Ik ben niet gauw bang in het bos. Al helemaal niet voor Schotse Hooglanders. Mijn aanvaringen met de koeien zijn tot op heden niet erg bijzonder. Nu kwam ik toch in een iets andere situatie. Een stier komt loeiend op mij af. De Hertebronst is voorbij, die van de Hooglanders is begonnen. Ik kan je uit eerste hand melden dat dit best indrukwekkend is. Ik moet er langs of een flink stuk omlopen. Ik maak herrie, klap in mijn handen zonder succes. Ik maak ruimte op het pad door de struiken in te klimmen. Geen gemakkelijke opgave op deze plek. Het is genoeg. Loeiend loopt het beest mij voorbij. Zijn interesse voor mij is volledig verdwenen.
Voor het eerst sinds september loop ik weer mijn vaste rondje. De eerste 15 gaan redelijk. Pas hierna gaat het weer echt lekker en geniet ik van het heerlijke herfstweer. De zon breekt door en het is gewoon genieten. De heerlijke cadans houdt welgeteld 10km aan. Hierna is het harken naar huis. Maar het is te overzien.
Ik zit weer op mijn normale trainingsschema. Het heeft even geduurd voordat ik dat weer kon. Nu maar even rustig consolideren. Nog even geen wedstrijden maar het begint weer te kriebelen.
