Lekker Weg

We doen vandaag wat kalmpjes aan. Vorige training is toch alweer een dag of 10 geleden. De keelontsteking is verteerd tot een lichte irritatie ergens achter in de keel. Het mag geen naam meer hebben.

Het rondje is een van mijn leukste. Via de Posbank richting de Tunnekesweg is een route die, hoe gek het ook klinkt, erg stil is. Ik kom hier nooit volk tegen rond dit uur. Wel weer een hert vlak bij de Posbank. Na de Tunnekesweg over het kerkepad weer terug. Langs de begraafplaats, Emmapyramide, camping Beekhuizen en dan nog wat stevige beklimmingen om bij Landgoed Biljoen het bos te verlaten. De afstand is ongeveer 21km. Precies goed voor vandaag.

Het loopritme ervaar ik nog wat als rommelig. Teveel trainingen vallen nog uit. Trainingen zijn vaak kort. Kortom veel rust. Dat heeft het voordeel dat ik vanmorgen volkomen pijnvrij het rondje volbreng. Geen phpdtjes, geen protesterende spieren. Helemaal niks. Toch voel ik de benen. Met name de enkels. Het zal het gebrek aan belasting zijn. Ook wellicht de nieuwe schoenen. Het witte gaat er snel vanaf. Ik ga ook niet proberen ze schoon te houden.

Enigste obstakel vormen vandaag de Schotse Hooglanders. Die staan vandaag wel heel erg pontificaal in de looproute. Eerst Papa. Ik kan er net langsschuiven. Veel ruimte is er niet. Hierna komt zijn (?) kroost met mama. Ik kies er vandaag toch maar voor een extra lusje te maken.

In gedachten ben ik vandaag bij de loopplannen. Die zijn er weer volop. De planning loopt inmiddels tot april 2016! Het is allemaal nog erg in concept. Nog vele obstakels te overwinnen maar in de zomer gaan we weer de bergen in. Een trektocht van meerdere dagen en een trail. De trektocht ga ik weer met Koen  doen. Nog geen concrete route maar wel iets verder en langer dan de vorige keer. De trail die ik op het oog heb is de L’Echappee Belle. Wederom een prachtige bergwedstrijd. Er zijn meerdere afstanden. Ik ga voor een doel waarvan ik denk dat dit reëel is nl de 85km met 6000D+.

Voorlopig ga ik aan de slag met een zelfgemaakt schema. Ik heb een beetje om mij heen gekeken of ik een ‘personal coach’ kon vinden die me hierbij wat zou helpen maar die heb ik (nog) niet gevonden. De uitdaging is dan om van mijn fouten in het afgelopen jaar te leren en nu beter aan de start te verschijnen. De route is nog lang en vele wedstrijden passeren de revue. Nog weinig keuzes gemaakt. De meeste belangstelling gaat nog uit naar ‘wilde lopen’. Krijtlandpad, Deventer-Arnhem trail, GR57. Mooie daarvan is dat er geen inschrijving is en geen vaste datum.

De cijfers zelf doen mij niet zoveel. Wat ik er wel uit haal is dat ik weer aardig kan meekomen in een dergelijk veld. En dat is informatie waar ik dan weer blij van wordt. Het bevestigt het gevoel dat het wel lekker ging. Daar had ik de cijfers dan weer niet voor nodig. Het blijft lastig, dat trailrunnen.

Zo. De eerste serieuze inspanning sinds heel lang zit er weer op. Rustig naar toe getraind. Geen gekke dingen gedaan en ziedaar, ik kan het nog.  Het vertrouwen was al aanwezig omdat de Ciko trainingen de laatste tijd best wel redelijk gaan. Maar een fatsoenlijke marathon voorbereiding kan je het niet noemen. De lange duurlopen gaan steeds beter maar veel verder dan 22-25km kom ik niet. Ook de week van tevoren heb ik niet getaperd. En het krachthonk heb ik ook niet overgeslagen. Aanvalsplan was dan ook uitlopen en op een tijd van rond de 5 uur. Hoe anders ging dat.

Partner in crime voor de dag was Jan F. Via het werk leren kennen en in Dorset samen gelopen. Nu leveren we hand en span diensten aan de HAN, gaan we samen naar Madrid en zijn we samen plannen aan het maken. Al snel hadden we bedacht samen te starten. We maken wat afspraken over onze ambities en die zijn we na 5 minuten alweer vergeten. We knallen door de eerste 10 km. Regelmatig lopen we boven de 11 en zelfs 12 km per uur. Volledig onverantwoord maar wel leuk. Na 10 ‘klimmen en dalen’ komen we bij het eerste zandstuk. KMS zand, van dat fijne zachte heerlijke zand. Jan omschrijft het als: ‘Gezellig maar wel veul zand. En zand, zand, zand en zand. Zand ook. Wreed Marc W, wreed!’ 

