Lekker Weg

Uitkijkpunt op km 20. We kijken naar het Noorden maar welk dorp?

Het is alweer veel te lang geleden dat ik met Jacolien een rondje gelopen heb. Goede valide redenen maar toch. Vandaag is het dan zover. Verschillende opties passeren de revue. Jacolien is kritisch want heeft een schema. Drie uur moet het worden. Nou dan is de mtb route ’t Peeske een leuke plek om te lopen. Iets meer dan 25 kilometer en 624 hoogtemeters volgens Suunto (lijkt me wat veel) . In ons tempo, met de nodige hoogtemeters denk ik dat drie uur wel reëel is. We twijfelen nog wat vanwege de mtb-ers op de route. Uiteindelijk lopen we iets sneller.

Jacolien stelt als voorwaarde dat ik alle trainingen van de afgelopen week op Ciko netjes doe. Ik ken mijn plaats en heb beiden dan ook keurig gelopen. Afgelopen dinsdag was erg leuk. Twee keer een 1k en twee keer een 2k op 10 en 15 km snelheid. Nancy geeft de training en heeft de vaart erin. Bevalt me erg goed. In no time gaan we door de warming up en loopscholing. Ik vind het zelfs leuk. Het lopen gaat fantastisch. De benen voelen sterk en ik loop met de voorsten mee. Dat is wel eens anders geweest. Veel te hard natuurlijk.

Heerlijk gebied met mooie vergezichten.

Donderdag geeft Jan de training. Climaxloop. 20 minuten, 10 minuten en 5 minuten met een steeds hoger tempo. Leuke training. Jan is met de cursus voor atletiektrainer bezig en neemt dat heel serieus. Jan geeft duidelijke instructies maar de keerzijde is dat we relatief veel stilstaan.  

Speedcross 4, eerste loopje.

Het is heerlijk weer. De zon schijnt zowaar. Menig loper is in de korte broek. Krijg bijna het idee dat het lente is. Op de open terreinen waait het nog stevig en dat is wel erg koud. Vandaag ook de vuurdoop van mijn nieuwe schoenen. Als gegoten! prima schoen. Ze krijgen dezelfde behandeling. Opdrogen en schoonkloppen. Nu maar hopen dat ze wat langer meegaan dan de speedcross 3.

Al met al een geslaagde trainingsweek van ruim 50km en 1000D+. Volgende week maar weer wat verder lopen. 

Belangrijkste stormschade is het platgewaaide gras.

Dinsdag een copieuze maaltijd in een gerenommeerd restaurant, donderdag storm. Elke keer een excuus om niet te trainen. Het etentje had ik niet willen missen maar de storm was gewoon slappe hap. Normaal gesproken leuke weersomstandigheden voor een afwisselende training maar nu stapelen de bezwaren zich op. De geplande training (heuvel interval) is niet echt geschikt als hersteltraining, het is koud en nat, ik ben moe. Excuses genoeg om lekker te cocoonen op de bank met een lekker biertje. Ik neem mij voor om dan vrijdagochtend de training in te halen maar zonder succes, alweer. Watje, slappe hap!

Nieuwe brug op de Veluwe. Had geen moeite met het trappetje

Vandaag dan maar de hersteltraining. Ik ben weer vroeg buiten. De laatste buien verlaten het land. Bij het spoor is een bermmonument opgericht. Bloemen zijn nog vers, tekst is onleesbaar. Het is nog donker. Ik neem mij voor op de terugweg de tekst te lezen. Wat ik dan ook doe maar wordt er niet veel wijzer van. Hier heeft zich op 4 januari een drama afgespeeld waar ik alleen maar naar kan gissen.

Het lopen gaat zwaar maar in mijn hoofd zit het wel goed. Ik zie wel waar het schip strand. Belangrijkste doel is een beetje ontspannen, paar kilometer lopen, frisse neus halen. Het tempo is dan ook dramatisch laag. Ik vraag me zelfs af of het nog wel met hardlopen te maken heeft. Het doet me niet zoveel, het maakt me niet uit. De kilometers glijden langzaam voor bij en voor ik het weet heb ik er toch weer een 20 opzitten. 

