Slapen gaat goed hier. De gastdame doet haar uiterste best om het naar onze zin te maken. In heuse klederdracht wordt het ontbijt geserveerd en wij proppen ons vol. Vanmorgen hebben wij de een stukje in de omgeving gelopen. Dat is te doen. Licht glooiend omhoog, soms opeens flink steil en met de huidge temperatuur (24 graden) loopt het zweet van onze ruggen. Hoe anders zijn de berichten van de UTMB een stukje verderop in de Alpen. Regen en sneeuw, gevoelstemperaturen van -10!! Dat weer komt deze kant op weten we en het wachten is erop wanneer het hier losbarst.
Het loopje van vanmorgen leidde ons naar een klokkensmid waar 400 jaar lang beierse klokken zijn gemaakt. Dat hebben we even van binnen bekeken. wel grappig. In de beste tijd werkte hier een smid met 9 gezellen 6 dagen per week, 14 uur per dag. Dat moet heftig geweest zijn. Aan de foto’s te zien geen benijdenswaardig bestaan. Uiteraard gaan we los op een paar klokken (koeiebellen). Wow dat is hard!
We houden vandaag een beetje rustig bezig met lezen en wat internet. Overigens is het internet met wisselend succes. Internet gaat redelijk maar mail/sms zit helemaal vast. Als ik niet op berichten reageer houdt er dan rekening mee dat wifi hier soms wat moeizaam gaat.
Vanmiddag hebben we onze tas opgehaald. Ik denk dat we de allereersten waren. Hoeven niet in de rij te gaan staan en 10 minuten later zijn we 100 euro lichter (statiegeld bib en bus naar het vliegveld straks) en een mooie Salomontas rijker. De tas zit vol met goodies wat natuurlijk altijd leuk is. Sommigen erg handig, sommigen een raadsel. Wat moeten wij in hemelsnaam met een kaasplankje?
Voor de registrationoffice ontmoeten we Els Priester en Ben vd Giessen. Team 70 die al een paar dagen op hoogste stage is in de bergen. Het is leuk om te zien hoe de atleten het dorp overnemen. Strakke koppen in getrainde lijven. Je pikt ze er zo uit.
De laaste dagen waren een heksenketel. Waar je allemaal niet aan moet denken. ik ben blij dat we een paar dagen eerder naar Ruhpolding vertrekken. Nu kunnen we ons rustig focussen op de wedstrijd. De reis op zich is al een onderneming. Met de trein naar schiphol. Onderweg krijg ik bericht over bommen op schiphol en een afgesloten pier. Ook in Munchen is een bom. Toeval? Gelukkig hebben we er geen last van. De gezagvoerder heeft wel haast. We taxien in noodtempo naar de oostbaan en afremmen voor de start is er niet meerbij tegewoordig. In Muchen met de Metro naar Ostbahnhof. drie kwartier! Daar pakken we de trein naar Salzburg en in Traunbahn moet we overstappen. Met het boemeltje naar Ruhpolding. Al die tijd zien we de bergen op de achtergrond. Eindelijk zijn we om 5 uur in Ruhpolding. Ons Hotel is op loopafstand. De startlocatie hebben we ook gevonden. Die is naast het Hotel!
Wat een lief dorpje, wat een rust. we zijn er op tijd bij. De meeste gasten worden pas vrijdag verwacht. Vandaag dineren we heerlijk in het zonnetje op een terras. De weersverwachting voor de komende dagen is bar en boos.
Als het morgen een beetje redelijk weer is gaan we de omgeving wat verkennen
Tijdens de TAR ben ik vast van plan een dagboek bij te houden en verslag te doen van de verrichtingen. Wordt nog een hele uitdaging want na een racedag heb ik maar weinig vrije tijd. Maar waar kan je onze verrichtingen volgen:
Weblogs:
Edwin:
www.lekker-weg.com
http://www.facebook.com/lekker.weg.1
Frans
thelastmiles.blogspot.nl
MudSweatTrails
http://www.mudsweattrails.nl/transalpine_run_2012
TAR Organisatie
Voor de resultaten per dag van alle teams kan je hier kijken. Voor 2012 staat nog niks klaar maar even doorklikken
Tot slot. In elk dorpje/hotel hebben we de beschikking over wifi maar zoals jullie weten zegt dat helemaal niks. Ik ga mijn best doen jullie te informeren over het verloop maar ik beloof niks. In het meest extreme geval zal ik korte berichtjes op mijn facebookpagina achterlaten. Ook de foto’s die we gaan maken zal ik uploaden op mijnalbum.nl Elke dag zal ik de juiste link mailen voor het album.
