In mijn hoofd dondert het spektakel van de Montafon Total Trail Ultra nog na. Het bezoek aan het Montafon Gebergte heeft alle kenmerken van een bliksembezoek, maar maakt veel indruk. Op donderdag zit ik nog achter mijn bureau op kantoor, op vrijdag en zaterdag sta ik op de Hochjoch. Op maandag ben ik weer op kantoor. Fysiek ben ik aan het werk, in gedachten ben ik nog in de bergen. Mijn benen en longen herinneren mij eraan dat het nog niet zo lang geleden is.
De voorbereiding op de trail is slecht. Na de Koning van Spanjetrail neem ik een week rust om een beetje bij te komen. Hierna ga ik met Monique twee weken naar Toscane. Hoewel je daar prachtig kan lopen komt het er totaal niet van. Normaal gesproken prima, maar voor deze voorbereiding niet zo handig gepland. Uiteindelijk heb ik een week of twee om een beetje conditie op te bouwen.
De trainingen gaan eigenlijk best goed. De week voor de trip nog een flinke heuveltraining. Ik loop 30 keer de keienberg op, zo’n kleine 1000 D+. Dat geeft vertrouwen aan de deelname.
De uitdaging van deze wedstrijd zit niet in de afstand. Die zit in de hoogtemeters. 4200D+ op 47km is bizar veel. We hoeven ‘maar’ 3000 meter te dalen dus dat scheelt. De finish is bij Nova Stoba op 2000 meter. Uiteindelijk blijkt dat voor mij een maat te groot te zijn en switch ik naar de 33km en 3300 D+. Nog steeds erg veel.
Vantevoren weet ik eigenlijk al dat ik niet fit genoeg ben voor zo’n zware loop. Gelukkig biedt de organisatie de mogelijkheid om bij Gafrescha (30km) te kiezen of je rechtdoor gaat of naar beneden voor de 47km. Op dat punt moet je binnen de 7 uur zijn. Dertig kilometer in 7 uur klinkt toch heel haalbaar zou je denken. Ik laat het los en ga het wel zien.
De start is in Schruns, een klein skidorpje in Oostenrijk. In het startvak staan een paar 100 deelnemers. De organisatie is duidelijk trots op de hoge opkomst. Zelf geniet ik meer van de kleinschaligheid. In het startvak ontmoet ik een contingent trailers uit IJsselstein. Voor de meeste is dit de eerste serieuze trail. Als ze mij om tips vragen wijs ik op de twee grootste tegenstanders van de dag, te weten de hoogtemeters en de zon. Het is weer snikheet. Het zal niet zo zijn. Ook zie ik een bekend gezicht, Ina O. Nog nooit ontmoet maar de kracht van FB zullen we maar zeggen. Onderweg treffen we elkaar een paar keer.
Plan de campagne is vandaag genieten, de finish halen. Tijden zet ik direkt uit mijn hoofd (weet het nog steeds niet). Klasseren is het doel. Ik heb een actioncamera bij me en ga op pad om mooie plaatjes te maken. De start is onder de kerk en als die 7 uur slaat gaan wij op pad. We verlaten Schruns in Oostelijke richting en de eerste drie kilometer zijn makkelijk. Zo plat als de Veluwe. We maken een linkerbocht en hoppa, klimmen. We starten op 700 meter en klimmen naar 1300 meter. Het is nog heerlijk koel, we hebben schaduw van de bomen en lopen langs prachtige gehuchtjes.
Het klimmen gaat verbazingwekkend makkelijk. Ik loop zwaar met de rem erop, ik weet dat er nog genoeg komt. De beklimming gaat verder naar 1900 meter, de Hochjoch. Gisteren was ik daar ook met de kabelbaan. Vanaf daar kon je niet verder maar vandaag doen we dat wel. Op naar Sennigrat op 2300 meter. De laatste 400 meter ervaar ik als het zwaartst. Het pad wordt ietsje technischer en wellicht speelt de ijle lucht een rol. Ook lopen we nu vol in de zon.