Ik kom weer langs de nieuwe brug. Vorige keer liep ik er overheen. Nu eronderdoor. Wie weet waar hij staat mag het zeggen. Stukje van de Veluwe dat iets lastiger te bereiken was is nu toegankelijker geworden. 

Adieu Speedcross 3. Tot op de draad versleten.

Bij vertrek trok ik mijn veter kapot. Nu waren mijn schoenen al wel wat versleten maar nu blijven ze niet eens meer goed zitten. Nieuwe veters zijn de investering niet meer waard. Deze Salamon Speedcross 3 hebben mij veel gebracht. Het blijft een heerlijke schoen maar de kwaliteit van jaargang 2017 is niet best. Ik neem afscheid van ze en bestel de speedcross 4. Hoop dat het mash gedeelte steviger is dan van de 3. Stilletjes bedank ik Trump voor de dalende dollarkoers. De schoenen kosten minder dan € 100,- Bij mijn vorige aankoop was dat aanzienlijk meer. 

Zaterdagnacht rijd ik vanuit Amsterdam door de sneeuw naar huis. Ik verheug mij op een winterse training de volgende ochtend. Na een korte nacht sta ik om half 8 buiten. Het duurt nog een half uur voor de zon opkomt maar de schemering en het witte landschap zorgen voor zoveel licht dat ik moeiteloos het pad kan volgen. Nou ja moeiteloos. De sneeuw is ongerept en enkeldiep. Op het programma staat mijn vaste rondje van 30+. De zware ondergrond en de lage temperatuur zorgen ervoor dat ik na een kilometer of 10 nog niet in mijn ritme zit. Mijn hoofd wil wel maar mijn benen laten mij in de steek.

Marterspoor?  Das.

Ik ploeg nog een paar kilometer verder en vrij plotseling, ik kan het moment bijna voelen, schakelt mijn lichaam en dan met name mijn benen om. De diesel gaat letterlijk ‘aan’. Ik kom hoegenaamd niet meer in de problemen en ik loop mijn vaste rondje, zij het wat langzamer dan normaal, gewoon uit. De eerste 25 kilometer loop ik door maagdelijk sneeuwlandschap.  Alleen de wildsporen laten zien dat ik niet alleen ben. Als ik dat zo bekijk gaat het wel goed met de wildstand. Ik zie enorm veel herten, paarden en wat minder zwijnensporen. Ook vrij veel van dit type spoor. Marterachtige? Ik weet het nooit zeker. Het kan ook een kleine hond zijn, maar dan zonder baasje. Ik kom deze meerdere keren tegen. 

In de middag neemt de temperatuur toe. Weersverwachting 10 graden komende dagen. Ik ga wat aan de slag met de Transvulcania. Had nog geen slaapplaats geboekt.  Bij de zoektocht loop ik tegen de vraag aan of er een zwembad bij moet. En ach, die jacuzzi lijkt mij ook wel heerlijk na de trail. Voor mij is de winter al ten einde. De meteorologische lente begint over twee weken. Kan niet wachten!

Erratum: Het spoor is geïdentificeerd als van een das. Het spoor is gevonden bij een uitkijkpost in het Beekhuizense bos. Een aantal jaar geleden heb ik een das waargenomen meer in de richting van kasteel Rozendaal. Tot zover klopt het dus allemaal en wil ik geloven dat het hier inderdaad om een das gaat. De waarneming staat niet op zichzelf. Op meerdere plekken ben ik dezelfde of vergelijkbare sporen tegengekomen. Blijkbaar gaat het goed met de dassen op de Veluwe. Bedankt Nicolette voor de info

