De marathon van Berlijn is een belevenis. Vijf jaar geleden is er een Ciko delegatie naar Berlijn afgereisd en die kans had ik laten liggen. Dit jaar gaan 6 vrienden en een introducee uit mijn groep weer naar Berlijn. Bijgestaan door 4 supporters. Kortom, ik ga mee! Verstandig, neen niet echt. Om meerdere redenen niet. In ieder geval om fysieke redenen niet na mijn TAR ervaring. De benen zijn nauwelijks hersteld, de gewrichten zijn gevoelig. De keuze heb ik al een lange tijd geleden gemaakt, je moet tegenwoordig snel inschrijven anders ben je te laat. Nu komt het samen en ik ga zonder enige verwachting mee. Van tevoren kondig ik ook aan dat ik geen idee heb of ik de finish wel haal. Tot op de dag van de marathon geloof ik dat. Het loopt anders.
We zijn een paar dagen eerder in Berlijn en dat is een goede zet. De expo in Tempelhof is al een beleving. Niet in het minst vanwege de historische locatie. Op vrijdag valt de drukte nog enigszins mee en kunnen we vrij snel ons nummer ophalen en nog wat rondsnuffelen op de expo. Ik koop hier een kleine heupgordel, de spibelt. Erg handig dingetje, kan ik makkelijk een gel, een Mars en mijn fototoestel in kwijt. Die vrijdag en ook de zaterdag hangen we stevig de toerist uit. De Brandenburger Tor, Holocaust monument, Checkpoint Charlie, enkele beroemde Berlijnse hofjes, Alexanderplatz, Potsdamerplatz, Unter den Linden, vaartochtje over de Spree en uiteraard overal de aanwezige muur en scheiding tussen oost en west. Het maakt een grote indruk op mij. De stad Berlijn maakt een grote indruk. Wat mij betreft hoort dit ook bij het lopen van een grote stadsmarathon. Kennismaken met de stad. Ik was hier nog niet geweest.
Met acht man gaan we naar de start en de herinneringen aan de marathon van Parijs komen weer boven. 40.000 atleten zijn heel veel mensen. Helemaal als die allemaal tegelijk naar het Start/Finish gebied willen om de tasjes af te geven. Wij nemen anderhalf uur voor 3 km wandelen en we zijn net op tijd. Een deel van de groep heeft het slimmer bekeken en mijdt het Start/Finishgebied en geven de kleding af aan de supporters. Als je deze route niet neemt kan je direct het startvak in. Scheelt veel tijd.
Acht man met allemaal een verschillende ambitie. Ton wil voor de 3 uur, Edwin R voor de 3:25, Marlies voor “lekker lopen”, Said voor 3:30, Rene voor Rene, Jan voor 3:4o en natuurlijk Cordien die haar debuut heeft. Zelf wil ik de finish halen in een redelijke tijd.
De start van de Marathon ontgaat me volkomen. Ergens in de verte zal er een startschot gegeven zijn, ik weet het niet. Voor mij is het duidelijk als om 9 uur de ballonnen de lucht in gaan. Na 5 minuten ben ik over de startstreep en kan het avontuur beginnen. Het startvak is ingedeeld op jouw beste resultaat. Zodoende sta ik naast atleten die allemaal tussen de 3:15 en 3:30 gelopen hebben. Het tempo wordt daardoor min of meer opgedrongen door de groep. Twaalf per uur, minimaal. Ik besluit dit tempo maar te volgen en zien hoe dit gaat. De eerste km gaat stroef, te druk. Ik haal nauwelijks 12 per uur. Daarna ga ik een stuk harder. Ik tel 8 km’s harder dan 13 per uur, 4 km’s onder de 12, en de rest daartussen. Het gaat eigenlijk erg makkelijk. De protesterende knieën zijn gevoelig maar op gegeven moment verdwenen, om niet meer terug te keren. Ook niet na de marathon. Leg het mij maar uit.