Wil je ons berichten doe dat dan via facebook, sms, of via mijn mail (tar2012@lekker-weg.com) We lezen dat elke dag en ik vermoed dat we gedurende de race best wel wat steun kunnen gebruiken.
De Berlijn groep is in de fase van de 30-ers beland. Voor de gelegenheid worden leuke plekjes en routes verzonnen en de Utrechtse Heuvelrug trail van MudSweatTrails is er zo een. Het lijkt een blijvertje te worden. Met een sterke groep vertrekken we naar Driebergen Zeist. Parkeren de auto in Rhenen en met de trein naar Driebergen Zeist. Ik loop hem voor de tweede keer.
Ik beschouw de UHT als hersteltraining. Ik probeer de stijfheid van de Trail de Fantomes er een beetje uit te lopen en tevens gebruik ik de training om volledig in TAR bepakking te lopen. Met een rugzak van een kilo of 3-4 probeer ik wat uit. Met zo’n volledig gewicht is het zaak de rugzak goed vast te sjorren en levert wat extra wrijving op. Smeren dus straks!
Zoals gezegd is de groep sterk. Met een tempo die rond de 11 per uur ligt en soms er boven wordt de UHT afgeraffeld. We verliezen veel tijd met de navigatie. De Garmins laten het een beetje afweten. Gelukkig is Marlies routevast en zelf oriënteer ik me op de zon. Dat gaat prima.
De 32,5 km wordt volbracht in 3 uur 21. Gemiddeld een km of 10. Niet echt hard zou je zeggen maar met de nodige pauzes geeft dit een vertekend beeld. De laatste km’s moet ik zelfs een beetje werken. Dat was niet de bedoeling!
Allen lopen de route netjes uit, we zijn aan elkaar gewaagd. Een enkeling heeft energie over. Ik onthoud dit beeld en ben benieuwd naar de verhoudingen op 30 september. Jan, Said en Rene voorop. Cordien, Marlies, Peter in het midden en Gerrie, Jan en ik een beetje achteraan.
Een uur nadat ik thuiskom sta ik alweer in mijn beste pak op Kasteel Doornenbos (Floris) op een receptie. Het herstel van de UHT schiet erbij in.
De laatste training is een feit. Deze week doe ik niks meer. Rust. Woensdag vertrekt het vliegtuig. Morgen pakken.
Met stip de meestgestelde vraag van de afgelopen dagen. “Ben je er klaar voor?” Daar moet ik even over nadenken.
De wedstrijd bestaat uit twee delen. De start halen en vervolgens de Finish. Deel 1 is gelukt, en hoe! Mijn training is eigenlijk al in November 2011 gestart maar laat ik voor het gemak maar 1 januari nemen. Sindsdien heb ik 2750 km gelopen in 8 maanden of eigenlijk 7 want in Mei heb ik rust genomen. Gemiddeld ongeveer 75 km per week of 350 km per maand. In totaal 45448 hoogtemeters (althans volgens garmin dus onbetrouwbaar) Onderdeel van de training zijn 13 Marathons/Ultra’s in dit jaar. Bijna 2 per maand! Mijn trainingsomvang is nog wat gedrukt doordat ik een maandag training heb geruild voor een krachthonk en mijn vrijdag training alleen maar uit heuveltraining bestond. Dit op advies van Marc Weening van MST. Mijn trainingsschema heb ik gebaseerd op het schema van de TAR organisatie. Ook de zware training van 7 duurlopen in een week. Uiteindelijk heb ik (behoorlijk) wat meer getraind dan de TAR organisatie aangeeft. De inspanning is allemaal goed verteerd en de harmonie is thuis bewaard gebleven. Zelfs inclusief de verhuizing eind mei en mijn nieuwe baan per 1 juni.
Ook de trainingen samen met Frans gingen prima. Ik ben het aantal marathons die we samen hebben gelopen kwijt maar het waren er heel wat. We zijn aan elkaar gewaagd en ik heb er alle vertrouwen in als team. Zo ook onze sponsors. We hebben samen geëxperimenteerd met voeding, hydratie en materiaal. Het lijkt erop dat we een juiste mix hebben gevonden.
Als je het zo bekijkt kan je stellen dat de voorbereiding goed is geweest. We hebben overal aan proberen te denken. We zijn (super)fit en wat nog belangrijker is we zijn heel! We hebben de start gehaald. De vraag die men dus nu stelt of we er klaar voor zijn kan ik dus volmondig met Ja! beantwoorden.
Of we deel 2 gaan halen, lees de finish, weet ik niet. Echt niet. Talloze malen heb ik het parcours bestudeerd. Het parcours hangt op A0 formaat boven mijn bureau en er gaat geen dag voorbij of ik ben hier mee bezig. Er zit geen makkelijke dag tussen. Geen aanloopetappe, geen sprint etappe van 6 km. Ik heb de dagen gewaardeerd op zwaarte en denk dat dag 1 het makkelijks is met 49km met 1663 hoogtemeters. Dat is dus goed vergelijkbaar met de Trail de Fantomes. Sterker nog. Afgelopen weekend hebben we de vergelijking ook echt gemaakt met twee ervaringsdeskundigen. De TDF is dan zwaarder gewaardeerd maar de meningen waren verdeeld. Ik heb een enorm ontzag voor de afstand en ik onderschat de TAR absoluut niet. Vooral de hoogtemeters zullen de scherprechter worden.
Mentaal zit het ook goed. Ik heb er verschrikkelijk veel zin in en mijn achterban steunt mij enorm. Ik krijg alle vrijheid om me hier helemaal op te richten en daar ben ik erg dankbaar voor. Een niet te onderschatten factor. Opmerkelijk zijn wel de reacties om mij heen. Veel respect maar vooral ook veel onbegrip. Waarom in hemelsnaam zoiets doen. Het meest verbaast mij de reacties van collega hardlopers. Je bent gek, ik weet nou niet of dat trailrunnen wat voor mij is zijn nog de minst scherpe reacties. Er zijn er zat die hier boeken over volgeschreven hebben misschien moet ik dat ook doen maar voorlopig volsta ik met de constatering dat ik enorm genoten heb van de voorbereiding en waanzinnig veel zin heb ik de wedstrijd. Ik geniet met volle teugen. Welke argumenten heb je nog meer nodig.
Nu begint de moeilijkste fase van de training. Taperen. Ik ben er zondag mee begonnen.
Waar te beginnen bij een evenement als deze. Trailrunning in optima forma. Moeilijk parcours, technisch, extreme weersomstandigheden en geweldig leuke groep mensen met als enige doel finishen. Alle ingrediënten zijn aanwezig.
Trail de Fantomes is er zo eentje die je eens gelopen moet hebben. Ik probeer het niet meer uit te leggen, mijn omgeving verklaart mij voor gek maar als we met een groep gelijkgestemden zijn is de wereld volmaakt.
Paula heeft alweer enige tijd geleden een oproepje geplaatst of er iemand zin had om samen een huisje te huren. Daar reageren 12 trailers op.
En zo kan het gebeuren dat wij op een zonnige dag in augustus lekker aan het chillen zijn in het gras voor ons huisje bij een beekje. De stemming zit er meteen in. Enige taak van de dag is de startnummers halen en een kleine groep meent dat lekker wandelend te kunnen doen. Na drie uur zijn ze terug met onze startnummers waarvoor nogmaals mijn hartelijke dank.
