Lekker Weg

Heel lang heb ik naar deze wedstrijd uitgekeken. Veel positieve berichten over gelezen. Dus toen Monique zei: “Kies maar een leuke uit” was dat niet zo moeilijk. Bovendien ideale gelegenheid voor een weekje vakantie. Ik wist inmiddels dat de trail aan het begin van de vakantie zou moeten. Na een week eten en drinken ben je wel geacclimatiseerd maar is een trail geen optie. (Voor mij :-)). De vraag of het de Ultra of de Marathon moest worden bleek ook niet zo moeilijk. Ik neem langzaam maar zeker afscheid van de Ultra’s. Bovendien was er nog een logistieke uitdaging die mij niet zo aansprak.

Start in El Pilar

Vrijdag om 18:00 landen we op Santa Cruz de La Palma. Auto ophalen, Inchecken op onze airbnb, het eiland oversteken naar Los Llanos om het startbewijs op te halen. Het gaat allemaal soepel gelukkig.  De finishlocatie is overweldigend met een complete hal vol trailspul en achteraan de plek waar ik mijn nummer konden ophalen. Ook weer veel goodies met oa een shirt die (bijna) net zo lelijk is als het fish potatoe run shirt. De sleeves zijn mooi met de route op de sleeve geprint. Ideaal zou je denken. Helaas veel te warm voor sleeves. De instructie is allemaal Spaans. Het blijft verbazen dat in zo’n toeristenoord  er nauwelijks Engels gesproken wordt. Maar goed, 90% van de deelnemers is Spaans. We krijgen een onbegrijpelijke instructie over busvervoer naar de start. Om half 8 verzamelen ergens in La Palma? Volgens de site is de plek met auto bereikbaar. Bovendien als de start om 10:00 uur is vind ik dat wel erg vroeg.

Na de bib collectie landen we op een terrasje onder prachtige bomen en genieten van wat tapas en wijn. Om 23:00 weer thuis. We besluiten de bus te negeren en om 8 uur te vertrekken. Iets meer rust voor ontbijt en aankleden. De Ultra start om 6 uur op het zuidelijkste puntje van het eiland. De marathon om 10:00 uur. Blij dat ik nu tenminste een normale nacht kan maken.

Bij het halen van het startnummer hadden we al gezien waar de start zou zijn. We reden er langs. Met de auto waren we er binnen een half uur, niks geen drukte waar gewaarschuwd voor werd. Alleen de laaste kms mochten we niet in. We werden verwezen naar een opstapplek 2km verder. Daar stapte ik alsnog in een bus en was ruim op tijd bij de start. Ik kreeg een indruk van het landschap en kreeg steeds meer zin. Vulcanische grond met naaldbomen weinig lage begroeing. Blijft apart.

De startplek is tevens de ravito voor de Ultra en de finishplek voor de halve. Zij hebben er dan al 4 uur opzitten en 1400 meter geklommen.  De eerste 6,7 km is een soort warming up. Veel heuveltjes maar niet echt zwaar.De eerste echte uitdaging is de etappe van El Reventon naar Pico de la Nieve. Een 600 meter hoger maar met regelmatig weer een stukje naar beneden. We krijgen een beeld van de dag. Na enige tijd komen we boven de wolkengrens. We lopen in de zon. Ik kijk mijn ogen uit. Het landschap is geweldig mooi en regelmatig worden we vergast met een mooie doorkijk. We zien de wolken tegen de rotsen opkruipen.

Het kost mij drie uur om pico de la Nieva te bereiken. Kilometer 18! Mooi tempo, zo’n 6 per uur. De volgende etappe is naar Pico de la Cruz. Slechts 5 kilometer verder maar ik weet genoeg. 300 meter klimmen klinkt makkelijk maar dat valt vies tegen. Het stukje van 5 km kost mij anderhalf uur! Dit stuk gaat nog redelijk goed. Ik kan goed eten en drinken. Ik kan mij herinneren dat ik alleen al op dit stuk een liter water drink. Kilometer 23 en ik heb al minstens 2 liter water op, een halve liter cola en nog wat sportdrank.

