TAR Bespiegelingen

Geplaatst op september 11, 2012 door Lekker-Weg

De dagen na de TAR zijn vrij. Erg prettig om de ervaring een plaatsje te geven en nog eens na te denken over een aantal zaken. Wat ging goed, wat ging mis.

Meerdere malen is aan mij gevraagd welke voorbereiding ik heb gedaan en of dat de juiste was. De blog lezers kunnen zien dat ik erg veel op duurvermogen heb getraind. Persoonlijk vind ik dat nog steeds een goede keuze. De meeste blessures die ik tegenkwam waren overbelasting blessures. Je spieren maar vooral gewrichten krijgen wat te verduren en die hebben zich goed gehouden tijdens de 8 dagen. Daarbij had ik ook nog wel een negende dag kunnen lopen. Ik ben zo fit als een hoentje en de benen voelen geweldig. Wat ik tekort kwam in de afdalingen kon ik makkelijk compenseren op de min of meer vlakkere stukken. Volgens mij is dat conditie.

De “heuveltrainingen” werpen ook hun vruchten af. Ik had geen enkele moeite om alle bergen op te komen en ook nog in een behoorlijk tempo. Kan altijd beter natuurlijk. Heuvel dalen trainen zou niet verkeerd zijn geweest. Maar dan in de bergen en niet in de Ardennen. Het gaat vooral om de techniek die ik niet beheers en ook de angst niet te vallen. Naarmate de week vorderde ging het steeds beter maar toch.

Was het nu allemaal de moeite waard? Zonder twijfel, absoluut! Ik heb de TAR voorbereiding erg leuk gevonden, de TAR zelf is een geweldig evenement. Ik heb rennend de Alpen bedwongen en heb er van genoten. Er komt in zo’n weekje heel wat langs aan mooie momenten en ook minder mooie momenten. Trailrunning in een van de mooiste gebieden van Europa gecombineerd met heel wat emotie.

Zou je het nog een keer doen? Hier ga ik twijfelen en moet ik het antwoord schuldig blijven. Er is ook nog zoveel moois te lopen.

Qua materiaal was het allemaal dik in orde. Inclusief de op het allerlaatste moment aangeschafte Salomon Speedcross. Bovenin de bergen waren de Salomon XT wings 3 een prima keuze. Genoeg grip, goed voor op de stenen, maar ook op het asfalt om nog wat te kunnen doortrekken. De Speedcross zijn perfect tot aan de boomgrens in natte omstandigheden. Hier konden de Wings 3 met zijn minimale profiel niet tegenop.

Geplaatst in Schoenen, Trail, Trans Alpine Run, Wedstrijd | 1 reactie

TAR 2012 Dag 8 Niederdorf – Sexten

Geplaatst op september 8, 2012 door Lekker-Weg

 

 

 

 

 

 

En dat hebben we gedaan!!! Gefinished in de Transalpine run 2012. En boy wat zijn wij blij.

De laatste etappe is ook weer geen cadeautje. 34km, 1269 hoogtemeters. Het eerste deel van de etappe is 15km vals plat omhoog. Een stuk langs de weg dat niet heel fraai is maar wel leuk vanwege alle supporters die luid toeterend langsrijden. Hier gaat Team Runnersworld weer los. “Vlakke”  stukkies kunnen we wel ook al hebben we er een kleine 300km opzitten. Toch is na die 15km de pijp aardig leeg. We voelen de vermoeidheid in de benen. Na de tweede verzorgingspost is het weer klimmen geblazen. 7 km lang. Het eerste stuk is goed te doen maar al snel wordt het steiler en steiler. We lopen in op Pim en Mark en gaan een stukje mee.  Naarmate we hoger komen wordt ons geduld beloond en hebben wij een fabuleus uitzicht op de drei zinnen gebergte. de schoonheid van de omgeving houdt mij gemotiveerd maar ik als we wederom een technisch afdaling afmoeten begin ik het niet leuk meer te vinden. Die techniek beheersen wij totaal niet en de atleten vliegen ons voorbij. Als we verder het dal inkomen en bij verzorgingspost drie aankomen kunnen we de benen eindelijk weer eens een beetje strekken en vegen we alle snelle afdalers weer op.

De finish komt wat mij betreft geen km te vroeg. Ik ben er wel een beetje klaar mee. 8 dagen door de Alpen rossen is echt wel genoeg. Na de streep komen de emoties los en omhelsen we alle finishers die we tegenkomen. We zijn enorm blij. We hebben het gehaald en vooral zonder blessureleed. Na de Finish treffen we de broers Pim en Ward die helaas toch hebben moeten uitstappen. Mark en Pim  zijn ons weer te snel af maar de felicitaties zijn er niet minder om. Groot genoegen om Jos en Pieter te zien Finishen. Die Pieter heeft het toch maar mooi geflikt! Ook Team Fysio zien we Finishen. Enige zorgen maken we ons over Ben en Els. Zij komen na de tijdslimiet binnen maar mochten na de laatste verzorging wel door. Els was al uitgestapt maar is Ben nu op tijd. We zullen het vanavond horen.

Conclusie: Wat een weergaloos avontuur. Trailrunning in al zijn facetten. Mooi, uitdagend, zwaar. 8 dagen met allerlei teams optrekken is enorm leuk. Ik maak bijzondere contacten met allerlei teams die ik waarschijnlijk nooit meer zal zien maar het plezier is er niet minder om. Als Team zijn we enorm succesvol. Waar de een sterker presteerde was de ander dat weer op een andere plek. Het ziet er naar uit dat we vandaag 112e overall geworden zijn en 9e in onze categorie . Daar gaat het niet om maar van tevoren had ik daar voor getekend. Blessureleed blijft beperkt tot kleine pijntjes. Kortom wij lopen een fantastische wedstrijd en hebben genoten van de route. We hebben er hard voor getraind en dat betaald zich vandaag uit. Op ons Hotelkamertje zitten twee trotse mannen aan hun biertje te lurken. Nu Pastaparty.