De kms zand gaan mij goed af. Het gaat hier om krachtlopen en daar heb ik zat van in huis.  Op speciaal verzoek van de organisatie mijden we de kwetsbare bermen. Ik moet toegeven dat we op het eind wat gesmokkeld hebben maar het grootste deel van de trail hebben we ons netjes gedragen en keurig door dat zand heen gebaggerd. Het is daar ergens dat we Stella treffen en een spontane StellaJump realiseren. Sommigen zijn daar iets beter in dan anderen en ook onze timing is niet perfect. We hebben wel lol.

Het is ergens op km 30 dan Jan aangeeft dat de fles leeg is. We wandelen een paar keer maar ik merk dat dit erg veel energie kost. Na km 33 zeggen we elkaar vaarwel en stoemp ik lekker door. Ik zet mijn ipod aan met keiharde rock en begin met een inhaalrace. Kijk zo vind ik het wel leuk.

De paden wisselen elkaar af. Zand en bosgrond. Het laatste stuk is weer relatief veel bosgrond en ook een stuk heide waar het pad volgens mij ontbrak. Heftig stukje, killer voor de enkels. Voor ik het weet zie ik het meer en de tent alweer. Ik weet dan dat ik nog een km te gaan heb. We lopen helemaal om het meer. In de laatste binnenbocht voor de Finish (asfalt!) speelt een kind met een stuk touw. Het kind zag ik wel maar het touw dus niet. Ik ga plat op mijn gezicht. Sleep er nog een serieuze judorol uit. Ik blijf even verdwaasd op de grond liggen, omstanders maken zich zorgen. Onder luid gejuich loop ik de laatste 500m naar de Finish. Zo maak ik van een  gênante struikeling toch nog een heroïsche finish. De eer is gered.

Conclusie: Mooie marathon met een zwaar parcours, ondanks het gebrek aan hoogtemeters (213D+). Genoten van het gezelschap, genoten van mijn eigen kracht. Ik kan het nog. Eindtijd voor wat het waard is 4:26 hr.

Het is een hectische week. Mijn project zit in een spannende fase, emoties lopen hoog op. Ter compensatie sport ik deze week weer erg veel. Maandag sjorren Wouter en ik weer aan oud ijzer. Deze keer gaat de vriend van Lisanne ook mee. Dat wil hij wel eens meemaken. Hij doet zijn best en het vermoeden bestaat dat hij nu nog krom loopt van de spierpijn.

Op dinsdag lopen we twee keer een 20 minuten in TDL. De eerste gaat nog in het bos, de tweede alweer op de Schelmseweg. Voor we terug zijn is het alweer donker. We moeten de hesjes maar weer eens opzoeken.

Donderdag is het tijd voor een rustige duurloop van Gordon. Kost me wat moeite om naar de training te gaan. Geen zin. Het alternatief, bankhangen,  spreekt me nog veel minder aan.  Ik ga toch en eenmaal daar heb ik natuurlijk geen spijt. Het wordt een kalme training met het oog op de Posbankloop. Gelukkig kunnen we hier en daar flink los. Radboud heeft er zin in. Hij zoekt de competitie met Cordien op een vlak stuk en daarna bij mij op de beklimming van de Moslaan. Hij houdt vol maar moet op een stoepje bijkomen.

Vrijdag is het weer oud ijzer. Het is het eind van de week en we zijn moe. Beetje rustig aan dus. De benen sla ik over omdat ik aansluitend een Jobje doe. We kiezen bij Jachrivima sportmassage voor groot onderhoud. Alle spieren lopen we langs. Er is gelukkig duidelijk sprake van progressie. De spieren zijn soepel en sterk. Een paar heftige plekjes. De aanhechting in de voet irriteert nog steeds maar door de behandeling trekken de spieren veel minder aan de plekjes. Het gaat de goede kant op.

De zondag is weer bestemd voor mijn wekelijkse duurloop. Het is weer vreselijk genieten op de Veluwe. It’s a beautiful day!

Hoe gek is dat. De komende weken loop ik twee marathons maar ik kijk het meeste uit naar deze wedstrijd. Het is 21km. Normaal gesproken trek ik daar de schoenen niet voor aan. Laat staan dat ik daarvoor 2000km reis. Voorpret, gewoon dikke voorpret!

Soms duurt het even voor het kwartje valt. Vandaag had ik zo’n momentje. Onbewust leg ik mezelf een druk op die ik niet wil. Alle ingrediënten voor een heerlijke training worden op een presenteerblaadje aangereikt. Het is fris, het regent en vandaag heb ik geen plannen. Toch sta ik op met het idee om een 30+ afstand te lopen. Het duurt even voordat ik realiseer dat ik dat helemaal niet wil. Ik wil gewoon lopen. Vlak voor ik vertrek stak ik nog een camera in mijn rugzak. Die haal ik tevoorschijn en ik film de dingen die ik tegenkom. Hardlopen is uit mijn hoofd, genieten van het bos komt hiervoor in de plaats. Het is verbazingwekkend wat voor verschil dat in mijn hoofd teweeg brengt.