Nu de midwintermarathon naar tevredenheid is gelopen blik ik vooruit naar de volgende. Mijn oog valt op La Magnetoise op 19 februari. Een trail met drie afstanden waaronder een marathon, nou ja 44km. De website is karig. De reviews op internet beperkt. De trail is net over de grens in België, niet zo heel ver weg dus. Enigste info die ik een beetje informatief vind is dat er tussen de 10 en de 20% asfalt in zit. Daarnaast is er maar één verzorgingspost met water.  Om in te schrijven moet ik een formulier downloaden, invullen en via de mail terugsturen. De pastaparty sla ik over. Dat maakt de totale inschrijfkosten € 3,-. Ik heb nu al zin

De Midwintermarathon heeft weer een marathon. Nadat enkele jaren geleden de marathon uit het programma verwijderd was heb ik deze wedstrijd genegeerd. Teleurgesteld omdat ik de midwintermarathon een van de mooiere marathons van Nederland vond. Weliswaar een asfaltrace maar wel een complexe. De wedstrijd bestond uit een grote en een kleine ronde. De grote was hetzelfde als de Asselronde van 27,8km en daarna nog een rondje van 15km. De eerste ronde kon je in een groepje meelopen die de Asselronde deden. De tweede ronde was brute kracht omdat daar flinke klimmen en geaccidenteerd terrein inzaten. Mijn type race. Ik heb daar zelfs mijn PR gelopen. 

Nu dan onder de vlag van de midwintermarathon een trail marathon door Kroondomein het Loo. Toen de inschrijving openging heb ik zonder nadenken ingeschreven. Goede beslissing. Ik had geluk, de wedstrijd zat al vol maar toch lukte het mij in te schrijven. Begrijp het nog steeds niet. 

Na de blessureproblemen had ik er een hard hoofd in of het mij zou lukken hier klaar voor te zijn. Ik heb mijn trainingen aangepast en ben cardio fitness gaan doen in de sportschool en ook heb ik mij uitgeleefd op de mountainbike. Afgelopen twee weken ben ik weer gaan hardlopen. Eerst een half uurtje in de sportschool. Hierna steeds zwaarder gaan belasten tot de halve van vorige week. De Ciko trainingen deed ik netjes achterin mee. De kuit zit op het niveau van een PHPD-tje. Ik ga ervanuit dat de kuitspier nog wat littekenweefsel heeft en weer soepel moet worden. Het zou dus spannend worden of die theorie klopt.

Plan de campagne was dus uitlopen op een rustig tempo en afsnijden als de kuit hierom vroeg. Het was dan ook een verrassing om te lezen dat het ging om een groepsloop. Niet de bedoeling om alleen door het bos te rennen. Plannen aangepast en besloten in de langzaamste groep te starten en desnoods burgerlijk ongehoorzaam mezelf uit de groep te laten zakken als het niet ging. In de instructie kreeg ik mee dat er dan een mountainbiker mij zou vergezellen. Oeps. 

Bij de start toch weer een flinke delegatie liefhebbers en lopers die ik lange tijd niet gezien heb. Ik moet mijn tijd wat verdelen want ik moet ik mij nog melden bij een vocht en voedingsonderzoek waarvoor ik mij heb aangemeld en ik moet mij voorbereiden op de wedstrijd. Groep 1 start exact om half elf. Streefttijd 3:10. Niet mijn groep. Ik zie ook maar drie lopers. Mijn groep 5 heeft als streeftijd 4:30-4:50. Voor mij hard zat. 

De eerste kilometers lopen als vanzelf. Het is warm maar ik weet inmiddels welke kleding ik dan moet dragen. Verrassing is dat we elke 5 km even stoppen voor een eet en drinkpauze. In het begin vind ik dat vervelend, op het eind ben ik daar  wel blij om. Consequentie is dat het allemaal vrij traag gaat. Pas na tweeëneenhalf uur zijn we op de helft. Prettig is dat ik mijn spierbelasting goed kan doceren. Bovendien is het erg gezellig in de groep. De groep is in het begin behoorlijk groot. Ik denk een man of 40/50. We lopen dicht op elkaar. Daardoor moet ik mij vooral concentreren op de lopers om mij heen en de ondergrond. Halverwege besluit ik achter de groep te gaan lopen. Dat is beter.

