TAR 2012 Dag 7 St. Vigil – Niederdorf

 

Team Runnersworld heeft het vandaag zwaar. Heel zwaar. We trekken een jas, een hele dikke uit. Met gemengde gevoelens kijken we op de dag terug. Poverdorie wat was het zwaar maar potverdorie wat was het mooi. Wat een schitterende etappe. Uiteraard gaan wij onze uitslag niet verpesten en komen we dik op tijd binnen maar het gaat echt niet vanzelf. Er moet heel hard gewerkt worden. Als ik nu terugkijk ben ik trots dat ik, dat wij het gepresteerd heb(ben). Heb ik een mooie herinnering meegenomen  maar moet dat nu op de 7e dag. Ligt het aan ons? Ik hoop dat er geen mensen zijn afgevallen vanwege de limiet maar ik vrees het ergste. In mijn geheugen gegrift staat een vrouw die bij de eerste beklimming uitvalt, de tranen lopen over haar wangen. Afgevallen, na 275km. Keihard voor gewerkt en dan vlak voor het einde afvallen. De TAR gaat niet alleen over het fysieke deel maar ook over emoties. Els Priester die op dag 6 uitvalt, de langste beklimming van de TAR wordt haar fataal. Ward die op dezelfde etappe het toch niet red. De TAR is hard, je moet het zelf doen maar als je niet fit bent red je het niet. Van de 6 Nederlandse teams zijn er nog maar drie in de race. Van de 320 startende teams zijn er gisteren nog maar 199 in de race. 121 teams vallen uit. Nu al 35% afvallers. Wij prijzen onszelf gelukkig. We zijn er nog en zijn fitter dan ooit. Hoe dubbel zijn dan je emoties. Per ongeluk zat ik vandaag vrij lang voor de EHBO post. De ijs pakken worden per mandje getransporteerd.  Hoe fit zijn wij dan nog, nou ja fit.

Op het menu van vandaag staat een etappe van ruim 41 km en 2200 hoogtemeters. Ik verklaar bij deze dat ondanks het tekort van 300 meter ik deze zeker als Marathon ga meetellen voor mijn blufboekje. De eerste 12 km ogen gemakkelijk. Slechts 400 hoogtemeters. Hierna klimmen naar 2400 meter, dan weer afdalen naar een prachtig blauw meer op 1400 meter om vervolgens weer te klimmen naar 2200 meter en tot slot nog een afdaling naar Villa Basso oftel Niederdorf.

De organisatie heeft blijkbaar te weinig geld gereserveerd voor cola, mijn wonderdrankje. Aangekondigd wordt dat er op deze etappe alleen op post 3 cola wordt getapt. Ik neem dus zelf een paar blikjes mee. Mijn rugzak is dus zwaarder dan normaal, en of dat verstandig is? De eerste kms gaan over een glooiend pad met veel grind. Na twee km gaat het al mis. Frans knalt keihard op de grond. Knieën kapot, handen kapot. Later zie ik de enorme blauwe plekken in zijn handen. Ondanks de val beesten we toch de eerste kms. Met een gemiddelde van 9 per uur, jawel dat is hard, vreten we de kms op en laten we heel veel atleten achter ons. Uiteraard is bij de eerste feedpost toch even het gevoel van de tijdslimieten aanwezig. Ruim een uur en een kwartier daarvoor. We kunnen het ervan nemen en uitlopen zal het probleem niet meer zijn.

Direct hierna begint de klim naar…… Een klim van 8 km in lengte en een hoogteverschil van ruim 1200meter. Het gaat steil en steiler en nog steiler. Op het einde vlakt het parcours af maar is nog te steil om te rennen. Elke keer als we denken boven te zijn komt er weer een bocht en ja hoor weer een helling. Ondertussen geniet we van de uitzichten. Wat is het hier mooi. Zo anders dan de Alpen. Er is heel veel kalk, de beekjes zijn wit uitgeslagen De bergen zijn ruig maar toch ook weer met veel groene grashellingen. Bovenop staat de organisatie met roze pompoms ons weer te verwelkomen. Achter een steen staat hun koude biertje. Hoe hard. De afdaling is weer zeer technisch. Eigenlijk is de hele etappe technisch en zoals je al gelezen zult hebben is dat niet onze specialiteit. Wij worden aan alle kanten voorbijgevlogen maar vinden we best. Met kettingen klimmen we van de berg af naar een prachtig blauw meer.

