Nu heb ik profijt van een dikke baard

Op papier lijkt het een iets makkelijkere stage maar uit eerste hand heb ik al vernomen dat dit schijn is. De Monte Moro is een technisch stuk en ook het stuk vanaf Saas Fee is geen appeltje eitje. De sfeer is goed. Ik heb genoeg energie. Grote zorgen maak ik mij over de tijdlimiet. De is met 24 km en 1500 meter klimmen binnen 6 uur in Saas Fee gewoon krap. Wandelend staat er 9 uur voor! Ik laat het vrij snel los. Ik kan er toch niet veel aan doen.

Plan de campagne is om in 4 uur over de Monte Moro heen te klimmen en in de laatste twee uur de tijd in te halen. De coll ligt op 7 km. Wandelend doe je er ruim 4 uur over om op de top te komen. Dat moet dus sneller want geen enkele kans dat ik 17 km in twee uur red met een technische afdaling. 

De klim gaat me redelijk af. Ik kan dat best goed en blijf goed bij. Ik haal zelfs atleten in. Het wordt steeds kouder en guurder. Een honderd meter onder de top bij een CP adviseren de officials ook om warmere kleding aan te trekken. Ik drink hier wat warme thee en trek mijn warme spullen aan. 

Bij vertrek meldt men dat het nog 200 meter klimmen is alvorens de afdaling. Shit. Ik dacht dat ik al op de top was. Nou ja, 200 meter lijkt mee te vallen. 

Klimmen naar de top van de Monto Moro. Het is glad en koud en niet echt makkelijk. Dat kan er ook nog wel bij

Maar niks is minder waar. Echt makkelijk naar boven lopen is het zeker niet. Ook al omdat het weer niet meewerkt. Het is rond het vriespunt. We zitten nu in een fase waarbij ik het niet zo leuk meer vind. 

Op de top staan vrijwilligers met een tentje net om de hoek. Applausje voor deze gasten. Vier dagen kamperen onder deze omstandigheden is een prestatie!

Op de top is het echt koud. Voor het uitzicht hoef je niet te blijven dus vol goede moed ga ik op weg. In mijn herinnering heb ik de glibber en glij tocht van gisteren in mijn hoofd. Op dat moment denk ik nog dat het een voordeel is. Heb al wat ervaring zal maar zeggen. 

Sommige stukken zijn technisch. Van steen naar steen, spekglad.

Het gaat inderdaad om een technische afdaling. We springen van rots naar rots en af en toe zit er een plak ijs tussen. Hier krijgen mijn enkels het stevig te verduren. Ik stoot mijn schenen, zwik wat door mijn enkels en val een paar keer achterover. Dit is voor mij een keerpunt. Dit vind ik echt niet leuk. 

Ik besluit wat voorzichtiger naar beneden te gaan. Mijn gezondheid gaat voor. We zien wel. Het aantal daalkms op dit terrein is niet zo heel erg groot. Dat valt gelukkig mee. Een paar 100 meter lager wordt de ondergrond minder technisch en kunnen we weer aan rennen beginnen te denken. Ik ben na een 4 uur 15 weer beneden. Ai.

Er zitten ook gevaarlijke stukken bij. Op een smal richeltje waar je naar achter moet buigen slip ik een beetje weg en gaat bij mij de knop om. Dit is gewoon gevaarlijk.

Helaas lukt het rennen niet meer. Mijn enkels geven het op. Ze doen pijn. Ik sla aan het rekenen. Ik moet nog een 15km en heb nog krap twee uur. Normaal gesproken appeltje eitje. De ondergrond is redelijk vlak. Met een uiterste poging moet het kunnen. Voorwaarde is wel dat ik de pijn moet verbijten en twee uur in het rood moet lopen. 

We rennen naar het meer. Af en toe moeten we ergens omheen

Het stuk vanaf Saas Fee is 20 km waar ik dan weer 6 uur voor zou hebben. Dat klinkt te doen. Al zou ik het helemaal wandelen. Een idee dat me niet geheel aantrekt want voor de rest van de dag wordt slecht weer verwacht. Dat bleek ook te kloppen. Forceren, door de pijn heen en dan nog 6 uur door de regen. Ik ga ervoor!