Foto’s volgen later, de Italieaanse Wifi doet weer gek

Geplaatst in Trail, Trans Alpine Run, Wedstrijd | 11 reacties

TAR 2012 Dag 7 St. Vigil – Niederdorf

Geplaatst op september 7, 2012 door Lekker-Weg

 

Team Runnersworld heeft het vandaag zwaar. Heel zwaar. We trekken een jas, een hele dikke uit. Met gemengde gevoelens kijken we op de dag terug. Poverdorie wat was het zwaar maar potverdorie wat was het mooi. Wat een schitterende etappe. Uiteraard gaan wij onze uitslag niet verpesten en komen we dik op tijd binnen maar het gaat echt niet vanzelf. Er moet heel hard gewerkt worden. Als ik nu terugkijk ben ik trots dat ik, dat wij het gepresteerd heb(ben). Heb ik een mooie herinnering meegenomen  maar moet dat nu op de 7e dag. Ligt het aan ons? Ik hoop dat er geen mensen zijn afgevallen vanwege de limiet maar ik vrees het ergste. In mijn geheugen gegrift staat een vrouw die bij de eerste beklimming uitvalt, de tranen lopen over haar wangen. Afgevallen, na 275km. Keihard voor gewerkt en dan vlak voor het einde afvallen. De TAR gaat niet alleen over het fysieke deel maar ook over emoties. Els Priester die op dag 6 uitvalt, de langste beklimming van de TAR wordt haar fataal. Ward die op dezelfde etappe het toch niet red. De TAR is hard, je moet het zelf doen maar als je niet fit bent red je het niet. Van de 6 Nederlandse teams zijn er nog maar drie in de race. Van de 320 startende teams zijn er gisteren nog maar 199 in de race. 121 teams vallen uit. Nu al 35% afvallers. Wij prijzen onszelf gelukkig. We zijn er nog en zijn fitter dan ooit. Hoe dubbel zijn dan je emoties. Per ongeluk zat ik vandaag vrij lang voor de EHBO post. De ijs pakken worden per mandje getransporteerd.  Hoe fit zijn wij dan nog, nou ja fit.

Op het menu van vandaag staat een etappe van ruim 41 km en 2200 hoogtemeters. Ik verklaar bij deze dat ondanks het tekort van 300 meter ik deze zeker als Marathon ga meetellen voor mijn blufboekje. De eerste 12 km ogen gemakkelijk. Slechts 400 hoogtemeters. Hierna klimmen naar 2400 meter, dan weer afdalen naar een prachtig blauw meer op 1400 meter om vervolgens weer te klimmen naar 2200 meter en tot slot nog een afdaling naar Villa Basso oftel Niederdorf.

De organisatie heeft blijkbaar te weinig geld gereserveerd voor cola, mijn wonderdrankje. Aangekondigd wordt dat er op deze etappe alleen op post 3 cola wordt getapt. Ik neem dus zelf een paar blikjes mee. Mijn rugzak is dus zwaarder dan normaal, en of dat verstandig is? De eerste kms gaan over een glooiend pad met veel grind. Na twee km gaat het al mis. Frans knalt keihard op de grond. Knieën kapot, handen kapot. Later zie ik de enorme blauwe plekken in zijn handen. Ondanks de val beesten we toch de eerste kms. Met een gemiddelde van 9 per uur, jawel dat is hard, vreten we de kms op en laten we heel veel atleten achter ons. Uiteraard is bij de eerste feedpost toch even het gevoel van de tijdslimieten aanwezig. Ruim een uur en een kwartier daarvoor. We kunnen het ervan nemen en uitlopen zal het probleem niet meer zijn.

Direct hierna begint de klim naar…… Een klim van 8 km in lengte en een hoogteverschil van ruim 1200meter. Het gaat steil en steiler en nog steiler. Op het einde vlakt het parcours af maar is nog te steil om te rennen. Elke keer als we denken boven te zijn komt er weer een bocht en ja hoor weer een helling. Ondertussen geniet we van de uitzichten. Wat is het hier mooi. Zo anders dan de Alpen. Er is heel veel kalk, de beekjes zijn wit uitgeslagen De bergen zijn ruig maar toch ook weer met veel groene grashellingen. Bovenop staat de organisatie met roze pompoms ons weer te verwelkomen. Achter een steen staat hun koude biertje. Hoe hard. De afdaling is weer zeer technisch. Eigenlijk is de hele etappe technisch en zoals je al gelezen zult hebben is dat niet onze specialiteit. Wij worden aan alle kanten voorbijgevlogen maar vinden we best. Met kettingen klimmen we van de berg af naar een prachtig blauw meer.

Helemaal beneden lopen we tussen de toeristen door die geen flauw idee hebben wat we aan het presteren zijn. Even opzij stappen is er niet bij en meerdere malen moeten we ons ertussen wringen. Staat tegenover dat er een hele hoop mensen staan te juichen, hoe leuk is dat. Bij de feedzone staat een speaker die ons verwelkomt en mensen reageren daar heel spontaan op. Op deze plek komen we ook Nomi tegen van een Israelisch team die we eerder ontmoet hebben. Ook al uitgestapt en zij wil ons heel graag helpen. TAR lopen schept een band. Ik zal ook nooit vergeten dat bij onze eerste ontmoeting met dit team zij het zo vreemd vonden dat we hier gewoon de grens konden overlopen. Het geluk van ons Europeanen zit op plekken die we ons soms maar onvoldoende realiseren.

Na de “lunch” is het meteen weer klimmen geblazen en wederom technisch. Van Feedzone twee naar drie is maar 10 km maar uiteindelijk gaan we daar heel lang over doen. De afdaling van de tweede beklimming vinden we heel heftig. Over losse steenslag via een zigzagpaadje naar beneden en dan steil. De berggeiten skiën ongeveer naar beneden, wij doen het op ons Hollandse keutelmanier. Onderweg glijd ik zeker twee keer weg. De spanning op de quadriceps is intens maar ik prijs mij gelukkig dat de ontspanning weer terugkomt in de spieren. Ongetraind zou ik hier beslist spierproblemen gekregen hebben en zijn uitgevallen. We zijn heel erg blij dat we weer wat vlakker kunnen lopen beneden. Een moment van ononoplettewndheid leidt tot een val waarbij ik met mijn bil op een uitstekende rots val. Het zitten zal de komende dagen een stuk minder comfortabel zijn, het doet goed zeer, maar valt uiteindelijk redelijk mee.

