Lekker Weg

Het plan bestond al een tijdje. Tijdens mijn vakantie zou ik met Koen een serieuze bergwandeling maken. Serieus bij Koen is natuurlijk de hoogste berg. Toevallig start bij ons vakantieadres de GR20. We gaan een en ander combineren zodat we én een berg beklimmen, en een mooie route gaan lopen. We schaffen onszelf een goede wandelkaart aan, oriënteren ons op de website (GR 20 – the toughest long distance trail in Europe) en beginnen te plannen.

We starten op de ‘Col de Bavella’. Logisch want ons vakantieadres bevindt zich op de ‘route de Bavella’. De GR20 bestaat uit 15 etappes en we lopen etappe 14, een deel van etappe 13 en een stuk alternatieve (alpine) route. Tezamen goed voor een km of 25 en een 2000 D+. De eerste etappe kiezen we voor de alpine route. Dat betekend dat we drie tot vier uur krijgen om de ‘Aiguilles de Bavella’ over te steken. In het andere dal pikken we de GR20 op en lopen dan naar de Refuge d’Asinao. De Aiguilles zijn nieuw gebergte. Scherpe pieken rijzen op in het landschap.

De wandelaars zijn gewaarschuwd. Het gaat om een ‘Apine’ stuk. de klim is in hoogtemeters nog wel te overzien. Het hoogste punt is 1660m maar het is vooral het parcours dat de etappe pittig maakt. Voeg hier een temperatuur van 30 graden aan toe en het feest is compleet. Verder is ook wel even wennen dat we beiden met een rugzak van een flink aantal kilo’s lopen.

Het gebergte is ruw en scherp. Het klimmen gaat ons goed af. We hebben het naar onze zin. Het wordt een stuk spannender als we een afdaling moeten maken van een meter of 10 aan kettingen. Blij dat we deze naar beneden mogen doen en niet omhoog.

Aan de andere kant van de Aiguilles komen we in een dal. Het dal is totaal verlaten. Geen wegen, geen huizen, helemaal niks. We moeten het dal in en we komen steeds minder mensen tegen. Aan het eind slechts nog een paar ‘semi’ wilde koeien. Tot slot nog een klim naar de Refuge.

De Refuge wordt beheerd door een ‘Guard’ die volgens mij regelrecht uit het leger komt. We krijgen twee bedden toegewezen in een ruimte met 28 bedden. De instructie laat aan duidelijkheid niks te wensen over. We trakteren onszelf op een lekkere bier. Kost wat maar is wel erg lekker. Langzaam maar zeker loopt de Refuge vol. Uiteindelijk zullen er een man/vrouw of 20 slapen in de hut en misschien wel een man/vrouw of 40 in tentjes om de hut heen. Het regime is vrij simpel. Slapen als het donker wordt. Wakker worden als het licht wordt.

Het slapen in zo’n hut is wel een nieuwe ervaring. Fijn dat het kan maar erg luxe is het zeker niet. We missen de ervaring die anderen wel hebben. Geen slippers voor in de hut, geen oordopjes, geen pannen, geen theezakjes etc. Wel hebben we slaapzakken mee en dat is een goede keuze geweest. Persoonlijk lijkt een tent mij prettiger. Maar ja. Dat betekent wel een paar extra kilo’s bij het wandelen. Bovendien zijn onze rugzakken verre van geschikt voor dit soort werk. Maar we redden onszelf prima.

De volgende dag begint om 5 uur als de eersten alweer opstaan. wij rekken het tot 6 uur maar dan is het ook wel over met de rust. Om half 7 zijn wij weer op pad voor etappe 2. Wij lopen vandaag een deel van etappe 13 naar de top van ‘Monte Alcudina’ op 2134m. Een klim van een meter of 600. Mooie manier om wakker te worden.

De klim is totaal anders dan de dag ervoor. Het terrein is open en loopt langzaam omhoog om steeds steiler te worden. We kunnen de top al vanaf het begin zien. Eerst gaan we naar een col om vervolgens een stukje op de bergrug te lopen naar de top. Dat levert ons spectaculaire vergezichten op.

Eenmaal op de top is het behoorlijk fris. Gelukkig had ik wat warme kleding bij me maar heel lang blijven we hier toch niet. Uiteraard maken we een topfoto.

