Lekker Weg

Laatste training van de week en dan krijg je dit cadeautje. Links verdwijnt de volle maan achter de bomen. Rechts komt de zon op. Van de verwachtte regen merk ik helemaal niks.

Het vriest als ik vertrek. Het is volle maan. Ik heb geen lampje nodig. Plan de campagne voor vandaag is 4 uur lopen. Route is noord en na twee uur omkeren. Ik verlaat de Veluwezoom en ontdek nieuwe routes op de Loenermark. Ik loop vast op een rustgebied. Het is niet de bedoeling dat je daarin gaat en dat respecteer ik.  Verder naar het noorden lukt niet. Klein stukje naar het westen en dan dwars door het bos retour. Prachtig! Na een paar km kom ik bij een hek waar ik overheen klim. Stukje verder en dan kom ik bij ‘van Ark’. Vanaf hier is de koers zuid via de brandtoren en het Rozendaalse veld.  De terugweg gaat een kwartier sneller dan de heen weg. Ik vind het wel best. Oorzaak? 2 zwijnen en 3 keer herten vermoed ik.

Goede trainingsweek. Alle trainingen gehad inclusief een behandeling bij Job. Spieren zijn in topconditie. Grootste zorgpunt is de rechter enkel, inclusief aanhechtingen. Gaat steeds beter. Rekken helpt.

Na de rustweek mogen we er weer tegenaan. Helaas kan ik niet alle trainingen volbrengen deze week maar toch houd ik er een goed gevoel aan over. Geen heuveltraining deze keer maar wel een paar extra kms omdat ik dinsdag geen auto ter beschikking had. Het gaat weer makkelijker. De kms gaan weer als vanzelf. Vandaag ook weer drie-en-een-half uur gelopen. Alsof het niks is.

De zondagtraining blijft bij mij favoriet. Ik zet geen wekker maar om 5 uur lig ik te wachten tot ik eruit mag. Uiteindelijk ga ik om 7 uur de deur uit. Het is nog stikdonker dus met licht. In het bos doe ik de lamp uit en loop blind op bekende paden. Het eerste half uur zie ik geen hand voor ogen, hierna wordt het zicht  beter. Ik loop tegen het nodige wild aan. Vandaag is het aantal wildwaarnemingen weer tegen het belachelijke aan. Het aantal herten is niet te tellen maar het leukst is het groepje zwijnen dat mijn pad kruist.  Ook leuk vind ik de buizerd op het stokje naast het pad. Als ik druk doende ben met twee herten kom ik blijkbaar te dicht bij een buizerd die voor mijn neus opstijgt.

De route is de eerste helft standaard. Dat gedeelte blijf ik leuk vinden. Hierna ga ik zwerven. Een gouden greep want de motivatie neemt met 10 punten toe. Vermoed dat ik dit vaker ga doen. Dat zwerven moeten we overigens niet al te serieus nemen want het aantal paden dat ik niet gelopen heb in de omgeving is niet zo heel groot.  Toch kom ik op een pad dat ik in het verleden veel gelopen heb maar slecht herken. Het pad is volledig overgroeid en slecht beloopbaar. Het trailhart klopt ietsje sneller. Ook hier kom ik het nodige wild tegen. De laatste stukken moet ik lopen. Teveel gras, teveel bomen op het pad. Aan het eind kom ik bij het hek dat ik verwacht. Klein verschil is de ketting die rond het hek zit. Ik denk dan altijd aan het verhaal van Jan. Bij de beheerder zitten twee kampen. Het ‘ wildkamp’ en het ‘recreatiekamp’. Net als bij een politiek twee partijenstelsel wint soms de ene en soms de andere de verkiezing en is een paar jaar een tegengesteld programma. Nu wint het wildkamp. Dat wil zeggen, het bos is voor de dieren. Recreanten moeten het liefst wegblijven. Over een paar jaar wint het recreantenkamp weer dat zegt dat het bos is voor de recreanten. De dieren zijn er alleen voor het vermaak. Tegen die tijd gaat het slot weer van dit hekje.