De volgende etappe is maar 4,5 km. Klinkt als half uurtje maar mooi niet! Op dit stuk gaat het bij mij mis hoewel ik dat nog niet goed in de gaten heb. Ik drink weinig op dit stuk en eten al helemaal niet. Ik zit hoog in mijn adem en ik voel mijn hartslag. Ik vermoed dat ik de warmte en de ijle lucht niet zo goed verteer. We klimmen naar de Roque de los Muchachos. Een sterrewacht. Ook hier weer prachtige vergezichten. Je ziet Tenerife liggen.

Verzorgingspost op Roque de los Muchachos

De verzorgingspost is hier fenomenaal. Een grote tent met alles wat je maar lust. Veel fruit, veel trailfood. Een balie waar je een pastamaaltijd kan afhalen. Er lopen cameraploegen rond. Ik probeer voorzichtig een stuk watermeloen en dat gaat meteen fout. Mijn maag komt keihard in opstand. Ik besluit hier lang te pauzeren en te zorgen dat mijn maag weer tot rust komt. Dat lukt vrij redelijk. Ik eet wat en krijg zelfs een glas cola naar binnen. Ik tref hier ook  Bas die vrolijk een dubbele boterham naar binnen douwt. De cameraploeg is geïnteresseerd in de route tattoo op zijn arm. Die gaan we vast in de film terugzien.

Positief element is dat hier de tijdslimiet is gesteld. Je moet hier voor 17:00 uur weg zijn. Ik ben er om 15:15. Ruim op tijd dus. Gelukkig heb ik hier bereik met mijn telefoon. Ik kan Monique berichten dat het “iets” later wordt. Dat geeft rust in mijn hoofd. De afdaling is een kilometer of 17. We zitten op dat moment op 2400 meter. Volgens mij iets van een gemiddelde van 15%.

De afdaling is dan ook killing. Het eerste stukje is 10km en een afdaling van 1300 meter. Gemiddelde van 13%. Op de laatste post El Time tref ik het Nederlandse groepje weer. Een van de mannen had moeite met de beklimming en belande bij de EHBO. Gevallen en kapotte knie. Met een injectie (??) was de pijn snel verdreven en kon hij verder. De dame was in de afdaling gevallen. Knie kapot en onder de schaafwonden. Zag er best serieus uit. Een gehavende club. Als je hier valt, val je op lava. Dat is bijna direct serieus. Het was ook opvallend hoeveel EHBO hier rondliep. Ik heb meerdere incidenten gezien. Ook op de diverse EHBO posten heb ik veel ellende bij elkaar gezien.

Nog 7 km en ruim 1100 meter dalen. De bovenbenen staan op ontploffen. Het stuk wordt technischer. Ook veel paden van gladde rotsblokken. Erg oppassen met het neerzetten van je voeten. Wegglijden op wat los zand is zo gebeurd. Gelukkig komen we weer wat in het bos. Daardoor lopen we weer in de wolken en is in ieder geval de zon even weg. Elke kans die ik krijg om water over mij heen te gooien grijp ik met beide handen aan.

Langzaam maar zeker zien we de haven, finishplek opdoemen. Nog twee kilometer dalen. De finish in zicht geeft kracht maar het gaat zo langzaam. Eindelijk ben ik beneden en vrijwel direct is er de finish. Het is er druk. Ik kijk uit naar Monique maar kan haar niet vinden. Na de streep krijg ik een zware medaille omgehangen. Gelukt!

Conclusie: Wat een prachtige en heftige trail is dit. En wat heb ik hem weer onderschat. Ik zal het wel nooit leren. Nu was ik best wel voorzichtig maar toch mis. De organisatie is echt top. Alles om jou een unieke ervaring te laten beleven. Nu dagen nadien geniet ik nog na. Voor de volgende trails zal er nog wel wat extra getraind moeten worden. Tot km 23 ging het uitstekend, daarna ging ik in het rood. Als dan het eten erbij inschiet gaat het mis. Dat moet beter. Maar in ider geval had ik de rust om op km 27 even tijd te nemen. Mentaal gezien een overwinning

Finish in Pourto de Taracorza

Geen schokkende zaken deze week. Ik doorloop alle trainingen. Enigste wat mij iets verbaasde is dat de route naar de Ciko club iets langer is dan ik had gedacht. De dinsdagtrainingen zijn best pittig en dat mede door het voor en natransport naar de club. Blijkt een ruime 9 km te zijn. Deze keer is op dinsdag er geen trainer beschikbaar. Alleen Gerrie kan een training verzorgen, maar door een blessure alleen op de baan. Voor mij geen optie. Ik keer om en na 19 km weer thuis. 

