Lekker Weg

De 75km van vrijdag heb ik goed verteerd. De week rust doet het goed. Vandaag een aanvang gemaakt met de voorbereidingen voor de volgende uitdaging. La Bouillonnante XL. Het opstellen van een trainingsschema. Het puzzelen met beschikbare wedstrijden. Het inpassen in de agenda. Dat gaat nog een hele tour worden. Vandaag in ieder geval begonnen met een herstelloop. In de natte sneeuw.

Het besef dringt maar langzaam door wat er gebeurd is op het stand in de nacht van 9/10 januari. Uit alle berichten blijkt dat dit een bijzondere editie was. De uitslagen zijn nu ook bekend en daar kijk ik met enig ongeloof naar. Van de 35 atleten die zich ingeschreven hebben voor de 75km zijn er 6 gefinisht. Van de 22 atleten voor de 100km zijn er ook maar 6 gefinisht. Van de 22 zijn er 5 gestopt bij 75km. In totaal 11 finishers op de 75 en ik bereik de 8e plek. Een top 10 ranking op de 75km. Van de ingeschrevenen op de afstanden 75/100 finisht uiteindelijk 30% op een van die afstanden. Uitval van 70%!  Mijn prestatie is opgenomen in het verslag op Ultraned. Voor het eerst voel ik me een ultraloper.

Mijn omgeving leeft mee. Men vraagt veel naar mijn deelname. Zelfs mijn kinderen worden gepolst. Heeft ie het…?. Was het zwaar? Het is moeilijk uit te leggen. Ik ben blij dat Monique mij zaterdag heeft opgehaald en over de parkeerplaats naar de Pierewaai moest lopen. Weliswaar àchter de dijk maar dat was genoeg.

Het herstel gaat goed. De benen doen ‘normaal’ zeer. Paar opspelende plekjes. Niks bijzonders. Grootste schade is een keelontsteking. Toch ben ik niet euforisch of bijzonder tevreden met mezelf. Ik heb het gedaan, ik heb een voldaan gevoel. Mijn zelfvertrouwen krijgt een stevige impuls. Maar verder heb ik voor mijn gevoel gewoon gedaan wat ik van plan was met een gedegen voorbereiding. What’s next? Is toch niet uit te leggen?

Voor de derde keer sta ik aan de start van de Dutch Coast Ultra Run by Night. Deze wedstrijd blijft mij trekken. Ik hou van de combinatie van strand en zee. Meestal niet met een zwembroek maar met de elementen. Het strand met storm is een van de mooiste plekjes in Nederland. Toen bleek dat dit een editie zou worden met storm werd ik eigenlijk alleen maar enthousiaster. De organisatie en deelnemers werden steeds zenuwachtiger. Afmeldingen, downgrade’s en waarschuwingen beheersten de social media. Via de organisatie kreeg ik een site met het weerbericht van uur tot uur. Mijn grootste zorg zat in de voorspelde regen tijdens de eerste drie uren van de wedstrijd. Met een nat pak de nacht door leek mij een te groot risico. Een regenjas heb ik wel. Een regenbroek nog niet. Op de valreep dus nog de Salomon Bonetti aangeschaft.

De weersverwachting was lastig in te schatten. Een temperatuur van 10 graden, wind wzw kracht 6 ruimend naar 7/8 en regen gedurende de eerste drie uur. Het zal duidelijk zijn dat het inpakken van de kleding even een dingetje was. Bovendien start je op een andere plek dan dat je finisht dus je moet alles meenemen. De organisatie heeft geen middelen allerlei tassen mee te nemen. Gelukkig wilde Monique mij in IJmuiden ophalen. In de auto dus een set droge kleding gelegd plus nog wat zaken als hersteldrank en sloffen! Deze keer heb ik de voorbereiding goed gedaan. Noodscenario’s bedacht. Wat doe je als je halverwege niet verder kan? Dichtstbijzijnde post is maximaal 12,5 km van waar je bent. Kortom ik ben er klaar voor!

Ik heb mijzelf ingeschreven voor de 75km. Voor minder wilde ik niet naar het strand. De omstandigheden roepen bij mij geen twijfels op. Toch denk ik er even over na. In mijn achterhoofd zit het beeld dat de laatste 20 km wat meer in het binnenland zitten. Nou we zien het wel.