Helemaal beneden lopen we tussen de toeristen door die geen flauw idee hebben wat we aan het presteren zijn. Even opzij stappen is er niet bij en meerdere malen moeten we ons ertussen wringen. Staat tegenover dat er een hele hoop mensen staan te juichen, hoe leuk is dat. Bij de feedzone staat een speaker die ons verwelkomt en mensen reageren daar heel spontaan op. Op deze plek komen we ook Nomi tegen van een Israelisch team die we eerder ontmoet hebben. Ook al uitgestapt en zij wil ons heel graag helpen. TAR lopen schept een band. Ik zal ook nooit vergeten dat bij onze eerste ontmoeting met dit team zij het zo vreemd vonden dat we hier gewoon de grens konden overlopen. Het geluk van ons Europeanen zit op plekken die we ons soms maar onvoldoende realiseren.

Na de “lunch” is het meteen weer klimmen geblazen en wederom technisch. Van Feedzone twee naar drie is maar 10 km maar uiteindelijk gaan we daar heel lang over doen. De afdaling van de tweede beklimming vinden we heel heftig. Over losse steenslag via een zigzagpaadje naar beneden en dan steil. De berggeiten skiën ongeveer naar beneden, wij doen het op ons Hollandse keutelmanier. Onderweg glijd ik zeker twee keer weg. De spanning op de quadriceps is intens maar ik prijs mij gelukkig dat de ontspanning weer terugkomt in de spieren. Ongetraind zou ik hier beslist spierproblemen gekregen hebben en zijn uitgevallen. We zijn heel erg blij dat we weer wat vlakker kunnen lopen beneden. Een moment van ononoplettewndheid leidt tot een val waarbij ik met mijn bil op een uitstekende rots val. Het zitten zal de komende dagen een stuk minder comfortabel zijn, het doet goed zeer, maar valt uiteindelijk redelijk mee.

Na feedzone drie wordt het vlakker. Het is hier dat de kracht van team Runnersworld Arnhem weer tot zijn recht komt. We lopen al die berggeiten weer voorbij. Op het platte stuk zin ze geen concurrenten. We finishen uiteindelijk in 8:02.  Acht uur over een marathon, tis wat.

We zijn blij, blij dat we het gehaald hebben. Frans gaat naar de EHBO om zijn kwetsuren te laten behandelen. Ik zit op een trappetje ernaast te kijken naar al het leed wat de EHBO tent ingaat. We prijzen onszelf weer gelukkig. Op dat moment wordt ik ge”intervieuwd voor de krant. Een van de vragen is wat ons bezielt om dit te doen. Ik kan het  niet uitleggen, maar het is een ultieme vorm van geluk.

Morgen is de laatste etappe en we gaan het halen. De prijs is een t-shirt, een felbegeert t-shirt. 320 km rennen door de Alpen en de prijs is een t-shirt. De interviewster is verbijsterd. We eten vanavond geen pasta maar een heerlijk stuk vlees in het hotel. Bij de koffie een flinke bel cognac, we hebben het verdiend

Conclusie: We zijn vandaag diep gegaan. Heel diep. De emotie is van geluk maar ook van ellende voor degenen die het niet halen. Je moet deze wedstrijd meemaken om dat te begrijpen. Morgen gaan we dat T-shirt ophalen. Desnoods op onze knie”en .

 

 

 

 

 

 

Foto’s

This entry was posted in Marathon, Trail, Trans Alpine Run, Wedstrijd. Bookmark the permalink.

One Response to TAR 2012 Dag 7 St. Vigil – Niederdorf

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *