Lekker Weg

Veel en zwaar getraind de laatste tijd. Een beetje te zwaar zelfs. Ik wilde meer dan mijn lichaam aankon. Min of meer noodgedwongen dus begonnen met Taperen. Iets eerder dan ik van plan was. Nou ja Taperen. Drie/vier trainingen in de week is misschien niet helemaal volgens het boekje. Maar wel met een heel lage intensiteit. Zo liep ik van de week met Wouter een IJsselrondje. Geweldig leuk. Toch een km of 7,5. 

In de serie ontmoetingen op de Veluwe. Je moet maar durven kamperen op de Posbank midden in het toeristenseizoen.

Voor vandaag wist ik niet hoe mijn benen zouden voelen. Beetje stram mijn bed uit en toch gewoon op pad. Al in de eerste kilometers voel ik het. Het Taperen slaat aan. Sterke benen, veel kracht en energie. Wat is dat toch een heerlijk gevoel. De kilometers vliegen voorbij. Uiteraard neem ik de tijd voor mijn ontmoetingen op de Veluwe. Een kampeerder op de Posbank? Kom ze wel vaker tegen maar dan toch beter verstopt. Een hert kruist mijn pad. En ook weer veel zwijnen. Deze keer een andere groep verder naar het Noorden met ook weer een flinke groep biggen. Streepjes zijn er al vanaf. Zij hebben een stuk op mijn route gelopen en de geur is nog flink aanwezig. Zwijnen ruiken anders dan herten, anders dan hooglanders en anders dan (wilde) paarden. Ik probeer de geur te benoemen maar heb daar moeite mee. Deze wildfotografe heeft het over een ‘maggi-geur’. Zou kunnen.

Verder ben ik vooral bezig met de voorbereidingen van de UTMR. De organisatie is nogal zenuwachtig en bijna wekelijks krijg ik mails met aanvullende eisen. Paspoortkopie opsturen omdat de tassen over de grens vervoert moeten worden, check van de telefoonnummers, bericht dat ik zonder ‘search & rescue verzekering’ niet mag starten.

Als een helikopter je van de berg af moet halen, loopt dat snel in de duizenden euro’s. Ik dacht dat ik daar al voor verzekerd was. Gelukkig heb je hier weer allerlei vergelijkingssites en daaruit blijkt dat de OHRA dat toch niet doet. Ook maar meteen goed geregeld. Ook blijkt dat de camping in Grachen niet meer bestaat. Had bij de VVV geïnformeerd. Dichtstbijzijnde camping is een half uurtje rijden.  Plannen gemaakt tot Mirjam onze Traildokter berichtte dat ze een plekje over heeft in de hut. Plannen weer omgegooid. 

Wow! De route van de eerste dag loopt over de nieuwe langste loopbrug van Europa!

Nu nog een weekje werken en trainen en dan de tassen pakken. En ja hoor, terwijl ik dit schrijf weer een extra berichtje van de UTMR organisatie over de grootte van de tassen die afgegeven mogen worden. 

(Groot) kleverig koraalzwammetje? Ben me ook nog druk aan het voorbereidien op de Pubquiz van een trainingsweekend in oktober.

Werken en trainen voor wat ik waard ben. Daaruit bestaat mijn huidige agenda.  Ik kies mijn eigen trainingsprogramma en laat de CIKO trainingen voor wat het is. De keren dat ik mij laat verleiden voor een CIKO training, laat ik mij toch weer opjutten en heeft de training een hogere intensiteit dan gewenst. Dat wreekt zich in de volgende training. Even niet dus. 

Het blijft lastig in deze periode. Je gaat op vakantie en wil het ervan nemen. Tijdens de vakantie kan ik regelmatig een stukje lopen maar de hitte maakt het zwaar. Eenmaal thuis gaat de zweep erover en doe ik 7 trainingen in 10 dagen. Extra accent krijgen de heuveltrainingen. Inmiddels ben ik wel 50 keer die bult opgerend. Tikje teveel van het goede merk ik. Het herstel gaat niet meer zo snel als gewenst/vroeger. Maar de wedstrijd is al over tweeëneenhalve week. Tijd dus om wat gas terug te nemen en te gaan taperen. 