Met de trein naar Den Helder. Een rechtstreekse verbinding van drie uur. Aankomst gepland om 9 uur. Omdat het een rechtstreekse verbinding betreft kan ik ergens gaan eten maar het voelt gek om onderweg uit te stappen. In Arnhem ga ik daarom voordat ik in de trein stap aan de friet. (Ik beken). Mijn rugzak zit vol zoete waar dus een beetje zout lijkt mij heerlijk. Het verzamelen gebeurt weer in het Hotel Wienerhof , Den Helder naast het station. De zaak zit vol. Voor we naar buiten gaan krijgt de organisatie nog plenair een bedankje voor 5 jaar trouwe organisatie. Het wordt gewaardeerd mannen! Buiten krijgen we de gebruikelijke briefing. Mooiste instructie (de route is niet gemarkeerd) houdt de zee rechts en de duinen links. Hij blijft leuk.

Wanneer we de dijk overklimmen en de strandboulevard opgaan merken we het al. Het waait! En hoe!. Maar de groep is nog erg compact en je kan je makkelijk verschuilen achter een van de vele ruggen. Als we het zand opgaan blijkt het vloed. De zee komt tot aan de duinen. Noodgedwongen lopen van over een richeltje los zand van twee voeten breed aan de voet van de duinen. Goeiedag! Hierna gaan we het strand op en moeten we oppassen voor de golven. Hier pak ik mijn eerste natte voeten van de nacht. Wederom prijs ik mij erg gelukkig met mijn drymaxx sokken. Echt topspul.

De wind is ongenadig, Het lukt mij om aan te haken bij een waaier. Deze gaat eigenlijk te hard voor mij maar wanneer ik uit de wind loop kan ik dat goed bijhouden. Erg alert lopen. De koploper heeft veel wisselende tempo’s vanwege de wind. Daarnaast opletten op de golven. De dijk bij Petten komt geen moment te vroeg. Ik overweeg even om door te lopen. De post is voor de 25km lopers en heeft alleen water. Niks te zoeken dus. Maar het vooruitzicht van even windstil geeft de doorslag. Helaas is de post een parkeerplaats en geen strandtent. Ik herschik wat spullen en ga verder. Het groepje is niet meer en ik ga alleen op pad achter de dijk. De dijk is te glad en daar moeten we wegblijven. Bovendien is na de dijk een zandsuppletie aan de gang en mogen we helemaal niet komen. Drijfzand! Het goede nieuws is dat de wind iets rustiger is aan deze kant van de dijk. Het slechte nieuws is dat de afstand een kilometer langer wordt. Lijkt weinig maar mentaal toch wel pittig. Je bent bijna bij de post denk je, maar dan moet je nog een kilometer, dat gevoel.

Het is zoeken naar de juiste strandopgang. We lopen een paar keer vast en moeten terug. Ik loop alleen maar kom steeds trailers tegen die terugkomen van een doodlopend pad. Naar verluid is zelfs iemand toch over het hek met een  drijfzand waarschuwing  geklommen. Gek.  Tegen de tijd dat ik bij Bergen aankom neemt de wind toe. Ik zit dan op km 35-40. Tot dan kon ik mij redelijk aanpassen aan de wind maar nu is het echt ongelofelijk bikkelen. Uiteindelijk deel ik de stukken in 1 km wandelen 3-4 km rennen. Over de tweede etappe deed ik dan ook 3 kwartier langer.

Na een uur of 7 bereik ik Castricum aan Zee. In de Strandtent De Deining worden ik gastvrij, met applaus onthaald. Hulde aan de verzorging. Speciaal voor geopend en je moet daar maar een nachtje voor willen doorhalen. Top.

Hier krijg ik mijn twijfelmomentje. Tot op heden heb ik dat elke race. De ‘internal gouverner’ noemen ze die. Hij schreeuwt: ‘ zot, stoppen, waarom?, warm bedje, onverantwoord, schoenen uit, 50 is ook mooi, iedereen stopt enz, enz’ en de verleiding is altijd zo groot. Persoonlijk vind ik dit altijd het moeilijkste moment van de wedstrijd. Ik overleg met de organisatie. Het is nog een km of 6 naar Wijk aan zee en dan ga je het binnenland in. Minder wind. Ik doe een bodycheck. Ik voel me naar verhouding nog fit. Een opspelende hamstring, zere voeten, koud en dan heb je het wel een beetje gehad. Ik  besluit te gaan! Hoe trots ben ik nu op die beslissing. ‘ Mind over body’ Het voelt als een persoonlijk overwinning. Dit is lastig uit te leggen aan niet lopers maar dit is zo moeilijk.