Vanaf kilometer dertig verandert het terrein. Meer beklimmingen en golvend terrein. Zwaarder. Het klimmen voel ik in mijn kuit. Niet forceren en rustig dribbelend omhoog blijkt afdoende te helpen. Opmerkelijk genoeg blijf ik daarmee in de groep, sterker nog ik haal ze in. 

Ergens tussen kilometer 30-35 komen we langs wat bezienswaardigheden. De plaggenhut van Wilhelmina. Schijnt dat ze daar heeft gezeten om te schilderen. Beetje opmerkelijk. Ziet er sober uit en niet echt geschikt voor een koningin. Stukje verderop passeren we de kathedraal van Beatrix. Een verzameling van 40 bronzen boomstronken die in de vorm van de kathedraal van Reims zijn neergezet. 

Hier kom ik ook iemand tegen die in groep 3 gestart was en naar de vaantjes was. Ik loop even mee om te informeren hoe het gaat. Mijn groep loopt van mij weg maar heb daar geen moeite mee. Het tempo is mij te laag en zet weer een tandje bij. Langzaam maar zeker haal ik de groep bij. Alleen de verwachte pauze op km 35 blijft uit. Ik heb tot km 40 nodig om weer aan te sluiten. Na deze pauze ruikt de groep de stal en gaat er een tandje bij. Ik kan het tempo niet bijbenen. Ik vang nog wat lopers op met hetzelfde probleem. Als zij gaan wandelen lukt het mij om ze weer aan het lopen te krijgen. De reactie ‘ oh ik wil zo graag wandelen’ kan ik omzetten in energie om toch vol te houden. Leuk als dat werkt. 

Na 5 uur komen we aan bij de finish. Blijkbaar hebben we toch teveel gepauzeerd. Zeker de pauze halverwege duurde te lang. Bijna 15 minuten. Niet dat ik dat erg vind maar daardoor halen we de groepslimieten niet. Voor wat het waard is. 

Conclusie: Het lukt mij weer, weliswaar langzaam, om 5 uur aan één stuk te blijven rennen. De conditie is nog lang niet wat het moet zijn maar hier mag ik tevreden mee zijn. De kuit houdt zich goed. Kortom ik ben blij. De kop is eraf met de eerste marathon van 2017

De training van dinsdag is een soort piramide. 2*4′, 2*5′ en 2*6′ in 15 km tempo. Bij de uitleg mopperen de groep 6 lopers wat. Men vindt het wat veel. Eigenlijk ben ik wel wat verbaasd. Een half uurtje rennen, veel? Ik heb juist het idee dat de trainingen wat korter worden. Bovendien mag het van mij wel wat pittiger. We lopen een kleine 14 km in totaal en dat valt dan toch weer mee. 

De tijden dat we de trainingen van Gordon vreesden zijn voorbij. De hersteltraining van 18km een herinnering. Maar goed. Ik weet welke trainingen er gegevens worden. Het schema is maanden van tevoren bekend. Zo staat voor donderdag de Emmapiramide op het programma. Een heuveltraining en een van mijn favorieten. Maar helaas. Het schema is vanwege het ijs gewijzigd. Het wordt een rondje Oosterbeek olv Peter. Hij waarschuwt mij nog. De laatste training van Peter werd mij ook fataal. 

We zullen er nooit achterkomen. Woensdag krijg ik griep. Ook dat nog. Donderdag lig ik gestrekt op de bank helemaal niks te doen. Nou ja niks. Ik stort mij op the GRID

Het blijkt dat Cordien ook liefhebber is van de the GRID. Lekker rollen noemt ze dat. Op dit moment ben ik geneigd te denken dat het helpt. In ieder geval voel ik alle lactaatophopingen in de kuiten als ik rol. Aangezien mijn kuiten de zwakste schakel zijn denk ik dat hij nog maar even in de kamer blijft liggen. Rekken, strekken en nu ook rollen. Alles voor het goede doel. 

