Sinds de vorige post is er een hoop gebeurd. Ik heb met velen mijn twijfels gedeeld en blijkbaar was dat even nodig. Maar de knop moet om. De wedstrijd is vooral een mentale inspanning en als dat al niet goed is. Maar makkelijker gezegd dan gedaan. Hoe zet je die knop om? Ik kan het tegen mezelf zeggen maar dat helpt niet. Voor mij een belangrijke methode is het plezier weer terugkrijgen. Een verandering van omgeving kan daarbij helpen. Zo heb ik een speciaal plekje voor het strand en de zee. Ik kan daar erg van genieten. Als ik dan ook nog eens naar een congres in Noordwijkerhout moet is de keuze snel gemaakt. 
Terwijl de congresgangers na het diner staan te swingen op de muziek van een of andere lokale band trek ik de schoenen aan. Het waait stevig. Heerlijk. Ik loop uiteraard een stukje verkeerd en kom in de duindoorn terecht. Vals plantje! Het barst van de ruiterpaden. Ik kan mijn lol op.
De zondagtraining schiet erbij in. Ik heb geen zin. Amai. Ik geef eraan toe en besteed mijn tijd met de ‘extended version’ van ‘ The Lord of the Rings’. Tsja.
Ook neemt Job me weer onderhanden. De benen voelen een stuk beter. De spieren zijn goed op lengte. De benen zijn in orde. Ik neem met hem de mogelijke hulpmiddelen door. Compressiekleding, tape, bandages etc, etc. Allemaal worden afgewezen. Nergens voor nodig en bovendien maar zeer de vraag of het gaat helpen. Beter om de dagen voor de wedstrijd de benen nog eens los te masseren. Job maakt wel een gaatje in zijn agenda. 
Ik compenseer de zondagtraining op dinsdag door weer eens van huis te starten. Een km of 25 inclusief een fartlek van Wim. Op de club heeft men mijn blog gelezen en steekt menigeen mij een hart onder de riem. Dat doet mij goed.
Donderdag geeft Gordon de training op dezelfde locatie als Wim. We zijn met zijn zessen. Waar is iedereen? Het maakt mij niet uit want het rondje van Gordon is lekker door de bossen met het nodige hoogteverschil. We doen het rondje van 1,1 km 4 keer, nou vooruit 5 keer omdat het zo lekker gaat. ‘ Nancy, de toon is weer gezet’. En inderdaad gaat het lekker. Voor het eerst ervaar ik weer power in de benen. Makkelijk naar boven stampen en gas geven. Kijk, dat gaat goed.
Afgelopen week heb ik veel trailers gevolgd. Afgelopen weekend de ‘ Zugsptiz’ Ultra van 100km en dit weekend het WK Skyrunning bij de ‘ Mont Blanc’ . 80, 42,2 en 1 km. De Zugspitz gaat goed en ik zie werkelijk schitterende filmpjes en foto’s. Het is hier dat mijn hart sneller gaat kloppen en de zin spontaan terugkomt. Dit is gaaf! Ik voel bijna fysiek de knop omgaan!
Dit weekend vind er een slachting plaats onder de 80 MBM. 48% uitval! Er zijn verschillende reden hiervoor maar eentje is toch het feit dat de verzorging niet op orde was op twee plekken. Was toch het water op! Schandalig! Maar een gewaarschuwd mens telt voor twee. Het weer is ook wisselvallig. Was het bij de MBM/Zugspitz warm. Vandaag regent het de gehele dag bij de Marathon.
Alles bij elkaar maakt het dat ik vandaag weer erg veel zin heb in mijn duurloopje. Iets korter dan normaal en dat geeft ook alweer rust. Ondertussen ben ik wel weer lang in het bos. Ik ben weer met van alles bezig. De hei staat alweer in bloei. De bosbessen zijn rijp en dat trekt o.a. herten aan. Deze tref ik met zijn kont naar mij toegekeerd. 
Ik wandel er naartoe en kom tot op een meter of 10. We staren elkaar even aan en besluiten allebei onze eigen route te kiezen. Op de Tunnekesweg tref ik een groep Hooglanders die mijn pad versperren. Zoals gewoonlijk loop ik daar gewoon tussendoor. Praat wat tegen de koeien. Blijkbaar maak ik toch een wat onrustige beweging want de gehele kudde springt ineens op . Wow! Ook de stier in de groep komt op mij af om langs mij heen te schieten en achter de kudde aan te rennen. Helaas kom ik om de bocht de stier weer tegen op mijn pad. Deze keer is het beest niet van plan opzij te gaan. Hij staat rechtop. Schraapt met zijn voorpoten over de grond. Oeps, dit is andere koek. Gelukkig loopt hij verder en ik erachteraan. Na een paar 100 meter gaat hij rechts en ik links. Het kerkepad op.
Daar stap ik dan weer bijna op een hazelworm. Dat is mijn tweede waarneming alweer in een week. Al met al kan je stellen dat het bos weer is ontwaakt. Als ik op de weg terug nog een praatje maak met wat trailers is de dag compleet. Op een wortelpaadje ga ik nog eens onderuit en schaaf knieën en ellebogen open. Op een vreemd soort manier wordt ik hier zelfs blij van. Veel dichter op de grond kan je niet komen. Het bos is heerlijk.
Conclusie: Het vertrouwen groeit. Het plezier komt terug. Ik besteed daarnaast veel tijd aan het parcours van de TVsB en kijk veel filmmateriaal. Vooral het stuk bij Fenêtre ziet er schitterend uit. Ik ben bezig met een strategie voor de wedstrijd en denk dat het kan. Ik denk dat ik het kan. Ik krijg er zelfs zin in!
