Eindelijk is het dan zover. La Bouillonnante, de zwaarste trail in de Ardennen. Er rust een smetje op mijn hardloopverleden en dat is een DNF in deze wedstrijd. Achteraf bezien kom ik weer tot de conclusie dat ik indertijd de juiste keuze heb gemaakt maar dat maakt de ergernis er niet minder om. Tijd voor revanche!
De wedstrijd begint voor mij op vrijdag de 20e als ik met René de inmiddels bekende route naar de Ardennen afleg. Er speelt zich een klein incidentje af na Luik als we op een P allebei een boom opzoeken. Ik draai mij als eerste om en zie de auto van René zonder bestuurder vertrekken. Handrem vergeten! Allebei zetten we het op een sprint. René springt voor de auto en ik ruk het portier open. Vlak voordat de auto zichzelf parkeert tegen een vrachtauto komt hij tot stilstand. We constateren dat de vorm goed is zullen we maar zeggen.
We checken in. Het hotel ligt vlak onder het kasteel. Om 7 uur halen we ons startnummer op, dat loopt gesmeerd. We ontmoeten Gert, Stella, Paul, 2x Martin van CAV Energy (Rotterdam) op locatie. We hadden al besloten samen ergens te gaan eten (leve Facebook) en na wat naspeurwerk vinden we een Italiaan waar we heerlijk eten. Voor mij de “Grand Lasagna”. Tegenwoordig beperk ik mij totaal niet meer wat alcohol betreft dus met een lekker glas wijn. Paul vertelt geanimeerd over zijn reisbureau die bergbeklimmers begeleid. Zelf gaat hij binnenkort weer een fantastisch avontuur beleven in Pakistan met Stella. Geweldig interessant. Wat een sport! Ook spreek ik uitgebreid met Martin. TAR finisher van 2010 (de Oostroute). Hij weet een leuk adres in Ruhpolding. Het zal duidelijk zijn. De avond vliegt voorbij. In ons Hotel maken we ons klaar voor de dag die komen gaat en liggen vroeg onder de wol.
Hoewel het Hotel uitstekend is beleven we een onrustige nacht. Om 7 uur ontbijt. De laatste voorbereidingen en dan zijn we er klaar voor. Bij het kasteel ontmoeten we Martine, Jolanda en Bjorn. Leuk om Jolanda (professioneel avonturier!) eens de hand te schudden. Voor degene die haar niet kennen, kijk maar eens hier. Uiteindelijk wordt zij 4e vrouw. Heel knap. Na wat fotomomentjes gaan we het kasteel in en krijgen we de bekende briefing waar we alweer niks van begrijpen. Wat echt waanzinnig is, is dat er een aparte start is voor de gehandicapte sporters. Zij “lopen” een trail van 19km. Gehandicapten zitten in allerlei soorten karretjes en worden door een team over de trails gesleept. Ook blinden doen mee. Ongelofelijk. Dat moet ik in Nederland nog zien gebeuren!!
Het parcours staat nog in mijn geheugen gegrift. Na de start makkelijk stukje langs de semois, door de camping, en dan omhoog! We zijn vooraan gestart dus deze keer geen wachttijden bij de eerste beklimming. De klim gaat makkelijk. René vliegt omhoog en ik kies heel bewust voor rustig opbouwen. Het enige doel vandaag is de Finish halen. René laat zich nog een paar keer afzakken maar al snel concluderen we dat we een te verschillend tempo hebben. Vanaf km 5 ben ik alleen. Alleen samen met 403 starters op de 50.
Eerste klim (Foto Gert Noordhoek)
Het weer is voor mij ideaal. Regen, hagel, zon, onweer. Temperatuur ongeveer 10 graden. Het parcours heeft een gemiddelde blubberlaag van een cm of 10. Het heeft hier al eerder geregend.
De eerste 12 gaan in een redelijk tempo. Na anderhalf uur kom ik op verzorgingspost 1. Dat je een verzorgingspost nadert is erg makkelijk te bepalen. Steil naar beneden! Hier ergens ga ik de eerste keer onderuit. De verzorgingspost is iets minder verzorgd dan ik gewend was maar toch is alles wat ik wil aanwezig. Cola, banaan, koek, zoute chips. De pauze blijft kort ik ga verder. Hierna volgt een relatief simpel stuk. Uiteraard moeten we eerst het dal weer uit omhoog maar dat gaat weer makkelijk. Vanaf km 16 is het op en af glooiende terreinen door de bagger. Af en toe een erg grote afstap van een meter of zo. Simpel wordt het nooit!