De voorbereidingen zijn verder in volle gang. Ik heb een kaart gekocht van de route en deze bestudeerd. Mijn grootste zorg gaat naar dag 2 en 3.

Dag 1 is het kortst en heeft relatief weinig hoogtemeters. Ook zegt de routebeschrijving dat dit tot Alpine niveau 3 gaat. ‘ Anspruchsvolles Wandern’  Pittig met kettingen en het pad is niet altijd zichtbaar. Dag 2 is vergelijkbaar met dag 1 maar daar komt toch een stuk niveau 5 in vo0r ‘Anspruchsvolles Alpinwandern’ We gaan die dag over een gletscher heen, de Theodulgletcher. Geen pad, klettersteig, glad. Dag 3 leert de ervaring dat je het meest vermoeid bent in een etappe race. Dag 3 is de op één na langste dag met veel hoogtemeters en ook heel wat niveau 3 stukken. Dag 4 is naar verwachting het minst zwaar. Laatste stukje en de finish is in zicht. Wel het langst en het meeste hoogtemeters en het laatste stuk veel niveau 3. 

Ik hoop er erg op dat ik fit genoeg ben om ‘op mijn gemak’ de afstanden te volbrengen. Dat gedoe met die limieten ben ik wel zat. De tijdslimieten lijken ruim. Elke dag zijn er twee limieten. Na 6 uur en 12 uur bij de finish. Dag 1 is na 16km in de Europahutte. Volgens de kaart wandel je daar 6 uur 20 over. Lijkt te doen. Dag 2 is op 28km na 8 uur maar op de kaart wat lastig terug te vinden.  Dag 3 na 6 uur op 17,5 km ook weer 6 uur wandelen en dag 4 op Saas Fee na 23 km maar daar staat bijna 9 uur wandelen voor. Dat lijkt niet te kloppen of is strak. Wellicht is de route anders dan de ‘ officiele’. We zullen zien.

Nu nog de reis uitwerken en de tasindeling bedenken. Wat neem je mee voor 4 dagen wedstrijd als alles in één ‘ kleine’ tas moet. 

Tijdens de vakantie probeer ik de trainingen weer op te pakken. Het is altijd even zoeken naar de juiste paadjes om een leuke route te vinden. Op internet heb ik wat gps routes gevonden. Al snel leer ik dat deze slecht bruikbaar zijn. Langs snelwegen of langs onbegaanbaar strand.

Ik ga zelf op ontdekkingstocht. Eerste deel is naar het strand komen via een redelijke weg. Dat lukt goed. Daarna loop ik via een kustpad van strand naar strand. Het is een schitterend gebied. Ik ontdek vele kleine strandjes op vaak moeilijk te bereiken plekken. Zelfs een volledig door rotsen omsloten strand. Door de rotsen gaat een grot die zeewater aanvoort. Mooi plekje.

Vandaag ga ik de andere kant op en kom uiteindelijk op een groot lang strand van enkele kilometers. Het is nog vroeg in de ochtend maar toch alweer warm, boven de 25 graden. Het zullen er wel weer ruim 30 worden.  Door de warmte en het hoogteverschil ligt het tempo laag. Uiteindelijk toch een kleine 20 kilometer. Het gaat allemaal vrij makkelijk. De laatste klim naar het huisje is steil. Eenmaal thuis moet ik even bijkomen. 

Morgen vertrekken we naar Lissabon en zal het lopen er wel even niet van komen. Al met al lekker getraind en een mooi deel van de kust verkend. Prachtig gebied.