Na de top wacht ons een afdaling van ongeveer 1000 meter alvorens we het dal helemaal uitlopen. We lopen deze keer om de Aiguilles heen. We dachten dat dit een relatief makkelijk deel zou zijn maar helaas. Uiteindelijk hebben we ruim drie uur nodig hiervoor. Op de wandelkaart lijkt het alsof we steeds op dezelfde hoogte blijven. Het pad varieert een meter of 200 over de gehele lengte. Toch levert dit pittige stukjes op. Regelmatig passeren we riviertjes die steevast een extra uitdaging vormen. We verbruiken veel water maar vullen dit aan met heerlijk koud rivierwater.  Als we om een uur of twee dan ook bij de finish komen is het mooie er wel een beetje vanaf.

Uiteraard zijn we heel trots op de prestatie. Bovendien ben ik erg trots op Koen. Dat doet zo’n gozer toch maar min of meer ongetraind. Ik ben vooral trots op mezelf omdat ik er in geslaagd ben een bergwandeling te maken zonder verkeerd te lopen. Gelukkig was de markering meestal goed voor elkaar.

Conclusie: Bergwandelen is toch weer heel anders dan trailrunning. Rennen lijkt me momenteel makkelijker. Hoe gek dat ook klinkt. Kan het niet goed uitleggen. Het lijkt me leuk (erg zwaar) om de gehele route te lopen. Ik zet dat ergens op mijn bucketlist. Wie weet.

Geweldig dat ik dit met Koen kon en mocht doen. Mooie herinneringen. Stoere ervaring.

Verbier is een wedstrijd waar ik me niet zo makkelijk overheen zet. Ik probeer het af te sluiten. Niet eenvoudig. De emotie en het verstand komen nogal eens vaak met elkaar in botsing. Het verstand zegt simpelweg dat ik de goede keuzes heb gemaakt. Ik sta er nog steeds achter. De emotie voert nog even de boventoon. Ik kom er dan niet zo genadig vanaf.

Gelukkig heb ik genoeg om handen om mezelf af te leiden. Ik ben voorzichtig weer begonnen met lopen. Er zijn nog allerlei phpd’tjs die zich melden. Inmiddels ben ik op mijn vakantieadres. In deze omgeving is het goed toeven.  Ik verblijf naast een regionaal parc aan de voet van een aantal bergen. Ik combineer lopen met wandelen. Vandaag heb ik een mannentocht gedaan met de ‘mannen’. Vier uur wandelen door de maquis. Viel niet mee in deze temperatuur. De tocht is een voorbereiding op het echte werk. even wennen. Was leuk

Afgelopen woensdag ben ik met Wilbert vertrokken naar Zwitserland. De rit was goed te doen en eind van de middag komen we aan bij ons appartement n Leysin. Het concept kamperen hebben we helaas moeten laten varen. Het regent onafgebroken. We worden er simpel van.
We houden de regen goed in de gaten. De voorspellingen zijn echter slecht. Komende dinsdag komt de zon weer terug. Tot die tijd regen, regen en regen. Dit voegt weer een extra dimensie toe aan de wedstrijd. Hoe houd ik het 30 uur vol in de regen?

Het strijdplan is erg simpel. Gedoseerd lopen. Gemiddelde snelheid boven de drie per uur houden. Volhouden en heelblijven. Wilbert loopt volgende week ook nog de Eigertrail en gaat tussendoor het Aosta dal verkennen. Voor hem dus een training en dus niet voluit. Voor mij is dit het A-doel van het jaar. Beetje stukgaan mag dus wel.

De regen is nog wel te overzien. Nat is niet zo heel erg. Het gaat vooral om koud. Hoe blijf ik warm. Hier komt goed materiaal om de hoek. Ik heb een hele goede jas en genoeg kleding. Check. Boven in de bergen schijnt het te vriezen en sneeuwen. Amai. In de dalen een maximum van 13-15 graden. Prima looptemperatuur. Het is een heel gepuzzel met welke kleding er allemaal in de tas gaat.