Op koningsdag kies ik voor een eigen rondje en de heuveltraining gaat de dag erna relatief makkelijk. Vandaag dan de duurloop. Fantastisch loopweer en toch niet zo heel druk in het bos. Deze keer verschalk ik een buizerd op een tak. Lukt me niet zo heel vaak. 

Ook weer genoeg herten en reeën maar nauwelijks een fatsoenlijke foto. Al met al loop ik deze week weer richting de 75km zonder noemenswaardige problemen. Proberen dit nog even vol te houden tot La Palma. Hierna gaat de intensiteit verder omhoog.

Positief om te vermelden is dat de Detroit Marathon een go is. Duurt nog even maar de tickets zijn besteld. Kortom, business as usual. En dat is op zich goed nieuws.

Het lopen is even dramatisch. Ik geef er aan toe. Wel ben ik even in het bos. Best lekker!

Het moet niet gekker worden!

Na de Woldbergtrail neem ik weinig tijd om te herstellen. Sterker helemaal geen tijd. Schat zo in dat dit wel moet kunnen. Voel me fit afgezien wat weerbarstige spieren in kuit en rug. Toch valt de dinsdagtraining mij zwaar. De energie is nog niet helemaal terug en loop ik een best pittige training. De laatste van de 6*800 heb ik dan ook niet heel veel tempo meer. De eersten gingen nog redelijk in 13 per uur. In het peloton werd dat opgemerkt. Wat zij niet weten is dat het kilometrage wel wat stevig opliep. Uiteindelijk loop ik op die dinsdagavond een 26 kilometer. 

Minstens 30 zwijnen waarvan 15-20 biggen. Binnenkort gaan we ze tegenkomen in Velp!

De donderdagtraining verruil ik voor een behandeling bij Job. Door de stevige trainingen kan wat extra onderhoud geen kwaad. De kuiten kan ik op de milimeter aanwijzen waar iets zit. Ik kan dat tegenwoordig feilloos voelen.  In de rechterkuit diep in de gastrocnemii caput laterale zit een stevige verharding. Het kost Job geen enkele moeite deze plek te vinden maar hij gaat dieper op zoek naar de oorzaak. In het rechterbeen zijn de spieren echter in topconditie. Goed om te horen. 

Het linkerbeen verkeert zelfs nog in een betere conditie. Behalve de soleus. Maar ja, die stribbelt al mijn hele leven tegen en het zou verbazing wekken als daar niet iets mee was. De rug is er wat slechter aan toe. De spiral nerves met name. Job heeft drie maanden geleden al een eerste behandeling gegeven. Nu dan de tweede. Het zit erg vast. Sportmassage op deze plek voegt een nieuwe dimensie toe aan spierpijn. Tjemig wat is dat heftig. Maar het resultaat mag er zijn. De dag erna voelt de rug alweer een stuk beter. Ik zie een derde of misschien wel structurele behandeling wel gebeuren. 

De heuveltraining van vrijdag staat in het teken van de techniek. Je kan een heuvel ook op techniek beklimmen maar vooral ook afdalen. Ik probeer op verschillend snelheden en paslengtes de heuvel op te lopen. Idee daarbij is de hartslag zo laag mogelijk te houden en de verzuring zo lang mogelijk uit te stellen. Heuvelop merk ik weinig verschil, helaas. Heuvelafwaarts heb ik mij wat verdiept in de vereiste techniek. Meerdere tips gevonden waarvan de belangrijkste toch wel zijn. Zoveel mogelijk voorover blijven leunen, achteroverleunen leidt tot remmen. Paslengte blijven houden en verlengen. Niet naar de grond kijken maar een meter of 10-15 vooruit en verstand uitzetten. Het is wonderbaarlijk hoe dit werkt. Behalve het verstand uitzetten. Daar moet ik toch wel meer op trainen. Zeker de minder steile stukken kan ik vlotter naar beneden zonder dat ik uit controle raak. Bij steilere stukken gaat het steeds beter maar het verstand uitzetten wil nog niet echt lukken. 