Na feedzone drie wordt het vlakker. Het is hier dat de kracht van team Runnersworld Arnhem weer tot zijn recht komt. We lopen al die berggeiten weer voorbij. Op het platte stuk zin ze geen concurrenten. We finishen uiteindelijk in 8:02.  Acht uur over een marathon, tis wat.

We zijn blij, blij dat we het gehaald hebben. Frans gaat naar de EHBO om zijn kwetsuren te laten behandelen. Ik zit op een trappetje ernaast te kijken naar al het leed wat de EHBO tent ingaat. We prijzen onszelf weer gelukkig. Op dat moment wordt ik ge”intervieuwd voor de krant. Een van de vragen is wat ons bezielt om dit te doen. Ik kan het  niet uitleggen, maar het is een ultieme vorm van geluk.

Morgen is de laatste etappe en we gaan het halen. De prijs is een t-shirt, een felbegeert t-shirt. 320 km rennen door de Alpen en de prijs is een t-shirt. De interviewster is verbijsterd. We eten vanavond geen pasta maar een heerlijk stuk vlees in het hotel. Bij de koffie een flinke bel cognac, we hebben het verdiend

Conclusie: We zijn vandaag diep gegaan. Heel diep. De emotie is van geluk maar ook van ellende voor degenen die het niet halen. Je moet deze wedstrijd meemaken om dat te begrijpen. Morgen gaan we dat T-shirt ophalen. Desnoods op onze knie”en .

 

 

 

 

 

 

Foto’s

Geplaatst in Marathon, Trail, Trans Alpine Run, Wedstrijd | 1 reactie

TAR 2012 Dag 6 Sand – St. Vigil

Geplaatst op september 6, 2012 door Lekker-Weg

 

Woohaah! De old guys ar doing great!! Weer een topdag en het gaat beter en beter. Nu alweer de zesde dag, inmiddels een km of 250 gelopen en van de hoogtemeters ben ik helemaal de tel kwijt maar dat zijn er heel wat. Geen pijntje te bekennen. Wat phpd-tjes maar dat is het dan ook wel. De strakke spier in mijn bovenbeen is weg, mijn verzwikte enkel doet rustig, kortom niks aan de hand. Met Frans gaat het net zo goed misschien nog wel beter. Tough guy!

Vandaag mogen we het dal van Sand im Taufers uitlopen om na een km of 24 de hoogste beklimming (1400meter)  van de TAR te mogen beginnen. Doel van de dag is dus “Kronplatz” op 2269 meter. Omdat het dal wat lang en smal is en trailrunners natuurlijk niet over asfalt willen lopen heeft de wedstrijdleiding bedacht wat van de flanken mee te pakken. Overigens op verzoek van de atleten. Na 4 km pakken we er dus nog een bultje bij van 1400 meter. Afstand is 38,5 km en hoogtemeters 2289. Alle ingrediënten dus voor een pittige dag.

Vanmorgen kregen we in de gaten dat we de top 10 van de old guys zijn binnengedenderd! Whohaah!  Daarom  mogen we vandaag een startvak opschuiven. Leuk want dat maak je de start wat bewuster mee en leuk omdat we dan geen gedoe meer hebben met mogelijke files op de tracks.

De eerste kms zijn vlak en we lopen met de meute mee. Het gaat zo’n 12 per uur, waar halen we dat opeens weer vandaan. Spectaculair als we een bocht om moeten. We zien voor het eerst de kopgroep en op nog 10 meter daarboven hangt de bekende helikopter. Het gaat te snel voor een foto maar die vinden we vast nog wel eens terug. De eerste beklimming gaat door een bos en vinden we niet zo bijzonder. Mooi stukje bos maar daar hebben we al heel wat van gezien. Wel is het nat van de onweersbui van gisteren en de eerste de beste steen waar ik op ga staan is zo glad dat ik gestrekt ga. Valt gelukkig mee maar we zijn gewaarschuwd en het tempo passen we aan. Naar beneden gaat weer lekker. Lekker naar beneden denderen.

Voor degenen die dit nog niet hebben meegemaakt wil ik toch even uitleggen dat de gemiddelde tempo’s heel laag lijken maar dat beslist niet zijn. 3km/hr per uur is te langzaam maar bergop soms echt niet slecht. 5 per uur is goed. Kom je ruim op tijd binnen, 7 is top maar de echte toppers lopen gemiddeld 10 per uur. En dat is topsport!! Op bijna al het terrein ga je naar vermogen omhoog, omlaag of gewoon door. Het is de ondergrond die de wedstrijd zo zwaar maakt. Het gebeurt zelden dat je een tempo kan lopen. De 4 km van vandaag bij de start was dus uniek. De voortdurende tempowisselingen, 100 meter rennen, paar passen klimmen, over een rots heenklimmen, steile klim, dan weer dalen verlangen van je lichaam een continue aanpassing. Als je daar niet mee om kan gaan moet je niet hier naartoe.

Na de afdaling krijgen we een stuk van 9 km over asfalt, door dorpjes, paadjes. Vooral door de dorpjes vind ik wel leuk. Verder een beetje saai. Op km 24 mogen we nog even inslaan op de feedzone (geen cola meer! Morgen zelf meenemen) en begint de langste klim van de TAR. 1400 meter omhoog op paden die mij eigenlijk net te steil zijn om makkelijk te kunnen klimmen. Het kost veel kracht maar na verloop van tijd komen we in een cadans en doen we dit stukje binnen 2 uur! En dat is echt niet langzaam! Verder valt er niet veel over te vertellen, ik vind het saai. De gezelligheid komt van de andere teams.