Zometeen vertrekken we naar Verbier waar we Jacolien gaan ontmoeten. Hier horen we ook de laatste berichten. Er zit een parcoursaanpassing aan te komen. Later starten of een berg eruit. Nog onduidelijk. Het liefst wil ik een stukje omhoog om te kijken hoe het weer boven is maar dat zal niet meevallen. Ondertussen regent het weer harder. Maar lichtpuntje, soms kunnen we van het uitzicht van ons appartement genieten. We zien de overkant. 🙂

Sinds de vorige post is er een hoop gebeurd. Ik heb met velen mijn twijfels gedeeld en blijkbaar was dat even nodig. Maar de knop moet om. De wedstrijd is vooral een mentale inspanning en als dat al niet goed is. Maar makkelijker gezegd dan gedaan. Hoe zet je die knop om? Ik kan het tegen mezelf zeggen maar dat helpt niet. Voor mij een belangrijke methode is het plezier weer terugkrijgen. Een verandering van omgeving kan daarbij helpen. Zo heb ik een speciaal plekje voor het strand en de zee. Ik kan daar erg van genieten. Als ik dan ook nog eens naar een congres in Noordwijkerhout moet is de keuze snel gemaakt. Terwijl de congresgangers na het diner staan te swingen op de muziek van een of andere lokale band trek ik de schoenen aan. Het waait stevig. Heerlijk. Ik loop uiteraard een stukje verkeerd en kom in de duindoorn terecht. Vals plantje! Het barst van de ruiterpaden. Ik kan mijn lol op.

De zondagtraining schiet erbij in. Ik heb geen zin. Amai. Ik geef eraan toe en besteed mijn tijd met de ‘extended version’  van ‘ The Lord of the Rings’. Tsja.

Ook neemt Job me weer onderhanden. De benen voelen een stuk beter. De spieren zijn goed op lengte. De benen zijn in orde. Ik neem met hem de mogelijke hulpmiddelen door. Compressiekleding, tape, bandages etc, etc. Allemaal worden afgewezen. Nergens voor nodig en bovendien maar zeer de vraag of het gaat helpen. Beter om de dagen voor de wedstrijd de benen nog eens los te masseren. Job maakt wel een gaatje in zijn agenda.  

Ik compenseer de zondagtraining op dinsdag door weer eens van huis te starten. Een km of 25 inclusief een fartlek van Wim. Op de club heeft men mijn blog gelezen en steekt menigeen mij een hart onder de riem. Dat doet mij goed.

Donderdag geeft Gordon de training op dezelfde locatie als Wim. We zijn met zijn zessen. Waar is iedereen? Het maakt mij niet uit want het rondje van Gordon is lekker door de bossen met het nodige hoogteverschil. We doen het rondje van 1,1 km 4 keer, nou vooruit 5 keer omdat het zo lekker gaat. ‘ Nancy, de toon is weer gezet’. En inderdaad gaat het lekker. Voor het eerst ervaar ik weer power in de benen. Makkelijk naar boven stampen en gas geven. Kijk, dat gaat goed.

Afgelopen week heb ik veel trailers gevolgd. Afgelopen weekend de ‘ Zugsptiz’ Ultra van 100km en dit weekend het WK Skyrunning bij de ‘ Mont Blanc’ . 80, 42,2 en 1 km. De Zugspitz gaat goed en ik zie werkelijk schitterende filmpjes en foto’s. Het is hier dat mijn hart sneller gaat kloppen en de zin spontaan terugkomt. Dit is gaaf! Ik voel bijna fysiek de knop omgaan!

Dit weekend vind er een slachting plaats onder de 80 MBM. 48% uitval! Er zijn verschillende reden hiervoor maar eentje is toch het feit dat de verzorging niet op orde was op twee plekken. Was toch het water op! Schandalig! Maar een gewaarschuwd mens telt voor twee. Het weer is ook wisselvallig. Was het bij de MBM/Zugspitz warm. Vandaag regent het de gehele dag bij de Marathon.

