Geen halve van Egmond maar de halve van Vaals. Egmond is een prachtige wedstrijd maar deze kan daar meer dan aan tippen. Op het Limburgse land rond het drielandenpunt is een prachtige gebied. Ik ken de omgeving van Limburgs Zwaarste en menigmaal herken ik punten van die wedstrijd.
Met een flinke delegatie van Ciko zakken we af naar Vaals. Een deel zal starten op de 11 en een deel zal starten op de 21. Verzamelen bij Peter en Marlies en na een kop koffie op pad. De spanning in de groep is voelbaar. Toch wel 1000D+! Het zijn er toch iets minder. Iets meer dan 750 meter maar toch niet te onderschatten. Ik maak me echter niet zo druk om de hoogtemeters maar meer om de vette klei en dikke bagger. Een enkeling van Ciko meent met asfaltschoenen te kunnen lopen. Alles kan, maar beetje profiel is toch vaak wel erg aan te bevelen.
Het is een redelijk stukje rijden en parkeren in Vaals is niet echt makkelijk. We rijden uit de parkeerzone en hebben geluk. Op een meter of 400 van de start vinden we een plekje. Ik trek mijn schoenen aan en pak mijn rugzak. Ik trek de veter van mijn schoen kapot. Oeps. Effe een Salomon quick lace vervangen bij 2/3 graden gaat hem niet worden. Ik zet er een dikke knoop in en hoop er het beste van.
Bij de inschrijving een eerste verassing. Mijn startnummer krijg ik van Paula IJzerman. Tsjee dat is lang geleden. Als je haar eens wil ontmoeten en een presentatie wil bijwonnen van een bijzondere trailer klik dan hier
In het startvak weer meer dan genoeg bekenden. Heerlijk wereldje dat trailwereldje. Ik start achteraan. Geen enkele ambitie om diep te gaan. Vandaag gaat een rustige duurloop worden en neem ik de gelegenheid vrienden te spreken en van de omgeving te genieten. Na een paar 100 meter klimmen meteen een baggerweiland in. Ik vind het nu al leuk.
Ergens halverwege komt Wim langszij. We lopen lange tijd gelijk op en zijn tegelijkertijd bij het drielandenpunt. We besluiten het parcours even te verlaten voor een toeristenselfie.
Het tweede deel is relatief vlak, veel gelegenheid om tempo te maken maar dat gaat me niet zo heel goed af. Althans dat vermoed ik. Het besef van tijd ontbreekt volkomen omdat voor de tweede keer alweer mijn bandje van mijn Suunto is gebroken. Ik loop zonder tijd en afstand waarneming. Geen idee waar ik ben en hoe hard ik loop.
Vanwege de hoogtemeters en pratz ga ik uit van een tijd van drie uur. Alles binnen de drie uur vind ik prima. Het worden er twee-en-een half. Prima. Michel doet er 2 uur 8 over en de rest zit daar ergens tussen. Ook Hans met zijn asfaltstappers loopt een mooie tijd.
Geen gelegenheid om de ervaringen te delen en mee te gaan naar de traditionele Chinees in Sonsbeek. Rap in de auto om op tijd te zijn voor het feestdiner van mijn dochter. Haar afstudeerscriptie is goedgekeurd en zij mag dus gaan afstuderen. Tegen middernacht schenkt mijn zoon nog een 6 dubbele cognac in. Weet hij veel. Het gaat mij niet lukken die te finishen. Toch nog een dikke DNF aan het eind van de dag. Slapen doe ik als een baksteen.
Conclusie: Altijd leuk om met de Ciko club op stap te gaan. Nu dan een echte trail met bagger en heuvels. De regen en sneeuw bleef ons bespaard. Het lopen van een halve is toch weer anders dan een hele. Korter en toch explosiever. Ik vond het weer eens een leuke ervaring. De trail beviel me erg goed. Simpel, mooie omgeving, bagger, heuvels, redelijk kleinschalig. Helemaal goed