Vijf meter voor me komen twee zwijnen knorrend tot stilstand. Ze observeren kort en trekken een sprint. Mijn camera kan dit soort snelheden niet aan maar deze foto valt mee.

Vandaag dan voor het paasontbijt een langere duurloop. Het is nu extreem vroeg licht dus vroeg op. Paasontbijt staat op 10 uur (kinderen!) Om half zeven ben ik in het bos. Zonder ontbijt dus. Nog geen 10 minuten later loop ik tegen een eerste kudde zwijnen aan. En wat voor een kudden. Ik tel een stuk of 10 volwassen beesten en zeker 15-20 biggen. En dat in het Beekhuizensebos! Ik loop verder en vlak na de begraafplaats ontwijk ik wat wilde paarden en ruik de tweede groep zwijnen eerder dan dat ik ze zie. Ik sta pal! Op nog geen 5 meter voor me steekt een groep zwijnen mijn pad over en kennelijk heb ik ze daarbij verrast. Ik proef wat aarzeling bij de twee zwijnen links die naar de twee zwijnen rechts willen. Mooie beesten. Ik houd in en laat ze oversteken. Mooi gezicht.

Tunnekesweg. Een groep herten van zeker 20 stuks. Hoewel de vlakte daar erg open is zijn ze toch zo verdwenen in de glooiingen van het landschap.

Het feest is nog niet afgelopen als ik bij het radarstation 5 volwassen mannetjesherten zie passeren. Wat een enorme beesten. Als ik denk dat het voorbij is tref ik op de Tunnekesweg nog een groep herten van minstens 20 stuks. Groepen herten van die omvang heb ik alweer langere tijd niet gezien. Nog geen bambi’s maar dat zal niet lang meer duren. 

Jacolien reageerde onlangs nog wat verbaasd over het feit dat ik het wild ruik. Ik kan ruiken als wild mijn pad gekruist heeft. Een onmiskenbare geur. Hoe mooi die beesten er ook uit zien, ze stinken enorm. Tegenwoordig denk ik dat ik zelfs verschil ruik tussen herten en zwijnen. We moeten maar eens vroeg afspreken en bij een geurspoor stilstaan. Ik weet zeker dat je dat nooit meer vergeet. 

Perfecte arminzet, elleboog bijna op slot. Kniehef  minimaal 90 graden. En dan maar beweren dat ik mijn best niet doe bij de loopscholingsoefeningen. 

(Sorry trainerts, onbegonnen werk)

Het ligt niet aan de trail, het ligt niet aan de organisatie, het ligt niet aan het weer. Het ligt alleen aan mezelf. Ik had niet moeten starten, me niet moet inschrijven. Alles zit me tegen. Ik heb niet zoveel zin, het parcours trekt me niet aan, de organisatie staat me tegen, de speaker irriteert me. Het ligt niet aan de wedstrijd, het ligt aan mezelf. Vlak voor de wedstrijd krijg ik bericht dat door het geringe aantal deelnemers de wedstrijd is gewijzigd. In plaats van een rondje van 50 km twee rondjes van 25. Wist ik dit van tevoren had ik me niet ingeschreven. Ik probeer het nog, met de gps het hele rondje? Monique voelde het al aan. Jan , mijn partner in crime, idem. Hij probeert het nog. Wil het best inkorten tot 25. Ik weiger. Waarom? Tsja, wil toch 50 lopen.

De sfeer is goed, de organisatie is meer dan behulpzaam. Er zijn zelfs dames die assisteren bij de douches. Daar ligt het niet aan. Ik reis met Jan af. Uurtje rijden, vooraan parkeren. We zijn de eersten. Van de 25 inschrijvers, dagen er maar 20 op. Hoezo kleinschalig. We nemen een kop koffie, zien Stella meer dan levensgroot het rondje aanprijzen.    

