Plaatselijk een bui.

De weersverwachting gisteravond voorspelde niet veel goeds. Vandaag zou het gaan regenen. Voor de meeste Nederlanders betekent dit binnenblijven maar bij mij gaat het hartje sneller kloppen. Ik heb van de zomer en de zon genoten maar kan nu ook heerlijk genieten van de regen. Vanmorgen liet de regenradar er ook weinig misverstand over bestaan. Om kwart over zeven sta ik buiten. Al direct bij het park gaat het mis. Het pad blijkt geen pad te zijn maar water met heel veel verdroogde blaadjes. De sokken gaan we niet drooghouden. 

Er zit veel rust in mijn hoofd en omdat ik zo vroeg ben kies ik er ook voor om van mijn vaste route af te wijken. Meestal kies ik voor een vaste ronde omdat ik weet hoeveel tijd me dat kost. Omdat ik dan op de automatische piloot kan lopen.  Nu ben ik al na een km of 3-4 op stukjes bos waar ik nog niet eerder geweest ben.

Het fijne van dit weer is dat iedereen lekker in zijn bed blijft liggen. Ik kom vandaag dan ook helemaal niemand tegen. Behalve ‘ Bij van Ark’. Hier tref ik de loopgroep van Aard Steylen. Men noemt mij een ‘lone wolf’ en willen mij graag de weg wijzen. Niet nodig, ik weet ongeveer waar ik ben, en ik heb het vreselijk naar mijn zin.

Afgelopen donderdag had ik mij al verbaast over de grote hoeveelheid hekken en borden op de Veluwe. Nu dacht ik dat dit te maken zou hebben met de bronstperiode. Beheerders hebben dan nogal eens de neiging stukken Veluwe af te zetten.

Nu blijkt er een heel andere reden te zijn. Het fietspad vanaf de Eerbeekseweg, langs de Brandtoren wordt vervangen. Vervangen door dat verschrikkelijke beton. Heerlijk voor fietsers en wellicht skeelers, waardeloos voor lopers.

Ergens langs het betonpad staat een bordje. Ik heb iets met bordjes. Deze intrigeert (irriteert) mij dus ook. Is het nu het feit dat dit soort bordjes niet in op de Veluwe thuishoren of is het de spelfout. In het beste geval kan ik er een zin in zien zonder spelfout maar dat suggereert dan weer een kennis van beton. Vers of niet vers.

Uiteraard betreed ik het beton. Al is het alleen maar om mijn sporen achter te laten. Helaas, het beton is hard. Ik vermoed dus niet vers.

Het is onmogelijk om droog te lopen. Op sommige plekken is het water kniediep. Meestal is het gewoon zeiknat. Om een uur of negen houd de regen denk ik op. Denk ik want het bos is zo nat dat ik onder de bomen  gewoon nat blijf regenen. Het is pas op  het kerkepad dat ik het idee heb dat het droog wordt van boven. Van beneden zeker niet. Het water klotst tot aan mijn oksels.

Deze keer loop ik in een nieuw waterafstotend jacket van Salomon. Ter beschikking gesteld door Marc van D. van Scarabee. Mijn eigen jacket is waterproof maar daar wordt ik gewoon nat in. Niets is bestand tegen de regen van vandaag, dus ook dit jacket niet. Toch heb ik het idee dat deze prettiger is. Maar ja vergelijken met een jas die ik al maanden niet meer gedragen heb is een beetje lastig. Als het de komende periode wat vaker regent zal ik een beter beeld krijgen. Na een drie en een half uur ben ik weer thuis. Doorweekt, zeiknat, koude voeten. Maar van binnen warm. Heerlijk herfst!