Het is bizar. Na de etappe 2 komen we in een Italiaans dorpje Cressoney. Het contrast met Zermatt kan niet groter zijn. Wat een heerlijk kneuterig klein Italiaans dorpje. Ook het prijsverschil is enorm. Betaal ik in Zwitserland nog 20 euro voor een Pizza, hier is die 7 euro.
Ik wordt ondergebracht in een viersterren hotel. Een piccolo brengt mij naar mijn vier persoonskamer waar ik wederom alleen lig. Op het bed liggen mijn badjas en pantoffels klaar. Op het bontvelletje natuurlijk. In de badkamer ligt een scheerset. Ik had me al een paar dagen niet geschoren en dat maak ik hier goed. Om 7 uur worden wij voor het diner verwacht in het Hotel. Ik ga iets eerder omdat ik een schreeuwende behoefte heb aan eiwitten. Aan de bar bestel ik melk, maar dan ook een groot glas. Ik reken die met mijn creditcard af. (Euro’s vergeten mee te nemen). De barbediende vraagt zich af wat hier gebeurd, melk?, wedstrijd over 170km?, mafkezen. De melk staat overigens naast een verzameling whisky’s die er niet om liegt. Echte serieuze Schotse single Malts. Ik ben sterk!
De meest ‘ cute’ schapen van Europa!
Om 7 uur komen mijn vrienden aan inclusief de kamergenote (Barbara) van Martine. Wij gaan aan tafel en krijgen een menukaart voor 4 gangen! De Anti-pasta bestaat uit een ongelofelijk buffet. Hier kan ik een week van eten. Salades, soep, kazen brood, fruit, vis. Barbara vraagt of er ook een dressing is. De bediening wijst een plank hoger waar een assortiment dressings, olieën, azijnen, likeuren staat die ik nimmer gezien heb. Holy moly! Na de antipasta de prima pasti. Ik neem een klein beetje Lasagna. De secundo pasti sla ik over. Mijn maatjes doen zich goed aan gebraden kippen met aardappelen enz. Als desert neem ik natuurlijk Italiaans ijs. Koffie toe. Dit is echt ongelofelijk. Mijn bed is drie deuren verder. Na nog wat internetverkeer rol ik om 9 uur mijn bed in. Slapen!
Vandaag wederom een zwaardere etappe dan gisteren. Het gaat er om spannen vandaag. Te beginnen met een beklimming van Cressoney op 1840 meter naar Passo dei Salati op 2920 meter. De Passo ligt op 9 km en de eerste kilometer is vlak. 1100 meter klimmen op een afstand van 8 km. De eerste twee kilometer is echt steil!
Het weer is totaal omgeslagen. Dichte bewolking. De uitzichten zijn totaal verdwenen. Dat maakt de wedstrijd anders, minder leuk, minder mooi. Was het een zware klim jazeker, boven op de berg was het koud en guur.
Op de Top van de Posso dei Salati op 2980 meter. Het uitzicht is fenomenaal grijs.
De kleine nederzettingen maken de tocht vandaag de moeite waard. Huisjes opgetrokken uit steen geven een aandoenlijke sfeer. Op veel plekken vinden we dit soort waterpunten. Het water komt rechtstreeks van de bergen en is goed drinkbaar en heerlijk koud. Ik neem steeds minder water mee in mijn rugzak en voorzie mij steeds vaker op dit soort plekken van water.Eenmaal beneden in Alagna ben ik halverwege op km 20. Ik heb er een uur of 5 over gedaan en heb dus nog 7 uur over voor de laatste 26 km. Er komt weer rust over mij heen. Het is niet heel ruim maar dat lukt mij wel. De afdaling liep ik sterk. Ik raak gewend aan de bergen en het lukt mij om met stokken goed naar beneden te rennen op onregelmatige oppervlakken. Het wordt nog wel eens wat met mij in de bergen.
Overal heerlijk koud water! Vers van de berg!
