Een nieuwe mijlpaal in mijn harloopcarrière. De 60k grens doorbreek ik door een afstand van 80k af te leggen. Geen vlakke 80k overigens maar eentje die bekend staat onder de naam Limburg Zwaarste. De hoofdafstand is 100k met 32ooD+ goed voor 1 UTMB punt. Zwaar dus. De twee andere afstanden zijn de 60 en de 80k. Ik loop dus 80km plus wat hoogtemeters, 2000D+.
Het concept is goed doordacht. De organisatie staat als een huis (al jaren overigens). Het gaat niet om een wedstrijd, het gaat om genieten. Wedstrijdlopers hebben hier niks te zoeken. Er zijn geen prijzen, geen podia. De route bestaat uit 60k en op plek 30k en 70k zijn twee lussen van 20k toegevoegd. Volg je ze allemaal dan loop je 100k, doe je één lus dan loop je 80k. De verzorgingsposten zijn strategisch gekozen. Op 30 en 70k zijn grote posten. Die passeer je dan ook twee keer en de andere zijn kleiner. Voor het rantsoen maakt het niet zoveel uit want overal is genoeg te eten. Zelfs Limburgse Vlaai.
De avond voor de wedstrijd heb ik mijn tentje opgeslagen op een camping 5-6km verderop. Uitermate relaxte beheerder. Hij was al van mijn komst op de hoogte. Marc en Stella hadden hun tentje al opgeslagen. Op de wedstrijddag staan we om half vijf op, kleden ons aan, en om kwart over vijf vertrekken we naar de start. Ik moet nog wat reorganiseren in de tas, startbewijs ophangen etc etc. Ondertussen nog wat bijkletsen met vrienden en bekenden. Het gaat net iets te gehaast. Maar om 6 uur sta ik buiten. Maken we nog een fotootje en worden we weggewuift door Willem. Nog een laatste waarschuwing, vergis je niet in de Limburgse heuvels. Ook nog een suggestie, geniet van de dag!
Na 10 meter verlies ik de eerste kleding uit de rugzak. Ritsje niet dicht. Gelukkig zijn er genoeg alerte lopers die even helpen. We zakken direct een donker bos in en hier blijkt dat de verplichte lamp absoluut een noodzaak is. Ik kan het pad niet of nauwelijks onderscheiden. Het helpt niet dat er atleten lopen met sterkere lampen in de rug lopen dan ik. De schaduw is sterker dan mijn eigen lamp kan wegnemen. Zie ik het pad nog niet. Na een paar km lopen we over het gras. Ik kijk naar links en sta oog in oog met een koe! Achter de koe staat een kalf dat erg uitgelaten op ons vreemde gasten reageert. Het beest huppelt naar ons toe.
Al snel komt de zon op en kan de lamp in de rugzak. Het verbaast me hoe snel de groep uiteen valt. Al vrij snel loop ik alleen. Hoewel de route goed uitgepijld is, ben ik toch blij dat ik deze in mijn Suunto heb geladen. Geeft rust in het hoofd. Ik maak mij op voor een 80km in mijn eentje, en tot de eerste verzorgingspost blijft dit ook zo. Vlak hiervoor komt Wilbert mij voorbij denderen. Waar haalt ie het vandaan? Hij moet nog 90k. Gelukkig was het een beetje stoerdoenerij. Na de verzorgingspost besluiten we gezamenlijk te blijven lopen. We versterken elkaar. Ik leun op de ervaring van Wilbert en Wilbert is blij met iemand die wat afleiding bezorgd en het tempo mede bepaalt.
