De training van dinsdag is een soort piramide. 2*4′, 2*5′ en 2*6′ in 15 km tempo. Bij de uitleg mopperen de groep 6 lopers wat. Men vindt het wat veel. Eigenlijk ben ik wel wat verbaasd. Een half uurtje rennen, veel? Ik heb juist het idee dat de trainingen wat korter worden. Bovendien mag het van mij wel wat pittiger. We lopen een kleine 14 km in totaal en dat valt dan toch weer mee.
De tijden dat we de trainingen van Gordon vreesden zijn voorbij. De hersteltraining van 18km een herinnering. Maar goed. Ik weet welke trainingen er gegevens worden. Het schema is maanden van tevoren bekend. Zo staat voor donderdag de Emmapiramide op het programma. Een heuveltraining en een van mijn favorieten. Maar helaas. Het schema is vanwege het ijs gewijzigd. Het wordt een rondje Oosterbeek olv Peter. Hij waarschuwt mij nog. De laatste training van Peter werd mij ook fataal.
We zullen er nooit achterkomen. Woensdag krijg ik griep. Ook dat nog. Donderdag lig ik gestrekt op de bank helemaal niks te doen. Nou ja niks. Ik stort mij op the GRID
Het blijkt dat Cordien ook liefhebber is van de the GRID. Lekker rollen noemt ze dat. Op dit moment ben ik geneigd te denken dat het helpt. In ieder geval voel ik alle lactaatophopingen in de kuiten als ik rol. Aangezien mijn kuiten de zwakste schakel zijn denk ik dat hij nog maar even in de kamer blijft liggen. Rekken, strekken en nu ook rollen. Alles voor het goede doel.
Een beetje jaloers zie ik mijn maatjes de DCURbN vrijdagnacht lopen. Deze keer met zeehond en Bultrug! Het beest zwemt voor Castricum. Geloof niet dat ze hem echt gezien hebben maar er circuleren wel wat vage foto’s.
Zondag voel ik mij sterk genoeg voor een lange duurloop. Missie van de dag is een langere afstand pijnvrij lopen. Ik ga voor de 30km maar besluit dat toch wat in te korten vanwege de ondergrond. Het is glibberen en glijden. Daar waar dat niet hoeft is modder en water. De missie slaagt. Ik loop ongeveer een halve marathon maar door de ondergrond kost me dat relatief veel tijd. Vooral het Kerkepad is slecht te belopen. Ik word ingehaald door twee andere trailers op de Tunnekesweg. Ze vragen of ik wel profiel onder mijn schoenen heb gezien het geglibber. De oudste van het duo gaat glijdt vervolgens onderuit en heeft een nat pak. Dat blijft mij bespaard gelukkig.
Eenmaal thuis voel ik een lichte trek bij de spier. Voelt redelijk normaal denk ik na een herstelde spierscheuring. Ik trek dan ook maar de conclusie dat er geen sprake meer is van een blessure en dat we nu eindelijk weer eens wat serieuzer kunnen gaan trainen.
