Tsja, wat moeten we dáár nu weer mee. In Egmond neem ik een verkeerde afslag. Na 28km ben ik weer bij de startlocatie. Een DNRR? (Did Not Run Right?) als variant op de DNF. Voel me verder prima dus dat is wel ok. Ben wel koud en nat van een regenbui op het eind. Ook de legendarische verzorging van Annemarie heb ik helaas moeten missen. Geen post gezien! Blij dat ik toch zelf wat heb meegenomen.
Het linkerplaatje is de goede route. Het rechterplaatje de foute. Een merkwaardige misser. Ik volg de bordjes en ook de gps. Achter mij lopen nog 4 lopers van de 60km. Die lopen dus ook fout. Oriënteren op de zon was deze keer geen optie. Die was er gewoon niet.
In het clubhuis nemen we contact op met Willem. De Ultra’s komen van ver en hebben het plan om vanaf km 30 weer in te stappen. De vraag is of Willem ze op wil halen. Nee dus. Ik wil ze wel wegbrengen maar daar wordt geen gebruik van gemaakt. In plaats daarvan gaan ze nog even naar het strand rennen. Nou daar kan ik geen energie voor krijgen. Ik ken de route naar het strand en die is niet echt heel mooi.
Ik houd het voor gezien. Ik laat mijn startbewijs achter op de inschrijftafel en schrijf er een briefje bij. Teleurgesteld? Nou dat valt wel mee. Deze marathon was louter bedoeld als training. Die is nu onbedoeld wat korter geworden. Jammer, ja dat wel. Misschien morgen nog maar een stukje lopen.
Het rivierengebied blijf ik mooi vinden. Vergezichten, boerderijen, rivieren, parken. Het lopen gaat eigenlijk erg makkelijk. Na twee uur wordt Jacolien stiller en stiller. Het lopen gaat echter nog steeds goed. Tempo zakt niet in en wandelen is er niet bij. Knap hoor. Het helpt een eind dat ik de route eerder gelopen heb. Het aantal keren dat we verkeerd lopen is minimaal. Meestal is dat met een snel doorsteekje snel te verhelpen. Na drie uur gaat het regenen. Eerst langzaam en dan steeds harder . Het kan ons eigenlijk niet zoveel schelen. We hebben allebei professionele uitrusting en regen kan ons niet deren.
jn volgende wedstrijd pas na volbrengen van de vorige. Het is makkelijk je agenda vol te plempen met allerlei moois maar nu dus niet. Voordeel is dat ik beter naar mijn lichaam kan luisteren en dan met name het herstel. Nadeel is dat veel wedstrijden al vol zitten als ik zover ben. De enige wedstrijd dit weekend die een beetje paste was de vuurtorentrail op Ameland. Eerste editie van een 60km trail. Maar zoals gezegd zat de wedstrijd in no-time vol en bovendien had ik geen zin in al dat gedoe met boot en tent etc.
Het is opmerkelijk hoe het in je hoofd werkt. Ik stel me in op een 50km loop en opeens is 15km maar het eerste stukje. Normaal gesproken keer ik hier om en ga weer naar huis. Meestal voel ik de benen dan al. Nu niks van dat al. De eerste 10 gaan wat moeizaam maar daarna gaat het weer als vanzelf. Sinds donderdag (Katja’s bodyscan; verrassend leuk programma!) weet ik dat endorfine de pijngrens verhoogd. Wellicht dat het daarmee te maken heeft want tegen die tijd zijn alle phd-tjes verdwenen en loopt de machine als een zonnetje.
De omstandigheden zijn somber. Het is fris, met een koude wind. Grijze hemel, geen enkel wild gespot, saai. Enige positieve is het feit dat het verrassend lekker gaat. Echt zin heb ik nog steeds niet maar omdat het lopen goed voelt kom ik toch een positieve flow. Nadat ik het rondje Deelerwoud heb afgerond zet ik een muziekje op. Dat helpt. Al helemaal als de zon doorbreekt. Het blijft koud maar de wereld ziet er opeens veel leuker uit.
Ik kruis de Lenteloop. Geen loper gezien, dat zal later zijn. Oja, het is lente! Het lopen blijft makkelijk gaan. Ik kom meer mensen tegen. De Posbank is afgeladen met dagjesmensen. Ook de natuurbeheerders kom ik tegen. Deze keer in gesprek met 4 mountainbikers die van het padje afzijn. Ohoh!
Het is opmerkelijk hoelang het goed blijft gaan. Ik loop best heel lekker. Kan het tempo goed volhouden. Uiteindelijk loop ik het rondje in vijf en een half uur. Voor 50km met 700D+ is dat een prima tijd.
Conclusie: Een zwaarbevochten marathon. De pijn zakt inmiddels een beetje en wederom ben ik tevreden met mijn mentale weerbaarheid. De vorm lijkt niet op wat ik in Bouillon wil doen maar dat is nog ver. Bovendien concludeer ik maar weer eens dat rustig starten vele male beter bij mij werkt dan snel. Voor een try-out vond ik het een geslaagd evenement. Hoop dat het een blijvertje wordt.
De eerste keer dat we verkeerd lopen is ook wel bijzonder. We komen bij een hutje uit met rechts een open hek een weiland in, links een bos. De route wijst rechtdoor dus zonder argwaan lopen wij het weiland in. We lopen niet op de gps lijn maar daar vlak naast. We maken ons nergens zorgen over. Tot we aan het eind van het weiland komen met alleen maar prikkeldraad en geen hekje. Terug is natuurlijk geen optie. We klimmen over het hek en besluiten door de bosje nar het pad te wandelen. Dat kan niet ver zijn. Dat blijkt te kloppen. Alleen ligt het pad een honderd meter lager. Naar beneden is een avontuur maar we lachen erom.
