Het leven gaat door. De afgelopen weken heb ik afscheid genomen van mijn schoonvader. Op mijn blog geen uitweidingen hierover. Niet de plek, en niet de behoefte. Wel wil ik kwijt dat het een zeer emotionele periode is geweest. Afgelopen vrijdag is hij gecremeerd.
Het zal duidelijk zijn dat de trainingen een beetje in de knel kwamen. Op de agenda voor de komende week stond een trailweek in Bosnië. Die heb ik geannuleerd. Van het voorjaar een nieuwe kans. In de plaats daarvan mezelf ingeschreven voor de Hoge Veluwe Marathon. Als ik een beetje voor de dag wil komen in Gower zal ik toch wat kms moeten maken.
Bij de start ontmoet ik weer de nodige bekenden. Altijd gezellig. De sfeer bij de Hoge Veluwe Marathon is sowieso erg goed. In het startgebied staan allerlei stands. de gebruikelijke hardloopzaken maar ook allerlei speeltoestellen, kunstenaars en eettentjes. Zelfs houtgestookte hot-tubs voor na de finish.
Weggeschoten door Erben. Spontane actie van Robin en Erben is niet te beroerd.
Om half elf worden we weggebeld door Erben Wennemars. Geweldige kerel vind ik hem. Sporter in hart en nieren. Ben te schijterig om met hem op de foto te gaan. Ik sta overmoedig vooraan in het startvak. De reden is dat in het begin het traject smal is en je dan veel last hebt van oponthoud. Nergens voor nodig want volgens mij is de route aangepast. Pas na 5 km komt het smalle deel met de bekende trappen en paadjes.
De eerste 20 km gaan veel te hard. Ik loop iets van 10 per uur. Dat houd ik vast niet vol en ik vertraag naar mijn duurlooptempo. Ik vertraag nog verder omdat we nu gaan zandhappen. Tot km 35 zal dat zo blijven. Sommige stukjes goed te doen. Vele stukken minder. Mijn schoenen en sokken (blijkt achteraf) vullen zich met zand. Die speedcross 3 van dit jaar zijn niet zo geweldig. Zij scheuren vrij snel bij de tenen en dan heeft zand vrij spel. Vooral mijn rechterschoen loopt steeds vol. Als het zeer doet stop ik om ze te legen. Dat zal ik een keer of drie doen.
Kilometer 38 gaat dwars door de Veluwe. Pad is nauwelijks te bekennen
Het stuk 25-35 ervaar ik als het lastigst. Mijn energie is verdwenen. Het is overleven. Ook een van de langste stukken zonder post. Maar ik sla mij daar manmoedig doorheen en kom op post 35. Daar is nog steeds geen cola maar de organisatie bied mij koffie aan. Heerlijk! De laatste kms sluit Jans bij mij aan. Ken de man niet maar hij loopt op het tandvlees. Besluit bij hem te blijven en hem het laatste stukje te steunen.
Gefinished. In een baggertijd dat wel.
Na de finish praat ik nog wat bij met Robin (organisator) Theo (Run2day) en onze speaker (rondje Nederland) interviewd mij nog even. Beetje dollen en stoere praat dus. Ik heb geen enkele behoefte aan festiviteiten of ander leuks en besluit rechtdoor te lopen naar de auto.
Conclusie: Iemand vroeg mij ooit wat ik de mooiste marathon van Nederland vond. Ik moest het antwoord schuldig blijven maar deze komt toch wel erg in de buurt. Het lopen ging nog niet eens zo heel slecht gezien de voorbereidingen. Nooit echt in de problemen gekomen maar iets fitter had wel fijn geweest. Of zoals Robin dat samenvatte: “een mentale overwinning” op jezelf door toch gewoon door te gaan. We doen het ermee.
