La Bouillonnante. Ik weet niet goed wat ik ervan moet vinden. Het blijft een prachtige wedstrijd maar de glans is er voor mij wel een beetje vanaf. De omstandigheden maken het weekend zeer geslaagd. De wedstrijd bezoek ik denk ik voor het laatst.
Het weekend begint met een berichtje van Mirjam. Ik weet niet meer precies hoe het liep maar ergens kwam het voorstel om mijn tentje op te slaan in de tuin van een huisje in de Ardennen. Geen camping dus. Daarvoor in de plaats een huisje met 9 enthousiaste trailers. Leek mij geweldig. Uiteindelijk heb ik mijn tentje nooit uitgepakt. In het huisje waren meer dan genoeg bedden. Zo kon het gebeuren dat ik vrijdagavond in een gespreid bedje belandde. Samen met een deel van de groep haalden we ‘s-avonds onze startbewijzen op. Dat was zo geregeld.Tussenstop bij een lokale supermarkt leverde een flinke aanslag op de Bouillonbier voorraad. Vorige keren greep ik steeds mis maar vandaag lukt het dan toch eindelijk. Bij thuiskomst was er een heerlijk pannetje spaghetti gekookt en kon ik direct aanschuiven. Wat een verwennerij. Het bieren na de maaltijd was snel voorbij. Tal van excuses werden aangevoerd. Vroeg in het mandje dus.
De wedstrijd start op de bekende plek in het kasteel. De sfeer is direct goed. Het is nog fris maar het zonnetje schijnt vriendelijk. De trommelaars zijn weer vertegenwoordigd. Het onbegrijpelijke Franse praatje is er ook weer. Deze keer was voorzien in een Engelse vertaling door iemand die prima Engels sprak. Dat scheelt. Wat ik verstond is dat een extra lusje door het dorp was toegevoegd. Het zal niet waar zijn. 🙂
De Nederlandse afvaardiging is weer ruim vertegenwoordigd. Altijd gezellig. Er zijn er zelfs die ik mis. Om kwart voor negen, als de hymne van Bouillon ruw wordt onderbroken door het startschot gaan we ervandoor. Zonder dat we het afspreken blijf ik een beetje in de buurt van Mirjam. Veel ruimte om in je pas te komen is er overigens niet. Tot de splitsing op km 18 is het gewoon (te) druk. Het samenvoegen van de 35 en de 56km is wat mij betreft daarom geen succes. Ik kan natuurlijk ook gewoon vooraan starten. Ik weet wat er komt, ik weet dat het dringen wordt bij de helling. Maar ja, zo druk had ik het nou ook weer niet verwacht.
Feit blijft dat ik samen met Mirjam aan een langzame inhaalrace begin. We lopen niet echt samen maar zijn wel veel bij elkaar in de buurt. Heuvelop heb ik net iets meer in huis, heuvelaf laat Mirjam mij de kuiten zien. Het blijkt een soort harmonica. Op een km of 32 strik ik de veters nog eens extra voor een afdaling. Als ik weer omhoog kijk is Mirjam vertrokken. Ik zie haar nog een stukje verderop om haar na de afdaling pas weer na de finishsstreep terug te zien.
Tot km 32 loop ik in een prima ritme. Ik heb last van een opspelende hamstring maar verder alleen maar wat phpd’tjes. Met name het afdalen moet ik voorzichtig doen. Bij plotselinge bewegingen schiet het erin om vrij snel weer weg te zakken. Vermoedelijk compenseer ik wat meer met mijn andere been zodat die enigszins overbelast raakt. Maar ik kan de boel onder controle houden en goed doorlopen.
Op de verzorgingsposten gun ik mezelf deze keer niet zoveel tijd. Ik heb alles bij me wat ik nodig heb. De sinaasappels zijn echter zalig en ook de zoute pinda’s gaan er weer goed in. De koekjes laat ik liggen, ze schijnen erg lekker te zijn.
Onderweg verbaas ik mij wederom over een wel bijzondere vorm van trailrunning. Een gehandicapte man zit in een soort rolstoel met één wiel en wordt door een groep jongeren over het parcours geholpen. Een tak van sport die ik tot nog toe alleen hier ben tegengekomen. Geweldig. Als ik deze groep ergens op km 45 weer tegenkom blokkeren zij het pad volledig. Het is mij om het even.
Voor mijn gevoel begint de wedstrijd pas ergens na de tweede verzorgingspost op km 27. Het eerste stuk vind ik zelfs een beetje saai en druk. Na km 27 komt er meer hoogteverschil en worden de paadjes wat technischer. Helaas voor mij ben ik niet in topvorm vandaag dus wordt het gewoon ouderwets werken. Opmerkelijk is dat ik de minder steile hellingen relatief makkelijk op dribbel. Dat is wel eens anders geweest. Helaas blijk ik daar niet veel tijd mee te winnen.
In De laatste kilometers doorwaden we twee keer de Semois. De eerste keer iets dieper, de tweede keer iets mooier. Na de eerste oversteek valt een van de atleten ter aarde met kramp in beide benen. Het zal de kou zijn. Hij heeft erg veel pijn lijkt het en heeft wat assistentie nodig. Zelf heb ik geen last van de koude. Vind het zelfs prettig. In de zon is het best wel warm tijdens het lopen. Zolang je niet in de schaduw of de wind komt prima te doen.
Na een km 0f 45 ben ik er wel een beetje klaar mee. De geest is uit de fles. Het tempo is verdwenen. Veel meer dan een rustig dribbelpasje zit er niet in. Toch haal ik er nog heel wat in en zijn er genoeg een stuk beroerder aan toe. De opgang naar het kasteel blijft een feestje. Zwaar maar met al die toeschouwers erg leuk. Ook mijn medehuisbewoners zitten op het gras naast de finish. Erg leuke ontvangst.
Het finishpodium is verdwenen. In plaats daarvan een piepend streepje in de deur van de tent. Jammer. Ook het biertje na de finish is niet meer. Ook de Bouillonnante bezuinigd. De tijd (08:06) valt me eerlijk gezegd tegen. Voor mijn gevoel liep ik beter dan de vorige edities maar de tijd wijst iets anders uit. Nu is mijn gevoel belangrijker maar toch ook misleidend, blijkbaar.
De avond brengen we door in een lokaal restaurant. We wisselen stoere verhalen uit en ik maak wat beter kennis met een aantal leuke nieuwe mensen. Toch valt de avond weer vroeg. Er zijn erbij de morgen de Koning van Spanje willen lopen. Shockweekend noemen ze dat.
Conclusie: Hoewel ik er meer moeite voor moet doen dan ik eigenlijk wil toegeven loop ik toch maar even ’tussendoor’ de ‘ zwaarste’ trail van de Ardennen. Daar ben ik meer dan tevreden mee. Ik concludeer dat ik conditioneel wel op orde ben maar dat de echte kracht er nog niet is. Daar moet ik meer aan werken. Het weekend is meer dan geslaagd. Altijd leuk om nieuwe mensen te ontmoeten en dan nog wel zo’n leuke groep. Dat smaakt naar meer.