Als we boven komen worden we vergast op een geweldig uitzicht. Naar het noorden de Alpen, naar het zuiden de Dolomieten. Vanmorgen bij het ontbijt hadden we al discussie over het verschil, nou de foto’s zeggen genoeg. Het is heerlijk om boven te zijn. De zon schijnt maar het is wel frisjes dus we blijven niet te lang en gaan weer downhill. Iets rustiger want we hebben tijd zat en Frans geeft aan wat last van zijn knie te hebben. Naarmate we verder beneden komen wordt het iets vlakker en dan komt team Runnersworld Arnhem los. We vegen ze, zonder moeite,  bij bosjes op en pruttelen op ons gemak naar de Finish.

We lachen ons een deuk want vandaag worden we 7e van de oudjes en staan nu ook 7e in het klassement. We geven er niet zoveel om maar is toch wel leuk om te melden. Niet slecht voor deze oudjes, toch! In het Finisher Quarter ontmoeten we telkens onze “concurrentie” en dat geeft toch een band. Zo sprak ik een Spaanse (geen woord Engels, Duits, Frans natuurlijk) atleet aan op zijn opmerkelijke doping. Parmaham! Meerdere verpakkingen die hij tijdens de wedstrijd oppeuzelt. Geheim wapen? Doping? Lijkt me nog niet eens echt verkeerd.

Wat ik echt geweldig vind is dat Jos van Team Top en Terlouw weer in de Race is, en hoe! Samen met zijn maatje Peter lopen ze een toptijd. Goed gedaan. Pim en Mark lopen ons vandaag weer eens helemaal zoek. Kon aan Mark vanmorgen al de gretigheid proeven. Vlakke stukken, gaan! De Duitse schone is wel met ze gestart maar die kwamen we bij de eerste verzorging al tegen.  Gaat alleen verder en dat mag blijkbaar. Ward spraken we vanmorgen bij het ontbijt. Hij gaat het gewoon weer proberen en dat moet zeker niet gemakkelijk zijn. Heb hem nog niet zien Finishen maar hoop dat hij het haalt. Dat ie al zover gekomen is, is grote klasse.

Conclusie: Naar mijn gevoel een beetje een tussenetappe. Fijn om ook weer eens een stuk te kunnen rennen, het uitzicht is geweldig, het plaatsje st Vigil is erg pittoresk. We lopen erg sterk en voelen ons steeds beter. De fles bubbles van gisteren en die paar biertjes maken geen verschil. Wel heb ik een beetje mijn buik vol van al die pasta. Ik durf nu gewoon te stellen dat we het gaan halen. Nog maar een km of 70. “Peace of cake” J

Foto’s

Geplaatst in Trail, Trans Alpine Run, Wedstrijd | 2 reacties

TAR 2012 Dag 5 Prettau – Sand

Geplaatst op september 5, 2012 door Lekker-Weg

 

 

 

 

 

 

 

Vandaag is het genieten geblazen. Wat een prachtige etappe, wat een mooie omgeving en wat lopen we makkelijk. Dit zijn de etappes die we verwachtten bij de Transalpinerun.

We worden zolangzamerhand wat meer geroutineerd. We weten wat er staat te gebeuren, weten hoe we de roadbooks moeten gebruiken, weten waar we toe in staat zijn. Als je daarbij voegt dat we allebei nog behoorlijk fit zijn, zelfs sterker worden dan snap je dat we ons steeds lekkerder in onze vel gaan zitten. We nemen vandaag ook een gastloper in ons team op Peter van team Top en Terlouw. Peter is van ons (loop)niveau en een leuke gast om mee te hebben.

De route van vandaag is wel heftig. We lopen de straat uit, gaan naar links en het is direct klimmen. De eerste verzorgingspost is al op 5 km maar dat kost ons al anderhalf uur. Ruim op tijd, zoals verwacht. Hierna gaat het klimmen door met schitterende uitzichten over de Vallei. Op deze plek hebben we het niet meer over heuvels maar serieuze bergen. Aan het einde van de Vallei loopt deze uit in een kring gebergte en daar gaan we overheen. De Bretterscharte op 2513meter. Ik heb geen idee hoe lang we erover doen.

De afdaling is een kilometer of 6 lang en gaat over een zachtere ondergrond met wat minder opstakels en deze gaat hard. We zweven letterlijk naar beneden, wat een genot om zo te kunnen lopen. Dit is zo heerlijk dat het mijn hele dag bijblijft, en niet alleen bij mij.

Ergens onderweg staat iemand water uit te delen en daar stoppen we even en komen Team Wijenbosch weer tegen. Ze hebben vandaag een Duitse dame in het team opgenomen met bovenbeenproblemen. Ze kan niet meet afdalen en het huilen staat haar nader dan het lachen. Mark en Pim begeleiden haar naar de Finish en verdienen een dik compliment. Klasse mannen.

Overigens is er ook een slachting aan de gang bij deze TAR. Hoeveel mensen wij niet zien uitstappen. de ontgoocheling in de gezichten, de teleurstelling. Ook mensen die de limiet niet halen. Het hoort erbij maar is best wel heftig. We houden ons hart vast voor Ward (team van de Braak) die al een paar dagen met Shins splint loopt. Vandaag heeft hij een gelegenheidsteam met Julia Romanova (zijn broer is al uitgestap). Nou die kan je er goed bij hebben. Ward kijkt per dag en wij zien het gebeuren. Bikkel!

Eenmaal beneden is het weer flink eten in de Feedzone om vervolgens weer naar 2209 meter te klimmen. Weer pittig en technisch maar ook weer erg mooi. Vanaf km 20 is het alleen nog naar beneden. Klinkt simpel maar is het zeker niet. Voor de laatste 12 km hebben we zo’n twee uur nodig. Ik zwik twee keer hard door mijn enkel. Ik vermoed dat ik door een gecondenseerde zonnebril het pad niet goed zie. Die gaat dus af en het lopen gaat weer goed.

Op een paar km voor de finish komt er steevast nog weer een klim. Klein maar venijnig. Als we hier weer verder dalen en beneden zijn moeten we even op Peter wachten. Hier gebeurt iets grappigs. We worden gepasseerd door twee teams uit ons klassement. Wij kijken ernaar en zwaaien ze uit. Who cares. De mannen zien echter dat wij concurrenten zijn en doen er een tandje bij. Ikspreek met ze af dat ik voor de finish wel even wacht zodat ze eerder dan ons kunnen finishen. Ze snappen er niks van en ik ben volmaakt happy.