Briefing onder de Eiger

Na de trail heb ik lange tijd geen zin om een blog te schrijven. Het is een DNF geworden. Niet onverwacht natuurlijk maar toch wel een klein beetje teleurgesteld. Ook plan B is niet gelukt. Ik kom 10 minuten te laat aan bij Schynigge Platte na precies 11 uur wedstrijd. Op Schynigge Platte staat mijn familie die speciaal daarvoor de berg op is gegaan. Ook hen heb ik gemist. De wedstrijdleiding gaf aan dat ik te laat was en uit de wedstrijd genomen was. Zij zijn met de trein naar beneden gegaan. Ook hen heb ik gemist. Kijk ik dan ontevreden terug naar de wedstrijd? Nee zeker niet. Ik heb genoten van het weekend, genoten van de omgeving, Boven op de berg was het geweldig mooi. Bovendien vind ik dat ik nog best een eind gekomen ben met mijn niet zo fitte lichaam. Ik voel me beter dan na de La Palma marathon. 

Het parcour van de eerste 50km. Puntje in het midden is de Faulhorn, driedubbele puntjes rechts is de Schynigge Platte

Meest teleurgesteld ben ik over het feit dat mijn film mislukt is, en ik geen fototoestel had meegenomen. Er zat condens op de lens dus de beelden zijn niet scherp. Op mijn  ‘mandatory kit’ list staat dus nu een lensdoek en het fototoestel. Extra gewicht neem ik dan maar voor lief.  

Start van de trail begint op de camping op loopafstand van Grindelwald. Ik sta daar samen met Jan en Iris aan de voet van de Eiger. De campingbazen zijn een bijzonder stel waar niet mee gesold kan worden. Ook het tentenkampje wordt strikt ingedeeld.  Ik ben gelukkig op tijd dus kan naast Jan en Iris staan. De rest van het veld zijn ook allemaal trailers. Het ophalen van het startnummer gaat soepel. De ‘gear check’ is een beetje routine geworden maar alles wordt gecontroleerd.  Letterlijk alles wat op het lijstje staat moet je bij je hebben.

Eiger, Jungfrau en Munch

We vermaken ons met stoere verhalen op het veld. Trailers die de 100 gaan lopen en daarna de Eiger beklimmen. Jan en Iris ontmoeten een avonturier (Johan Ulrich) die Zwitserland doorkruist op een breedtegraat. Hij mag maar 500 meter hiervan afwijken (eigen regel). Abseilen, woeste stromen etc vallen zijn deel. Overnachten in een berghut mag niet want die staat verder dan 500 meter. Als je het verhaal wil lezen kan dat hier. Ook raak ik in gesprek met Jules. Een Filipijn woonachtig in Tokio die allerlei erg bijzondere trailvoedsel bij zich heeft. Bonenpasta, minipruimen voor zout. Leuke vent, hij start voor de derde keer. 

De start is om 4:30, en met een luide knal, vermoedelijke een lawinepijl oid, gaan we weg. Een paar meter vlak en direct klimmen naar Grosse Scheidegg op 1900 meter. Daar moeten we om 7 uur weer weg zijn.  Mijn voornemen is op reserve te lopen en achteraan te starten. De limieten liggen erg scherp. Ik ben niet zo snel dus dat was mijn grootste zorg. Op dit punt loop ik voor op het schema en dat geeft vertrouwen. Enigste wat ik moet doen is dit tempo volhouden en dan 26 uur lang.

Links de Eiger, rechts de Jungfrau. Die wil je toch oprennen?

Hierna klimmen we door naar First op 21oo meter. Dat is allemaal goed te doen. Eenmaal daar aangekomen worden we naar beneden gestuurd. Bort op 16oom meter. Steile klim naar beneden. Weliswaar asfalt maar behoorlijk pittig. De tweede klim naar First is beduidend pittiger. Hier delen de Alpen hun eerste tikje uit. Wat ik ronduit irritant vind is dat na de tweede beklimming van First de 50km lopers aansluiten. Het is gedaan met de rust. Zij zijn later vertrokken en hoeven slechts één keer First op. Ik word dus continu voorbijgelopen wat ik erg irritant vind. Je moet steeds opzij stappen want het is best smal, daardoor raak je uit je ritme. Ook is het frustrerend omdat je nou eenmaal niet graag ingehaald wordt, je lijkt dan zo langzaam.

