Lekker Weg

Na het weekend heb ik een korte werkweek van drie dagen. Maar wat voor een dagen. Hoeveel activiteiten kan je in drie dagen stoppen! Goede voornemens om te gaan lopen komen in de knel. Geen tijd! Wel lukt het mij om dinsdagavond een km of 6 op een vlak parcours te lopen. De Ciko training schiet er alweer bij in. Die training gaat goed. Vol goede moed plan ik de volgende training op woensdag. Maar helaas, te druk. Woensdagavond realiseer ik mij dat er donderdag ook geen Ciko training is dus doe ik dat zelf. Ik wacht even tot de zon doorkomt en op mijn dooie akkertje ga ik op pad. Ik zie wel. Vanaf de eerste kms heb ik meteen het goede gevoel. Ik zwerf een beetje rond. Het tempo ligt op 80%.  Bij km 13 op het kerkepadklimmetje voel ik een lichte tinteling in de kuit. Die zegt ‘ik ben er nog wel!’ Verder roeren de spieren zich niet. Geen krimp, geen centje pijn! Dit zijn de benen die ik een week geleden verwachtte. Blijkbaar was de ingreep van Job toch heftiger dan ik dacht. Had ik meer hersteltijd nodig. Na 21km ben ik weer thuis. Heerlijk gelopen, geen centje pijn, niks. Niet eens moe!

Laten we deze fase dus nu maar snel afsluiten en met een serieuze opbouw van de 4trails beginnen. Het ziet er naar uit dat het beregezellig gaat worden in de bergen. Heel wat vrienden gaan hem ook lopen. Het lijkt erop dat ik 4 dagen met Julia R. ga optrekken. Ongelofelijk sterke sportvrouw! Zij meldde zich na mij aan. Ook Frans heeft belangstelling.

Maar  nu eerst maar eens naar ‘De koning van Spanje’. Ik ben uitgenodigd door Runnersworld Arnhem om met hen daar een dagje te hollen. Maar ook de rest van trailminnend Nederland is daar aanwezig! Wordt vast een topdag!

Het is mijn eigen schuld. Mijn opbouw gaat langzamer dan gewenst. De combinatie van een 60 km en een marathon in een weekend deed meer kwaad dan goed. In goede vorm was het oke geweest maar die is er nog niet. Conditioneel wel maar de spierconditie, en dan in het bijzonder de rechterkuit, is dat niet. Gevolg is een verkorte spier.  Ik herken de klacht en een Job behandeling volgt. Na de eerste behandeling neem ik voldoende tijd en start rustig. Slechts 18km. Dit gaat goed en dinsdag volgt een ruime twintiger. Ik voel dat de behandeling van Job een tweede keer nodig heeft. Voordat ik donderdag naar Job ga loop ik nog een ruime twintiger. Job geeft groen licht. De spieren reageren goed op de behandeling. De klachten zijn weggepoetst. Niks meer aan doen. Ik vertrouw Job, ik vertrouw mijn gevoel, hak de knoop door en schrijf me in voor de 4trails.

De vrijdag training sla ik over en besluit de zaterdag training weer mee te gaan lopen met de Ciko long distance groep. Ik loop naar het ontmoetingspunt en voel dat het niet in orde is. Ik haak af en laat mij ophalen.  Wat is dit nu weer.  De kuit loopt helemaal vol. Te snel na de behandeling? Warming up niet ok? Twee behandelingen na elkaar te heftig? Ik weet het niet. Nu luister ik wel naar mijn lichaam. Vind mezelf heel verstandig maar van binnen maakt een hevige frustratie zich van mij meester.

Ik maak mijzelf de dag nuttig in de tuin. Werk zat. ‘s-middags stap ik alsnog op de fiets en maak een rondje Dieren. Een km of 35 pure frustratie. Energie zat maar een been dat rustig moet opbouwen. Ik baal als een stekker. Na de fiets krijgt het onwillige been een koningsbehandeling. Warm bubbelbad, biofreeze, goede nachtrust. De volgende ochtend twijfel ik. Het gevoel is stukken beter maar niet helemaal top. Met pijn in het hart sla ik weer een training over. Weer maak ik mij nuttig in de tuin. Lekkage in de beregeningsinstallatie onder een tegel van 120 kilo. Nog meer frustratie.  ‘s-middags ga ik een stuk wandelen met Monique. Zodra de kuit warmer wordt en de spier soepeler gaat het meteen veel beter.