In de finishzone gebeurt ook weer allerlei leuk. Tuurlijk zijn we weer blij, het zonnetje schijnt, het biertje is er weer. Maar bij de Finish wordt Frans omgeroepen en gefeliciteerd met zijn verjaardag. Bovendien krijgt hij een fles bubbles. Die kan niet mee in de tas dus die is inmiddels soldaat. Ook is er een team Argentijnse dames, de flower people, in spectaculaire outfits die bij elke finish een dansdemonstratie geven (en naar verluid ook onderweg). Het is een beetje over de Top maar past wel in de sfeer.

Conclusie: Vandaag was een topdag. Prachtige route, ik heb waanzinnig genoten. Het weer werkt mee en vooral we zijn nog harstikke fit. Sterker, het lijkt er erg op dat we fitter worden. We moeten nu niet onvoorzichtig worden en onszelf overschatten maar aan de horizon zien we nu toch al wel de finish in Sesto gloren. Maar eerst nog drie dagen genieten.

Foto’s

http://www.mijnalbum.nl/Album=EGLQ7KKU

Geplaatst in Trail, Trans Alpine Run, Wedstrijd | 5 reacties

TAR 2012 Dag 4 Neukirchen – Prettau

Geplaatst op september 4, 2012 door Lekker-Weg

Neukirchen is ons goed bevallen. Alles op loopafstand van de finish. Hotel staat zelfs op een meter of 100. Perfect. Wordt nog mooier als we het appartement zien. Gigagroot. Meerdere slaapkamers, meerdere badkamers, een woonkamer, keuken. alles erop en eraan. De pastaparty is ook geweldig. Elk ontvangstdorp organiseert de party en deze keer gaan we met de kabelbaan helemaal weer terug naar waar we vandaag naar beneden zijn gelopen. Het verschil is dat het nu helder is en we de bergen zien de we eigenlijk hadden moeten zien bij het lopen. Fantastisch. Het eten is super. Keuze genoeg. Helaas is het ook erg druk, de ervarenen weten dat en zijn vroeg, wij zijn natuurlijk op het drukste moment en staan zeker 3 kwartier in de rij. Niet zo’n punt, genoeg aanspraak en ervaringen uitwisselen, ware het niet dat Frans nog een massage afspraak heeft. Dus toch nog een beetje dooreten.

Gesprek van de avond is toch een beetje het aantal uitvallers. Meer dan 100. Dat zijn 50 teams. Ook binnen de Nederlandse delegatie is behoorlijk wat leed. Jos van het team Top en Terlouw valt uit. Broer de Waard valt uit. We merken dat steeds meer atleten bij andere teams aansluiten of niet aan de startstreep verschijnen. Heb er geen verklaring voor.

De etappe van vandaag vind ik geweldig. Wat een schitterende omgeving. Ik geniet met volle teugen en daar ben ik blij om. Vandaag krijg ik een wake-up call aan de start. Anne heeft mijn blog gelezen en verbaast zich over mijn geneuzel over tijden en kms. Stop nu eens met die getallen en ga genieten. En dat is precies wat ik vandaag ga doen. Als we zorgen dat we niet in de staartfile belanden is er tijd genoeg, zijn de limieten goed te doen en kunnen we ons ook meer op de omgeving richten.

Ik spreek met Frans af dat we op reserve gaan lopen. Gewoon lekker lopen, kijken hoe we de eerste limiet doorstaan en dan lekker hangen in de tijd. Wat maakt het uit. Het eerste stuk van vandaag is “vlak” zeg maar Veluwe vlak. Niet echt spannend, Geen trail maar voor de vermoeide spieren wat mij betreft ideaal. We lopen naar een Waterval (Toss Gate Krimmler Wasserfalle) op 1028 meter en volgens deskundigen de 5 na hoogste waterval ter wereld. Hij is inderdaad fantastisch en als we hem bereiken hebben we de eerste post bereikt. In mijn achterhoofd heb ik nog een limiet die we met ruim een uur halen. Vanaf dat moment ben ik vrij. Het lukt mij de rest van de wedstrijd om zonder op mijn garmin te kijken gewoon te lopen. Voelt veel beter.

Na de Waterval is het klimmen en rennen naar het Krummler Taurnhaus. We lopen door een Alpenvallei die werkelijk geweldig is. Wat mooi, wat klassiek, wat Oostenrijks. De route volgt langs een riviertje en we kijken ons ogen uit. We maken belachelijk veel foto’s. Na de Feedzon nog een stukje verder naar de Innerkaiseralm op 1815 meter en dan begint de etappe van vandaag. We zijn inmiddels op 28 km maar gaan klimmen naar de Birnlucke op 2665 meter. Dit gaat steil omhoog op een single track. Wat een geweldige klim. Het uitzicht is geweldig. We gaan voorbij de boomgrens en komen in de sneeuwgrens. Het is zwaar, over de klim van 2km doen we anderhalf uur. Boven worden we hartelijk verwelkomd op het hoogste punt van de TAR editie 2012. Hier waait het best wel stevig maar met een beetje zon erbij is het wel schitterend. Wat mij betreft is dit de TAR waar ik voor kom.

De afdaling is niet makkelijk want steil. Wederom verbaas ik mij stevig over de berggeiten uit de berglanden die dit duidelijk gewend zijn. Met ware doodsverachting stortten zij zich naar beneden, Wij staan geparkeerd. Als we dan op een stukje vlak komen (jaja die zijn er ook) trekken wij door naar een schamele 10 per uur en dat houden we goed vol.

De Finish is in Prettau, we zijn in Italie. De aankomst is een beetje minimaal. Soms worden we echt verwend, vandaag is het gewoon goed. We zoeken naar iets te eten en dat wordt iets van Quonoi? Nooit van gehoord. Ziet er uit als een papje, smaakt naar pasta en met een tomatensaus en pasta best aardig. Er zijn er die het spul kennen. We proeven wat, het heeft wel wat maar bestellen gaan we niet meer doen. Op dat moment komt er iemand met een frietje langs en dat bevalt ons veel beter.