Alles bij elkaar maakt het dat ik vandaag weer erg veel zin heb in mijn duurloopje. Iets korter dan normaal en dat geeft ook alweer rust. Ondertussen ben ik wel weer lang in het bos. Ik ben weer met van alles bezig. De hei staat alweer in bloei. De bosbessen zijn rijp en dat trekt o.a. herten aan. Deze tref ik met zijn kont naar mij toegekeerd. Ik wandel er naartoe en kom tot op een meter of 10. We staren elkaar even aan en besluiten allebei onze eigen route te kiezen. Op de Tunnekesweg tref ik een groep Hooglanders die mijn pad versperren. Zoals gewoonlijk loop ik daar gewoon tussendoor. Praat wat tegen de koeien. Blijkbaar maak ik toch een wat onrustige beweging want de gehele kudde springt ineens op . Wow! Ook de stier in de groep komt op mij af om langs mij heen te schieten en achter de kudde aan te rennen. Helaas kom ik om de bocht de stier weer tegen op mijn pad. Deze keer is het beest niet van plan opzij te gaan. Hij staat rechtop. Schraapt met zijn voorpoten over de grond. Oeps, dit is andere koek. Gelukkig loopt hij verder en ik erachteraan. Na een paar 100 meter gaat hij rechts en ik links. Het kerkepad op.

Daar stap ik dan weer bijna op een hazelworm. Dat is mijn tweede waarneming alweer in een week. Al met al kan je stellen dat het bos weer is ontwaakt. Als ik op de weg terug nog een praatje maak met wat trailers is de dag compleet. Op een wortelpaadje ga ik nog eens onderuit en schaaf knieën en ellebogen open. Op een vreemd soort manier wordt ik hier zelfs blij van. Veel dichter op de grond kan je niet komen. Het bos is heerlijk.

Conclusie: Het vertrouwen groeit. Het plezier komt terug. Ik besteed daarnaast veel tijd aan het parcours van de TVsB en kijk veel filmmateriaal. Vooral het stuk bij Fenêtre ziet er schitterend uit. Ik ben bezig met een strategie voor de wedstrijd en denk dat het kan. Ik denk dat ik het kan. Ik krijg er zelfs zin in!

Trainen voor een afstand die je nog niet eerder gelopen hebt en met hoogtemeters die je nog niet eerder bedwongen hebt is lastig. Ik maak mijn eigen trainingsschema’s en pas die aan als mijn lichaam dat aangeeft. In de afgelopen maanden heb ik steeds in blokken getraind met een steeds zwaardere belasting. Het laatste blok heb ik een verschuiving richting kracht gemaakt. Voor mijn gevoel is het continu de balans zoeken. Ik wil zwaarder trainen maar dat heeft alleen maar zin als het lichaam dat aankan. Bovendien is mijn beschikbare tijd beperkt. Trainen gaat dus onder het motto:  ‘als het niet kan zoals het moet, dan moet het maar zoals het kan’ .

Op dit moment zit ik in een fase dat het lichaam aangeeft dat ik op of over de grens ben. Eigenlijk wil ik nog weer zwaarder trainen maar dat gaat niet. Mijn hamstring, in mijn linker been om precies te zijn,  geeft aan dat het genoeg is. De rest van mijn lichaam wil wel. Het frustreert en roept twijfels op. Twijfels die ik deel met de mensen om mij heen. Misschien zelfs teveel. Mensen vragen mij nu openlijk of ik er wel klaar voor ben. Dat heeft weer het effect op mij dat ik zelf ga twijfelen. En dat is niet goed.

Ik zet het voor mijzelf op een rijtje:

Conditie: Volgens mij is die prima op orde. In de afgelopen vier maanden loop ik 3 marathons en 4 ultra’s waaronder een 80km. Dan kan je toch wel zeggen dat de inhoud er wel is.

Kracht: Hier twijfel ik een beetje. Heb ik wel genoeg gedaan? Aan de andere kant loop ik een week geleden 4000D+ als vakantiewandeling. Ik ben verbaasd als Job constateert dat mijn spieren wat strak staan.

Fitheid: Die is momenteel ver te zoeken. Een week geleden loop ik als een natte krant. De dinsdagtraining vind ik dat het maar genoeg moet zijn maar de hamstring zegt ho. Woensdag constateert Job wat strakke benen. Donderdag loop ik met de rem, en sleepanker erop. Beter. Vandaag loop ik een flutafstandje maar dat gaat weer makkelijk.

Mentaal: Hier moet nog het meeste gebeuren. Ik ben er (nog) niet gerust op. Maar dat is ook weer een klassieke valkuil bij sporters. Heb ik wel alles gedaan wat ik kon?