Zorgen maak ik mij nog niet. Graag zou ik (veel) meer kms maken en vooral veel heuvels willen trainen. Maar dat zit er helaas nog even niet in. Dit weekend blijft het bij  ‘ corestability’ training. Dat sixpack komt eraan maar is een schrale troost. De komende weken maar rustig opbouwen en geen gekke wedstrijden meer doen. Twee maanden is nog heel lang.

Ik weet het zeker. Willem Alexander begrijpt het wel. Ik was geen live getuige van zijn troonsovername. Ik was aan het sporten. Ik weet zeker dat onze nieuwe koning sporten net zo belangrijk vindt als staatszaken. Net als ik het koningshuis ook een warm hart toedraag. Ik was ook vast van plan om , om 10 uur thuis te zijn. Helaas, het was te mooi in het bos.

Net als zondag was ik weer op pad. Deze keer een stuk vroeger. De reden was een afgelaste training van Ciko. Hoe is het mogelijk. Geen moment aan gedacht dat er wel eens geen training zou kunnen zijn.  Maar niet getreurd. Al heel vroeg maak ik mijn rondje met heel veel andere Nederlanders. Geen Ciko-ers overigens gezien. Voor het goede gevoel ben ik vandaag ook even bij de koningsweg en om kwart over 10, als de handtekeningen zijn gezet, feliciteer ik Willem Alexander en bedank ik Beatrix. De reden van mijn late thuiskomst is een overweldigende hoeveelheid wild in het bos.

Zouden ze het weten? Komt het door al die lekkere frisse jonge scheuten. Of komt het door de rust. Het bos is om 10 uur volledig verlaten. Zelfs ik wordt er stil van.

Geheel volgens de instructies houd ik mij vandaag een beetje in. Rustig rondje, niet teveel heuvels, niet te lang. Het verstand overheerst vandaag. Zelfs als ik op de Posbank ben en ik een extra lusje overweeg kan ik mij beheersen. Het doel is vandaag de doorbloeding te stimuleren. Afvalstoffen kwijtraken en soepele spieren terugkrijgen. De kuit is nog gevoelig,vandaar. Erg lastig want de andere spieren zijn in vorm en verleiden mij af en toe toch wat gas te geven. Erg veel kracht over in mijn benen en die energie raken ze vandaag niet kwijt. Na 2 uur ben ik weer terug. Heerlijk loopweer!

Triggerpoints zijn microverkrampingen in spieren die aanvoelen als kleine pijnlijke verhardingen of ‘knoopjes’. Ze onstaan door ongunstig gebruik van spieren, om wat voor reden dan ook. Hierbij valt te denken aan overbelasting…..

Het is dus weer zo laat. Zondag voelde ik in mijn rechterkuit de bekende verschijnselen. Tijd voor een goede triggerpoint behandeling van Job. De routine slaat toe, het is niet de eerste keer en zal ook niet de laatste keer zijn. Geen blessure maar een spierklacht  die eenvoudig te verhelpen is.

Bij binnenkomst ziet Job meteen dat ik naar mijn rechterkuit staar. Hij weet alweer hoe laat het is. ‘Ga je vanavond trainen?’ ‘Nee Job’ ‘ Goed zo. 24 uur geen training anders had ik je een andere behandeling gegeven.’ Even los-masseren. Job begint al te brommen. ‘ Hier, en hier’ Ik zeg ‘JAAHAAA!’ ‘Geen probleem, ik voel het al. Dat gaan we even wegpoetsen’