Een aardige anekdote is misschien dat ik een stukje opliep met Doron uit Israël. In de loop van de dagen spreken we elkaar vaker en we kunnen het goed met elkaar vinden. Maar boven op de berg ligt verse sneeuw van afgelopen nacht. Doron had nog nooit/niet vaak sneeuw gezien. De verbazing is aandoenlijk. Hij stopt even om de sneeuw aan te raken en te proeven. Ik adviseer hem om een beetje mee te nemen naar huis.
Nieuwe vrienden gemaakt
In Alagna is een ‘grote’ post. De ultra’s zijn ongeveer op 100km en kunnen hier krachten opdoen. Tot onze niet geringe verbazing heeft de post slechts het gebruikelijk trailvoedsel. Noren, repen , kaasblokjes etc. Wat je verwacht is een warme hap, soep en stevige kost. In de evenement app veroorzaakt dit wel een relletje. Dat kan echt niet. Een ultra lopen zonder goede voorzieningen. Er zijn zelfs ultra’s die een restaurant inlopen om te gaan eten. Het contrast met een vier sterren hotel kan niet groter zijn.
Vol goede moet vertrek ik voor deel twee van de etappe. Een lange, lange klim van 12 km naar de Colle del Turo op 2738 meter. Alagna ligt op 1190 meter dus een dikke 1500 meter. Niet steil maar lang, heel erg lang. Het lukt mij om dit in 3,5 uur te volbrengen. Er valt weinig over te melden. De onderstaande foto spreekt boekdelen. Dit soort paden maar dan ruim 10km.
Omhoog naar Colle dei Turlo
Het is een mentaal spelletje. Na de bocht een nieuwe klim, en bij de volgende bocht weer en nieuwe. Eindeloos klimmen. Ik zie een bordje na 3 uur. Colle del Turlo nog 2 uur. No! Gelukkig zijn wij trailers toch net iets snellers dan de gemiddelde wandelaar. De top is weinig verheffend.
En weer naar beneden.
De afdaling is wederom iets van 12km naar Quarazza CP10. Ons is gewaarschuwd extra voorraden meet te nemen in Alagna omdat tussen Alagna en Macugnaga helemaal niets is. Ook geen water. Op 1 plekje na. Dus 24km klimmen zonder eten of drinken. Addertje zit ‘m erin dat we in Quarazza er nog niet zijn. Dan mogen we nog een kleine vijf km. Lijkt heel weinig maar daarvoor heb je toch een klein uur nodig. Extra dimensie aan de wedstrijd komt door de bewolking. Deze condenseert op de stenen wat deze glad maakt. Spekglad. Ik heb pech. De eerste lopers hadden daar geen last van maar de laatste glibberen en glijden naar beneden. Ook gaat het licht regenen. Onder de bewolking is het ook glad.
Prachtige stallen en huisjes die geheel in het landschap opgaan
Op dit traject ben ik ontevreden over mijn Salomons XA 3D Pro. De ‘sticky rubber’ die het glijden had moeten voorkomen werkt niet naar mijn zin. Ik heb weinig tot geen grip. Later hoor ik dat de groep met ‘ La Sportiva’ schoenen veel minder last had. Ga ik me toch eens in verdiepen.
Na een lang dag kom ik na 11 uur en 20 minuten aan in Macugnaga. Ik ben blij dat ik er ben. Het prachtige Monte Roso massief blijft voor ons verborgen vandaag. Erg jammer. Er blijft genoeg te zien maar vergeleken met dag twee is dit toch wel een stukje minder.
Conclusie: Ik ben tevreden met het verloop van de dag. Ik voel me uitstekend, fit en heb nergens last van. Ik heb alle vertrouwen in dag 4. De wedstrijd neemt door het weer een geheel andere wending. Minder spectaculair, zelfs een beetje saai. Toch loop ik deze zware etappe redelijk makkelijk uit. Bovendien is dit mijn 95e (Ultra marathon). Op naar de 100!
