De wedstrijd staat bekend als de ‘Grand trail de Bouillon’. Voor mij heeft deze wedstrijd een bijzonder plekje. Ik liep hier mijn eerste ultratrail. Althans ik staakte de wedstrijd op 40 km na een poging ‘ the wall’ te slechten. Net als Frans en René. De revanche kwam twee jaar later. In een strakke tijd liep ik samen met René de wedstrijd alsnog uit. Ik had het boek Bouillon afgesloten. Die ging weer open toen ik uitgenodigd werd voor de 10e editie van de zwaarste trail van België. Dat feit op zich deed me nog niet zoveel totdat bekend werd dat voor de gelegenheid een eenmalige 100km versie zou worden georganiseerd. Ik polste Wilbert en we werden het snel eens. Nu nog de inschrijving organiseren. Dat gaat net goed. Binnen het uur uitverkocht. Waanzin!
Gisteren was het dan zover. Op vrijdag ga ik via Scarabee (trailshoppen) naar Wilbert en samen rijden we naar Bouillon. We hebben een strak plan. Om vier zijn we in het hotel, om 5 uur zitten we aan tafel. Nog wel een dingetje want de meeste restaurants gaan pas om 7 uur open. We eten in het hotel waar ik vorige keer met René logeerde. Zolangzamerhand begin ik het dorpje te kennen. Om 7 uur zijn we bij de inschrijfbalie en om kwart over 7 weer in het Hotel. We slapen tot half elf. Ondanks de herrie lukt dat ook nog. Om half 12 zijn we weer terug bij het kasteel. Een kwartier voor de start krijgen we de gebruikelijke onverstaanbare instructie. Het enige dat ik opvang is dat de Semois hoog staat en iets over het weer. Precies om middernacht klinkt het startschot.
De temperatuur is met 10 graden aangenaam. Korte broek dus. Grootste zorgpunt is de verwachtte regen. De hele week mooi weer en op zaterdag zou de omslag plaatsvinden. Details zijn moeilijk te vinden. De organisatie meldt dat de regen Bouillon zou passeren. Weeronline heeft het over buien vanaf drie uur. Weeronline krijgt gelijk. Buien zijn geen regen. De temperatuur valt mee dus we kiezen voor de dunne regenjas van Salomon. Dat blijkt de beste keuze te zijn.
Het lopen in het donker is een heel aparte ervaring. Ik ben er nog niet uit of het leuk is. Het is eerste kwartier en bovendien bewolkt. Lees: ‘ Het is stikdonker in het bos’ Nu heb ik best een goede hoofdlamp maar voor deze omstandigheden ervaar ik hem als minimaal. Ik heb erg veel moeite om diepte te zien. Geen schaduwen vermoed ik. Dat betekent erg voorzichtig lopen. Ook apart is dat wanneer je je hoofd opzij houdt om een tak te ontwijken je meteen het pad niet meer ziet. Logisch maar lastig. Als het om drie gaat regen wordt het beperkte zicht nog weer minder. Om vijf uur regent het serieus en in de ochtend trekt het vocht op tot een mist. Lampen en mist zijn geen goede combi. Er is een pad met wat hellingen waar ik binnen een afstand van 500 meter drie keer onderuit ga. Dat doet wat met je kan ik melden.
De eerste post is op 27 km. Ik heb met Wilbert afgesproken samen te lopen tot het moment dat ik mijn eigen wedstrijd wil lopen. De reden is dat er strakke ‘ cut-off times’ gelden. De eerste post dien je binnen viereneenhalf uur te zijn gepasseerd. Helaas blijkt de post niet op km 27 te zijn maar een paar km verder. We redden het net. Met een marge van 5 minuten! We lopen de eerste stukken langzaam en gedoseerd. We weten dat de wedstrijd nog lang duurt. Bovendien heeft Wilbert niet of nauwelijks getraind en met een blessure kampt. Zelf kies ik voor een rustige start. De ambitie boven alles is om deze wedstrijd uit te lopen. De tijd is volstrekt onbelangrijk. Zolang ik maar binnen de tijd binnen ben. Het gezelschap van Wilbert is top! Ondanks alles gaat hij mee om mij zo lang mogelijk bij te staan. Hij verwacht de wedstrijd niet eens uit te lopen. Dat hij dit alsnog doet geeft aan wat voor ongelofelijke sterke kerel hij is.
Het tweede stuk is zwaarder maar korter. We moeten naar km 52. Over het tweede stuk mogen we ook weer viereneenhalfuur doen. Appeltje-eitje zou je denken maar helaas. Inderdaad zijn we ruim op tijd op de post maar de marges zijn nog niet erg ruim. Het parcours is technisch en de modder helpt ook niet echt. Daar is in de tijden volgens mij geen rekening mee gehouden. Wilbert geeft aan knijp te zitten en ik bruis van de energie. Het gaat zo makkelijk! We spreken af dat onze wegen hier scheiden. Op de post in een schuur maken we het ons gemakkelijk. De voorzieningen zijn uitstekend. Zelfs warme soep en een warme kachel (van voor de oorlog, en dan bedoel ik de eerste). Hier hangt erg veel volk rond. Ik vermoed dat hier heel veel zijn uitgestapt. zoveel mensen heb ik na mij niet meer zien finishen.