Om vervolgens door de enkels weer hard in de realiteit gezet te worden. Het lukt simpelweg niet. Ik wordt regelmatig voorbij gelopen door andere atleten. Blijkbaar was ik niet de rode lantaarndrager. Al snel concludeer ik dat het tempo te laag ligt en ik het niet ga redden. Het verstand komt boven en ik geef het daar op. Ik zie de tijd voorbij strijken en ga wandelend naar Saas Fee.

 

Het is over en uit. De limiet is verstreken

Op de checkpoint is men onverbiddelijk. Chip wordt afgeknipt, tracker verwijderd. Ook ruimt men het parcours al op. Ik wordt met een busje met een man of 10 naar Grachen gebracht. Ergens hier breken de emoties toch los. G*@domme. Zo dichtbij. De malheur wordt nog eens verergerd als blijkt dat de limiet een half uur verlengd was. Whaat!!! had men niet ff kunnen sms-en. Ik kreeg de hele route smsjes van de organisatie over de meest domme dingen en deze laat men na!?

Saas Fee. Einde van de UTMR voor mij

Ik ben dus niet 40 minuten te laat maar slechts 10! 10 minuten te laat na 150km en 36 uur rennen door de bergen. Ik krijg het even te kwaad. 

Gelukkig kan ik het gevoel snel wegdrukken. Aan het laatste stuk heb ik niet veel gemist. Door het weer is het weinig mooi. Ja ik finish niet en krijg geen medaille. De kers op de taart ontbreekt. Blijft over een mooie taart. 

De organisatie stuurt na de wedstrijd een mail met ondermeer de volgende tekst:

‘ We set high entry requirements for runners because as our first 170km winner Stone Tsang said, this is “Not a normal ultra!” It is bold, it is beautiful and it is brutal. The full route is the race that I, Lizzy, wanted to run. It is tough, whatever race you choose. It doesn’t matter if you made it to the finish line or not. Each and every runner should be proud of making it to the start line, each and every supporter or volunteer should be proud of their contribution. We appreciate so much you being a part of this journey with us.’

En dat komt dan wel weer overeen met mijn gevoel. Ik heb een fantastische reis gemaakt en weer een mooi avontuur beleefd.

Topweek met vlnr Martine, Tom en Mirjam. Bedankt voor de gezelligheid!

Ik zie Frans finishen. Die is erg diep gegaan en heeft het erg koud. In het appartement liggen Mirjam en Tom op apegapen. Zij hebben beiden de 170km race volbracht. Superknap. Martine is mooi op tijd gefinisht. We kunnen naar de party!

Conclusie: Prachtige route, erg bijzonder om hier te zijn. Het lukt mij toch om 2 bergmarathons en een stukje achter elkaar te lopen. Ik heb veel mensen ontmoet en weer veel indrukken opgedaan. Fysiek was ik sterker dan ik dacht. Helaas voor de laatste finish. Ik kan het heel goed loslaten en kijk terug op een prachtige week. Topweek! Maximaal genoten!

 

 

Posted in Marathon, Trail, ultra, UTMR, Wedstrijd | Leave a comment

2017-09-08 UTMR Stage 3 van Cressoney la Trinite naar Macugnaga, 46km en 3300D+.

Het is bizar. Na de etappe 2 komen we in een Italiaans dorpje Cressoney. Het contrast met Zermatt kan niet groter zijn. Wat een heerlijk kneuterig klein Italiaans dorpje. Ook het prijsverschil is enorm. Betaal ik in Zwitserland nog 20 euro voor een Pizza, hier is die 7 euro. 

Ik wordt ondergebracht in een viersterren hotel. Een piccolo brengt mij naar mijn vier persoonskamer waar ik wederom alleen lig. Op het bed liggen mijn badjas en pantoffels klaar. Op het bontvelletje natuurlijk. In de badkamer ligt een scheerset. Ik had me al een paar dagen niet geschoren en dat maak ik hier goed. Om 7 uur worden wij voor het diner verwacht in het Hotel. Ik ga iets eerder omdat ik een schreeuwende behoefte heb aan eiwitten. Aan de bar bestel ik melk, maar dan ook een groot glas. Ik reken die met mijn creditcard af. (Euro’s vergeten mee te nemen). De barbediende vraagt zich af wat hier gebeurd, melk?, wedstrijd over 170km?, mafkezen. De melk staat overigens naast een verzameling whisky’s die er niet om liegt. Echte serieuze Schotse single Malts. Ik ben sterk! 

De meest ‘ cute’ schapen van Europa!