Met de shuttle gaan we naar ons hotel een paar km verder. We moeten deze keer zelf zeulen met de tassen en dat is niet echt fijn na zo’n etappe. Eenmaal in het Hotel besluiten we al snel de pastaparty te laten voor wat het is. In het Hotelrestaurant zijn er meer en we eten smakelijke sud-tiroler kost. Onderandere een soort aspergesoep met daarin twee drijvende gebakken kazen, soort rosti, en daarbovenop moet je dan rauwe zuurkool strooien. Heerlijk.

Conclusie: De TAR gaat me steeds beter bevallen. Deze etappe is geweldig en het lukt mij de cijfertjes te laten voor wat ze zijn. Ik begin te genieten en dat is waar we hier voor zijn.

Geplaatst in Marathon, Trans Alpine Run, Wedstrijd | Geef een reactie

TAR 2012 Dag 3 Kitzbühel – Neukirchen

Geplaatst op september 3, 2012 door Lekker-Weg

Vandaag de koninginne-etappe. 46,5km, 2258 hoogtemeters. Maar met vooral de Hahnenkamm. Wij zijn van diverse kanten gewaarschuwd en ook met de etappe van gisteren in gedachten zijn we toch wel behoorlijk gespannen. Ik slaap slecht en zie de minuten voorbijkruipen en ik ben blij als het eindelijk 5 uur is. Opstaan!

Gisteren hebben we overigens de pastaparty volledig overgeslagen. Te ver lopen, pasje vergeten en als we dan langs een Italiaans restaurant lopen is de keuze snel gemaakt. Heerlijk. Onderweg zagen we een McDonalds en besloten daar koffie te drinken, vanwege de wifi! De hotelwifi was niet mee te werken. Het blijft behelpen.

Vandaag besloten we wat tactischer te starten. Zo ver mogelijk vooraan, weer in vak C weliswaar. Als snel kunnen we een paar minuten voor de start doorschuiven naar het volgende vak. Zo, startpositie is 10 keer beter. Na de gebruikelijke start met ACDC en “keep on running” worden we weer weggeschoten. De stemming is wat bedrukt, spanning? Na 200m asfalt staan we aan de voet van de gevreesde Hahnenkamm, een berg waar veel geskied wordt. Maar de beklimming is niet technisch, vlakke wegen, weliswaar met een stevige steiging, maar toch. Hier worden we blij van!

Helaas is er veel laaghangende bewolking, je ziet geen hand voor ogen en de uitzichten blijven uit. We klimmen van 766m naar 1938m. Zeg maar dik 20 keer de Posbank op. We lopen samen op met een Nederlands Team Top en Terlouw. Was leuk mannen. Op de top zijn we binnen 2 uur. Ruim anderhalf uur voor de cut-off time en er valt een last van mijn schouder. De volgende stukjes zijn ruim bemeten en als we gewoon kunnen blijven rennen is er niks aan de hand. We kunnen gaan genieten.

Bijna bovenop weer een feedzone en daar wordt flink gebunkerd. Na nog wat lastige stukjes, veel ongelijke ondergrond, modder, trapjes komen we aan de top en is het dik 10km downhill op goed te belopen grindpaden. Hier zijn we helemaal in ons element, helaas zijn we team Top en Terlouw kwijtgeraakt maar daarvoor in de plaats komt team loopgroep Wijenbosch. We zullen de rest vanhet parcours bij elkaar blijven. Leuk. Bij Mark en Pim is ook een Belg aangesloten, Yves. zijn maatje is met Shinsplints uitgestapt. De doktoren gaven hem nog twee etappes met pijn en daar heeft hij voor bedankt.

We vangen veel verhalen op van uitstappers en afvallers. We zien gips en bandages, de behandeltafels voor de start (tapen) liggen standaard vol. Zien zelfs een rolstoel voorbijkomen. Over aantallen hebben we geen idee.

Na de afdaling weer een flinke klim naar de Schontaljoch 2029m. We hebben het met zijn vijfen naar onze zin en halen heel veel teams in. Algemene beeld is toch dat de klimmers niet zo van dit parcours houden. Zij klimmen liever ipv rennen lijkt het. Zelfs een Engels team dat de coastal trail series veel makkelijker vind. We snappen er niks van maar wij vinden het best.

Eenmaal boven lopen we over over een bergrug met aan beide kanten diepe dalen. Althans dat denken we want we zien hooguit 20m ver. Potdicht is het hier. De bergrug duurt een km of 10 en de wind is ijzig. Van rennen kan bijna geen sprake zijn. Het is constant oppassen. Dan weer keien, dan weer modder, dan weer gras met gaten. Wanneer ik iemand wil inhalen en een bocht afsnijd kijk ik recht in een grot steil naar beneden. Oeps. Alert lopen dus.

Op km 37 komt dan toch eindelijk de laatste verzorgingspost. Hierna is het nog 10km naar beneden (afstand is toch weer ietsje langer). Helaas helaas is het een zeer technische afdeling. Hij gaat wel rennend maar het is vreselijk oppassen. Het zure is dat er wel een weg loopt maar die steken we alleen maar over. De afdaling heeft zelfs een naam, de Wildkogelbahn, en die wordt gebruikt door downhill mountainbikers. Onderweg passeren een paar van die knapen ons, we stappen opzij en concluderen dat we voor geen geld dat zouden nadoen. Man wat zijn die levensmoe. De laaste km gaan over asfalt. De benen van ons allen hebben het gehad maar wij prijzen ons gelukkig. We lopen toch maar mooi weer een etappe uit en dan nog wel de koninginne-etappe. De beloning is aan het eind. Wij finishen met zijn vijfen en de speaker kan zijn lol op met al die Nederlandse namen. En wat doet die belg daar dan weer bij. Wij finishen vandaag in de top 10! In het klassement schuiven we twee plekjes op en staan nu 11e. Hahah!