Bij de start bespreken we de wedstrijd. Twee jongens willen voor de titel. We dollen ze een beetje. Marlon is de enige bekende. Om 10 uur is de start en ik ben Jan al heel snel kwijt. Hij heeft er zin in. Zelf loop ik veel te hard. Ruim 11 per uur. Ik krijg dat niet meer uit mijn systeem. Het eerste rondje loop ik dan ook in iets van 2:15. Een 50km in 4 uur 30 zou voor mij een pr zijn. Niet goed dus. Op km 20 begint de kuit te trekken. Dat is de laatste druppel die ik nodig heb. Ik stap uit na 25km, ik vind het allemaal best. 

Ik leef wat mee met de 15km start, zie de eerste op de 50km finishen (3:45) en de eerste op de 25 (1:30). Ik krijg een medaille omdat ik toch een rondje heb gelopen. Ik zeg al dat ik hem niet wil en hem hem sowieso weggeef. Ik krijg hem toch en geef hem aan een kind dat mij best eng vind. Vader en moeder vinden het geweldig. Het kind vind mij maar een engerd. Ik spreek nog met Jaap. Volger van mijn blog. (Sorry Jaap je treft mij in een verkeerde stemming). Gelukkig/Helaas (vul maar in) valt Jan ook uit. Hij loopt als een tierelier maar krijgt last van een oude voetblessure en moet stoppen op km 37.  Al met al dus vroeg thuis. Twee kneuzen in de auto met beiden een DNF. Jan geniet want is blij met zijn vorm,  en snelle tijd. Ik ben ook blij omdat die eerste ronde veel harder ging dan ik had verwacht. Ik kan blijkbaar nog wel langere afstanden lopen met 11 per uur. 

Conclusie: DNF en het doet me helemaal niks. Blij met de snelheid op de eerste 25km. Pijn in de kuit baart me een beetje zorgen. Toch maar weer een sportmassage. Over de Transvulcania maak ik me geen enkele zorgen. Al met al een raar verloop van de wedstrijd. Gauw maar vergeten. 

Salomon XA Pro 3D

Trainen op de grenzen van belastbaarheid. Geen wetenschappelijke benadering maar gewoon op gevoel. Wederom 4 trainingen deze week. Hadden er 5 kunnen zijn maar dat is net te veel. De dinsdagtraining is wederom pittig. Niet de kerntraining van Jan die aan het oefenen is voor zijn praktijkexamen maar alles bij elkaar. Toch weer ruim 21km. Bovendien train ik met nieuw  ‘materiaal’. De schoenen die ik 5 jaar geleden kocht voor de TAR zijn tot op de draad versleten. De zool valt letterlijk uit elkaar. Verder is de schoen nog helemaal in orde. Ik hoef niet op zoek naar een ander type schoen. De Salomon XA pro 3D  is een perfecte schoen voor mij. Het doet mij deugd dat deze na 5 jaar nog bijna exact hetzelfde is. Ook investeer ik in compressiekousen. Mijn kuiten blijven kwetsbaar. Het is niet zozeer gewenst maar meer een noodzaak. Deze keer geen Herzhog maar Compressport. Als ik ze vergelijk blijkt wel dat ook mijn Herzhogs versleten zijn. De rek is er wel een beetje uit.

Oude zwembad in Arnhem

Op woensdag is er weer een HAN Bruist training. Met een man of 50 lopen wij een deel van de Klein Zwitserlandtrail. Het is een vast onderdeel van de training dat er allerlei opdrachten gedaan moeten worden. Hier pijnigen wij onze hersens over een mooie limerick. Uiteindelijk doel is de wisseltrofee (Die dit team net niet wint met een ondankbare 4e plek) en bijgaand doel is het ontdekken van de buitenlandse reis van 2017. Na een macaronimaaltijd volgt de presentatie en het blijkt dat we naar de Zwisterse Alpen gaan! Omdat de bijeenkomst dichtbij is ga ik hier lopend heen en alles bij elkaar loop ik toch weer een kleine 15 km in het Beekhuizense Bos met de nodige hoogtemeters. 