Om 7 uur komen mijn vrienden aan inclusief de kamergenote (Barbara)  van Martine. Wij gaan aan tafel en krijgen een menukaart voor 4 gangen! De Anti-pasta bestaat uit een ongelofelijk buffet. Hier kan ik een week van eten. Salades, soep, kazen brood, fruit, vis. Barbara vraagt of er ook een dressing is. De bediening wijst een plank hoger waar een assortiment  dressings, olieĆ«n, azijnen, likeuren staat die ik nimmer gezien heb. Holy moly! Na de antipasta de prima pasti. Ik neem een klein beetje Lasagna. De secundo pasti sla ik over. Mijn maatjes doen zich goed aan gebraden kippen met aardappelen enz. Als desert neem ik natuurlijk Italiaans ijs. Koffie toe. Dit is echt ongelofelijk. Mijn bed is drie deuren verder. Na nog wat internetverkeer rol ik om 9 uur mijn bed in. Slapen!

Vandaag wederom een zwaardere etappe dan gisteren. Het gaat er om spannen vandaag. Te beginnen met een beklimming van Cressoney op 1840 meter naar Passo dei Salati op 2920 meter. De Passo ligt op 9 km en de eerste kilometer is vlak. 1100 meter klimmen op een afstand van 8 km. De eerste twee kilometer is echt steil!

Het weer is totaal omgeslagen. Dichte bewolking. De uitzichten zijn totaal verdwenen. Dat maakt de wedstrijd anders, minder leuk, minder mooi. Was het een zware klim jazeker, boven op de berg was het koud en guur.

Op de Top van de Posso dei Salati op 2980 meter. Het uitzicht is fenomenaal grijs.

De kleine nederzettingen maken de tocht vandaag de moeite waard. Huisjes opgetrokken uit steen geven een aandoenlijke sfeer. Op veel plekken vinden we dit soort waterpunten. Het water komt rechtstreeks van de bergen en is goed drinkbaar en heerlijk koud. Ik neem steeds minder water mee in mijn rugzak en voorzie mij steeds vaker op dit soort plekken van water.Eenmaal beneden in Alagna ben ik halverwege op km 20. Ik heb er een uur of 5 over gedaan en heb dus nog 7 uur over voor de laatste 26 km. Er komt weer rust over mij heen. Het is niet heel ruim maar dat lukt mij wel. De afdaling liep ik sterk. Ik raak gewend aan de bergen en het lukt mij om met stokken goed naar beneden te rennen op onregelmatige oppervlakken. Het wordt nog wel eens wat met mij in de bergen.

Overal heerlijk koud water! Vers van de berg!

Een aardige anekdote is misschien dat ik een stukje opliep met Doron uit IsraĆ«l.  In de loop van de dagen spreken we elkaar vaker en we kunnen het goed met elkaar vinden. Maar boven op de berg ligt verse sneeuw van afgelopen nacht. Doron had nog nooit/niet vaak sneeuw gezien. De verbazing is aandoenlijk. Hij stopt even om de sneeuw aan te raken en te proeven. Ik adviseer hem om een beetje mee te nemen naar huis. 

Nieuwe vrienden gemaakt

In Alagna is een ‘grote’ post. De ultra’s zijn ongeveer op 100km en kunnen hier krachten opdoen. Tot onze niet geringe verbazing heeft de post slechts het gebruikelijk trailvoedsel. Noren, repen , kaasblokjes etc. Wat je verwacht is een warme hap, soep en stevige kost. In de evenement app veroorzaakt dit wel een relletje. Dat kan echt niet. Een ultra lopen zonder goede voorzieningen. Er zijn zelfs ultra’s die een restaurant inlopen om te gaan eten. Het contrast met een vier sterren hotel kan niet groter zijn. 

Vol goede moet vertrek ik voor deel twee van de etappe. Een lange, lange klim van 12 km naar de Colle del Turo op 2738 meter. Alagna ligt op 1190 meter dus een dikke 1500 meter. Niet steil maar lang, heel erg lang. Het lukt mij om dit in 3,5 uur te volbrengen. Er valt weinig over te melden. De onderstaande foto spreekt boekdelen. Dit soort paden maar dan ruim 10km.