Eenmaal boven maken we een rondgang op de Hogeweg. Een traverse rond de berg met mooie vergezichten. Ik verlies hier wat tijd maar niet zoveel. De volgende stop is de Faulhorn op 2600 meter. Ik verwacht dat als ik dit binnen de limiet haal, ik de race tot een goed eind kan brengen. De klim is pittig. De wedstrijd wordt voor mij hier beslist. De laatste paar honderd meter heb ik het zwaar. Toch kom ik een half uur voor de limiet binnen. Ik besluit een kwartier te herstellen en mijn maag tot rust te brengen. Ik wil niet weg zonder wat te eten. Na een kwartier stop ik twee ieniemienie stukjes banaan in mijn maag. Ik vertrek en loop om het huisje om vervolgens door de knieën te gaan. Mijn maag protesteert dusdanig dat ik niet verder kan. Overgeven met een lege maag. Geen lol aan. Dit kost mij nog eens 10 minuten. 

De afdaling is redelijk technisch maar te doen. In betere doen had ik hier kunnen rennen. Zeker de lager gelegen stukken.  Schynigge Platte ligt op 2000 meter. Ik zie de klok voorbij tikken en lange tijd denk ik dat ik op (net) op tijd kom. Na SP komt Burglauen en is het nog 6 km ‘ vlak’ naar de Finish voor plan B. Wat mis gaat is dat SP weer een stukje klimmen/vals plat is. Mijn klimbenen zijn op. Mijn quadriceps niet sterk genoeg. Dat lukt mij alleen nog maar wandelend. Ik kom 10 minuten te laat binnen.

Ik ga met de trein naar beneden, zodra de stroomstoring voorbij is. (ook dat nog) Schrik nog even van het hoogteverschil. Treintje doet er 50 minuten over. In Windeswal tref ik dan mijn familie. Zij hebben heel de middag (in de kou) op mij gewacht en komen nu een beetje in tijdnood. Zij bieden aan mij naar Grindelwald te brengen wat ik dankbaar aanvaard. De dag erna zoek ik ze op en maken we een vaartochtje over de Thunsee. Erg leuk, temeer omdat mijn familie voor het eerst een leuke close-up van de Eigertrail hebben ervaren. Zij willen alles weten. (Marie-Louise en Kees nogmaals dank voor de gastvrijheid)

Ik haal de Finish dus niet. Je kan zeggen dat de tijdslimieten te strak waren maar eerlijker is te zeggen dat ik gewoon niet fit genoeg was. Dat ik toch 46 km ren en 3100D+ overwin stemt mij wel tevreden. Bovendien was ik nog redelijk fit toen ik weer thuis was. Weinig tot geen spierpijn. Alles bij elkaar genomen beschouw ik dit dan maar als een serieuze bergtraining.  Met de nodige trainingsinspanning de komende weken geeft dat vertrouwen voor de UTMR. Dat zijn vergelijkbare etappes (4x) met dezelfde hoogtemeters alleen is de limiet ruimer en het terrein technischer (zwaarder). 

Varen op de Thunsee

Conclusie 1: Ik had het mij allemaal anders voorgesteld. In fitte toestand zag ik mij de 100 volbrengen. Had ik dat leuk gevonden? Nee! Ik vond de helft wel zat. Had ik de 50 moeten lopen? Denk het wel. Ik stap nu uit op 46km na 11 uur trailen. Het stukje naar Bort had ik bij de 50 dan kunnen overslaan. Dat stuk zit wel in de 100 en niet in de 50. Ik ben ervan overtuigd dat ik daarmee de limiet wel gehaald zou hebben. De 50 had ik kunnen volbrengen in de vorm waarin ik verkeerde. Is dat erg, nee. Ik heb de 50km trail gelopen behalve de afdaling naar Burglauren en dus het mooiste stuk gezien van de ‘ Panoramatrail’. Teleurgesteld? Nee, maar misschien toch een klein beetje.   

