Met meer dan gewone belangstelling volg ik de verrichtingen in Chamonix. Niet eerder heb ik zo bewust meegeleefd. Op elke afstand zijn er vrienden die meegedaan hebben. Maandag 26 augustus begon het en gisteren eindigde het. De atleten waren live te volgen via de moderne media. Ongekend spannend. Nu komen de verhalen binnen.
De week begint met Paula en haar team op de PTL. Paula en haar team ‘staan hun mannetje’ en de verwachting is dat zij de 300km lachend zullen volbrengen. De tocht loopt geheel anders. Een citaat van de terugmelding: ‘We zijn gestopt omdat we in 26 uur maar 62 km konden afleggen op een bizar zwaar en gevaarlijk parcours. We konden niet meer op een veilige manier op tijd in Plan de l’Aar komen en hebben moeten opgeven.’
Hierna starten meerdere lopers, waaronder Stella, op woensdag op de TDS. Maar liefst 119km. Zij loopt erg sterk in 28 uur. Ook een ractie van haar: ‘Het was fantastisch om laatste stappen van 120 km af te maken. Zo veel adrenaline racet door je lichaam, het is onbeschrijfelijk.’
Vrijdag start o.a. Marc op de CCC, goed voor 100km. De loop staat bekend als ’the kidsrun’. Niets is minder waar. Ook van die kant enthousiaste berichten: ‘Het parcours is fantastisch, ik kijk voortdurend om me heen en maak veel foto´s’ Hij doet er 18 uur en een beetje over.
Ook op vrijdag maar dan aan het eind van de dag! start het koningsnummer, de UTMB. 168km maar liefst. Ook hier meerdere Nederlandse deelnemers maar mijn aandacht gaat vooral uit naar Wilbert. Uiteindelijk doet hij hier 46 uur over en finisht hij ergens op zondagmiddag. Sinds de finish hebben we niks meer van hem gehoord. Vermoedelijk slaapt hij nog steeds.
De UTMB is de! wedstrijd die je als trailrunner moet lopen. Al is het maar eens in je leven. Je moet die sfeer geproefd hebben. Een van de afstanden gelopen hebben. Maar dat is ook meteen het bezwaar. Iedereen wil dat. Lotingen, wachtlijsten enz is het gevolg. Bovendien. Als je dit zo leest is dit toch wel het hogere afzien. Is dat nog wel leuk. Deelnemers hebben het over het mentale spel. Niet de fysieke inspanning is de uitdaging maar de mentale!
Ook de vraag of deze wedstrijden nog iets met trailrunnen te maken hebben. Gemiddelde snelheden van 3-4 km/hr . Vervolgens denk ik, so what! De prestatie is er niet minder om.
Ik pieker nog maar verder, onderhuids kriebelt het. De wedstrijd trekt. Als je het over een uitdaging hebt dan is dit er een. Ik heb nog drie maanden om hier verder over te piekeren. Dan begint de inschrijfprocedure. Ondertussen geniet ik van de Transalpine die eergisteren is gestart en nu volop bezig. En als die klaar is zijn de verrichtingen van Robin te volgen op de Tor de Geants, 300km non stop. Live!