Omhoog naar Colle dei Turlo

Het is een mentaal spelletje. Na de bocht een nieuwe klim, en bij de volgende bocht weer en nieuwe. Eindeloos klimmen. Ik zie een bordje na 3 uur. Colle del Turlo nog 2 uur. No! Gelukkig zijn wij trailers toch net iets snellers dan de gemiddelde wandelaar. De top is weinig verheffend.

En weer naar beneden.

De afdaling is wederom iets van 12km naar Quarazza CP10. Ons is gewaarschuwd extra voorraden meet te nemen in Alagna omdat tussen Alagna en Macugnaga helemaal niets is. Ook geen water. Op 1 plekje na. Dus 24km klimmen zonder eten of drinken. Addertje zit ‘m erin dat we in Quarazza er nog niet zijn. Dan mogen we nog een kleine vijf km. Lijkt heel weinig maar daarvoor heb je toch een klein uur nodig. Extra dimensie aan de wedstrijd komt door de bewolking. Deze condenseert op de stenen wat deze glad maakt. Spekglad. Ik heb pech. De eerste lopers hadden daar geen last van maar de laatste glibberen en glijden naar beneden. Ook gaat het licht regenen. Onder de bewolking is het ook glad.

Prachtige stallen en huisjes die geheel in het landschap opgaan

Op dit traject ben ik ontevreden over mijn Salomons XA 3D Pro. De ‘sticky rubber’ die het glijden had moeten voorkomen werkt niet naar mijn zin. Ik heb weinig tot geen grip. Later hoor ik dat de groep met ‘ La Sportiva’ schoenen veel minder last had. Ga ik me toch eens in verdiepen. 

Na een lang dag kom ik na 11 uur en 20 minuten aan in Macugnaga. Ik ben blij dat ik er ben. Het prachtige Monte Roso massief blijft voor ons verborgen vandaag. Erg jammer. Er blijft genoeg te zien maar vergeleken met dag twee is dit toch wel een stukje minder.

Conclusie: Ik ben tevreden met het verloop van de dag. Ik voel me uitstekend, fit en heb nergens last van. Ik heb alle vertrouwen in dag 4.  De wedstrijd neemt door het weer een geheel andere wending. Minder spectaculair, zelfs een beetje saai. Toch loop ik deze zware etappe redelijk makkelijk uit. Bovendien is dit mijn 95e (Ultra marathon). Op naar de 100!

Posted in Marathon, Trail, UTMR, Wedstrijd | Leave a comment

2017-09-07 UTMR Stage 2 van Zermatt naar Cressoney la Trinite, 43km en 3000D+.

We overnachten in verschillende hotels in Zermatt. Het concept is simpel. Wij krijgen te horen in welk hotel je slaapt, in de inschrijfdocumentatie zit een plattegrond. Na de finish haal je je bagage op, wandelt naar het Hotel en 10 minuten later sta je onder de douche. Je deelt de kamer met iemand. Je kan dat van tevoren opgeven, zoniet dan doet de organisatie dat. In mijn geval blijkt mijn kamergenoot niet op te komen dagen. Hotelkamer voor mezelf. Ik lig om drie uur op mijn bedje en na een alcohol vrij biertje val ik als een baksteen in slaap. 

Laaghangende bewolking boven Zermatt. We zijn op 2400 meter

Het eten is om 7 uur in een Italiaans restaurant naast het Hotel. Met een voucher kunnen we daar relatief simpel maar goed eten. Het is erg gezellig met alle trailers. Hier ontmoet ik Doron (Israeli), Doortje (Nederlands/Zwitsers) en tref ik het Canadese stel weer. Ook Martine en Frans schuiven aan. Na het eten besluiten we nog een milkshake te halen bij de McDonalds. Het eten gaat goed. Daar heb ik nogal eens problemen mee, maar kennelijk ga ik nu niet zo diep dat dat niet meer lukt. 

Achterom kijken richting Zermatt tijdens de beklimming

Bij de finish de dag eerder kunnen wij al de berg zien waar we vandaag op moeten. We gaan van 1600 meter naar Gondegg op 3029 meter en trekken door naar de Theodullgletcher op 3108. Tot slot verder klimmen naar de Theodullpass op 3317 meter. De start is weer om 6 uur. Ik ben gespannen want 17oo meter klimmen na je ontbijt is een serieuze inspanning. Mijn eerdere ervaring bij de klim naar Cabin d’Orny tijdens de trail de Verbier (2000 meter klimmen) komt regelmatig bij mij boven. Bij mij was het toen over en uit. En vandaag?