Na enige tijd kom ik tot het besef dat ik helemaal niet met een prestatie bezig ben. Ik heb momenteel geen wedstrijdplannen voor komend jaar. Afgezien van een paar marathons dan, maar die zie ik meer als een lange duurkoop. Vandaag besef ik dat ik niet met wedstrijden bezig ben maar vooral met fit worden. Dat benader ik onbewust redelijk planmatig. Ik bouw de trainingen weer op, schenk aandacht aan de phpd-tjes, ga weer rekken en strekken, doe een Jobje, train 2 keer in de week in een fitness centrum en bovendien ga ik een dag minder in de week werken. Op die manier ga ik ervoor zorgen dat ik fysiek en mentaal weer fit wordt. Fit worden als doel. Eigenlijk best een leuk doel.

Het gaat nog niet vanzelf maar het rondje is weer gelukt. Een 30+ in een redelijk looptempo. In Fysieke zin begint het weer te kloppen. Job heeft weer wonderen gedaan en dat merk ik meteen. Pas na een km of 12 merk ik wat ongemakken op de bekende plekken maar kan die goed negeren. Het herstel zet zich voort. Mentaal wisselt het nog een beetje. Bij vlagen gaat het prima, bij vlagen komt de frustratie weer glashard naar boven. Ik laat het toe, ik laat het gebeuren. Waarom niet?

Om wat aan het mentale deel te werken zoek ik de elementen die het lopen zo leuk maken. Vandaag ga ik dus weer vroeg op pad. Ik zet geen wekker maar ben om 6 uur wakker. Ik twijfel nog even maar trek dan toch mijn kloffie aan en om kwart voor zeven ben ik op pad. Ik wordt verwelkomd door een uil in de tuin! Althans, ik zie hem niet maar de oehoe is erg dichtbij. Ik kies voor een relaxed tempo. Als je vroeg op pad gaat ben je ook weer vroeg thuis. Geen haast dus.

Helaas is het erg druk in het bos. Honden, fotografen, mtb-ers, het is wat. Moet er een beetje om glimlachen als ik hen passeer, een bocht omsla en oog in oog sta met twee herten. Het is de enige wildwaarneming vandaag afgezien van de grote grazers. De drukte verpest een beetje mijn ‘ bubbel’ en stiekem verlang ik naar de winter.

Bij vlagen kan ik genieten van het bos. De herfst slaat toe. Het bos is hard aan het veranderen. De paddestoelen zijn volop aanwezig en ook de herfstkleuren zijn steeds meer aanwezig. Het stikt letterlijk van de spinnen. De modder van vorige week is alweer verdwenen en ik kom relatief schoon thuis.

Mijn gedachten dwalen vandaag regelmatig af naar het trailgeweld in de Alpen. De UTMB wedstrijden zijn vorige week geweest, gisteren is de TAR gefinished, vandaag start de TDG en dan vergeet ik er vast nog wel een paar. Het blijkt een zware zomer in de Alpen. Veel successen maar ook veel teleurstellingen. Atleten die uit moeten stappen van wie ik het niet verwachtte, Happy few die natuurlijk erg blij zijn met het halen van de finish. Ik gun het hen allemaal, ben blij voor hen, maar baal er toch van. Ik had daar ook willen zijn. Bij vlagen speelt die emotie op maar gelukkig kan ik dat ook redelijk makkelijk verwerken.
Vooralsnog bereid ik mij voor op een paar marathons waar ik me voor ingeschreven had. Het geeft wat houvast en ik merk dat ik die wil lopen. Hoeven geen topprestaties te worden, integendeel. In Madrid wil ik fit zijn. Dat heeft nog even.

Het hardlopen gaat steeds beter, ik ben regelmatig in het krachthonk te vinden met Wouter. In totaal deze week 5 trainingen.  De enige keer dat het mis gaat is donderdag. Als ik terugkeer uit het krachthonk merk ik dat de motivatie om me om te kleden en naar Ciko te gaan ontbreekt. Het maakt verschil dat ik woensdag al extra gelopen heb. De HAN belt mij in paniek op of ik een training wil geven. De trainer heeft het op het laatste moment af laten weten. Ik verzin een rondje, bedenk wat oefeningen, laat de loopscholing lekker achterweg (ha!) en heb er zelfs plezier in.

Als ik bijna thuis ben kom ik op een simpel en voor de hand liggend idee. Verbier loop ik niet uit. Een dikke DNF. Toch loop ik daar een ruime Marathonafstand. Ik besluit hem gewoon op te nemen als Marathon en aan mijn blufboekje toe te voegen. Nr 56. Officieel gemeten en met 11,5 uur de langste tijd ooit over een marathon. In Verbier liep ik mijn laatste marathon. Voelt een stuk beter.