Vanaf daar lopen we op een graat naar het Kreuzjoch. Eerst dalend naar 1900 meter en dan weer klimmen naar 2395m. Persoonlijk vind ik dit stuk het mooiste van de trail. Mooie vergezichten, lekker rustig, prachtig weer, toch beetje koeler dan beneden. Ook passeren we een paar kleine sneeuwvelden
De afdaling van Kreuzjoch naar St Gallenkirch is een uitdaging. Van 2395 meter naar 900 meter. Een afdaling van 1500 meter die me doet denken aan de Transvulcania van een jaar geleden. Lang en steil naar beneden. Het gaat me wonderwel vrij redelijk af. Gelukkig is de afdaling niet al te technisch. Ik begin de afdaling ongeveer 5 uur na de start en begin me daar al zorgen te maken over de tijdslimiet. Ik bespreek dat met een Oostenrijker die aangeeft dat we tijd genoeg hebben. Zelf ben ik wat minder optimistisch.
Als ik eenmaal beneden ben bij de verzorgingspost staan mijn benen op ontploffen. Hoewel ik redelijk dribbelend naar beneden kon bleek het toch een enorme aanslag op mijn lichaam. Mijn benen schreeuwen om rust. Die pijn kan ik redelijk negeren. De opkomende misselijkheid niet. Nee he, het zal niet waar zijn. Deze keer heb ik belachelijk veel gegeten, een lege maag heb ik zeker niet. Ook drinken ging goed, maar vast te weinig. Ik had zelfs zouttabletten bij me.
Bij de verzorgingspost in St Gallenkirch (in de zon!) moet ik even rust nemen. Ik krijg een kop soep die prima smaakt, behalve de vermicelli. De misselijkheid slaat toe. Ik kan het allemaal binnen houden maar het zegt genoeg. Na een kwartiertje ga ik weer op pad. het is meteen weer klimmen. De totale klim is 1100 meter. In eerste instantie dacht ik 1500 meter maar vergis mij. Dat was wel het geval op de 47km. Dat scheelt.
Op 1300 meter slaat de misselijkheid dan toch genadeloos toe. Alles wat in mijn maag zit moet eruit. Helaas is dat niet veel. Ik verlies hier veel tijd, maar na de misselijkheidsaanval voel ik me beduidend beter. Mijn klimsnelheid is gedaald naar 400 meter per uur dus ik mag nog twee uur klimmen. Hier is een breekpunt. Ik sta op het punt om, om te keren maar geef mezelf een schop onder mijn kont. Ik heb nog zoveel tijd om te finishen.
De beklimming wordt een bezoeking. Ik ga diep in het rood. De organisatie heeft aan het eind nog een verrassing in petto. Als ik denk nog een 100 meter te hoeven klimmen komt er een flinke afdaling, een heuvel en weer een afdaling. Dat doet iets met je zo op het eind. Maar na een laatste krachtsinspanning finish ik dan toch bij de berghut Nova Stoba. Ik wordt verwelkomt door de organisatie en de groep Nederlanders. Ik ben niet op mijn gezelligst vrees ik.
Na wat ontspanning op het terras, wat buttermilch ga ik met de kabelbaan weer naar beneden. Heel erg blij dat die afdaling mij bespaart blijft. Het zit erop.
Conclusie: De Montafan Total Trail, of Sylvrettatrail is een beauty. Ongelofelijk veel geluk met het weer. Strak blauwe luchten en mooie vergezichten. De dag ervoor en erna was het bewolkt. Boffen dus. Heerlijk kleinschalig en meer dan goed verzorgd. De organisatie was perfect. De Nova Stoba is ‘by far’ de mooiste finishlocatie tot nu toe.
De trail is veel te zwaar voor de vorm waarin ik verkeer. Het aantal hoogtemeters is bizar hoog. Ik zou dat zolangzamerhand toch moeten weten. Ik ben er dan ook trots op dat ik de 33km trail uitgelopen heb. Van de omgeving heb ik meer dan uitgebreid genoten, net als de Oostenrijkse gastvrijheid. Lopen in de bergen blijft mooi. Heerlijk als de wedstrijddruk geen rol speelt.