Om 9 uur verlaat ik de post. We hebben hier veel tijd doorgebracht. Ik heb mijn water bijgevuld en een fles cola van een halve liter in mijn front pocket. Ik heb alles wat ik nodig heb. Wilbert, bedankt voor de support, echt top!
Het derde stuk is een etappe van 23 km tot km 75. Het eerste uur vlieg ik over het parcours. Waar we de eerste stukken een 6 km/hr halen loop ik nu 8-9 km/hr. Lijkt een klein verschil maar is dat zeker niet. Ik snoep een uur (!) van de marge af en maak me geen enkele zorg meer over een DQ. Op km 65 is het keerpunt. De 65e km zal me nog lang bijblijven. Daar kwam maar geen eind aan. Voor mijn gevoel ben ik daar een half uur mee bezig geweest. Op km 70 ging het lampje uit en op km 75 was de motor leeg. Volledig geparkeerd. Hoe is het mogelijk! Dit was ongetwijfeld het moeilijkste moment van de wedstrijd. Nog 30km te gaan. Wandelen? Met 4 per uur? Nog 8 uur wandelen? Uitstappen? ‘No way!’ Zelden mentaal zo sterk geweest in een wedstrijd. Ik weet niet of ik uit het goede ‘ultrahout’ gesneden ben. Denk zelf van niet, maar dit is misschien een geslaagde eerste les.
Ik wandel tot km 85. Hardlopen kan je het niet noemen. Ik krijg enorm veel steun van de 56km lopers. Die zien mijn strijd en wensen mij onverminderd succes. Volgende domper is dat de batterij van mijn Suunto leeg is. Na 14 uur op gps geeft hij het op. De batterij staat op 3% en het klokje schakelt de gps uit. De tijd blijft hij aangeven. Een enorme mentale domper. Ik heb geen idee meer hoe ver ik ben. Aan de hand van de tijd maak ik inschattingen. Enorm blij dat mijn Suunto dat wel blijft doen. Echt een topklok! Ergens hier passeert Martine mij. Zij meld mij de afstand en ik weet dat ik nog 24km te gaan heb.
Ik prop er een laatste gel in. Dat gaat net goed. Ik heb vijf minuten nodig om hem binnen te houden. Mijn maag zit op slot. Maar ik weet dat ik wát moet. Het venijn zit ‘m in de staart. Dan kan ik alle energie gebruiken. Na km 85 lukt het mij zowaar om weer te rennen. Ik krijg een herleving. Ik had er al veel over gelezen en nu ervaar ik het zelf. Een enorm bijzondere ervaring. Sterk lichaam! Kilometer 91 dient zich aan. Frahan! De plek in de Ardennen die ik nooit meer zal vergeten. De plek waar de laatste 12 km beginnen, met als eerste uitdaging de muur. De plek waar ik de eerste keer mezelf gewonnen moest geven.
Nu slecht ik de muur op km 91. Ik vind het bijna misdadig. Als je denkt de muur gehad te hebben en denkt klaar te zijn vergeet het dan maar. We krijgen nog veel technische paden en ééntje heeft zelfs een naam. ” Promenade de Echelles’. Op het bordje staat ‘ moeilijk en gevaarlijk’ Goh! Ik heb het al eens eerder beschreven maar stel je een pad van een paar km voor op een helling. Een steile helling. Het pad is niet vlak maar staat onder een hoek. Iets minder stijl dan de helling. Doe er een beetje modder bij en je beseft dat dit lastig lopen is met maximale kans op uitglijden. Voeg er een stapel omgevallen bomen bij en wat rotsen en het plaatje is compleet. Zoals ik al zei; ‘ misdadig’.
Kilometer 98 dient zich aan. De laatste verzorgingspost. Ik herken hem van vorig jaar. Een barak, een houtkachel, water, cola en wat aardige vrijwilligers. Ik krijg een glas cola, nou ja. De onderkant is van een fles gesneden bij wijze van glas. Nu denk ik dat ik vast niet de eerste ben geweest die daaruit dronk. Toen kon me dat niet schelen. Ik krijg er een paar slokken in. Ik neem 5 minuten om even op een tafel bij te komen. Het lukt me zowaar weer om te rennen. Nog 6 km! Op km 100 (schatting) mag ik de Semois oversteken. Die is dieper dan ik dacht. Ik glijd uit. Ik ga onder water. Gelukkig, gelukkig heb ik mij voor deze wedstrijd tot in detail voorbereid. De telefoon overleeft het, net als de kleding die ik in waterdichte zakken bij me heb. De drop krijgt wel een bijsmaak.