Consequentie is dat ik donderdag vermoeide benen heb. Ik moet kiezen tussen de Ciko training van donderdag of de heuveltraining van vrijdag. Ik kies voor de laatste. 

Rozendaalse veld

Op zondag is het weer tijd voor de duurloop. Ik sta weer vroeg naast het bed en ben vroeg op pad. Heerlijk. Het wild beloont mij door overvloedig aanwezig te zijn. Zelfs een groep van 15 zwijnen  waarvan minstens 5 jongen. En dat aan de voet van de Keienberg! Helaas laten de benen het afweten en ben ik na 18 km weer terug. Beetje kort maar het is niet anders. 

Ondertussen passeren weer tal van buitenlandse avonturen. Ik heb familie in Interlaken die mij uitnodigen de Jungfrau marathon te komen lopen. Hun Hotel is naast de start. Dit jaar gaat echt niet meer lukken maar in 2018 moet die er maar eens aan geloven. 

Een ander avontuur is de marathon van Detroit. Ook hier is een combinatie met familiebezoek.  De marathon moet een bijzondere zijn. Ondermeer passeer je de grens met Canada en moet je je paspoort meenemen tijdens de wedstrijd. Ik heb nu al zin. 

Daar sta je dan. En deze stier zet geen stap opzij.

Wat te doen als je dit bericht krijgt bij het benaderen van je website. De FAQ biedt uitkomst:

De 500 Internal server Error betekent dat de bestanden onjuiste bestandsrechten hebben. Directories en subfolders moeten geCHMOD worden naar 755. Uitvoerbare scripts in de cgi-bin directorie mogen ook maximaal 755 hebben. Plaatjes, Media en tekstbestanden zoals HTML mogen maximaal 644 hebben.

Nu ben ik best wel IT onderlegd maar hier begrijp ik werkelijk niks van. Ik maak gebruik van mijn ‘helpticket’ van mijn webhoster. Binnen een werkdag is mijn probleem opgelost. Redelijk snel. Urgentie was dan ook medium. Het antwoord dat ik krijg is net zo acacadabra als bovenstaand.  Maakt niet uit. Resultaat is hetzelfde. De website doet het weer.

Ondertussen maakte ik mij best wel zorgen. De website is voor mij zo langzamerhand ook de enige plek waar mijn ‘ dagboek’ staat. Tijd voor een back-up. Het was vrijdag niet voor niets world backup day.

Gelukkig biedt mijn webhost hiervoor een voorziening:

Ging vorige week niet naar mijn zin, deze week doe ik alle trainingen die ik van plan was. Vorige week deed ik slechts drie van de vier trainingen. De weekend duurloop schiet erbij in. Te druk, teveel gepland. Als op zondag de wekker om 6 uur gaat is de weerstand te groot. Bijkomend gevolg is dat ik de rest van de dag een katterig gevoel overhoud. Slappe hap, Watje! Je kan maar beter 5 kilometer lopen dan helemaal niet.  Veel tijd om daar over in te zitten had ik overigens niet. Om 10 uur zitten we in de auto voor een klus. .

Veel wild vandaag. Een haas, een zwijn en vier herten in twee waarnemingen. De buizerd (?) die vlak voor mijn neus uit de boom valt en wegzweeft is ook schitterend.

Deze week gaat beter. Vier trainingen waarvan 2 heuveltrainingen. Bovendien loop ik dinsdag weer naar de club voor de training. Alles bij elkaar goed voor 75km en bijna 2000D+ Twijfel bij dat laatste getal maar het zou kunnen. Suunto maar weer eens kalibreren. De dinsdagtraining valt mij zwaar. Na een lange dag werk is dit echt wel pittig. Bij de heuveltraining op donderdag met de club pak ik elke hoogtemeter die ik kan nemen. Vrijdag zijn de benen te zwaar en stel ik de heuveltraining uit naar Zaterdag.