Hierna volgt het bekende ritueel. Job vindt de knoopjes. Deze keer gaat de behandeltafel naar beneden. ‘Ik heb niet genoeg kracht in mijn duimen en zo kan ik mijn gewicht erin leggen’ Auw! Ik kan de lactaat door mijn spieren voelen vloeien. De vermoeidheid slaat er direct in. Na een half uur is de pijn nog net zo heftig. Maar nu is mijn kuit beurs in plaats van strak. Mijn linkerkuit voelt normaal. Ook dat is verwacht. ‘ Rustig aan tot zaterdag’ ‘Daarna mag je weer los’

Nog een paar minuten op de trilplaat. Ik weet hoe het apparaat werkt maar laat Job de knopjes bedienen. Twee keer een minuut. En dan nog biofreeze. Driemaal daags. ‘ Ja, Job’ Ik strompel naar mijn fietsje. Ik weet, nu doet het nog pijn maar ik weet, zondag kan ik weer lopen. Prettig gevoel.

Vanmorgen in de trein dacht ik waar begin ik nou weer aan. In mijn uppie naar een wedstrijd van funrunner.nl. Tot gisterenavond zou Rene nog meegaan. Op het laatste moment haakte hij toch af. Verstandig denk ik maar wel ongezellig.

Maar in de trein ontmoette ik toch iemand waarmee ik later de laatste kms zou beleven. Bovendien als je aan een loopje van Willem meedoet weet je zeker dat je bekenden tegenkomt. De kantine zat dus vol bekenden en het was snel gezellig.

Het leuke van deze loop is dat je hem ook kan wandelen in etappes van 20,40 of zelfs 60km. Met een 70 man hebben we een eigen hoekje in de kantine. “De ultralopers”. Nou ik voel me tussen deze gasten toch een kleintje hoor! De start is op zijn Willems. Korte instructie, beetje chaotisch en meteen leuk. Het belangrijkste vergat hij meteen. Een ervaren loper wees hem daarop. Het parcours is nl 800 meter te kort. En dat kan niet. Dus voordat wij aan de officiële route aansluiten eerst een lusje. Het lusje begint direct met een klimduin. Fijn! Bovenaan de bult staan de fotografen klaar, waaronder Rinus.

Na de bult een stukje klinkers en jawel hoor. Op km 1 struikel ik en lig ik op mijn knietjes op de klinkers. De knie doet goed zeer, is meteen stijf en bloed behoorlijk. Ik besluit door te lopen. Stoppen na 1 km? No Way! Ik loop de eerste 13 km alleen. Het gaat nog niet echt soepel maar goed genoeg. Tempo iets boven de 10, prima. Op de eerste verzorgingspost halen Jet, Leonie en Remco mij in. Ik haak aan en loop met hen mee. Erg gezellig want we kletsen behoorlijk bij. Elkaar lang niet gezien. Voor ik het weet is er km 20 en staat Annemarie met allerlei lekkers.

Leonie gaat met iemand anders mee. Prima want zij loopt zo makkelijk. Met zijn drieen gaan we verder. Jet loopt morgen ook Rotterdam als pacer (4:15) en Remco (ook pacer 3:45) is bezig met de 24 uur van Steenbergen. Beiden zijn beter in vorm dan ik en op km 30 geef ik aan dat ik rustiger moet lopen. Zij blijven toch bij me maar dat gaat nog maar 5 km goed. Dan ben ik ze definitief kwijt. Zelf kom ik in een dip terecht.

Het parcours is zwaar. We lopen 60km door de duinen, het meeste onverhard. In het begin lach ik om de heuveltjes maar na 35km niet meer. Ik schakel over naar een tempo dat ik aan kan.

De volgende verzorging is niet op km 40 maar op 38. Huh nu al. Dat doet iets met je mentaal. De volgende post is dan opeens weer 12km verder. Poeh. Ik sluit mij helemaal af voor de buitenwereld. Ik zet muziek op en kies een dribbelpasje van 8-9km/uur.