Op twee fronten werk ik aan mijn comeback. Het Fysieke front en het Mentale front. Het Fysieke deel is redelijk overzichtelijk. Het opstellen van een trainingsschema, het behandelen van klachten door Job. In de afgelopen periode ben ik blijkbaar in staat gebleken om een deel van de kuitspier (m. soleus) aan de rechterkant over te belasten. Daarmee zijn de zg propjes ontstaan, oftewel lactaatophopingen in de spier. Niks aan de hand. Gevolg is echter dat hierdoor tractie is ontstaan aan de aanhechting van mijn voet. Aan de bovenkant. Resultaat is irritatie tot pijn waardoor ik mijn voet anders ga neerzetten en dus in een viceuse cirkel terecht kom. Dit soort belastingen kent verschillende fases. Dit is fase 1. Een beginnende irritatie. Ik wil niet spreken van een blessure want dat is het gewoon niet.

Maar goed Job levert goed werk en ik hoef het lopen niet te onderbreken. Langzaam maar zeker kom ik weer enigszins in vorm maar erg snel gaat dat niet. En daar waar ik het lopen laat komt fitness en mtb-en in de plaats. Samen met mijn zoon ben ik lid geworden van een locale fitness club. Hij heeft er zin in en ik vind het leuk om dat samen te doen. Van 1 keer in de week zitten we nu al op twee keer in de week. Zijn ambitie gaat naar drie keer. Perssonlijk vind ik twee keer wel genoeg. MTB-en deed ik al en is gewoon een leuke crosstraining

Het andere deel is de mentale kant. Dat laat zich een stuk minder snel dwingen. De beste manier is het plezier terugkrijgen. Dat heeft tijd nodig en zal tzt wel weer komen. Dat het fysiek wat irriteert helpt niet. Gisteren heb ik het veluwerondje maar weer eens gefietst. Ik geniet weer van de Veluwe maar bovenal , van de 55km blijkt de helft vette bagger te zijn. Ik zie heel wat mtb-ers afstappen of voorzichtig om de plassen heen ploeteren. Ik ga er dwars doorheen. Het enige varken dat ik zie vandaag ben ikzelf.  Feest!

We zijn weer thuis. Morgen begint het werk weer. We stappen weer over op de normale routine. De week begint dus met de gebruikelijke duurloop. Nu weet ik uit ervaring dat de eerste duurloop na de vakantie altijd wat zwaar valt. Het hardlopen is de afgelopen weken maanden een beetje op een laag pitje komen te staan. Enigste  ‘prestatie’ was Verbier en daar is genoeg over gezegd.

Aan de motivatie moet nog wat gewerkt worden. Wat bij mij goed werkt zijn concrete doelen. Maar helaas, die heb ik niet, afgezien wat loopjes de komende periode.

Voorlopig laat ik dat ook maar zo. In het voorjaar hoop ik aan een intensieve cursus/training mogen beginnen en dat gaat ten koste van minimaal 1 training tot zomer 2015. Ik laat het maar een beetje op me afkomen. Kom wat er komt en ga zien hoe het gaat. Hoop deze winter nog iets serieus op de agenda te krijgen maar heb nog geen inspiratie.

Eerste beoogde doel is weer fit worden. Spieren weer in beweging krijgen. Phpd-tjes bestrijden. Vakantiekilo’s kwijt raken. Is ook een motivator, maar voor mij niet zo’n hele sterke.

Wat wel helpt is wanneer het bos zich van zijn beste kant laat zien. Al na een paar km merk ik de paarse gloed op. De hei staat in bloei! Altijd mooi. De eerste kilometers gaan langzaam maar zeker. Heuveltjes gaan goed. Er is geen tijdsdruk. Enigste ambitie van vandaag is mijn vaste rondje op een enigszins comfortabele manier lopen. De eerste 20km gaan langzaam maar ik kan wel het tempo vasthouden. Dat voelt goed. Ik struikel weer over wat herten. De drukte kan ik van mij afzetten. Al vroeg gaat de muziek aan en dat loopt heerlijk.

Het laatste uur gaat zwaarder en zwaarder. Het is duidelijk welke spieren het meest klagen. (Spier)pijn in mijn (rechter)voet! Daardoor ga ik verkrampt lopen en beginnen er allerlei andere spieren te protesteren. Resultaat is een scala aan phpd-tjes. Eerst maar weer eens een paar weken lopen en kijken wat er gebeurd. Ik zie nog wel een Jobje voorbijkomen. Uiteindelijk kom ik natuurlijk weer thuis en kunnen de herstelsloffen aan. Dat blijven mijn voeten geweldig vinden.