Het concept blijft leuk. De route blijft boeien. Je steekt bij Limburg de grens over en je waant je in het buitenland. Formeel is dat natuurlijk ook helemaal juist. Aan alles merk je dat je in België bent. De wegen zijn anders, de dorpen zijn anders, de infrastructuur is anders, de sfeer is anders. Bovendien ben je dan natuurlijk in de Ardennen.
Met een klein clubje gaan we (een stukje van) de GR 57 lopen. Jacolien wil deze al heel lang heel graag lopen en een afspraak is snel gemaakt. Zij neemt nog twee ‘ontdekkers’ (Jos en John) mee en Wilbert is onze vaste gids. Wilbert haakt op het laatste moment af en zo kan het gebeuren dat ik met de 3-J’s zomaar de HT-Trail ga lopen. Het afhaken van Wilbert legt een zware verantwoordelijkheid op mijn schouders. Mijn rol als deelnemer wordt opeens geupgrade naar de rol van gids. Gelukkig kan ik een beroep doen op Jacolien (en John). Ik ken mijn zwakke punten en dit is er een van. Uiteindelijk lopen we maar twee keer fout. De tweede keer is echt dom omdat we erin slagen in tegengestelde richting de route terug te lopen. Hadden raar opgekeken als we in Hamoir gefinishd zouden zijn. Gelukkig is John alert en Jacolien ervaren. Op de stand van de zon concludeert zij dat we naar het zuiden lopen ipv naar het noorden. Om een lang verhaal kort te maken. Er komen een km of 4 bij.
De eerste keer dat we verkeerd lopen is ook wel bijzonder. We komen bij een hutje uit met rechts een open hek een weiland in, links een bos. De route wijst rechtdoor dus zonder argwaan lopen wij het weiland in. We lopen niet op de gps lijn maar daar vlak naast. We maken ons nergens zorgen over. Tot we aan het eind van het weiland komen met alleen maar prikkeldraad en geen hekje. Terug is natuurlijk geen optie. We klimmen over het hek en besluiten door de bosje nar het pad te wandelen. Dat kan niet ver zijn. Dat blijkt te kloppen. Alleen ligt het pad een honderd meter lager. Naar beneden is een avontuur maar we lachen erom.
Het eerste deel van de route loopt een beetje langs de Ourthe en door landelijk gebied. Ik houd daar wel van. Mooie vergezichten en kleine gehuchten. Het onderscheid tussen verhard en onderhand is moeilijk te maken. Verharde paden zijn zo kapot gereden dat er veel modder op ligt en water op staat. De onverharde paden zitten vaak vol keien. De ambitie om de sokken droog te houden is zinloos. Al snel zijn de voeten nat en de schoenen doorweekt. Maar het kan ons niet deren. Het weer is geweldig. De regenbuien en sneeuwval van afgelopen dagen blijven ons bespaard en af en toe schijnt zelfs de zon. De zon is zo krachtig dat die ons zelfs een beetje verwarmt. Met een temperatuur tussen de 2 en de 5 graden is het aangenaam loopweer. Op de open vlaktes is de wind af en toe fris.
Na een km of 15 komen we weer op de begraafplaats. Hier kijken we uiteraard even rond. Het blijft een bijzonder plekje. Na de begraafplaats lopen we naar het dorpje en komen op een kruispunt waar we de vorige keer verkeerd liepen. Ik begrijp nu beter waarom. Er staan twee markeringen. Eentje naar links en eentje naar rechts. Het is een beetje onhandig aangebracht. De vergissing is begrijpelijk maar in dit geval red de gps ons.
Op km 25 maken we de vergissing van de dag. We raken van de gps route af. We volgen de markeringen. Na een kilometer of twee lopen de markeringen weer richting de gps route alleen komen we niet dwars op de route terug maar een beetje schuin. Voor ons zien we markeringen en wanen ons op de goede route. Tot we na twee kilometer een boom tegenkomen die we toch zeker al eens eerder gezien hebben. We hadden dus links gemoeten. Het voelt heel raar om op de gps route om te draaien en terug te lopen. Gezien de stand van de zon lijkt dat te kloppen maar ik ben niet overtuigd. Tot we ontdekken waar we fout gelopen zijn. Pikant is dat we weer! van de gps route aflopen en weer op de splitsing uitkomen. Nu gaan we links maar het blijft gek.
Als ervaren trailers weten we dat dit soort dingen gebeuren en een paar kilometer meer of minder moet je gewoon rekening mee houden. We hebben echter ook twee ‘onervaren’ trailers bij ons. Over Jos hoeven we ons geen zorgen te maken. Die krijgt het elke stap meer naar zijn zin. John heeft het wat zwaarder en is wel klaar met de heuvels. Zelf ben ik ook de fitste niet meer en blijf een beetje in de buurt van John. Jos en Jacolien fladderen heen en weer. De foto geeft het beeld wel een beetje weer.
Maar op dit punt aangekomen weet ik dat we er bijna zijn. Ik waarschuw alleen nog voor een 20% stukje. Ik ben ervan overtuigd dat het 20% klimmen is maar vergis mij ook hier weer. Het is 20% dalen! Er is echt iets mis met mijn geheugen als het gaat om routes en navigatie.
Als we beneden zijn staan we bij het station. Op de teller staat 41,7 km. Omdat ik van plan ben deze marathon gewoon mee te tellen in mijn blufboekje vind ik dat ik dat ik dan wel minimaal de officiële afstand afgelegd moet hebben. Samen met Jos en Jacolien lopen we nog wat junk-meters. Jaja Cordien, ook in Haarlem volgt men jouw inspanningen en gewoontes!
Conclusie: Het blijft geweldig deze trail. Niet te zwaar maar voor een marathon best pittig. Het lopen gaat redelijk. Ik ben nog niet helemaal hersteld van mijn strandrace. Maar goed, drie weken na de ultra alweer een marathon lopen is best ok. Meeste last heb ik weer van mijn darmen. Normaal gesproken komt dat van de lactose, nu vermoed ik een te strak zittende tight. Van de nieuwkomers Jos en John is Jos onmiskenbaar besmet met het trailvirus, bij John wachten we de evaluatie nog even af. Resteren de foto’s