Op km 40 krijg ik een enorme opleving. Nog maar 20! Vanaf km 41 loop ik nog net niet te zingen. De zon schijnt, het parcours is prachtig en 19km is te overzien. Ik begin met aftellen. Ik tref de man uit de trein (sorry naam vergeten) en hij zit goed stuk. We lopen samen op. We verbazen ons over een loper die op ons voorligt. Net liep die nog achter! Afgesneden en niet zo’n beetje ook. Ik neem mij heilig voor om voor hem te finishen. En dat is gelukt. En niet zo’n beetje ook. De marathonafstand gaat ongemerkt voorbij. Vanaf km 45 krijg ik weer goede zin. Ik ga het gewoon halen en aan de tijd te zien zit daar ook nog een PR aan te komen. Ik krijg vleugels althans zo voelt het. Het tempo is echt niet zo hoog, maar hoog genoeg om er nog heel wat in te halen.
Na de verzorging van km 56 geef ik een beetje gas. Niet veel maar voor mijn gevoel wel. Op km 59 steek ik een straat over zonder op te letten. Word ik toch bijna aangereden zeg. Van schrik is mijn tempo weg. Twee lopers komen achterop en die trekken mij mee. Samen finishen, en zo geschiedde. Tijd 6:44 (officieel) 6:42 geklokt. Maar het boeit me niet. PR is in de pocket. Ik heb redelijk lekker gelopen, beter dan in Texel, en voel me nog best fit.
Jet en Remco geven me een lift naar Rotterdam. Thanx! Was gezellig. Om 7 uur zit ik in mijn hotelkamertje. Team Rotterdam van de Ciko-club is aan het eten op de Maaskade en dat is mij even te ver. Bovendien had ik niet gereserveerd. Bij de Chinees naast het hotel eet ik een heerlijke Japanse Bami met een paar pilsjes. Dat gleed er goed in en zo zijn de koolhydraten ook weer aangevuld. (schaaltje gaat leeg)
Conclusie: Wat een mooie loop, maar wat zwaar. Erg zwaar. Dat ik hier een PR(tje) loop zegt meer iets over mijn vorige tijd dan de vorm. Ik loop hem redelijk makkelijk zonder in de knoop te komen met voeding. Zouten uitgezonderd. In de laatste kms toch een beetje krampen. Morgen Rotterdammarathon? Zeker. 42km lijkt nu zo kort.

Wat is er mis met dit beeld? Precies! Het staat op de verkeerde plek. Je kan de Veluwe in twee kampen verdelen. De natuurgroep en de parkgroep. De natuurgroep beschouwt de veluwe als bos en laat het bos ook het liefst zijn eigen gang gaan. De parkgroep maakt een een aangeharkte park van met vele wandelmogelijkheden, bankjes en dus ook kunst. Zelf ben ik meer van de natuur in het volle besef van het feit dat hier nauwelijks sprake is van natuur. Maar ik wil het wel.  Het beeld zelf vind ik best wel mooi. Daar ligt het niet aan. Maar de highlander (Schots voor hooglander) met zijn kapotte horens vind ik mooier. Conclusie is dat de kunst zijn functie doet. Kunst is bedoeld om emotie op te roepen. En dat is gelukt. Wordt ik daar gelukkiger van?

Nee, dan dit beeld. De lente is ook begonnen op de Veluwe. Toen ik vanmorgen vertrok was het nog dichte mist. Toen ik bijna thuis was zat het ijs in mijn haar. Maar dit plaatje bewijst het maar weer. De winter is op zijn retour.

Vandaag is de oogst aan wild een beetje mager. Een ree loopt over de begraafplaats. Niet ernaast maar erop! Wederom kom ik tot het besef dat ik dit wel een hele mooie plek vind om begraven te worden. Begraven worden bijna op de veluwe in de wetenschap dat de reeën over je graf heen lopen maakt mij wel vrolijk. Nou ja, zien we tegen die tijd wel weer.

De training gaat voorspoedig. Bijna 32 km. De vermoeidheid van de trainingen van dinsdag en donderdag zit nog in de benen. Dinsdag 8*400 + 3*800 op 10 km tempo als kern van de duurloop van bijna 25km en donderdag de gevreesde duurloop van Gordon met versnellingen, totaal bijna 30 km. Lopen met vermoeide benen beschouw ik als onderdeel van de training. Nu dan maar een weekje rustig aan. Volgende weekend wordt spannend genoeg.