Volgende fase is het diner. Lijkt simpel, maar is het niet. Toen ik het gezelschap mailde met de vraag hoeveel bier ik moest meenemen kreeg ik diverse mails terug met het bericht dat onder het gezelschap diverse rawfood eters zaten. Een opmerkelijk fenomeen omdat zij slechts ongekookte groente en fruit eten. Er stond een lading fruit in de gang die er niet om loog. Dus het eten ging in meerdere etappes, rawfood first, daarna pannenkoeken, daarna pasta en daarna weer pannenkoeken. Dat laatste (pasta) vanwege de beperkte hoeveelheid gaspitten. Het vlees moest natuurlijk apart gebakken worden vanwege de vegetariërs onder ons. Ondanks alles was het beregezellig. Gespreksthema was vaseline. Wat smeer je allemaal in bij extreme hitte en waarmee. Onder veel hilariteit werden alle varianten doorgenomen. De meeste voorstellen waren behoorlijk serieus maar een aantal gewoonweg ranzig. Maar ja wie noemt zijn product dan ook body-glide.
Om half 10 is het bedtijd en deze keer is het een stapelbed. Om kwart over 5 is het huis wakker en na een stevig ontbijt gaan we op weg naar La Roche. Start van de 50 km is om 7 uur maar voordien is het weer een treffen van allerlei bekenden. Kleine wereld dat trailrunnen.
De start is relatief eenvoudig. De eerste km zijn vlak maar al snel duiken we een bospad in. Daar passeren we een wildkampeerder die niet goed heeft opgelet. Lopen er opeens tweehonderd man langs je tentje en is uitslapen er niet meer bij. Al vrij snel gaat Rene ervandoor. We verwachtten al niet anders meer. Ook Frans zet de sokken erin. Zelf besluit ik met een stevige rem te lopen. Ik zie het als een training en ik heb mezelf geen enkele ambitie gesteld, anders dan heel blijven. Na een paar km wacht Frans mij weer op en gaan we samen verder op pad. We willen samen lopen en dat is wat we de eerste km’s doen. Aan mijn benen voel ik dat het wel weer goed zit vandaag. Heel opmerkelijk omdat de training van afgelopen week erg slecht ging. Ik kon donderdag maar nauwelijks 25 km volmaken bijvoorbeeld. Frans heeft het al vrij snel zwaar. Het parcours is erg technisch, enorm zwaar en ook het weer helpt niet mee. Boven de dertig graden en ik hoor zelfs berichten van 38 graden. Nou ja warm dus. Ik houd mij in en dat past goed bij de doelstelling.
Bij de eerste verzorgingspost is het een groot weerzien van nog meer trailers die ik nog niet gezien had. Rinus bijvoorbeeld die met een traildebuut bezig is. We voelen ons sterk. Alweer 12 km in anderhalf uur, dat is 8 km/hr en zou betekenen dat we in ruim 6 uur zouden finishen. Hoe fout zaten we daar!
Een psychisch punt is bij dit bordje. Menigeen die zichzelf heeft overschat gaat alsnog naar rechts. Zelf heb ik die optie ook opengehouden maar eenmaal hier is het voor mij wel duidelijk. Ik heb goede zin en de benen voelen goed dus we gaan er voor. Uiteindelijk blijken van de 201 inschrijvers van deze afstand er 126 te finishen. Een uitval percentage van bijna 40%. Het verbaast mij niks. De extreme warmte maken het tot een heftige klus. Objectief gezien denk ik dat het parcours makkelijker is dan de Bouillonnante maar in combinatie met deze hitte is het er een van de buitencategorie.
Het parcours is technisch en zwaar. (had ik dat al gezegd?) Elke stap moet je oppassen waar je je voeten zet. Overal wortels, stenen, takken enz. Deze trail staat er ook om bekend dat je natte voeten haalt maar daar maak ik me niet zoveel zorgen om. Eigenlijk is dat alleen maar leuk. Eenmaal zwik ik door mijn enkel maar heb daar geen last van. Ergste is dat ik met mijn harses tegen een tak opren die recht naar voren steekt. Valt uiteindelijk wel mee en levert een stoere hoofdwond op maar dat is het dan ook wel.