Een beetje jaloers zie ik mijn maatjes de DCURbN vrijdagnacht lopen. Deze keer met zeehond en Bultrug! Het beest zwemt voor Castricum. Geloof niet dat ze hem echt gezien hebben maar er circuleren wel wat vage foto’s.

Zondag voel ik mij sterk genoeg voor een lange duurloop. Missie van de dag is een langere afstand pijnvrij lopen. Ik ga voor de 30km maar besluit dat toch wat in te korten vanwege de ondergrond. Het is glibberen en glijden. Daar waar dat niet hoeft is modder en water. De missie slaagt. Ik loop ongeveer een halve marathon maar door de ondergrond kost me dat relatief veel tijd. Vooral het Kerkepad is slecht te belopen.  Ik word ingehaald door twee andere trailers op de Tunnekesweg. Ze vragen of ik wel profiel onder mijn schoenen heb gezien het geglibber. De oudste van het duo gaat glijdt vervolgens onderuit en heeft een nat pak. Dat blijft mij bespaard gelukkig. 

Eenmaal thuis voel ik een lichte trek bij de spier. Voelt redelijk normaal denk ik na een herstelde spierscheuring. Ik trek dan ook maar de conclusie dat er geen sprake meer is van een blessure en dat we nu eindelijk weer eens wat serieuzer kunnen gaan trainen. 

Helaas mijn blessure blijkt ernstiger te zijn dan gedacht. Job kan niks vinden afgezien een aantal overbelaste loges. Hij vermoedt uitstralingspijn. Ik ga daar niet in mee. Denk toch dat er een klein spierscheurtje zit in de soleus. Ik dacht even dat het beter ging maar het lopen een week geleden ging helemaal mis. Na twee kilometer keerde ik om en wandelde ik weer naar huis. De pijn was gezakt maar als ik de benen wat op de staart trapte kreeg ik direct last. Tijd voor een plan B.

Mijn abonnement met Fit for Free heb ik opgezegd. Wouter is nu een roeier en student en combineren van trainingen blijkt onhaalbaar. In mijn eentje aan de  gewichten hangen trekt mij niet. Tot 7 februari mag ik nog komen. Ik gebruik deze gelegenheid dan maar om cardio training te doen. Gecontroleerde bewegingen op fietsen, roeiapparaten, loopmachines etc. Dit gaat eigenlijk best goed. Wat helpt is dat de club nu nieuwe apparaten heeft met beeldschermen. Ik kan gewoon tv kijken. Veel minder saai. 

Ook heb ik mij laten verleiden tot ‘ The GRID‘ Simpel ding en de reacties op het www zeggen proberen! Dinsdag probeer ik het voor het eerst en het kan toeval zijn maar woensdag waren de klachten weg. Huh? Afgelopen donderdag ga ik weer naar de gym en stiekem neem ik mij voor een stukje op de loopband te doen als het goed gaat. Het gaat geweldig. Ik loop een half uur in een tempo oplopend van 8 naar 11 per uur. De dag erna geen centje pijn. Wel op allerlei andere spiergroepen. 

Ik ben voorzichtig en besluit dit weekend nog niet te gaan hardlopen. In plaats daarvan fiets ik vandaag een rondje Veluwe op de MTB. Rondje van 53km. Ik verkijk mij op de sneeuw en ijs. Tuurlijk is het glad en zo maar ik verkijk mij vooral op de inspanning. Sneeuwfietsen is best pittig. Tot km 40 gaat het geweldig en daarna is de koek op. Het stukje Beekhuizensebos wordt een aanslag. Het laatste uur is killing

Als ik thuis ben, ben ik onderkoeld. Ik sta lang onder de douche en daarna ga ik dicht bij de haard zitten. Mijn voeten zijn koud, mijn linkeroog is te koud, mijn voorhoofd is koud, mijn lichaamstemperatuur is te laag. Het is snel verholpen. De eerste paar uur voelde ik mij prima, het laatste uur deed het hem. 