Ik trek aan wat ik bij me heb en ga op pad. Het is 10 graden en ik loop met vier! lagen aan. Naar Wijk aan Zee is een bezoeking maar ik geniet! Huh? Met een muziekje op hoor ik de wind niet fluiten en heb ik een moment van rust. Enigste zorgpunt is de gps. Uiteraard had ik de route in de Suunto gezet maar in beeld staat alleen maar een streep. Geen afslag, niks, Je kan dan uitzoomen naar de gehele route maar als je 75km op je klokje wil zien is dat ook een streep. Was de route te lang voor de klok? Is bij het op het klokje zetten de route afgebroken? Achteraf bedacht ik me pas dat door de lengte  het detail verloren gaat. Ik was dan ook erg blij bij de allerlaatste strandopgang dat het streepje naar links ging. Het vertrouwen in de Suunto krijgt een extra streepje.

Het tempo gaat omhoog. We lopen om de Tata staalfabrieken heen. Niet het mooiste stuk van Nederland. Hierna passeren we de sluizen van IJmuiden. Op de middelste sluis kan je die aan twee kanten passeren. Afhankelijk welke deur openstaat. De route gaat uit van de oostdeuren. Ik passeer over de westdeuren.   Dat betekent dat je een kilometer te kort loopt, tenzij je het voorgeschreven lusje naar de oostdeuren toch meepakt. Natuurlijk doe ik dat ook nog. Vanaf hier krijgen we weer wind. Op deze open vlaktes is het weer stoempen. Het laatste stuk gaat door een duinpark en slingert zich naar de Pierewaai, de finish. De natte voeten die ik haal, alweer, doen me niks. Ik ben erg blij wanneer ik de kerstman bij de deur passeer. Ik word door de aanwezigen onthaald! Heel fijn.

Conclusie: Deze prestatie is erg goed voor mijn zelfvertrouwen. Die had een deuk opgelopen. Ik ben redelijk ongeschonden deze beestachtig zware editie van de DCURbN doorgekomen op een afstand van 75km in een tijd van iets van 11 uur. Mijn op een na langste afstand tot nu toe. Vooral mijn mentale overwinning weegt erg zwaar en pakt erg goed uit. Naast spierpijn (huh?) is de enigste schade die ik oploop een keelontsteking. Mijn nek koelde teveel af vermoed ik.  Deze ervaring sterkt mij om de volgende uitdaging aan te gaan. Datum ligt al vast. Afstand iets verder.  

Alle voorbereidingen zijn nu gericht op komende vrijdag. Laatste materialen en etenswaren worden aangeschaft. De weersverwachting lijkt erop alsof het vrijdag op het strand bar en boos wordt. Regen en een zuidwester. We moeten maar afwachten wat het wordt maar aan de voorbereiding ligt het deze keer niet. Ook logistiek regel ik de laatste puntjes. Monique haalt mij op bij de Finish. Of dat nu in IJmuiden of bij een DNF in Castricum is.

Resteert de voorbereiding in training. Zo goed als het gaat train ik door tijdens de vakantie en de feestdagen. Officieel ben ik nu aan het taperen maar ervaar dat altijd als een lastige periode. In principe train je dan gewoon door maar met mate. Dit weekend dus gewoon een 30km

Maar als er een Nieuwjaarsloop georganiseerd wordt door de Ciko Long Distance groep ben ik van de partij. Aan de loop doen verschillende loopgroepen mee en de afstand is hierop aangepast. Wanneer ik naar het verzamelpunt toe-ren kom ik ongeveer op mijn schema. Helemaal goed.

Over de nieuwjaarsloop kan ik kort zijn. Helemaal top! Zie voor details de film.