In de groep is wat onduidelijk over welke heuvel ik gebruik voor mijn heuveltraining,  vandaar maar een foto. Het is een bekende heuvel met een naam blijkt. De keienberg , nooit geweten. In de stenen rondom vind je de tekst: PER ASPERA AD ASTRA. ‘Door de moeilijkheden naar de sterren’. Dat vind ik nu wel een toepasselijke tekst.  Ik ben erg tevreden met het feit dat ik op zaterdag de training toch inhaal die eigenlijk op vrijdag stond. In totaal ga ik 10 keer de keienberg op. Dat was al meer dan ik op gehoopt had. 

Consequentie is dat de benen op zondag zwaar zijn. Of het door de zomertijd komt weet ik niet maar de eerste kilometers is het totale rust in het bos. Zo heb ik dat het liefst. Binnen een kwartier spot ik een haas en een zwijn. Een haas kom ik zelden tegen maar de laatste tijd steeds meer. Het zwijn is een kleine en is er rap vandoor.Helaas komen dan de MTB-ers. Waarom moeten die lui toch altijd zo een herrie maken. Je kan toch ook fietsen met je mond dicht. 

In de buurt van de Eerbeekse weg rijdt een politieauto door het bos. Beetje vreemde verschijning want het is bepaald geen terreinwagen. Stukje verderop tref ik 3 grote edelherten naast een weiland. In het weiland staan paarden en is iemand die aan het voeren. Vreemde situatie. De boerin heeft geen oog voor de herten. Waarschijnlijk al veel te vaak gezien.   

Op het bezoekerscentrum is het lammetjesdag. Kan je een lammetje adopteren. Er zijn er zat!

De vlakke kilometers gaan gemakkelijk, de hoogtemeters kosten de eerste helft veel kracht. Dat gaat de tweede helft beter. Ik zie in de laatste kilometers dat ik een rappe tijd kan neerzetten voor mijn vaste rondje. Ik heb nog genoeg energie om de laatste kilometers aan te zetten. Heerlijk gevoel. De kracht komt weer in de benen. Langzaam maar zeker word ik weer sterker. 

De voorbereiding gaat allemaal wat gehaast. Geen tas van tevoren ingepakt maar iets vroeger opstaan moet ook kunnen. Gisterenavond nog even op de site gekeken en naar mijn verslagen van eerdere deelnames. Hoe was het ook alweer? Blijk ik deze marathon alweer voor de vijfde keer te lopen. Waarschijnlijk is dit dan de marathon die ik het meest gelopen heb met Rotterdam op de tweede plek. 

Met Renske en Ernst Jan, Matthew en Rinus een leuke ochtend

Ik vind hem dan ook leuk. Bovendien is het een marathon in Maart en redelijk in de buurt (Rhenen). Zo denken er meer over en is het een gezellige reünie. Verandering is dat we de route andersom lopen en dat er wat kleine aanpassingen zijn. 

Plakkaat op de Galgenberg

Het zonnetje doet zijn best, de temperatuur is bij de start 4 graden maar stijgt snel naar een graad of 12. Warm dus. De start is een routine. Als langzame loper start mijn groep als eerste en drie groepen erna. Wel eerst even een groepsfoto. Ach ja. 
Over de route valt niet zo heel veel te vertellen wat ik niet al eerder gemeld heb. Leuk met toch wel pittige klimmetjes. Voor de verandering klimmen we deze keer ook naar de Galgenberg. Ik wist dat het niet zo heel veel voorstelde maar vind het toch wel leuk om die na 5 edities eens te bekijken. Volgens de geschiedschrijving heeft er maar één executie plaatsgevonden, en dan niet eens met een galg. Tsja.

Het lopen gaat relatief makkelijk. De laatste kms zijn pittig maar ook snel voorbij. Het tempo ligt best hoog voor mij maar kan ik toch wel aan.  Voor ik het weet zijn we in de laatste kilometers als Ernst Jan op zijn gezicht valt. We hebben wat tijd nodig om hem op te knappen en raken de groep kwijt. Het maakt allemaal niet uit. 

Conclusie: Tsja een marathon, lekker gelopen, erg gezellig. Belangrijker vind ik dat deze week ruim 75km is gelopen. Dinsdag weer als een jonge hond de Emma pyramide over plus de nodige extra stukjes. Donderdag was ik niet vooruit te branden bij de pyramideloop en sukkelde ik achteraan. Al met al heel tevreden