Lekker Weg

Na de heuveltraining van gisteren is het vandaag tijd voor een duurloop. Morgen gaat het niet lukken. Dus sluit ik mij weer aan bij de LDC groep. Negen man/vrouw zijn er weer klaar voor. Mijn gedachten zijn bij Peter J. die in cretes de Spa zijn traildebuurt heeft. Uiteindelijk loopt hij in 6:42 de 53km. Top!  Plan van de groep is een 20 km dus start ik vanaf huis. Wim kiest een route door het bos richting brandtoren. Heerlijk zo door het bos. Temperatuur is prima.

De benen zijn zwaar en dat loopt ik er vandaag niet zo makkelijk uit. Op de laan van Eerbeek ga ik ook nog eens op mijn gezicht. Had ik net met Wim over gehad dat je ook moet leren vallen. Mijn techniek laat mij vandaag hopeloos in de steek. Gewoon plat op de meest genante manier. Verzachtende omstandigheid is dat ik afgeleid was door de gel die ik van Nancy had gekregen. Born/appel zonder water in te nemen. Lekker! Helaas was door de val het gelletje lek geraakt dus naast bloed, aarde ook nog vieze plak op mijn handen.

Op de tankbaan neem ik afscheid van de groep. Dat stuk naar Ciko en dan weer terug heb ik te vaak gelopen. Ik neem de korte route. Op de weg terug passeer ik nog wel de Emma piramide. De laatste kms zijn erg zwaar. Na de Emma Piramide komt een heftige daling vanaf de uitkijktoren. Ik noem dat ‘de enkeltraining’. Goed opletten! Eenmaal beneden kom je op de camping uit en steek je de weg over. De klim die hierna komt lukt mij niet meer rennend. Via het MTB pad kom ik op mijn heuvelparcour uit. Ik maak wat foto’s. Inmiddels weet ik wat het is. Eenmaal thuis staat er 29,5 op de teller. Mooi.

Zeven keer ga ik deze heuvel op en af. De eerste heuveltraining is een feit. Ik moet uitwijken naar een andere plek. Mijn vaste plek is in beslag genomen door bosmensen met graafmachines. Op de top van mijn heuvel wordt hard gewerkt aan…. Zeg het maar, een uitkijktoren? Maakt niet uit. In mijn bos zijn heuvels zat. De heuvel is aan de ene kant niet erg steil. Wel lang. Aan de andere kant is deze wel erg steil. Als ik naar beneden knetter wil ik niet afremmen. Dat is wel heftig. Omhoog is zwaar maar ik hou het vol. In totaal lukt het mij om 7 keer de heuvel te beklimmen. In totaal 12 km waarvan 9 km alleen klimmen. Goede training, het valt mij niet tegen.

Jammer dat het lopen niet zo lekker gaat (maak me daar inderdaad absoluut geen zorgen over, natuurlijk komt dat goed)! En voel je uiteraard ook geenszins verplicht om te schrijven als je daar geen zin in hebt – ik vind het grappig om, terwijl ik zelf helemaal niet schrijf, me te beklagen over het feit dat anderen te weinig naar mijn zin schrijven.

Om maar meteen met de deur in huis te vallen, niks aan de hand. Alles gaat goed en ook de voorbereidingen gaan goed. Net een serie van 3 marathons achter de rug. Hadden er 4 moeten zijn maar plannen veranderen. Over twee weken een serie van 2*60km en een marathon tussendoor binnen 8 dagen. En ik kijk er niet eens tegenop. Tussen deze trainingsblokken zit veel rust. Deels een bewuste keuze, deels pech (griep).

Opmerkelijk was afgelopen zondag. Sta ik om 7 uur ‘s-ochtends met de kleren aan bij de deur om te gaan lopen overvalt mij een enorm gevoel van geen zin. Normaal gesproken even kiezen op elkaar maar nu geef ik eraan toe. Heerlijk. Vermoedelijk heeft de ijzige oostenwind een belangrijke rol gespeeld in de beslissing. Ik heb het gisteren opgebiecht tijdens de training en menig atleet was stomverbaasd. Jij? Niet lopen?? Tsja en als ik niet loop is er geen stukje.

Vandaag gebeurt het dus weer, maar nu over dit blog. Zie bovenstaand citaat. Een mooier compliment kan je niet krijgen als blogger. Op dat moment realiseer ik mij dat ik misschien hier iets moet toelichten. Nee, wil toelichten. Rust is ook een training en daar kan je ook iets over melden.

Ondertussen draaft mijn hardloopwereldje flink door. Ik ben veel met de sport bezig. Zal ik maandag toch Texel lopen? Mijn werkgever nodigt mij uit voor rondje Millingen. Ook leuk was gisteren het tapas buffet op de club. Prachtige verhalen over de halve van Venlo. Teleurstellingen in Eerbeek. Ambtenarenloop in Groningen. (Marlies 3e plek dit jaar). Je kan er druk mee zijn.

Voor komende donderdagtraining meld ik mij vast af. Uit eten met een groep collega’s. Sorry, er is ook een leven naast hardlopen.