Conclusie 2: Ik schrijf mij niet meer in voor bergtrails verder dan 50 km. Ik was dat al van plan maar nu is dat definitief. Langer dan 12 uur in de bergen vind ik gewoon niet leuk.

Als afsluiter van het weekend een heerlijke Suisse Highland Whisky. Vaten gekoeld op de Eigergletscher.

Conclusie 3: Ik heb me deze keer (weer) geërgerd aan de tijdslimieten. Ik snap dat het nodig is maar het verpest een groot deel van mijn lol. Ik pols hier en daar wat mensen die met mij dezelfde bergtrails wil lopen maar dan een week voor of na de wedstrijd. Desnoods in etappes. We gaan zien of er atleten zijn die dat leuk lijkt met mij te doen.  

Conclusie 4: De Jungfrau marathon stond me altijd een beetje tegen vanwege de eerste helft die veel asfalt bevat. Nu ik de Jungfrau gezien heb, denk ik dat dit een vergissing is. De berg is prachtig en ik denk dat, ondanks de drukte, ik het toch een leuke ervaring ga vinden. Volgend jaar ga ik die berg op. 

Conclusie 5: De Zwitsers kunnen ook een heerlijke whisky maken. Gekoeld op het Jungfraujoch op 3400 meter. Een flesje lijkt mij heerlijk. Ga nog even sparen.

De twijfel is groot. Kans van slagen is minimaal. En toch ga ik ervoor. In de afgelopen weken heb ik mijn twijfel met velen besproken. Het zal niet verbazen dat er twee kampen zijn. Degenen die nog nooit een bergtrail gelopen hebben zeggen stuk voor stuk dat ik er verstandig aan doe om niet te gaan. Iedereen die dat wel gedaan heeft zegt stuk voor stuk, gewoon gaan! De enigste die een voorbehoud gemaakt heeft is Marc van MST. ‘Je moet wel een week van tevoren beter zijn’  en ‘ als de 61 in je hoofd zit ga je nooit de 101 proberen’ 

Dit weekend was de trail de Verbier. Ik heb die gevolgd en dan met name de verrichtingen van Stella. Zij is vele malen sterker dan ik en heeft hem dan ook uitgelopen. Haar gemiddelde snelheid lag iets hoger dan die van mij indertijd maar is goed vergelijkbaar. Kennelijk was ik toch niet zo heel slecht bezig daar.  Uiteraard ben ik in Fouly uitgestapt. De vergelijking gaat daar een beetje mank.  Alleen de wilskracht van Stella is duidelijk groter. Op een vreemde manier put ik uit deze vergelijking kracht.

Ik voel mij net zo sterk als in Verbier. Ook toen ging de voorbereiding niet goed. De Eigertrail is een beduidend stuk minder technisch.   Mijn motivatie is veel beter, ik weet veel beter waar ik aan begin. Ik weet dat ik de afstand aankan. Bij de EB en de Zugspitze ontbrak bij mij de kracht. De EB was ook weer erg technisch en de Zugspitze kende barre omstandigheden. 

Dus we gaan ervoor. Ik heb me veel beter voorbereid. Ik weet waar ik aan begin. De grootste zorg maak ik over de ‘ cut-off’ times. Die zijn best strak. Ik heb vele verslagen gelezen en met name gefocust op de gemiddelde snelheid.  In geen enkel geval was dat de boosdoener van uitstappen. 

Burglauteren wordt cruciaal. Als ik daar een beetje fit aankom ga ik door. Op dit moment zeg ik dat ik daar doorga. Het zal op die plek zijn dat mijn wilskracht getest word. Linksaf naar de finish, rechtdoor nog een 50km extra. Wat zou jij doen na 50km trailen? 