Op de bucketlist staat de Deventer Arnhem Trail. Een trail van 50k met hetzelfde concept als de Utrechtse Heuvelrug Trail. MST stelt een gps bestand beschikbaar. Die laad je in je klokje en klaar. Als je behoefte voelt aan competitie kan je de stationsklokken fotograferen (Selfie!) en het verschil op de aangegeven tijden is je tijd in het klassement. Hoe simpel kan je een trail maken!

Ik heb het over deze trail met Wilbert en Jacolien. Beiden zijn geïnteresseerd  maar Jacolien kan helaas niet. Voor mij staat vast dat ik hem vandaag wil lopen met het oog om de DCURbN van 9 januari. Wilbert haakt aan. Voor degenen die Wilbert niet kennen. Je hebt trailers, Ultratrailers en Ultratrailers XL. Wilbert is van de laatste categorie. Afgelopen jaar alleen al de Limburg Zwaarste (100k), Verbier (105k) Eiger (101k) en TdG (330k)  Het is Wilberts eerste serieuze training na de TdG dus we doen een beetje kalm aan.

Met de trein vertrekken we naar Deventer om daar in een Dickensfestival te belanden. De eerste km komen we nauwelijks vooruit in de drukte. Velen zijn verkleed in 19e eeuwse  kledij. Ook wij zijn verkleed en vallen dus nauwelijks op. 🙂 Als we de brug oversteken slaan we direct een singletrack paadje in en we wanen ons in een andere wereld. Het parcours leidt ons over de dijken. Wat een prachtig gebied. De dijken zijn goed nat vanwege het natte weer de afgelopen dagen. We houden vandaag geen droge voeten.

We passeren kleine plaatsjes als Klarenbeek en Wilp. In dit gebied wonen beslist wat van de oude rijken/adel. We passeren nogal wat landhuizen. Het is nog redelijk zoeken want het parcours duikt regelmatig de kleine paadjes in naast de grote paden. Opletten dus. We lopen een paar keer fout. Bij elkaar zal dat een 2 km zijn gezien de afwijking met het officiële getal.

Het weer is ons goed gezind. We houden rekening met onstuimig weer maar dat valt mee of tegen, zoals je wilt. Ik verheug me op bar en boos maar dat zal het niet worden. We houden het bij snijdende wind en een enkele regenvlaag. Bij tijd en wijlen koelen we flink af. Vooral op de open vlaktes maar dat is snel voorbij zodra we weer wat beschutting vinden.

Geleidelijk gaat het dijkenlandschap over in Veluwe ergens tussen Klarenbeek en Loenen. Ik kom op een stuk Veluwe waar ik nog niet eerder gelopen heb. De Loenenmark vind ik wel heel karakteristiek. Geleidelijk aan begin in de omgeving te herkennen. Zeker als we de Loenermark verlaten. Ik kom op bekend terrein. Langzaam begint de schemering in te vallen. Het is natuurlijk heel slim om de kortste dag van het jaar voor deze trail te kiezen. Door het grijze weer lijkt de avond nog eerder in te vallen.

We zijn op tijd het bos weer uit en lopen nu langs Valkenhuizen. Grappig dat onze club, althans de parkeerplaats,  onderdeel is van een trail. Dat wisten maar weinigen! We gaan nu een parkenroute in. Door Klarenbeek oversteken naar het Ronde Bosje en Sonsbeek. Erg leuke route die ik nog niet kende. Dus mochten we nog een keer naar Sonsbeek gaan voor een rondje. Deze is erg leuk. Helaas is het wel erg donker dus wel even zoeken. Als we Sonsbeek uitstappen staan we bijna recht voor het station. Gelukt!

film

Conclusie: Het parcours verrast mij. Ik had niet verwacht dat ik het stuk Deventer-Loenen zo mooi zou vinden. Leuke paadjes en kruip door sluipdoor routes. De Veluwe ken ik bijna op mijn duimpje en is natuurlijk erg mooi. Adriaan van E. verdient een compliment voor de route! Het lopen zelf ging erg makkelijk. Geen moment in de problemen en dus een goede training.