De Ciko ‘long distance’ groep loopt vandaag zijn laatste lange duurloop. Volgende week gaat de groep naar Venlo en daarna is het afbouwen. Niet voor mij maar het is wel leuk om het zwaarste trainingsblok gezamenlijk af te sluiten. Hoewel gezamenlijk? De groep is in ernstige mate uitgedund door de griep. Maar gelukkig betreft het hier vooral de supporters die gewoon de training meedoen maar niet de marathon gaan lopen. Nog te volgen? Met 7 man en Nancy vertrekken we van Valkenhuizen. De route brengt ons weer naar de Mariakapel voorbij Warnsborn. Het is een traditie, het aantal katholieken onder ons is minimaal. Op speciaal verzoek steken we deze keer zelfs een kaarsje aan.

Hierna haken Bernard en Martin af en lopen de korte route terug. Martin loopt een maand later dan Rotterdam de maasmarathon en is nog in opbouw. Ik raak wat aan de praat met stille P. Ook hij gaat niet naar Rotterdam maar loopt eind maart de trail crêtes de spa2013. Het wordt zijn eerste trail en dan meteen ook een hele serieuze. Ik krijg een deja vu gevoel. Mijn eerste trail was niet erg succesvol, wel heroïsch, niet succesvol. Stille P heeft volgens mij een betere voorbereiding en loopt al langere tijd erg sterk. Komt wel goed denk ik.

Na een km of 28 kreunt en kraakt het wat in de gelederen. Hein heeft een ‘off day’. De rest is al vanaf huis komen lopen en gaan allen voor een 35er. Hebben dus al wat meer in de benen. Toch loopt het groepje, het zijn er nog maar 5, netjes door. Tenminste er is even een momentje ‘hekhangen’. Daar blijkt behoefte aan te zijn. Met mezelf gaat het prima. De griep zit zeker nog in het lichaam en het ontbreekt mij aan echte kracht maar deze 30 vormen geen probleem.

Vandaag loop ik mee met hardlopen HAN. Twee enthousiaste, pittige dames zijn de hardloopgroepen nieuw leven aan het inblazen. Fun Runs, Bootcamp, wedstrijden en als hoogtepunt een coastal trail in Dorset aan het eind van het jaar. Huh? De HAN organiseert een gesponsorde reis naar Dorset om daar een trail te lopen van de coastal trail series? Ik hoef er niet lang over na te denken. Ik schrijf mij blind in voor de trailrun. Hoe vaak maak je het mee dat een hardloopgroepje van je werkgever naar zo’n prachtige wedstrijd toe gaat trainen. En niet zomaar. Marko Koers is ingeschakeld om het traject te begeleiden.

Vandaag is de kick-off op Papendal. Een heuse bootcamp valt mij ten deel. Nog niet zo eenvoudig. Wederom blijkt dat mijn ‘core training’ er nogal eens bij inschiet. Omdat ik wat ervaring heb met trails en al helemaal met de trails in Engeland wordt mij gevraagd hier iets over te vertellen. Heel leuk. Er wordt mij op het hart gedrukt vooral niet al te wilde verhalen te vertellen. De groep gaat voor de 10/21 km en voor het plezier. Bij een eerste inventarisatie is ongeveer de helft van de groep van plan om mee te gaan. Heel bijzonder. Een student komt naar mij toe met de vraag of hij de ultra kan lopen. Lijkt me geweldig.

Leuk hoor, werken bij de HAN!

Vandaag de schoenen weer eens aangetrokken voor een ciko training. Op het schema staat: ‘wissel duurloop: 6′ DL1, 30′ DL2’. Ik heb duidelijk niet goed nagedacht. Ik meende gelezen te hebben een korte duurloop met een DL2 stuk van 30 minuten. Ik schatte de training in op een km of 10. Leek mij prima. Kan ik lopend naar de club. Alles bij elkaar goed voor een km of 18. Mooie hersteltraining.

De training is inderdaad een wisselduurloop. Maar rondje Koningsweg. Een van mijn favoriete rondjes. Goed voor een km of 15. Nu is Dl1, DL2  voor de een iets anders dan voor de ander. Ik denk bij DL1 aan een km of 10 per uur en bij DL2 11 km/hr. Wim ziet dat anders. Dl1 is 11 per uur en Dl2 een 12,5 km per uur. Ingewikkeld verhaal om uit te leggen dat ik aan de bak moest. Stevig aan de bak. Halverwege besluit ik de DL2 te laten voor wat het is. Het is voor mij te hard. In het peloton wordt gemord. Er zijn er meer die het pittig vinden. Wim is onverbiddelijk. Het is niet te hard. Werken zullen we! Het maakt mij niet uit, ik kies mijn eigen tempo en vreemd genoeg is dat niet eens zo heel veel langzamer. Als er heuvels in het parcours zitten loop ik zelfs weer in.

Na 21 km ben ik weer op de club. Ik laat de gratis thee van onze sponsor Run2Day voor wat het is. Als ik daarvoor ga zitten kom ik niet meer thuis. Ik loop door. Het gaat grotendeels naar beneden. Ik kies mijn eigen tempo en zet muziek op mijn oren. Onderweg naar de Velperweg wordt ik helemaal ‘ high’  Ik zweef, en ben even helemaal van de wereld. Wow! In de hoofdstraat kom ik weer met beide benen op de grond. De laatste kms zijn echt wel zwaar. Na 26km ben ik thuis. Dit is de heftigste herstelloop die ik ooit gelopen heb.