Ik moet de realiteit onder ogen zien. Al 5! weken heb ik last van een keelontsteking. Dat is op zich niet zo’n probleem maar kennelijk heeft mijn lichaam energie nodig om die te lijf te gaan. Mijn energielevel zit op max 75%. Zeer, maar dan ook zeer frustrerend. (Ik bedoel maar dan ook echt heel erg frustrerend) Uiteraard bij de huisarts geweest maar helaas kom die weinig voor mij betekenen, uitzieken. Het laatste trainingsblok voor de Eiger valt volledig in het water. Sterker, de laatste drie weken!!! heb ik helemaal niet getraind. 

De frustratie spuit uit mijn oren en maakt plaatst voor berusting. Vandaag heb ik voor het eerst het gevoel dat het beter gaat. Zou het dan toch overgaan? Als ik mij goed voel ga ik naar Grindelwald. Als ik tegen die tijd ziek nog ziek ben is lopen geen optie. Maar stel dat het doorzet, stel dat ik over een paar dagen beter ben. Is het dan reëel om 100 km in de bergen te lopen? Mijn basisconditie is goed. Ik heb zoveel getaperd (haha) dat de energie uit mijn oren spuit. Al mijn pijntjes zijn verdwenen. Ik voel me fit. Wat is wijsheid?

Mijn verstand (en Monique) zegt ‘ mission impossible’, mijn hart zegt lekker gaan. Al is het maar 1 berg die je oversteekt. Vandaag spreek (app)  ik Jacolien die hersteld van een blessure maar overweegt ook te gaan. Kaartje ligt klaar.  Dezelfde discussie. Waanzin! Maar wel erg leuk. Mijn conclusie is gaan. Volg je hart. Ik heb de laatste gear besteld.

Cadeautje op de Veluwe.

Al weken ben ik aan het nadenken over de Eiger. Deze komt dichtbij. Ik heb er geen geheim van gemaakt dat Ultra’s van 100 km in de bergen voor mij misschien iets te hoog gegrepen zijn. Op een goede dag en met goede omstandigheden zie ik mezelf de Eiger 100 finishen. De ervaring leert alleen dat ik fysiek dan best diep moet gaan en mijn mentale grens lastig is . Na 12 uur trailen vind ik het wel genoeg. Als je je realiseert dat ik na 12 uur waarschijnlijk nog niet eens op de helft ben zegt dat misschien genoeg. ‘ Mind over body’. Soms lukt dat wel maar soms kan iets heel kleins mijn mentale weerstand doen verschrompelen.  

De keuze om mezelf om te laten schrijven naar de 51 km speelt al maanden door mijn hoofd. Toch doe ik het niet. De uitdaging, de spanning, blijft verleiden. Bovendien gaat het tweede deel van de race langs de voet van de Eiger. En daar komen we toch voor?! Wat ik van me afgezet heb is wat ‘anderen’ zeggen en doen. Ik zie prachtige prestaties langskomen. De een nog verder en hoger dan de andere. Het lijkt allemaal moeilijk en zwaar en toch lukt het. Euforie! Daar wil je je aan meten. Als zij het kunnen.. Ik laat het los. 

Wat niet helpt is dat ik al ruim een week met een keelontsteking rondloop. Ademen is niet fijn maar erger nog is dat ik op 60% van mijn vermogen loop. Mijn heuveltraining van vorige week was een bezoeking en moest ik daarna bekopen. Ik kies voor rust in een periode dat ik eigenlijk keihard wil trainen. De ergernis spuit mijn oren uit.

Twee reeën nietsvermoedend op de Posbank. Blijven leuke ontmoetingen.

Vanmorgen heb ik dan toch maar een rondje geprobeerd. En verrek. Zolang ik op vlakke delen loop gaat het eigenlijk wel. Klimmen lukt slecht. Geen enkele power. De oorspronkelijk geplande 10 km worden er 15 en als ik op de kruising sta ga ik linksaf in plaats van rechtsaf. Het wordt een halve marathon. Dat valt niet echt tegen. Bij thuiskomst heb ik het gevoel dat ik toch een enigszins serieuze training heb gedaan. 

