2013-10-06 Hoge Veluwetrail

Waar begin ik nu weer aan? Gisteren bijna 40k in de Ardennen en dan nu weer een trail om de hoek. Maar de benen voelen goed. Wat phpd-tjes hier en daar maar mag het.

De voorbereiding is nog nimmer zo slecht geweest voor een wedstrijd als vandaag. Om 10 uur begin ik wat spullen bij elkaar te zoeken en mijn rugzak te vullen. Ook lees ik dan de mail en zoek ik de envelop op. Ergens moet die parkeerkaart toch zijn! Om kwart voor elf heb ik het denk ik wel en ga ik op pad.

De trail is grotendeels selfsupporting. Er is een post op 15,5km en een waterpost op 33km. De trail start om 12:00 uur (laat!) en dat vraagt bij mij om een speciale aanpak. Je zou zo maar een lunch overslaan als je niet oppast. In de auto eet ik een bescheiden lunch. Om 11:15 uur ben ik ter plekke. Ik tref daar Josje (Ciko-maatje) die wat nerveus is. Voor haar is dit een nieuwe afstand. Volgens mij gaat het wel goed.

Voor de wedstrijd tref ik Mark. Hij geeft de laatste instructies voor het parcours. Vooraan starten is het devies wegens een slangehals in het begin. Ook wijst Mark de zware stukken aan waar veel zand ligt. De grote vlakte die wij moeten doorkruizen heet ook ‘Zand’

Robin geeft de briefing waar ik niet veel van versta. Iets met mos? Wat ik wel opvang is dat de trail als pittig moet worden geclassificeerd. Nu maak ik me daar meestal niet zo druk over maar als ‘ Tor de Geant Robin’ dat zegt neem ik het toch maar even serieus.

De eerste 15 km zie ik veel zand. Het is werken maar dat gaat mij redelijk af. Het tempo ligt ergens tussen de 10 en de 11 per uur en dat is gezien de omstandigheden prima. De zon schijnt op dit stuk en ik baal dat ik mijn buff vergeten ben. Die ligt nog in de auto. Het zweet loopt in mijn oogjes.

Ik loop ongelofelijk te klooien met zo’n flexible drankfles De Soft Flask. In zo’n flesje neem ik cola mee.  Uiteindelijk ontdek ik dat het flesje lek is. De helft van mijn rugzak zit onder de cola. De Soft Flask gaat in de prullenbak.Die hoef ik niet meer.

Het tweede stuk krijg ik het wat zwaarder. Ik concentreer mij op mijn tempo en techniek en dat gaat mij redelijk af. Op km 25 is er de ‘Franse Berg’. Een stuk met heuveltjes, trappetjes. Klimmen. Hier krijg ik het pas naar mijn zin. Hier krijgt menig trailloper een tik. Ik haal ze bij bosjes in. Ik zie er al veel wandelen. Ook zie ik veel lopers zonder! drinken of eten bij zich. Hoe dom kan je zijn.

Tegen die tijd begin ik er een beetje genoeg van te krijgen. Ik heb moeite me te concentreren en de pijntjes zijn steeds nadrukkelijker aanwezig. Ik zet mijn muziek op en dat helpt. Ik krijg vleugels. De kms vliegen voorbij en voor ik het weet ben ik op de tweede post. Inderdaad water. Eentje in en eentje op de man en verder. De inhaalrace gaat door.

Een km voor de finish zet ik de muziek uit. We lopen langs een meer en aan de overkant zie ik het finishgebied. Erg leuk om zo te finishen. Ik maak een foto en por nog een loper op om te bewegen. Die gaat met muizestapjes vooruit. Die zit er helemaal doorheen.

Na de finish tref ik mijn ‘ partners in crime’ Marc en Julia. Marc had het zwaar maar is gewoon netjes gefinished. Julia heeft de trail een stukje ingekort. We drinken een biertje. Vertellen elkaar stoere verhalen en gaan snel op huis aan.

Conclusie: Ik feliciteer de Hoge Veluweloop met deze aanwinst. Een heuse trail. Erg mooi dat dit kan in dit gebied. Ik feliciteer ook MST met het feit dat het gelukt is deze trail te organiseren. Het was weer een succes.

De trail is mooi en inderdaad pittig maar valt me uiteindelijk mee. Het lukt me vrij makkelijk deze binnen de 4 uur te finishen. Geen idee welke tijd precies. Ongeveer 3:50 denk ik. De afstand is een beetje onduidelijk. Ik houd het maar op een 38km.

Wat mij tegenstaat is de drukte. Er zijn meerdere afstanden. De drukte is veel groter dan de vorige keer dat ik deelnam. Mensen die ik graag wilde treffen heb ik gemist. Mensen die ik niet wilde treffen waren ruim aanwezig.

Ik denk niet dat ik deze trail opneem in mijn vaste programma. Wel neem ik de uitnodiging van Robin graag aan om hem nog eens te lopen maar dan met een kleiner gezelschap.

En de benen….? Die gedragen zich super. Alsof het allemaal maar niks is. Twee (bijna) trailmarathons in een weekend. Op de terugweg naar huis zit er een dikke glimlach op mijn gezicht. Daarom.