Al met al ben ik tevreden met de training. Over twee weken een marathon op het programma. Ik denk serieus dat het kan. Moraal van de afgelopen periode is wel dat ik mijn spieren en met name mijn kuiten moet troetelen. Rekken, sportmassage en dan nu ook the GRID. Zou de leeftijd dan toch zijn tol gaan eisen? Ik vrees van wel. 

Donderdag moet ik aan het eind van de training een stuk wandelen. Mijn kuit geeft signalen af van overbelasting. Deze keer de rechter. In één klap zie ik al mijn plannen in duigen vallen. Komend weekend geen nieuwjaarssloop voor mij en de marathon van 14 januari lijkt mij ook niet reëel, laat staan verstandig. Vandaag loop ik een minirondje nadat ik de afgelopen dagen mijn kuit wat extra verwend heb. Het gaat goed en bevestigt wat ik al dacht. 

Mijn algehele conditie is prima. In die zin is een marathon geen enkel probleem denk ik. Mijn spierconditie is echter wat anders. Ook mijn gewrichten zijn wat overbelast. Een deel van de oorzaak vindt zich in de wat rommelige trainingsopbouw. Tussen de bedrijven door probeer ik zo goed mogelijk en zo regelmatig mogelijk te trainen. De laatste maand met wisselend succes. Is dat normaal gesproken niet zo’n probleem nu merk ik toch dat ik daar last van heb. Toch de leeftijd? Ik twijfel daar nog wat aan . Hoewel het vast een factor is. Een deel van de oorzaak is mijn gewichtstoename. Na twee jaar fitness ben ik daar mee gestopt. Mijn spiermassa is flink toegenomen. Mijn vergelijkingspunt is 2012 tijdens de Transalpine. Inmiddels 10 kilo zwaarder! 

De overbelasting van de kuit zit in wat ik de klimspieren noem. Ik ben geen technische loper, ik loop op kracht. Ik heb al eerder gemerkt dat ik voor klimmen andere spieren gebruik. Daardoor kan ik na een klim ook vaak versnellen waar anderen moeten bijkomen. Het is geen wetenschap maar gewoon ervaring op gevoel. De ‘ helse’ training van onze invaltrainer Peter op donderdag  is redelijk pittig. Drie rondjes Sonsbeek met flink wat klimwerk op de Apeldoornseweg. Ik loop hier bepaald niet de kantjes vanaf en loop voorin. Nu is de groep niet zo groot maar als ik Herbert kan bijhouden doe ik goed mijn best. Bij de laatste beklimming voel ik de kuit al opspelen. Bij het uitlopen gaat het mis. 

De nieuwjaarssloop van zaterdag met flink wat hoogtemeters is mij een brug te ver. Op zondag loop ik voorzichtig een rondje van een kilometer of 5. De vlakke delen gaan noemenswaardig zonder problemen. De beklimmingen voel ik meteen. Het bevestigt wat ik al dacht. Ik wijt de oorzaak aan lactaatophopingen en verkorte kuitspieren. 

Behandelingmethode is een triggerpoint van Job en rekken en strekken. Moet maar een afspraak maken. Daarmee is de korte termijn denk ik afgedekt. Voor de lange termijn is gecontroleerder trainen toch nodig. Regelmatiger, iets meer gedoseerd. Ook ga ik nog iets actiever aan mijn gewicht werken. Dat vind ik nog het moeilijkst. In de wetenschapsbijlage van het NRC een special over gewichtsafname. Moraal van het verhaal. Minder calorieën erin dan eruit. Opmerkelijk de notatie dat sporten slechts een zeer beperkt middel is. Het is makkelijker om 750kC minder te eten dan te verbranden met sport.