Conclusie: We hebben een topdag. De koninginne-etappe bevalt ons Hollanders wel. Doe er nog maar een paar. Niet overmoedig worden morgen is er gewoon weer en dag maar het gevoel begint nu toch een beetje te groeien dat we die TAR wel aankunnen. Afkloppen!

 

Foto’s

Geplaatst in Marathon, Trail, Trans Alpine Run, Wedstrijd | 8 reacties

TAR 2012 Dag 2 St. Johan in Tirol – Kitzbühel

Geplaatst op september 2, 2012 door Lekker-Weg

 

 

 

 

 

 

 

Tijdens de Transalpinerun zijn er geen gemakkelijker etappes. Dat is de les die we vandaag op een hardhandige manier leren. Vanmorgen aan de start zijn we redelijk fris. Klein beetje stramme benen maar we weten dat we dat er weer uitlopen. Dat kan ook want de eerste twee km zijn vlak. Vanwege onze klassering startten we in vak c. Dat is jammer maar reëel. Hadden we bij de eerste 10 gezeten dan mochtten we een vakje opschuiven. De consequentie is dat we na twee km volledig vast staan op de eerste heuvel, de kaiserniederalm. De derde km kost ons drie kwartier en met een gemiddelde van 3 per uur schiet het niet echt op.

Eenmaal boven zitten we helaas een beetje achter in het veld en dat is te merken aan het tempo. Ook is de komende 12 km gevaarlijke singletrack. Zeer technisch, soms weer heel steil omhoog, dan weer steil naar beneden. De eerste verzorgingspost is op 11 km en ik begin met zorgen te maken over de cut-off time. Op km 9 hebben we nog 35 minuten. Normaal gesproken geen enkel probleem maar met dit tempo? Het verlossende woord komt van de organisatie die ons een half uur cadeau geeft. Ik ben er niet gerust op en het voelt niet goed. Het gaat veel te langzaam maar ja glibberen en glijden en nergens kan je passeren. Ter illustratie, op een van de paadjes blijft de schoen van Frans achter in de modder. Het was weer bar!

Uiteindelijk komen we een kwartier voor de officiële cut-off time binnen. De volgende is 9 km verder en downhill! Dat kennen we nog van gisteren en dat was niet ons sterkste punt. Voor het zover is nog een km klimmen naar de Brennender Palvin op 1555m Hier wordt Frans bijna omver gelopen door een koe die nog maar net kan remmen. Beest schrok en kon nog maar net op tijd tot stilstand komen. Het zal je maar gebeuren, verslagen door een koe tijdens de TAR! Op km 15 kwam er dan eindelijk een pad waar we konden rennen. Voor het eerst na drie uur ploeteren. Het tempo gaat makkelijk omhoog tot tegen de 12 per uur. MakkelijK!!

De tweede verzorging hebben we een kwartier ingelopen. Beter. Geeft iets meer marge maar voelt toch niet goed. Gelukkig (J) klimmen we nu naar Bergstation Astberg en zowaar breekt de zon door. Dus in plaats van de verwachtte regen schiet de temperatuur naar 25 graden met een zonnetje.  Hier merken we dat onze conditie vandaag ons sterke wapen is. We kunnen nog gewoon rennen. We halen er enorm veel in. Op de technische stukken komen we tekort maar zodra het pad beter begaanbaar is zijn we sterk. Ongeacht de helling.

De derde verzorgingspost bereiken we dan ook een uur voor de cut-off time. Kijk dat is beter. Inmiddels is het erg warm en bij elke waterput/bak koelen wij ons hoofd. Bij de verzorging steken we nog net niet ons hoofd in de fontein maar het scheelde niet veel.

De verzorging is overigens uitstekend. Aan alles is gedacht. Het enige dat we niet prettig vinden zijn de gels. Van de organisatie hebben we een flesje gekregen die we elke dag voor de start kunnen vullen met gel. Ik heb het niet eens geproefd. Ik neem mijn eigen merk. Verder veel fruit, noten, soep, sportdrank, sportkoek etc. Het duurde even voor ik het in de gaten had maar onder de tafel staan ook altijd flessen cola! Moet je om vragen maar dan kan je zoveel drinken als je wilt. Liters van dat spul gaan naar binnen. Ook de kaas is lekker en de worst, komkommer tomaten. Nou het zal duidelijk zijn. Niks dan lof.

De laatste kms halen we weer veel wandelaars in. Een spaans koppel beweeg ik om de laatste km te gaan rennen. We raken in gesprek over trails in de costa brava in mei en over de vraag hoe Nederlanders toch zo goed presteren in de bergen terwijl we die niet hebben! De laatste km vliegt voorbij, waarschijnlijk door het gestegen tempo.

We finishen in 6:50. 6 uur 50 over 35km! Niet te geloven, en toch hebben we ons best gedaan. Maar we zijn toch weer dertiende in onze categorie en dat is toch niet slecht! Ik heb de tijden nog niet vergeleken maar uit de gesprekken blijkt al snel dat we hier zeker niet ontevreden over moeten zijn. Er zijn geen gemakkelijke etappes en als jij het zwaar hebt neem dan maar aan dat anderen dat ook hebben. Morgen maar wat strategischer starten zodat we niet helemaal achteraan de meute lopen. Dat gedoe met die cut-off time vind ik helemaal niks.

Morgen de koninginne-etappe over de hanenkam. Start om 7 uur, 46km. Eerst maar even slapen

Foto’s 

Geplaatst in Trail, Trans Alpine Run, Wedstrijd | 3 reacties

TAR 2012 Dag 1 Ruhpolding – St. Johan in Tirol

Geplaatst op september 1, 2012 door Lekker-Weg

Eindelijk, eindelijk, eindelijk begint de TAR. we zijn er toch ruim een jaar mee bezig geweest hard getraind en eindelijk is vandaag de start. En wat voor een. Het is een treffen van bekenden, de hele omgeving is verbouwd. Het wachten is op de helikopter dus we vertrekken te laat maar niemand die dat boeit. als we eenmaal starten krijg ik toch een heftig kippevelmomentje die hard binnenkomt. Moet even slikken

De weersverwachting is uitstekend. Graadje of 12 met op hoogte dalend tot 7. Lange tight en lange mouwen dus. Maar vooral geen! regen. Op de eerste 5 km regent het nog een beetje maar al snel houdt dit op. de eerste km’s zijn cadeau km’s. Ligt omhoog van 600 naar 800 meter over 10 km. Dit gaat rennend. Voor we het weten zijn we al bij de eerste stop.