De RunForestRun is een bosmarathon die prima in mijn trainingsschema past. Ik was al aan het zoeken totdat Jan me op deze attendeerde. Hoefde ik niet lang over na te denken. Ik probeer nog een andere Marathonloper te strikken. Zij geeft niet thuis. Wel doet ze een opmerkelijke uitspraak. Wil best 50km of een ultra lopen maar een marathon lijkt me opeens zo ver. Dat beeld blijft bij me hangen. De marathon lijkt mij vandaag ook best ver. Het zit tussen de oren. 

Uiteindelijk zijn we met drie man, en een ciko vrouw als vrijwilliger  aanwezig. Jan en Jan- Albert gaan voor de 20, ik voor de hele. Uiteraard een Selfie.De drukte in het startvak is overweldigend. We starten in drie groepen, maar ik herken de groepen voor geen meter. Als de poortwachter zegt dat ik naar binnen mag vind ik het allemaal best. Voor de start lever ik  nog een tas met hardloopshirtjes in. Het startgebied is tevens een plek waar asielzoekers zijn geplaatst De organisatie houd een inzameling en zijn erg blij met de kleding. De asielzoekers hebben vaak helemaal niets en zijn hier met de kleren die ze aan hebben gevlucht. Sportkleding is zeer gewild. Dus mochten jullie straks iemand in een Ciko shirtje, bedriegertjes, midwintermarathon enz enz. zien rondlopen. It was me.

Na de start gaat het mis met mijn camera. Die zit helemaal vast in mijn rugzak. Ik loop vandaag met de INOV-8 zak. Ik wil graag ervaren waarom ik hiermee niet meer loop ten faveure van de Salomon rugzak. De rugzak is zeker niet slecht maar een paar dingen bevallen me niet. Het wordt mij weer bevestigd dat dit hem niet is. Hij gaat in de container tenzij iemand zegt dat hij/zij hem wil hebben. Ik stop even om mijn camera te bevrijden. Dat betekent meteen dat ik de laatste ben van het startvak. Prima! Ik heb vandaag het doel om er 5 uur over te doen. Langzaam en sloom.

Het eerste deel an het parcours vind ik redelijk saai en vlak. Veel bospaden, lange rechte stukken. Ik erger me vandaag aan de 20km lopers die continu langsschieten. Soms vind ik die afleiding prima, vandaag stoort het mij. Ik kom niet in een ontspannen modus. Na 15km komt Jan Albert langszij. Hij heeft er zin in. Vervolgens komt er een splitsing. Ik vermoed dat hier lintjes zijn weggehaald want ik kom hierna heel wat 20km lopers tegen die op de marathonroute zitten. De route gaat over een weiland. Kilometers lang! Dit is echt een mooi stuk. Ik moet zelfs slootje springen

Het tempo ligt te hoog voor mijn ambitie maar ik laat het maar zo. Gewoon lekker lopen. Ik krijg na de 20 km de geest en het tempo gaat ligt omhoog. Wellicht vanwege het geaccidenteerde  terrein. Veel wandelaars naar boven. Ik haal ze allemaal in. Op km 32 is een post bij een boerderij. Hier staat zo’n beetje mijn hele startvak uit te hijgen. Na een korte stop ga ik verder, het gaat nu net lekker.

Hierna volgens minstens drie zandverstuivingen. Lange stukken mul zand. Dit kost kracht maar zoals gewoonlijk gaat mij dat goed af. Andere spieren die nog niet aan de beurt geweest zijn, denk ik. Inmiddels heb ik stevige muziek aan om mijzelf af te leiden. Het lukt mij niet om in een ontspannen modus te komen. Het lopen gaat prima maar tussen de oren ben ik met van alles en nog wat bezig. Dat moet op het strand echt anders straks neem ik mij voor.

De laatste kms komen alweer eerder dan ik dacht. Ik kijk weinig op mijn klokje. Het bordje  4okm is niet te missen. We gaan heuvelachtig terrein in en ik slinger mij naar de finish. 4 1/2 uur. Een half uur te snel.   Ach, het is wel prima. De vrijwilligers halen iedereen onder luid gejuich binnen. Publiek is er niet meer.

Conclusie. Relatief makkelijk gelopen marathon. Best aardig parcours maar ook niet heel spectaculair. Voor een training is hij prima. De afstand is redelijk eenvoudig overbrugt hoewel ik mij na de finish vermoeider voel dan gewenst. Nog 35km verder op de DCURbN lijkt mij vandaag nog ff te ver.