De titel vat het een beetje samen. Het is een woord dat mijn zoon nogal eens in zijn mond neemt om aan te geven dat er weer een grote prestatie is geleverd. En dat natuurlijk zonder problemen, vanzelfsprekend. Waar hebben we het over! Sarkasme noemt hij dat. Niets is minder waar. Vandaag gaat erg goed maar het komt niet vanzelf. Maar dat zie je als buitenstaander niet zo.
Het is zoals verwacht een pittige trainingsweek. De MTB training. Dinsdag een ontwijkende beweging (we drukken ons bij) een baantraining (shit) en donderdag een regelmatigheidsloop. Het voor en natransport, extra loopkms, naar de club doe ik nu dinsdag en donderdag. Voor mij is het dus belangrijk om te weten welke kant we opgaan als we het clubhuis uitlopen. Links (Veluwezoom) betekent een training van een km of 21, rechtsaf (schaarsbergen) komen daar nog een km of wat bij. Dinsdag gaan we links, donderdag gaan we rechts. Dinsdag een 22km, donderdag een 26.
Vandaag ga ik op pad om mijn verjaardagsroute te verkennen. Op mijn verjaardag ga ik met een deel van de gasten, voor het feest losbarst, eerst een rondje rennen. Stukken had ik al gelopen maar nog nooit als een geheel. Bovendien wil ik weten hoe lang je erover doet als je gewoon doorloopt. Ik loop het rondje in 5 uur en 22 minuten. Marathon gaat in 4:25.
De route blijkt exact 50km. De 100m extra beschouw ik als afronding. Het is een mooie, volledig onverharde route geworden. Een groot deel is mijn vaste rondje een groot deel bestaat uit de Veluwezoomtrailroute. Grote delen overlappen ook. Ik kom daarbij op een 680D+ Niet echt heel veel maar toch verraderlijk pittig. Het stuk van Carolinehoeve naar de Posbank kende ik wel maar wist niet waar het was. Het is pittig klimmen. Deelerwoud blijft erg mooi.
Ik start een beetje vroeg opdat ik ook weer een beetje bijtijds thuis ben. Om zeven uur stap ik op mijn eerste zwijn. Ligt daar een beetje op mijn pad te slapen. Ik scoor vandaag 4 van de ‘big 5’ (zwijn, ree, hert, paard, hooglander). Het blijft leuk. Na een uurtje begint het te regenen om niet meer op te houden. Het bos is van mij, afgezien van wat wandelaars op een uitgezette route.
Onderdeel van de training is het wennen aan magnesium. Bij Limburg Zwaarste had ik het idee dat ik te weinig electrolyten binnenkreeg. Klopt ook wel. Beetje in mijn water, beetje in mijn gel. Niet zo heel veel. Vermoedelijk kreeg ik daarom krampverschijnselen. Maar eens kijken of dit uitkomst biedt. Mijn verwachting was een heel vies drankje maar dat valt alleszins mee. Beetje limoensmaakje. Geen enkel probleem met innemen. Voor de heel lange afstanden ga ik deze toevoegen aan mijn dieet.
Conclusie: De trainingen gaan weer een nieuwe zwaardere fase in. 100 km deze week inclusief een duurloop van 50 km + een mtb route van 52k. Ik betwijfel of dit echt nodig is voor de bergen maar het komt zo uit, en het is leuk. Ik zoek de grenzen op van mijn gestel en dat gaat nog steeds goed. Lekker hoor. Overigens tel ik deze gewoon als mijn 53e
One Response to Hatseflats