CP4 Candeghutte. De linkerberg is de Breithorn, de rechter berg de Kleine Matterhorn. Op de laatste staat een hut waar je kan overnachten op 3800 meter.

Maar de extra spanning komt door de cut-off time van 8 uur bij Refugio Ferraro op 31 km. Gisteren heb ik geleerd dat 4km per uur een reƫle snelheid is. Een simpel rekensommetje leert dat ik daar dus strak tegenaan zal zitten. Plan de campagne is dus op de beklimming zo min mogelijk tijd te verliezen en in de afdaling zoveel mogelijk tijd terug te verdienen.

Matterhorn en op de voorgrond de Theodullgletcher

Op de Candeghutte kan je wat eten en drinken. Ik spreek daar Doortje weer. We maken wat foto’s . We zijn inmiddels op 2900 meter maar moeten nog wat verder. Daarna dalen we een stukje af naar de Theodullgletcher. Die klimmen wij op en volgen wij een kilometer of twee. 

Doortje maakt een schitterende foto van mij op de Theodullgletcher

De Gletcher is voor mij het hoogtepunt van de dag. Het gebeurt niet van de je om 8/9 uur ‘s-ochtends op 3000 meter hoogte op een Gletcher rent. En dan na een eindeloze klim ben ik boven en wordt verwelkomt door een enthousiaste dame van de medische security

Theodullpass op 3300 meter met de Matterhorn op de achtergrond

In de afdaling gaat het fout. Het lijkt zo simpel maar blijkbaar toch een moment van onoplettendheid. Ik loop samen met twee anderen verkeerd. In plaats van links van het meertje loop ik rechts. Een passant wijst ons op onze fout. Na even turen en overleg (Frans, Italiaans en Engels deze keer) besluiten we om niet terug te lopen maar het dal over te steken. Dat is nog niet zo simpel blijkt. Het kost ons veel tijd

Lago Cime Blanche met CP 5

Uiteindelijk kom ik na een lange en lange afdaling op  7 uur en 15 minuten aan bij CP6. Ik tref daar Frans weer die net op weg wil. Ik heb een paar minuten nodig om te recupereren. Ik ben wederom blij dat ik de cutoff gehaald heb. Met 45 minuten is dat redelijk ruim maar niet veel. Aangezien dit een zwaar stuk was ben ik toch tevreden. 

We gaan naar beneden. Relatief goed te belopen en hier pak ik veel tijd terug.

Maar het is nog niet gedaan We dalen af naar St. Jacques op 1689 meter. We zijn dan weer bijna net zo hoog als we begonnen om vervolgens weer omhoog te gaan. Colle di Bettaforca op 2672 meter. Weer 1000 meter klimmen dus. 

Dit gedeelte is weer erg zwaar. Het is moeilijk om met zware/vermoeide benen te klimmen. De ondergrond wijzigt dan ook weer langzaam in rotspartijen en stenenvelden. Ik loop Frans voorbij. Hij heeft een te hoge hartslag en doet wat kalmer. Ik voel me erg sterk. 

Colle di Bettaforca

Dit deel vraagt veel van mijn mentale weerstand. Telkens als je denkt dat je er bijna bent komt er weer een nieuwe klim. Je klimt naar de top en er blijkt een nieuwe top achter te liggen. Bergbeklimmers zullen dit fenomeen herkennen. Hier helpt mijn ervaring. Je bent pas op de top als je dat 100% zeker weet. Zoniet dan ben je er nog niet.  Deze klim loop ik voor het eerst in het ‘ rood’. Ik moet de laatste paar 100 meter diep gaan. 

De route naar en de finish in Cressoney la Trinity ontgaat mij een beetje. Beetje Ardennenlandschap. Niet veel bijzonders.  Martine staat bij de finish en wijst mij naar het hotel naast de start. Een vier sterren hotel waar ik zal overnachten. Uiteindelijk doe ik 10 uur en 45 minuten over de etappe. Ik weet dan dat dag drie een uitdaging wordt. Die is namelijk 3 km verder en 300 meter hoger. Zorgen van morgen.