In de vrije uren ga ik op de website van de Eiger trail nog eens alle informatie langs en valt mijn oog op artikel 3.5:

3.5 Race Abandonment E101 – in Burglauenen E101 Competitors who decide in Burglauenen to abandon the race and to run directly to the Finish in Grindelwald (instead of continuing on the E101 route to Wengen / Männlichen), are entitled to receive an E51 Finisher shirt and the E51 Finishers medal.  The Competitor’s race time will appear in the final rankings list in alphabetical order, but will not receive an official ranking.

Er is een aparte regeling voor degenen die halverwege terugkeren naar Grindelwald. Daarmee besluit ik definitief mijn inschrijving niet om te zetten. Ik ga mijn best doen voor de 100 maar in mijn achterhoofd zit deze escape. Geen DNF maar een alternatieve finish. Ik bestudeer het hoogteprofiel nogmaals. Gloep!

Hoogteprofiel van de E101. Zelfde parcours als de E51 alleen doen wij nog een afdaling naar Bort extra.

Er zitten geen vlakke stukken in de race. De hoogtemeters zijn 6700m. Dat is 4 keer zoveel als op La Palma stijgen en twee keer zoveel dalen. De afdaling van de Faulhorn lijkt minder steil. De Mannlichen lijkt mij de grootste challenge net als de afdaling vanaf de gletcher. Als ik km 90 haal zie ik mezelf Finishen. Dit plaatje bepaalt voor mij de komende trainingen. Het accent komt nog meer op kracht en hoogtemeters. Als ik sterk genoeg ben om halverwege fit genoeg te zijn om goed te kunnen eten en bijtanken dan is het tweede deel overleven.  Zoiets. De tijdslimieten is iets anders om in de gaten te houden. Om 13:15 moet ik voor bij de Faulhorn zijn. Bijna 9 uur voor de eerste 35km en een heleboel hoogtemeters. Ik moet binnen 26 uur finishen. De winnaar doet er 12 uur over. Ik moet dat keer twee doen is mijn ervaring om in de buurt van mijn eigen tijd te komen. Minimaal 24 uur dus. Strak!

Ik rook het hert voordat ik haar zag. Duurde even voor ze me in de gaten had.

Ook oriënteer ik mij op mijn verblijf daar. Hotels waren al maanden geleden vol. Er zijn nog wat plekjes te vinden voor 4 nachten. Kosten € 2500,- pp. Ik ga dus zoals ik me al had voorgenomen met een tent op stap. De tent die ik heb is niet zo heel best. Stokken kapot, lek. Ik oriënteer mij wat op een nieuwe tent en vind al snel wat van mijn gading.  Ik slaap er nog en nachtje over. 

Met een groep vrienden spreek ik af ergens op een camping te verzamelen. Een ander deel zit wel in een huisje met 8 man. We zijn dus met iets van 12 man. Bovendien gaat er traditioneel een grote groep Nederlanders die kant op. Wordt vast heel gezellig!

Het geeft op deze manier rust in mijn hoofd en kan ik mij weer concentreren op de belangrijke dingen. Trainen! En veel!

Een video verslag van één van de moosite marathons die ik tot op heden gelopen heb.

De afdaling van de Transvulcania is de ‘mayor challenge’  van deze trail. Op dit kaartje zie je de route van de Transvulcania. De route gaat van rechts naar links, tegen de klok in. Hij loopt volledig over de graat van de bergen. De gele stip is het hoogste punt. 

Op deze foto zie je de volledige afdaling. Het hoogste punt in het midden en dan naar links naar beneden.

En om je een beeld te geven van de hoogte, het laatste stukje. Als je goed kijkt zie je op de vorige foto dit deel terug. Het plaatsje Taracorza bij de zee met de finish. Pal naast het plaatsje zie je de laatste km. Finish is onderaan de berg.