Mijn strategie voor de dag is uiterst simpel. Finishen en heel blijven. Ik ga uit van een gemiddeld tempo van 8k/hr incl pauzes. Als Wilbert dat volhoudt loopt hij binnen de 13 uur de 100k en dat zou sneller zijn dan vorig jaar en ik haal dan 10 uur. Het gaat lang goed tot de eerste lus na 30k. Het stuk is heuvelachtig en zwaar. Het tempo zakt in. De exacte tijdwaarneming ben ik kwijt. Bij het instellen van de route druk ik op de verkeerde knop. In plaats van de route te openen sla ik de training op. Oeps. Ik zet hem opnieuw aan. Geeft niks maar de teller begint weer op nul. Op die manier raak ik een beetje het overzicht kwijt maar daar heb ik vrede mee. We lopen van post tot post. Die staan ongeveer elke 10k. Gecombineerd met de klok weten we ongeveer hoe we zitten.
We nemen ruim de tijd voor alles. We genieten van de spectaculaire omgeving. We praten (in het begin) best veel. De posten worden uitgebreid bezocht. En als er Limburgse Vlaai geserveerd wordt dan nemen we daar de tijd voor (twee keer). Het is erg leuk dat de ouders van Wilbert hem komen supporten. Ook met hen maak ik kennis.
De kilometers glijden voorbij en we prijzen ons gelukkig dat het weer meewerkt. Het is goed loopweer. Beetje bewolkt beetje heiig. Pas aan het eind van de dag breekt de zon door en schiet de temperatuur omhoog. Op km 50 komen we weer bij het Hijgende Hert verzorgingspost en daar wordt het steeds gezelliger. De 60k lopers komen ongeveer gelijk aan maar zijn 3 uur later gestart. Het is dus weer een treffen van bekenden en deze post bezoeken we langer dan verstandig. Er zijn er zelfs bij die het zo gezellig vinden dat ze hier niet eens meer wegkomen.
Na de verzorging van km 60 vieren we mijn momentje. Ik loop nu op een afstand die ik nog niet eerder heb overbrugd. Onbekend terrein! Ik voel me nog fantastisch en verbaas mezelf. In het begin had ik wat gewrichtspijn in de enkels en vreesde het ergste. Niks aan de hand dus. Op km 61 krijg ik krampverschijnselen. Aarghh! Linker hamstring. Ik neem even de tijd. Loop rustig door en de kramp verdwijnt, om niet meer terug te komen.
Vanaf hier neemt het vertrouwen toe. De kms gaan in een roes voorbij. We blijven het tempo vasthouden en versnellen zelfs. Heel even overweeg ik om maar meteen de 100k te doen. Maar ik houd mij aan het plan. Vandaag 80 is goed genoeg, volgende keer 100 durf ik wel aan. Geeft mij een goed gevoel. Op km 70 neem ik afscheid van Wilbert. Hij mag nog een lusje van 20k en ik mag naar huis. Nog een stukje van 10k. Niet het mooiste stuk. Veel asfalt. Ook de Finish is eigenlijk grijs.
Dit is mijn fotofinish. Een soort selfie van mijn schaduw. Willem staat bij de deur om mij naar de tijdwaarneming te bonjouren. De klok tikt door. Lastig als je langs een groep bierende hardloopmaatjes moet. Ook hier verlies ik tijd. 🙂
Na de officiele handelingen krijg ik een witbier in de handen gedrukt en begint de gezelligheid. We bouwen een terrasje in de zon en plakken er nog wat minuten aan vast. De trofee komt bij het certificaat. Geen t-shirt deze keer maar een bewerkte handdoek. Als ik in mijn tentje lig, leg ik mijn hoofd te rusten op dit eerbewijs. Maar dat ziet niemand.
Conclusie: Wow! Ik loop op mijn gemakkie een 80km wedstrijd en ik geniet. Ik kom nergens in de problemen. De dag na de wedstrijd denk ik alweer aan trainen. De benen zijn wat zwaar maar niet echt heel bijzonder. Het vertrouwen op een goede afloop in de bergen neemt exponentieel toe. De conditie is goed genoeg. Nu nog kracht. De gelopen tijd gaat nergens (11:07) over maar interesseert me allerminst. Terwijl ik dit opschrijf realiseer ik me dat dit wel een PR is. Het zou wat. Topdag!
3 Responses to 2014-04-05 Limburg Zwaarste 80k