Aan de overkant is het klimmen. Alweer. Na de klim weer een daling en wederom mogen we de Semois doorkruisen. Nu zit er weer zo’n invalide karretje voor me. Een invalide persoon wordt door een groep atleten in een eenwieler over het parcours getraild. Ik blijf het een fantastisch iets vinden. De muur met zo’n kar en vrijwilligers. Ongelofelijk!! Aan de overkant kijk ik nog een keer op het hoogte profiel. Jaja ik heb me echt goed voorbereid. Zo weet ik dat er nog een klim komt. Dat je denkt dat je boven bent. Nog een stukje vlak krijgt. En dan nog een steile klim. Killing. Hierna mogen we naar beneden en komen we aan de voet van het kasteel uit. Een laatste klim. Publiek langs de route en een ontvangst op een podium in de feesttent. Onwerkelijk. Fantastisch. Gehaald. Ik ben ontiegelijke blij dat ik er ben. Het besef drinkt nog niet tot mij door. Ik wordt door velen gefeliciteerd. Een ‘100km’ loper krijgt hier een heldenstatus. Wow.
Wilbert is in geen velden of wegen te bekennen. Hij moet dus nog in de race zijn. Na twee koppen koffie ga ik met een ‘Orval’ in het zonnetje zitten bij de finish. Op een half uur voor de ‘cut-off time’ van 20(!!) uur komt Wilbert binnen. Wat een ongelofelijke prestatie!
De volgende uitdaging dient zich aan. Waar gaan we eten? Restaurants zitten vol of sluiten na 9 uur. We vinden gelukkig een plekje. Ik eet een halve omelet. Mijn maag wil nog niet. Wilbert eet een bak spaghetti op waar ik de rillingen van krijg De ‘ doggybag’ voor de omelet sla ik af. Zelden zo’n lekker glas melk daarbij gedronken.
We gaan direct naar bed. Ik slaap als een roos. De volgende ochtend is er sprake van spierpijn XL Achterstevoren de trap af. De trailers in het hotel weten direct waar het over gaat. Als ze ontdekken dat we 1ook lopers zijn worden we met alle egards behandeld. Van de 300+ inschrijvers halen 194 de finish. Ik red het tot de 143e plek. 18e in mijn leeftijdscategorie. Best stoer.
Conclusie: Het is me gelukt. Het is me gelukt! Honderd km trailen in een van de zwaarste trails. Als je over de cijfers nadenkt denk ik alsnog dat dit niet kan. Twee-en-een-halve marathon, Twee-en-een-halve werkdag, 80 keer de Posbank op. Waanzin! Met een trainings voorbereiding naar mijn zin had ik de laatste 25 km waarschijnlijk makkelijker volbracht. Ik laat het langzaam bezinken en denk voorzichtig na over uitdagingen die nog gaan komen.
De meters naar de deur ervaar ik als zwaar.
Maar al snel kom ik toch weer uit op de Tunnekesweg.
Na een lusje van mijn vaste rondje komen we uit op het kerkepad. Blijft een mooi stukje Veluwe waar ik niet zo heel vaak meer kom.
Als toetje toch nog de Emmapiramide. De squads van gisteren laten zich gelden.
Bijna thuis. Deze spoorwegovergang lijkt te verdwijnen als ik de plannen van de gemeente mag geloven.
Ik start vroeg en weet mij vergezeld van vele koekoeken Ik zie ze niet maar hoor ze des te beter. Het stikt er van op de Veluwe. Na een uur hoor ik ze niet meer. Hun plaats wordt ingenomen door het getsjilp van vele, vele vinken. Deze zie je wel erg veel. Op km 20 tref ik een hinde (Nancy). We blijven even praten. Blijkbaar toch iets te lang want de spieren zijn aardig afgekoeld. Bij de Posbank tref ik alsnog een hert. Hoe is het mogelijk! Op de drukste plek in het bos.
Het zal duidelijk zijn dat het weerbericht in Bouillon mijn bijzondere belangstelling heeft de komende dagen. Voor mijn 100 km poging hoop ik op goed weer. De temperatuur is uitstekend! Niet te warm, niet te koud. Ook ‘s-nachts niet. Maar 75% regen, 5,5 mm. Dat zou wel eens op een baggertocht kunnen uitlopen. Is dat goed of slecht? Het is een gegeven dat ik onder barre omstandigheden blijkbaar goed presteer. Mijn laatste wedstrijd was windkracht 7-8 tegen! Maar 100km bagger? Nou ja, kan er weinig aan veranderen.
Het kost weer moeite om de deur uit te gaan. Ik begrijp het niet zo goed maar accepteer het maar gewoon. Ik hanteer het concept dat ik de schoenen gewoon aantrek, een stukje ren en dan kijk of ik er nog steeds moeite mee heb. Wellicht ligt er een relatie met de periode van het jaar. Overal druk, zin in vakantie etc.
Het ligt niet aan de Veluwe. Die doet gewoon zijn best om zich van zijn beste kant te laten zien. Momenteel is de Veluwe geel. Het goede gevoel komt met vlagen. Dat is fijn.
Uiteindelijk loop ik ‘gewoon’ mijn vaste rondje. Eigenlijk best makkelijk en best snel. Bovendien train ik donderdag, vrijdag twee keer en vandaag. Al met al niet slecht. De spierpijn in mijn borst is vandaag vervelend. De rugzak prikt op een verkeerde plek. Lastig die trainingen zo dicht op elkaar. Nog even volhouden.