La Semois. Het parcours cirkelt om deze rivier. Deze keer hoeven we hem niet te doorwaden. (foto Paul.)
Op km 18 val ik weer, deze keer hard op mijn heup. Niet op een helling of zo maar gewoon op een vlak pad. Wel veel modder. Ik vermoed dat er ergens in de modder een steen lag wat het doet knap zeer en zal me de rest van de trail (en de nacht daarna) flink bijblijven. Vanaf km 25 krijg ik veel energie. Ik realiseer me dat het lekker gaat, ik ben sterk, planning is op een uur of 5 bij de verzorgingspost aan te komen. (Na 6 uur word je uit de race genomen). De afdaling naar de verzorgingspost is weer heel bijzonder. Ik leer bomenknuffelen. Glibberend en glijdend, skiënd ga ik naar beneden. Dit is heftig.
De verzorgingspost voelt als een bevrijding. Hier was ik eerder. Deze keer voel ik mij echter sterk. Veel tijd heb ik niet nodig en ga vlot weer door. Inmiddels heb ik al 10-tallen ingehaald en dat gaat nog even door. Dat voelt goed. Na een paar honderd meter kom ik bij “The Wall”
Op het plaatje zie je het begin. Het hoogte verschil is ergens tussen de 150 en 200 meter. Lang leve de stokken. Het is een heftig stuk maar deze keer ga ik als een speer naar boven en wederom haal ik veel mensen in. Als je denkt dat dit heftig is kom je van een kouwe kermis thuis. Hierna begint het pas. Een stuk van een km of 8 met een zeer stek technisch gehalte. De plaatjes zeggen genoeg.
De trappetjes zijn weer in het parcours opgenomen. De kruising van de Semoi is eruit gelaten vanwege hoog water.
Het is hier ergens dat ik Henk van The Hague Roadrunners ontmoet. Of ik ene Frans van Huizen ken? De groeten dus Frans. Ondanks alles groei ik steeds meer in de wedstrijd en voel me nog steeds sterk. De hellingen waar ik in het begin nog wandelde gaan nu gewoon rennend omhoog. Ik voel me sterk.
Laatste verzorgingspost. (Foto Paul.)
Na een km of 50 zien we Bouillon in het dal liggen en een juichkreet ontsnapt uit de kelen. Te vroeg want hier volgt een afdaling van de buitencatagorie. Mijn materiaal kan er niet tegen. Mijn (dure) Black Diamond stok breekt als een twijgje. Ik overweeg even de boel in het bos achter te laten maar bedenk me net op tijd. Eenmaal beneden weet je dat er nog één beklimming komt. Deklim naar het kasteel met een hele steile trap en helling en met heel veel publiek. Dus no matter what gaat dit rennend, en dat lukt. De finish is ook wel apart. Je rent de tent binnen en staat direct op een podium waar je onder luid applaus wordt verwelkomd. Kicken. Je levert je chip in en krijgt geen medaille maar een fles bier in je handen gedrukt! Ik zuip hem meteen leeg. Ik kan het hebben!
Het is gelukt. Revanche is genomen. Ook René loopt heel sterk en finisht zelfs onder de 7 uur.
Heel knap. Na vele gesprekken met een heleboel gaan we al snel naar ons Hotel terug en dat levert ons veel grappig commentaar op. Voor het hotel besluiten we onze schoenen en sokken uit te doen. Dat kunnen ze wel waarderen. Als we gedouched en opgeknapt zijn gaan we bijtijds eten en treffen daar een delegatie van TION Enschede aan. We sluiten ons aan en hebben een leuke avond met veel ervaringen en anekdotes. Wederom gaan we vroeg naar bed en deze keer zetten we geen wekker.
Conclusie: Vandaag loop ik erg sterk en het vlekje is weggepoetst. Ik heb nog steeds ontzag voor deze trail maar kon hem deze keer goed hebben. Leermomenten zijn er ook. 7 uur lopen met stokken geeft erg veel spierpijn in de schouders. Kan ik aan werken. Lopen met stokken omhoog is perfect, naar beneden vind ik niet handig. De volgende ochtend ben ik niet toppie maar ik beweer dat ik best een marathon had kunnen lopen. En dat voelt goed. De conditie is in orde, maar ik ben er nog niet. Vanaf 1 Juni gaat de beuk er echt in. Tot dan heb ik vakantie!!
Plaatjes
Meer Plaatjes
“Goede voeding is voor sporters net zo belangrijk als regelmatig trainen.”