Conclusie: Wat een weergaloos mooie etappe! Dit is genieten met hoofdletters. Dit zijn de trails waar je het voor doet. Vandaag loop ik een bergmarathon in bijna 11 uur en ik vind het geweldig. Een gemiddelde van minder dan 4 per uur baart wat zorgen maar ik bekijk het dag voor dag. Mentaal ben ik erg sterk en fysiek is het allemaal in orde. Ik kom nergens in de problemen. Topdag

Posted in Training | Leave a comment

2017-09-06 UTMR Stage 1 van Grachen naar Zermatt, 36km en 2200 D+.

De eerste wedstrijddag begint om 6 uur in de ochtend. We krijgen een beetje wonderlijke briefing waarin verontschuldigingen worden aangeboden voor het gedrag/afwezigheid van Lizzy Hawker. Zij is meervoudig UTMB winnares, een ultratrail fenomeen maar ook de Racedirector. Zij treed bepaald niet graag op de voorgrond en heeft duidelijk een gedragsprobleem. Onlangs las ik haar boek en kreeg ik toch een heel ander beeld. Wonderlijk. Maar na een vrolijk Alpenmuziekje worden we uitgezwaaid door Mirjam en Tom. Zij zijn zo sportief om vroeg voor ons op te staan. Morgen lopen zij de volledige ultra van 170km

Al snel zien we Grachen niet meer en zijn we in de bergen.

We beginnen de dag met een klim van 1000 meter naar de Galenberg en vervolgens de Europahutte op 24oo meter waar het eerste CP is. We mogen er 6 uur over doen. Dat lijkt realistisch en te doen. Dat klopt. Ik doe er 4 uur over en een groot deel van de zorg valt weg. Dit lijkt goed te gaan.

Lastig stukje op 2300 meter plus. Klimmen en klauteren over rotsig parcours. Toch is het goed te doen. Alleen, het gaat niet snel.

Na de Galenberg gaat het een stukje makkelijker. Het landschap is wat glooiender en we dalen weer wat af. Het parcours is niet altijd even makkelijk maar niet extreem. Het klimmen gaat mij goed af. Voor mijn doen dan. Van de 120 lopers die meedoen aan de 4 stage loop ik ergens op positie 100. Achteraan dus. Ik vind het prima. 

De uitzichten zijn zondermeer spectaculair.

Ik ben aan het genieten. Dit is waar ik voor kom. Vergezichten, beklimmingen, mooie mensen en een leuke sfeer. Ik kan heel erg goed in mijn ‘eigen race’ komen. Wat de anderen doen kan me niet schelen. Dat ik achteraan loop evenmin. Doel is genieten, en als het even kan op tijd finishen. Dat lukt allebei. Mentaal zit het allemaal goed.

We worden een uitgehakte tunnel ingestuurd. Aan de andere kant een stuk dalen en komen we bij CP1 de Europahute. Een redelijk verzorgingspunt met genoeg te eten en te drinken. Is wel een punt want later zal dit nog een rel worden. Voor de ultra’s is er nergens ‘echt eten’ 

Eerste checkpoint. Ruim 1000 meter geklommen. Op de boarding staat de volgende etappe netjes aangegeven.

Na de Europahutte gaan we op weg naar de langste hangbrug van Europe/Wereld. Toch iets waar ik naar uit keek. 

De brug is bijzonder. Het valt nog niet mee om hierover heen te wandelen. (Rennen mag niet). De vallei is een paar 100 meter diep. Met hoogtevrees moet je hier niet overheen willen. 

Matterhorn

Tijdens het volgende deel worden we meerdere keren op de Matterhorn vergast. Het is een spectaculair gezicht. De bewolking is precies genoeg voor indrukwekkende beelden. Het gaat nog steeds goed.

De finish in Zermatt stelt niet veel voor. Net als de drank en voedselpost in het tentje.

Ik loop nog verkeerd in Zermatt en en als ik door de lokale bevolking weer op de goede route wordt gezet kom ik toch bij de finish. Die stelt niet veel voor. Ik haal snel mijn spullen in het bagagedepot en ga naar het hotel. Onderweg koop ik bij de COOP een blikje alcoholvrij bier. In mijn luxe hotelkamer val ik in slaap en wordt net op tijd wakker voor het diner.

Conclusie: De eerste dag bevalt mij uitstekend. Ik loop de etappe in 8 uur. Veel sneller dan de limiet van 12. Dat stelt gerust voor de komende dagen. De uitzichten zijn geweldig. De sfeer is goed. Geslaagde eerste dag.

 

Posted in Training | 1 Comment