Op km 21 staat ons supportersteam. Dat geeft toch een enorm leuke oppepper. Je kijkt ernaar uit, het is zo voorbij maar de kms in die buurt gaan toch een stuk makkelijker. Na km 24 krijg ik een dipje. Voor mijn gevoel zak ik in, de benen beginnen te protesteren. Dat wijt ik aan een gebrekkig herstel. Althans zo voelt het. Als ik nu mijn km-tijden langsloop zie ik mijn vergissing. Het blijkt dat ik de kms hiervoor een stuk boven de 13 zaten. Ik zak inderdaad in en kan het tempo van ruim 13 niet vasthouden maar loop nog steeds ruim 12. Dat blijft zo tot km 38 en ik voor mijn gevoel geparkeerd sta en op karakter doortrek met een “schamele” 11,5 per uur. De finish is natuurlijk fantastisch. Onder de Brandenburger Tor door en dan nog 200, nee helaas nog ruim 400 meter rechtdoor. Tegenvallertje. Ik finish in 2:27:12. Zeven minuten boven mijn PR en neem de medaille tevreden in ontvangst. Wel klok ik 700 meter meer dan de marathon. Ik ben niet de enige.
In de Familientreff druppelen een voor een de lopers binnen. Ton natuurlijk als eerste, hij komt zichzelf hard tegen en slaagt er niet in de drie uur te slechten maar loopt een fantastisch pr van 3:10. Edwin R doet wat hij wilde in 3:28, Marlies overtreft zichzelf met een 3:30:05, prachtig pr met een verhaal. Said heeft zijn dag niet maar maakt er nog een keurige 3:45 van. Rene loopt weer sterk in een 3:30:33, net na Marlies. Jan heeft zijn dag niet en loopt een 4:12. Het lichaam wil niet wat hij van plan was en hij kiest verstandig en loopt de marathon rustig uit. Tsja en Cordien, of Cordièn zoals we haar vanaf heden noemen, heeft de dag van haar leven. Zij wordt vandaag keihard besmet met het Marathonvirus en ik ben ervan overtuigd dat we haar vaker op de 42,195 km gaan tegenkomen.
Op de afterparty, alweer bubbles, op de kamer van Cordièn wordt zij natuurlijk gehuldigd en van een bloemetje voorzien. Hierna, je gelooft het niet, gaan we wederom eten bij een Italiaans Restaurant. Niet zomaar een restaurant maar “de 12 apostelen”. Een zeer populair restaurant met een leuke sfeer en goed eten. Bijzonder is de wagenwiel pizza van Jan, Peter en Ton. (Pizza voor minimaal 3 personen). Er blijven maar een paar spaken over.
Conclusie:
Wat is de Berlijn Marathon een leuke marathon. Je moet van de drukte houden, je moet je erop voorbereiden maar dan is het ook erg leuk. Met de groep beleven we een zeer geslaagd weekend in een mooie stad. Wat mij betreft voor herhaling vatbaar. Het lopen gaat boven verwachting goed. Ik had me geen zorgen hoeven maken. De spierpijn is minimaal aanwezig Ik realiseer me terdege dat het herstel nog wel even vraagt maar volgens mij kan je ook herstellen en tegelijkertijd gewoon lekker lopen. En dat is precies wat we gaan doen.
Foto’s
Ambitie van vandaag was iets meer km toevoegen aan mijn vaste rondje. Als ik in Juni 80 km wil rennen zal er toch wat langer werk getraind moeten worden. Dat lukt vrij aardig. Ik voeg een lusje toe aan mijn vaste rondje maar ben nog niet tevreden. Ik houd niet zo van lusjes. Het ziet er naar uit dat mijn territorium uitgebreid moet gaan worden. Wat mij betreft kan dat alleen door uit te wijken naar Deelerwoud, of de Imbosch. Mijn voorkeur gaat uit naar de laatste. Meest spannende vandaag is wanneer ik op een pad terecht kom dat volledig is ondergelopen. De keus is natte voeten of omkeren. Is eigenlijk geen keus. Het water is alleen wat dieper dan gedacht en ik zak tot mijn knieën weg. Ach ja.
Verder vraagt de inschrijving van de 80 km de Mont Blanc mijn aandacht. Mijn medische certificaat is afgekeurd! Het certificaat is van maart en moet van juni of later zijn. Het moet niet gekker worden met die Franse Trails. Eens kijken of onze rennende huisarts uitkomst biedt, of wellicht is het SMCP bereidt de verklaring te tekenen. Per slot van rekening ben ik een half jaar geleden pas gekeurd!