De omgeving is meteen mooi. Waterpartijen, watervallen. Erg mooi. De eerste klim naar winkelmoosalm gaat makkelijk. Dat verbaast ons wat want de roadmap geeft rode stijginghelling. In no time zijn we op km 25. Als we dit tempo doorzetten komen we binnen 6 uur binnen. Maar we rekenen ons te vroeg rijk. de klim naar straubinger is stevig met flink steile stukken. Het venijn komt pas hierna. Van 30km naar 36 km steil naar beneden. Dat stuk kost ons erg veel tijd want is zeer technisch maar vooral heel erg glad. Modder, water, gladde stenen maar wat veel erger is nat gras. Op een alpenweide waar we naar beneden gaan glijdt iedereen onderuit. Als je van beneden naar boven kijkt is het hilarisch. Vooral omdat je dan al beneden bent.

(Leuke foto he Sofie. Deze is voor jou!) Als je dan weer beneden bent krijg je meteen weer 4 steile km’s omhoog. Met een stevige pas gaat dit vrij goed omhoog. Het blijkt dat ons sterke punt op het stijgende deel ligt. Hier halen we veel mensen in. Bij het dalen worden we echter voorbijgevlogen door allerlei waaghalsen. Ongelofelijk. Na het stijgen uiteraard weer dalen en dat is weer opletten geblazen.

Het laatste stukje naar St. Johan is bijna vlak maar heel erg saai. Km’s lang rechte weg naar het plaatsje dat maar niet dichterbij komt. Hier is bij mij de snelheid er een beetje uit en Frans loopt hier makkelijk. erg frusterend is dat de km’s niet kloppen met mijn Garmin. Als ik lees dat we er nog maar vier hoeven en dan een bordje tegenkomen met nog 5 te gaan wordt je niet vrolijk.

Het onthaal bij de Finish is weer geweldig. We worden uiteraard omgeroepen hoewel onze namen lastig zijn. We Finishen als 13e in onze catagorie (van de 21) in 7 uur 36 of zoiets. Over de laatste 25km dus 4,5 uur gedaan. Over positieve split gesproken!  We ontvangen een Buff voor de moeite en doen ons vervolgens tegoed aan cola, soep, bier, chips etc etc. We proppen ons behoorlijk vol.

Tegenvallertje is dat het hotel wat verder weg is. Dat is weer een flinke tippel (wel 10 minuten!!) want de shuttleservice valt een beetje tegen. Het hotel brengt ons met nog een paar anderen naar de pastaparty. Ook vanavond weer goed verzorgd. De briefing laten we voor wat het is. Door de slechte acoustiek horen we erg slecht wat er besproken wordt en de dingen waar het om gaat horen we pas helemaal aan het eind. We gaan dus weer vroeg terug om nog wat bij te komen op onze kamer. In Landhaus Almsdorf. Onze vieze kleding mag drogen (na gewassen te hebben) in een speciaal kamertje. Onze schoenen komen op een speciaal droogrek! Luxe!

conclusie:

Wat een feest om hier te zijn. 50 toch wel pittige km’s voor een eerste dag vinden we eigenlijk allemaal teveel. Zeker als je pas om 9 uur start. Er waren er zat die nog net op tijd voor de pastaparty aankomen en dan meteen kunnen aanschuiven. Krappe dag dus. Het lopen ging vandaag redelijk soepel hoewel het tweede deel duidelijk zwaarder was dan gedacht. Moesten iets meer in de reserves dan we van plan waren maar he dat hoort er nu eenmaal bij.

Foto’s

Geplaatst in Training, Trans Alpine Run | 5 reacties

Ruhpolding -1

Geplaatst op augustus 31, 2012 door Lekker-Weg

We zitten vandaag de dag uit. Het weer is slecht. Het regent de hele dag! Vergeleken met het weer in Chamonix bij de UTMB valt het allemaal nog mee. De verhalen druppelen binnen maar het is bar en boos in de bergen. Uitvalpercentages van 75%! Inmiddels is onze tas ingepakt en onze rugzak staat klaar. Extra warme kleding gaat mee. Ook nog een rol plastic zakjes gekocht. Alles in de rugzak is nu waterdicht verpakt. Gezien het weer en mede vanwege de berichten over de paden in de bergen heb ik nog een paar Salomon Speedcross aangeschaft. Die wilde ik toch al hebben. Als het echt zo bar is in de bergen met modder ben ik voorbereid.

 Vanavond deelgenomen aan de pastaparty. Zo, dat is een hok vol! Foto’s gemaakt maar de electronica laat het afweten. Morgen misschien beter. De briefing is een lange zit. Volksdansen, de burgemeester, vlaggenparade,  om aan het eind te horen dat het weer in zoverre meevalt dat er geen onweer wordt verwacht. Starttemperatuur net boven de 15 graden maar hoog in de bergen is het morgen 6-7 graden. Wij weten genoeg. We hebben een leuke ontmoeting met een Israelisch team en ook loopgroep Wijenbosch geniet van de Pasta. Die zien er afgetraind uit! Veel gespannen gezichten.

Van alle kanten bereiken ons gelukswensen. Dank jewel allemaal. Groep 5 bedankt voor de kaart, die is uiteindelijk digitaal bezorgd met dank aanhet thuisfront. Lisanne, Topper! Gefeliciteerd met je P=1. Een enorme krat Hertog Jan staat op je te wachten als ik thuiskom. Mensen nogmaals ICT in Nederland is toch net effe anders dan hier. Mijn telefoon heeft slecht bereik maar alle berichten komen uiteindelijk binnen. Zo nu naar bed. Morgen om 9 uur gehts loss!!!

Geplaatst in Marathon, Trail, Trans Alpine Run, ultra, Wedstrijd | 3 reacties