Dit weekend zou ik de Landgoed Twente Marathon lopen. Ik heb het niet gedaan. Geen zin! Geen zin, je leest het goed. Hebben we hier te maken met een runnersdip. Tsja beetje wel toch. Met de TAR als doel was het lekker simpel. Nu weet ik het even niet.
In plaats van een marathon lopen ben ik een beetje gaan terugblikken. Beetje toevallig omdat Monique er al enige tijd op aandrong mijn medailles weer op te hangen. Dus in plaats van een Marathon lopen ben ik er 40 gaan herbeleven. Boven mijn medailles twee trofeeën die ik eveneens koester. Gekregen van mijn hardloopmaatjes.
Dus in plaats van een marathon mijn gewone vaste rondje. Nog een hele uitdaging want vorige week ben ik na 5 km omgekeerd. Geen zin. Nu gaat het beter, veel beter. Niet eens fysiek, maar tussen de oren. Hardlopen doe je met je hoofd! Mijn klokje is van ondergeschikt belang, ik wil niet weten hoe laat het is. Onderweg maak ik een kletspraatje met een oud omaatje die om half 8 op de Veluwe een uit elkaar gevallen zaklamp van de grond opraapt. Ze is erg geïnteresseerd in mijn schoenen. Let maar op Runnersworld Arnhem, nieuwe klant! Verderop loop ik een wedstrijdje met een jochie van 4? 5?. Ik verlies. Op de terugweg tref ik Wim. Ondertussen pruttelen de km’s onder mijn voeten door en geniet ik van het lopen. Opeens begrijp ik wat ik wil. Ik wil genieten van het hardlopen. Hoe simpel kan de werkelijkheid soms zijn.
Mijn doelstelling voor een sneller lopen op de marathon valt daar ook onder. Niet eens zozeer vanwege de tijd maar meer vanuit het bezig zijn met je eigen lichaam. Wat zit er in en wat kan ik eruit krijgen. Ik merk dat de tijd zelfs ondergeschikt is. Het is voor mij echter niet het ultieme doel maar meer een tussenstation. Het nieuwe doel is voor mij echt nog niet helder. Ik heb geen haast dat komt wel. In ieder geval heb ik de schoenen al. Die glimmen in de kast.
