Deze keer kneep ik hem wel een beetje. De start van het volgende trainingsblok loopt averij op door een enkelblessure. Al een tijdje heb ik wat enkelklachten. Kan het redelijk negeren tot ik bij de Klein Zwitserland trail een rare beweging maak. Ik zwik niet echt maar draai mijn been terwijl mijn voet blijft staan. Ik voel iets in mijn enkel zich niet gedragen. Ik denk zelf gekraak te horen maar vermoed dat ik dat verbeeld heb. Afgelopen weekend loop ik mijn vaste rondje en na km 25 begint de enkel zeer te doen. De laatste kms waren niet fijn. Ook mijn been reageerde niet normaal. Ik vermoed compensatie in de afzet door de enkelblessure. Bovendien had ik zaterdag een heftige sportmassage door Job. Het was nodig. Deze week ontzie ik het been en de enkel. De donderdagtraining van Maarten loop ik aan een elastiek. Bewust, inhouden, gecontroleerd lopen. Ik voel de enkel en twijfel over de deelname van vandaag. Vrijdag veel rust en de enkel geeft geen krimp. Ik besluit gewoon te starten. Hierbij in mijn achterhoofd dat als het niet gaat ik mijn plannen moet bijstellen. De TdT vind ik niet zo belangrijk. De Zugspitz is mijn doel.
Eerste 14km gaan door geweldig mooi duingebied
Ik besluit mijn enkel enigszins te fixeren met tape. Ik volg een korte cursus enkel intapen op youtube. Ik neem een ‘stijgbeugel’ maar laat het ‘hoefijzer’ achterwege. Ik gebruik gewone sporttape maar de Q-tape ziet er wel een stuk eenvoudiger uit.
De Bos Duin en Strandmarathon is een nieuwe variant van de Ultra onder dezelfde naam. Die heb ik al twee keer eerder gelopen. Een daarvan was ik verkeerd gelopen en stond ik na 30km weer aan de start. Het is een loopje van de funrunner. Dat staat garant voor genieten, verwend worden, mooie routes, gezelligheid. Iets te laat vertrokken zodat ik pas een kwartier voor de start mijn auto parkeerde. Op zich ok, ik ken de procedure maar voordat ik alle bekenden een hand geschud heb ben ik alsnog bijna te laat. Het zijn ook altijd dezelfden bij deze loopjes.
Het is warm. Strand is al in zicht.
Bij de start nog een duidelijk instructie voor de foutlopers. Willem heeft een nieuw bordje ontwikkeld die alle problemen moet voorkomen. Achteraf blijkt dat ik die bordjes niet gezien heb. Maar ach ik heb mijn gpx route op mijn klokje, ik weet waar het de vorige keer mis ging.
Na de start gaan we snel Castricum uit en belanden we in het duingebied dat ik zo mooi vind. De eerste 20km vind ik het mooiste van de route. Het duurt even voordat ik de spanning in mijn lichaam kwijt ben en ontspannen kan lopen. Toch zijn de eerste 14km snel voorbij terwijl de kracht er echt niet is. Een garage dient als verzorgingspost. Omdat we de route lopen van een officiële wandeltocht zijn er veel wandelaars onderweg. Ik vind het knap, 40 of 60km wandelen. De wandelaars kijken met verwondering naar de ultralopers. Dat zijn de ‘echte bikkels’ Zo zie je maar. Er is wederzijds respect voor elkaars prestatie.
Deze keer blijven de voeten droog. De verleiding is groot maar de tape kan daar vast niet tegen.
De volgende etappe is langs het strand. We verlaten Egmond richting het strand. Dat ligt er strak en hard bij. Windje mee. Heerlijk lopen. Ik merk dat ik iets te warm gekleed ben voor deze fase van de wedstrijd. Het zonnetje schijnt. Na een km of 5/6 een strandopgang naar Bergen aan zee. Willem staat op het strand foto’s te maken. Die foto staat nu op mijn certificaat die ik bij de finish krijg. Goed geregeld. In Bergen aan Zee staat de bekende camper. De boterham met gebakken ei laat ik voor wat het is.
Narcissen
Na Bergen aan Zee gaat de route naar Schoorl. Hier raak ik compleet gedesoriënteerd. Gelukkig kan ik de pijlen en linten gewoon volgen en red mijn gpx mij wederom. Het stuk terug gaat door het bos-deel van de wedstrijd en is teveel verhard naar mijn zin. Tussen de bedrijven door zie ik de bekende bollenvelden. Ik neem de tijd om hier even van te genieten. Die kleuren blijven leuk. Beetje jeugdsentiment.
Het laatste stuk gaat weer door bebouwd gebied en dat vind ik het minst mooi. Maar ik weet dan dat ik er bijna ben. Een paar km voor de finish nog een laatste post. Die had ik niet verwacht maar is wel prettig.
Even van de route af om tussen de hyacinten te liggen. Hardlooptourist!
Annemarie zit juichend achter haar post om mij te onthalen. Nou, nou zoveel eer voor een marathon is nou ook weer niet echt nodig, maar wel leuk. Ik ontvang een certificaat en een paashaas. De laatste geef ik weg aan de eerste de beste kleuter/meisje die ik tegenkom. De stralende lach van het meisje is misschien nog wel het leukste moment van de dag.
Conclusie: Nog niet te vroeg juichen maar de enkel gedraagt zich goed. Daar wordt ik erg blij van. Limburg Zwaarste blijft op de agenda. De plannen blijven ongewijzigd. De Marathon kost mij geen enkele moeite. Ik loop zelfs de snelste tijd van het jaar. En dat terwijl ik heel behoudend loop.