De Ourthe is een verademing. Heerlijk fris. De stroming is nog best stevig en als je er tot je knieën instaat moet je voor een goede balans zorgen. Op gegeven moment komt Jacolien achterop en loop ik een tijdje samen met haar op. Frans raakt steeds verder achterop en op km 25 bij de tweede verzorgingspost besluiten we ons eigen race te lopen. Ik vertrek met Paula en Cinta maar na verloop van tijd zie ik hen ook niet meer. Het parcours dwingt mij om een vast ritme te lopen en ook met name de beklimmingen in eigen tempo te doen. Hierdoor ben je nogal geconcentreerd bezig en raak je uit zicht bij wie en waar je loopt.
Op km 35 loop ik bij Stella achterop en het blijkt dat ons tempo vandaag aan elkaar gewaagd is. We blijven de laatste 15 km bij elkaar en slepen elkaar door de moeilijke perioden heen. Het is inmiddels midden op de dag en de open stukken die we te verduren krijgen hakken er fors in. Van hardlopen is nauwelijks meer sprake. De beklimming naar Nisramont is door het open veld en is verschrikkelijk. Op die verzorgingspost vind dan ook een slachting plaats. We lopen door en op de beschaduwde plekken pikken we ook ons tempo weer op. Daar zijn er niet veel meer van die dat kunnen. Als we eenmaal de verzorgingspost van 45 km bereiken prijzen we ons al gelukkig. Veel te voorbarig natuurlijk. Na de post gaat het loodrecht omhoog en natuurlijk in de dampende zon. Hier doe een stevige aanslag op mijn reserves. De hartslag gaat tot het maximum, de benen doen pijn en meerdere malen moet ik stoppen. Dit is heftig maar lukt toch nog vrij aardig.
Hoe heerlijk is dan het bordje met de laatste km. Uiteraard nemen we die rennend en samen komen we over de finish. Geen moment te vroeg. Direct begint het herstel. Water krijg ik niet meer binnen maar de watermeloen is heerlijk. Ook de alcoholvrije biertjes (bedankt Rene voor de moeite) gaan in rap tempo naar binnen. Het is heerlijk toeven in het gras en we wachten tot Frans binnenkomt. Rene is dan al een half uur binnen. Hierna spring ik samen met een aantal vrienden de Ourthe in om de lichaamstemperatuur weer naar beneden te krijgen. Heerlijk is dat. We genieten nog even na en de dag is compleet als blijkt dat Stella (2e dame) en Jacolien (3e dame) in hun leeftijds categorie in de prijzen zijn gevallen.
Conclusie: Trails de Fantomes is een geweldig mooie, technisch zware trail. De omstandigheden maken hem deze keer extra zwaar. Ik loop hem uit maar makkelijk is het zeker niet. Het is alweer een tijd geleden dat ik zo in de reserves heb moeten tasten. Als team lukte het vandaag niet. Onder deze omstandigheden en met de vorm van deze dag is het verschil te groot gebleken. Dit gebeurt voor het eerst sinds we samen lopen. We leren er weer van. Nu kan het nog. Over twee weken niet meer.
31 km, 952 hm, 3:24, Totaal 231 km. De benen voelden vandaag niet top maar de les die uit deze week geleerd kan worden is dat dat helemaal niet uitmaakt. Na een paar km worden de spieren weer soepel en de gewrichten passen zich aan. Vooral mijn knieën protesteren het hardst. Het gaat nergens over maar met de hoogtemeters in het vooruitzicht verwacht ik daar de grootste klachten tijden de TAR. Vandaag weer mijn standaardrondje maar nu met alle heuvels er weer in. 952 hm klopt volgens mij van geen kanten het zullen er een 600 (max) zijn. Het is voorbij voor ik het in de gaten heb. Lopen gaat goed. In bad val ik in slaap.
Conclusie: Het lukt mij vrij eenvoudig 7 dagen achter elkaar een langere afstand te lopen. Belangrijkste klachten zijn schuurplekken en knieën. Schuurplekken is vrij simpel wat aan te doen. Knieën moet ik maar even over nadenken. Voorwaarde voor zo’n trainingsweek is wel een thuisfront dat achter je staat. Gelukkig is die er. Met de conditie zit het wel snor.
