Afgelopen dinsdag vraag Jan of ik zin heb in de Klein Zwitzerlandtrail. Had hem allang niet meer op mijn netvlies staan, ook niet voor ingeschreven. Trail op de Veluwe waar ik zo’n beetje al mijn trainingen loop. Maar goed als Jan niet kan, wil ik hem wel doen. Komt me goed uit. Lijkt me toch leuk. Er blijkt zelfs een complete CIKO delegatie aan de start te staan.
Maar eerst komt er nog een donderdag. Niet zomaar een donderdag. Op die dag neemt Gordon afscheid van ons. Als trainer en als CIKO lid. Werk en blessures dwingt hem tot keuzes. Gordon is een fenomeen. Zijn trainingen zijn berucht. Ik denk zelfs dat hij mij de weg gewezen heeft naar het Ultralopen. Samen met hem de 60 van Texel gelopen. Lang geleden! Er zijn speeches en cadeaus. Peter heeft een leuke en grappige speech met als titel ‘blij dat ie weggaat’. De laatste gelegenheidstraining is een heuveltraining. Er gaat een angstgolf door de groep. Gordon en heuveltraining roept trauma’s op. Maar hij blijkt mild geworden te zijn. 10km en voor half negen terug. Gordon, ik ga je missen!
Vandaag dan de KZT. Ik heb een rustperiode dus dat komt goed uit. Wel besluit ik lopend naar de start te gaan. Een kleine 4km. Hoewel het stormt in Nederland en de temperatuur nauwelijks de 10 raakt heb ik het al snel warm. Jasje gaat uit, korte broek had ik al. Ontvangst op de Tennisvereniging Beekhuizen. Wat een prachtige kantine! Die openhaard. Wow! Inmiddels zijn Marlies, Nancy, Wim, Peter, Arno, Herbert, Jan Albert al aan de koffie. Bekende taferelen, wat trek je aan? Nou niet veel! De start is bij de Camping.
Hoewel ik rustig aan wil doen lukt dat niet helemaal. Wel start ik achteraan maar een beetje doorlopen is toch wel de bedoeling. Ik sta te ver achteraan. Teveel getreuzel. De eerste meters gaan meteen twee keer de Emmapyramide op. Zo, als je nog niet warm bent dan is dat nu het geval. De eerste 7k zijn best wel aanpoten. Verbaast ben ik dat we van de Koningsweg maar één heuveltje pakken. Het had daar wat zwaarder gekund. Dan zijn we alweer bij de eerste post. Menigeen dendert gewoon door. Ik neem toch wat water.
De volgende 5km zijn eigenlijk gewoon vlak. Beetje glooiend af en toe uitdagend maar niet veel. Op km 12 krijgen we een uitgebreid buffet. Prima voor elkaar. Daarna meteen weer klimmen. Ergens hier ga ik door mijn enkel. Tijdens een afdaling zwik ik er doorheen. Niet veel maar het kraakt. Of verbeeld ik me dat. Niet goed dus. Ik overweeg naar huis te lopen. Ik ben immers dichtbij, maar besluit door te gaan. Beste remedie voor zwikken is gewoon doorlopen. Dat gaat best goed behalve het afdalen, dat doet zeer. Het tempo kakt hierdoor wat in.
Het is een geslinger. De route ben ik alweer kwijt.
Het derde stuk is wederom aanpoten. Ergens op km 17 krijg ik zelfs te maken met verzuurde benen en moet ik een kort stukje wandelen. Het mag geen naam hebben. Het is een geslinger door het bos. Een enkel paadje is voor mij nieuw. Toch leuk.
Top hoor, Jan en Cordien! Vond het leuk dat jullie daar stonden
Op km 20 staan Jan en Cordien te supporten. Top! In de regen en de kou. Neem even de tijd om de stand van zaken te horen en natuurlijk een selfie. Atleten reageren verbaast, doorlopen! Maar ach, er zijn belangrijkere dingen.
Ik weet dat we nog een stukje de Emmapyramide opmoeten, alweer. Maar het valt me mee. In ‘no-time’ zijn we bij de meet. Praat even met het brein achter deze loop, Dorothea en complimenteer haar met deze loop. Volledig door vrouwen georganiseerd fluistert zij mij toe. Unicum in trailland? Stukje verder staan Jan Albert, Nancy, Herbert, Marlies en Arno. Marlies heeft verdorie alweer pech bij een struikelpartij.
Hoewel ik het jasje alweer aan heb krijg ik het toch koud. Tijd om naar huis te lopen en onderweg nog even bij Cordien en Jan langs te gaan. Ik blijf even wachten op Peter die nog moet passeren maar dat duurt me te lang. Ik ga hem tegemoet lopen. Helaas kom ik hem niet tegen. Ondertussen is de enkel goed stijf geworden. De 4 km naar huis worden een lijdensweg. Ik begin me zorgen te maken.
Eenmaal thuis, douchen en rust. Althans een uurtje. Hierna moet ik nog wat klussen in huis. Ik verwacht een hoop ellende maar dat geschuifel doet mijn enkel goed. De pijn trekt een beetje weg.
conclusie:
De Klein Zwitzerlandtrail overtreft mijn verwachting. Ik vond het leuk en best wel uitdagend. Met 500 D+ in 21km toch zeker een van de pittigste halve van Nederland. De enkel is een zorgpunt aan het worden. Vooralsnog gaat het herstel redelijk maar als ik dit vaker krijg lopen mijn plannetjes toch een beetje gevaar
