Weer thuis. Een illusie armer, een ervaring rijker. De TVsB is een bruut. De finishers zijn echte bikkels. Ik heb het niet gehaald. De teleurstelling overheerst maar zolang het duurde heb ik er toch van genoten. Wat een prachtig gebied.
Volgens het boekje heb ik ervoor gekozen te acclimatiseren. Helaas lukte de camping niet want het weer was bar. Vier dagen non stop regen. Op de avond voor vertrek spreek ik met Wilbert af dat we een huisje intrekken in plaats van een tent. We vinden een leuke plek bij Leysin. Vanwege het slechte weer zijn de twijfels groot. Wat trek je in hemelsnaam aan als het 30 uur regent tijdens de trail. Mijn regenjas kan een uurtje of twee aan. Uiteindelijk besluit ik te investeren in een goede Goretex jas.
Op vrijdag vertrekken we naar Verbier en ontmoeten daar Jacolien. We logeren in ‘The Map’. Een slaapplek met gedeelde keuken en badkamers. We delen het huis met Finnen en Fransen. Ze doen allemaal mee aan de trail dus we begrijpen elkaar. We zijn allemaal wat gespannen maar hebben er vreselijk veel zin in. Op het laatst wordt vanwege het slechte weer het parcours aangepast. De eerste berg (1300m D+) wordt verwijderd en het parcours ingekort met 6km. We starten op 5 uur i.p.v. 1 uur. Ik vind het wel best.
Bij de start treffen we Frans. Verassing! Hij komt ons uitzwaaien. Frans loopt een kortere versie van de trail. Uiteindelijk zou Frans het niet halen. Conclusie is min om meer hetzelfde. Zwaar!
Bij het vertrek is het donker en druk. We klimmen een stukje van 1400 naar 1700 m. Het is een warming up. Eenmaal boven begint de trail. We dalen naar 700m. 1000 meter dalen in het donker. Door het bos over glibberige paadjes. Een minder mooi deel van de wedstrijd. Door de drukte is het lastig je eigen tempo te lopen, atleten zijn wat ongeduldig. Met Wilbert had ik afgesproken samen te lopen. Zijn ervaring en gezelschap is meer dan welkom. Jacolien wil graag alleen lopen. Ook prima. We zijn Jacolien al in de startfase kwijt. Zij is sterk en loopt direct op ons uit. Lees haar verhaal
Na de afdaling komen we in Sembrancher. Op dit punt voel ik me heel vreemd. Net alsof ik een spons ben. Heel zweverig en vreemd. Al mijn passen voelen alsof ik zweef. Hoogteziekte? Ik kan het me niet voorstellen. Ik ben in staat het gevoel te negeren en uiteindelijk zakt dit gevoel weg. Nog steeds geen idee wat dit was. Het tempo ligt laag. Het gewicht van de rugzak zit me in de weg. Ik heb hem niet gewogen maar een kilo of 4 zal het toch snel zijn. Ik ben toch blij met het gemiddelde want alles harder dan 3 km/hr lopen we in op de tijdschema’s.
Na Sebrancher is het klimmen naar Champex. Dit gaat goed. In Champex is de verzorgingspost slecht georganiseerd. De tent is een lange pijpenla waar alle atleten helemaal naar achteren moeten voor iets warms. Hier merk ik dat ik een van mijn gaiters ben verloren. De andere zit rond mijn enkel. Waardeloze dingen. Uit ergernis gooi ik het resterende exemplaar in de prullenbak.
Hierna klimmen we naar ‘ Cabin Orny’ op 2800 meter. De klim van Sembrancher naar Orny is ruim 2100 meter. De klim is erg steil en erg zwaar. Ik pas hier mijn ‘ Japan’ techniek toe. 250 meter klimmen en dan even bijkomen. Wilbert is beduidend sterker maar past zich aan. De laatste 500 meter klim ik alleen. Wilbert gaat op zijn eigen tempo naar boven.
Vlak onder de top kom ik Jacolien tegen die alweer naar beneden gaat. Zij heeft wat troostende woorden want zij ziet ook wel hoe de vlag erbij hangt. Eenmaal boven zit ik volledig stuk. Ik ben erg diep moeten gaan. Wilbert helpt maar kan weinig doen. Ik heb een half uur nodig om bij te komen. Ik besluit daar dat ik de trail niet ga uitlopen. De race is nog maar koud begonnen en ik val nu al uit.
Wilbert wil graag helpen maar uiteindelijk besluiten we dat hij alleen verder gaat. Als ik uit de hut kom zie ik pas hoe mooi het hier is. Schitterende wolkenpartijen en gletsjers.
De afdaling naar 1200 meter is ook weer een killer. 1600 meter dalen over een technisch parcours. Hier raak ik mijn oriëntatie kwijt. Mijn Suunto is op pauze komen te staan. (??) Ik weet dus niet welke afstand ik heb afgelegd. De teller staat op 34 km en ik moet naar La Fouly op km 49,1. Hier moet ik dan 6km vanaf halen vanwege de ingekorte race = 43 km. Dat zou betekenen dat ik nog 3 uur racen te gaan heb. Omdat het al een uur of drie is en de cutoff time in La Fouly half zes is moet ik mij nog haasten om de bus te halen.
Op dit stuk kom ik hoopjes ellende tegen. Mannen (alleen maar) die volledig naar de vaantjes zijn. Ik ben slecht maar kennelijk kan het nog veel slechter. Even na half vijf bereik ik La Fouly en geef aan dat ik stop. Ik heb 11,5 uur gedaan over een marathon afstand. En harder had ik vandaag echt niet gekund. Om kwart voor vijf (?!) sluit de post drie kwartier eerder. Toch aangepast! Dat is slecht gecommuniceerd!! Vlak voor sluiting vragen ze aan de aanwezigen wie er nog door wil. Een drietal mannen harkt zichzelf bij elkaar en gaan verder. Ongelofelijk!
Om een uur of 6 ben ik weer terug bij de start. Blij dat ik er vanaf ben. Teleurgesteld dat ik het niet heb gered. Mijn eerste reacties zijn redelijk primair en zal ik niet herhalen. Ik besluit heel snel niet te snel conclusies te trekken maar het even op mezelf in te laten werken. Een ding weet ik zeker. De Trail de Verbier is een brute race!
De volgende ochtend! sta ik bij de streep om eerst Jacolien en daarna Wilbert in te halen. Beiden hebben het gehaald! Ongelofelijk knap. Van de 6 deelnemende Nederlanders halen er twee de streep. Zij dus. Van de 410 ingeschreven deelnemers finishen er een 170.
Conclusie: De vorm en de zwaarte van de wedstrijd zijn absoluut niet in balans. Achteraf meen ik dat ik niet had moeten starten. Een wijze maar dure les. Ik denk dat ik dit type race aankan maar dan moet ik mij wel beter voorbereiden. Ik heb genoeg aanknopingspunten voor verbetering. Hier ga ik maar eens rustig over nadenken.
5 Responses to 2014-07-12 Trail Verbier st Bernard