31,2 km, 3:26, 549 hm Totaal 200 km. De benen voel wat stijfjes vandaag. De knieen protesteren wat. En dan heb je de klachten wel gehad. Het begint al weer een echte routine te worden. Ochtendje werken, naar huis omkleden, rondje lopen, in bad. Krantje lezen en aan tafel. Ik ga het nog missen. Volgende week moet Monique weer gaan werken en daarna de kinderen weer naar school. Zomervakantie alweer bijna voorbij.
Wel moet ik me er iets meer toezetten vandaag. Ik vind hardlopen erg leuk om te doen maar een weekje zoals dit is iets eenmaligs. Moet er niet aan denken dat altijd te doen. Zo leuk is hardlopen nou ook weer niet.
Het weer werk weer netjes mee. Heerlijk zonnetje, wat betekent dat er wel veel volk op de been is. Ik zoek de achteraf paadjes een beetje op. Mijn rondje loop ik vandaag in omgekeerde richting en ik voeg er de de single track op de Terletse Heide aan toe. Gewoon een leuk paadje van een paar km. Ook loop ik iets verder dan normaal en kom ik uit op de Loenermark. Wel gek dat het km totaal hetzelfde is maar ok. Wat wel prettig is, is dat ik mijn fruit niet hoef mee te nemen deze week. Dat groeit gewoon langs de route.
30,5 km, 3:16 hr, 561 hm, Totaal 168,8 km. Vandaag besluit ik mijn vaste rondje anders te beginnen. Via de Emma piramide ga ik naar het noorden, over het Rozendaalse veld. Via koningsweg naar kerkepad en verder naar het noorden. Pas bij een km of 13 keer ik naar het oosten in de verwachting daar ergens mijn vaste rondje weer op te pikken. Het idee is wat meer km’s te maken maar dat mislukt vreemd genoeg. Het worden zelfs een paar honderd meter minder.
Het doet me allemaal niks. Ik loop met muziek in de shuffle stand. Klassieke stukken worden afgewisseld met populaire muziek uit mijn jeugdjaren. Als er een hardloophemel bestaat dan is die vandaag hier op de Veluwe. Zelden loop ik zo heerlijk in het zonnetje als vandaag. Net als Frans al aangaf gaat het steeds makkelijker en dat is ook zo. Ik had net zo makkelijk een marathonafstand gelopen. Vandaag op de oude Inov-8’s i.p.v. de Salomons. Het verschil is groot. Beider schoenen zijn toppers. Inov-8 voor zachte ondergrond en Salomon voor harde ondergrond. Nog twee daagjes te gaan en Hell-week lijkt een Hemel-week te worden. Het kan verkeren.
31,2 km, 3:16, 469 hm Totaal: 138,3 km. Wederom een geslaagde training. Minder makkelijk dan gisteren maar uiteindelijk in dezelfde tijd gelopen. Vooral omdat ik aan het eind nog even versnelde. De eerste anderhalf uur in de (zeikende) regen. Ik ben tot op het bot kletsnat. Met een temperatuur van ongeveer 16 graden moet ik oppassen voor onderkoeling. Na de regen komt letterlijk de zon weer door en is de kou weer snel uit de spieren. De heerlijke flow van gisteren blijft uit. Ik wordt teveel afgeleid maar bij vlagen is het wel aanwezig. Vandaag had ik minder zin zo ook mijn benen maar kon me er redelijk makkelijk overheen zetten. Door in kleinere etappes te denken en mezelf te belonen met een sultanakoek gaat de training redelijk vlot en het vooruitzicht van een warm bad lonkt. Dat helpt. Dag 4 lukt probleemloos op een paar schuurplekken na.
De laaste dagen waren een heksenketel. Waar je allemaal niet aan moet denken. ik ben blij dat we een paar dagen eerder naar Ruhpolding vertrekken. Nu kunnen we ons rustig focussen op de wedstrijd. De reis op zich is al een onderneming. Met de trein naar schiphol. Onderweg krijg ik bericht over bommen op schiphol en een afgesloten pier. 