Zo resumerend pas ik voor het laatst mijn trainingsschema aan. Ik ga proberen weer fit te worden. Soepele spieren, lekker gevoel, herstellen. De Veluwezoomtrail laat ik zitten. Een 50km wedstrijd voegt niks toe maar kan des te meer afbreken. In plaats daarvan train ik zelf.

Om fit te worden heb ik nog 4 weken. Normaal gesproken zou ik gaan taperen na de Veluwezoomtrail maar daar begin ik dus een week eerder mee.

Resumerend zegt mijn verstand dat ik er klaar voor ben. Ik heb dan ook de laatste spulletjes gekocht die ik nodig heb voor de wedstrijd. Een (verplichte) tweede hoofdlamp, gaiters en de nodige sportvoeding. De hoofdlamp was nog wel een dingetje. Wat heb je daar weer veel soorten en maten in. Mijn Petzl Tikka XP8 is op zich een aardig lampje maar erg veel licht geeft ie niet. Dat heb ik ervaren bij Limburgs Zwaarste. Nu maar een iets sterkere lamp gekocht. 160 lumen moet ie aankunnen. De Black Diamond Storm. Je hebt ze nog wel sterker en zelfs met adaptief licht (past zichzelf aan) maar er zijn grenzen. Bovendien is het tijdens de wedstrijd volle maan!

Conclusie: Ik ben er klaar voor. Ik heb mijn twijfels, ben zelfs onzeker. Toch denk ik dat het moet kunnen. Nu nog de puntjes op de i zetten en het zelfvertrouwen herstellen. Ik merk zelfs dat dit blogje helpt. Mooi.

Ik ben weer thuis. Vakantie naar Japan is voorbij. Next stop is Trail  Verbier  St Bernard. Hoogste tijd om de training weer op te pakken. Ik heb twee weken niet gelopen, alleen gehiked. De ervaring leert dat de eerste training na een rustpauze wat moeizamer gaat. De eerste nacht na mijn terugkeer ging wel goed. Goed geslapen geen last van de jetlag. De tweede nacht ben ik om 4 uur wakker. Na enig gewoel sta ik om 6 uur op. Om half 7 heb ik de schoenen aan. Elk nadeel heeft zijn voordeel. De eerste kms gaan niet zo snel maar daar heb ik vrede mee. Ik loop mijn vaste rondje dus 32 km op het programma. Het tweede deel gaat alweer wat beter hoewel klimmen niet zo goed wil. De laatste 10 zijn een drama. Ik ben niet vooruit te branden en moet regelmatig wandelen. Stikjaloers op de vrolijk voorbijhuppelende trailers. Zij wel. Eenmaal thuis ben ik kapot. De benen zijn leeg, ik heb last van de jetlag en tot overmaat van ramp is het stik benauwd. Ik worstel de dag door. Wat een ellende.

Het kost me een kwartier om hier naartoe te lopen. Totale training 15km 600D+. Ook nog een hert gespot. 20 keer de bult op. Na 10 keer is de pijp leeg. Ik wissel rennen af met wat powerwalken en de energie komt weer terug. De laatste 6 hoef ik niet meer te lopen. Verbazingwekkend. Ik ben vandaag niet de enige. Twee dames wandelen 2 keer naar boven en beneden. We maken een praatje onderaan de trap. Ze zijn helemaal kapot. Maar ze doen het toch maar mooi wel. Dik compliment!

De suggesties van Matthew nemen we mee. Deze keer een volle rugzak met anderhalve liter water. Samen goed voor een kilo of 3. Ik vind het voor vandaag genoeg.

Het ligt soms zo voor de hand dat je het gewoon niet ziet. Het is ietsje verder dan mijn vaste heuvel maar ook weer ietsje dichterbij dan de Emma Piramide. De bult is exact 30 meter hoog. De helling heeft wel iets weg van de Alpen. Omhoog trainen is pittiger (10%) dan alle heuvels die ik tot nu toe geprobeerd heb in de omgeving. Downhill rennen is lastig maar gaat steeds beter. Op een afstand van 3400m loop ik 300hm. We doen hem vandaag 10 keer. Dan is mijn tijd op. Als ik op mijn werk start kom ik hier op weg naar huis langs. Even over nadenken.