De Midwintermarathon heeft weer een marathon. Nadat enkele jaren geleden de marathon uit het programma verwijderd was heb ik deze wedstrijd genegeerd. Teleurgesteld omdat ik de midwintermarathon een van de mooiere marathons van Nederland vond. Weliswaar een asfaltrace maar wel een complexe. De wedstrijd bestond uit een grote en een kleine ronde. De grote was hetzelfde als de Asselronde van 27,8km en daarna nog een rondje van 15km. De eerste ronde kon je in een groepje meelopen die de Asselronde deden. De tweede ronde was brute kracht omdat daar flinke klimmen en geaccidenteerd terrein inzaten. Mijn type race. Ik heb daar zelfs mijn PR gelopen.
Nu dan onder de vlag van de midwintermarathon een trail marathon door Kroondomein het Loo. Toen de inschrijving openging heb ik zonder nadenken ingeschreven. Goede beslissing. Ik had geluk, de wedstrijd zat al vol maar toch lukte het mij in te schrijven. Begrijp het nog steeds niet.
Na de blessureproblemen had ik er een hard hoofd in of het mij zou lukken hier klaar voor te zijn. Ik heb mijn trainingen aangepast en ben cardio fitness gaan doen in de sportschool en ook heb ik mij uitgeleefd op de mountainbike. Afgelopen twee weken ben ik weer gaan hardlopen. Eerst een half uurtje in de sportschool. Hierna steeds zwaarder gaan belasten tot de halve van vorige week. De Ciko trainingen deed ik netjes achterin mee. De kuit zit op het niveau van een PHPD-tje. Ik ga ervanuit dat de kuitspier nog wat littekenweefsel heeft en weer soepel moet worden. Het zou dus spannend worden of die theorie klopt.
Plan de campagne was dus uitlopen op een rustig tempo en afsnijden als de kuit hierom vroeg. Het was dan ook een verrassing om te lezen dat het ging om een groepsloop. Niet de bedoeling om alleen door het bos te rennen. Plannen aangepast en besloten in de langzaamste groep te starten en desnoods burgerlijk ongehoorzaam mezelf uit de groep te laten zakken als het niet ging. In de instructie kreeg ik mee dat er dan een mountainbiker mij zou vergezellen. Oeps.
Bij de start toch weer een flinke delegatie liefhebbers en lopers die ik lange tijd niet gezien heb. Ik moet mijn tijd wat verdelen want ik moet ik mij nog melden bij een vocht en voedingsonderzoek waarvoor ik mij heb aangemeld en ik moet mij voorbereiden op de wedstrijd. Groep 1 start exact om half elf. Streefttijd 3:10. Niet mijn groep. Ik zie ook maar drie lopers. Mijn groep 5 heeft als streeftijd 4:30-4:50. Voor mij hard zat.
De eerste kilometers lopen als vanzelf. Het is warm maar ik weet inmiddels welke kleding ik dan moet dragen. Verrassing is dat we elke 5 km even stoppen voor een eet en drinkpauze. In het begin vind ik dat vervelend, op het eind ben ik daar wel blij om. Consequentie is dat het allemaal vrij traag gaat. Pas na tweeëneenhalf uur zijn we op de helft. Prettig is dat ik mijn spierbelasting goed kan doceren. Bovendien is het erg gezellig in de groep. De groep is in het begin behoorlijk groot. Ik denk een man of 40/50. We lopen dicht op elkaar. Daardoor moet ik mij vooral concentreren op de lopers om mij heen en de ondergrond. Halverwege besluit ik achter de groep te gaan lopen. Dat is beter.
Vanaf kilometer dertig verandert het terrein. Meer beklimmingen en golvend terrein. Zwaarder. Het klimmen voel ik in mijn kuit. Niet forceren en rustig dribbelend omhoog blijkt afdoende te helpen. Opmerkelijk genoeg blijf ik daarmee in de groep, sterker nog ik haal ze in.
Ergens tussen kilometer 30-35 komen we langs wat bezienswaardigheden. De plaggenhut van Wilhelmina. Schijnt dat ze daar heeft gezeten om te schilderen. Beetje opmerkelijk. Ziet er sober uit en niet echt geschikt voor een koningin. 
Stukje verderop passeren we de kathedraal van Beatrix. Een verzameling van 40 bronzen boomstronken die in de vorm van de kathedraal van Reims zijn neergezet.
Hier kom ik ook iemand tegen die in groep 3 gestart was en naar de vaantjes was. Ik loop even mee om te informeren hoe het gaat. Mijn groep loopt van mij weg maar heb daar geen moeite mee. Het tempo is mij te laag en zet weer een tandje bij. Langzaam maar zeker haal ik de groep bij. Alleen de verwachte pauze op km 35 blijft uit. Ik heb tot km 40 nodig om weer aan te sluiten. Na deze pauze ruikt de groep de stal en gaat er een tandje bij. Ik kan het tempo niet bijbenen. Ik vang nog wat lopers op met hetzelfde probleem. Als zij gaan wandelen lukt het mij om ze weer aan het lopen te krijgen. De reactie ‘ oh ik wil zo graag wandelen’ kan ik omzetten in energie om toch vol te houden. Leuk als dat werkt.
Na 5 uur komen we aan bij de finish. Blijkbaar hebben we toch teveel gepauzeerd. Zeker de pauze halverwege duurde te lang. Bijna 15 minuten. Niet dat ik dat erg vind maar daardoor halen we de groepslimieten niet. Voor wat het waard is.
Conclusie: Het lukt mij weer, weliswaar langzaam, om 5 uur aan één stuk te blijven rennen. De conditie is nog lang niet wat het moet zijn maar hier mag ik tevreden mee zijn. De kuit houdt zich goed. Kortom ik ben blij. De kop is eraf met de eerste marathon van 2017