Vandaag is het fris. Ongeveer 1 graad als ik vertrek en 3 graden als ik thuiskom. Ideaal om mijn nieuwe thermo uit te proberen. Twee weken terug liep ik mijn duurloop in de regen en werd mijn onderlaag zeiknat. Hier kreeg ik het best koud van. Op FB startte ik een discussie met als verrassend advies een thermo van Brynje. Wat? Brynje? Nooit van gehoord. Bovendien oogt het spul erg vreemd. Eigenlijk trek je een soort gaasje aan. Het concept is een thermolaag van lucht. Bijkomend voordeel is dat lucht geen vocht vasthoud en dus niet nat wordt. Kan het zo simpel zijn? Ik bestel twee thermos. Eentje zonder en eentje met kol. (Bij twee heb ik geen verzendkosten) Inmiddels heb ik hier meerdere trainingen in gelopen. In de regen, en vandaag dus in de kou. En ik moet zeggen, ik ben enthousiast. Dat spul werkt echt. Vandaag twee laagjes en geen seconde koud. Sterker, onderweg heb ik het te warm en gaan de ritsen van mijn jas open. Bij thuiskomst is mijn onderlaag ‘kurkdroog’. In de regen van afgelopen week heb ik ook gelopen. Toen was er wel degelijk sprake van een ‘natte laag’ . Maar die was ook erg snel weer droog. Koud heb ik het nooit gehad. Ik ben voorlopig erg enthousiast. Ik zie maar één nadeel. In alleen een thermolaag wil je niet gezien worden.

De meningen op het internet zijn verdeeld. Een sportmassage direct na de inspanning wel of niet? Hier lig ik op de behandeltafel na de Cabreratrail. Na bijna 5 uur trailen op een zwaar parcours ben ik relatief snel aan de beurt voor een massage. Ik denk mijzelf daar een plezier mee te doen. De masseurs nemen ons stevig onder handen. Meerdere malen zit ik aan het plafond. Het lijkt of ik hier lach maar het liefst had ik geruild met de fotograaf.

Ik vertel mijn verhaal bij Robert Nieuwland en die meent dat dit heftig is maar wel erg goed. De volgende dag zijn mijn benen opmerkelijk hersteld. Zover klopt het dus wel. Maar oh,oh wat was dit niet fijn. Dat kan toch haast niet gezond zijn. Ben benieuwd wat Job daarvan vind.

De afgelopen dagen zie ik de mooiste trails voorbijkomen. Het is blijkbaar weer tijd om in te schrijven.  Ik laat ze even aan mij voorbijgaan. Voor de zomer van 2015 heb ik momenteel geen invloed op mijn agenda. Erg jammer maar het is even niet anders. De oorspronkelijke plannen staan voor een deel  alweer op losse schroeven. Het ziet een momenteel naar uit dat ik ook de L’echappe Belle moet laten lopen. Niks is zeker, morgen kan het weer anders zijn. Erg lastig. Ik beperk me vooralsnog op kortere termijn doelen.Dat geeft richting aan mijn trainingen en daarna zien we wel.

Eerstvolgende doel is 9 januari. De DCURbN 75km. Een loop over het strand van Den Helder naar IJmuiden, maar dan ‘s-nachts. De start is om 22:00 uur. Ik liep de wedstrijd al twee keer eerder maar in beide gevallen de 50km. Nu dan een stukje verder. Ik verwacht er 9 uur over te doen dus dat is mooi op tijd voor de eerste bus. Ja, want waar laat je je auto? Of toch alles met het openbaar vervoer?  Logistiek is er nog wat werk aan de winkel. Maar voordat het zover is moet ik eerst maar weer eens fatsoenlijk in vorm komen.

Om die reden besluit ik de 7 heuvelenloop aan mij voorbij te laten gaan. Ik had mij lang geleden voor het bedrijfsteam aangemeld maar denk dat de wedstrijd nu niet goed uitkomt. Liever loop ik vandaag een lange duurloop. Gelukkig kon ik een collega blij maken met het startbewijs. Allebei blij.

De weersverwachting is bar. Non-stop regen. De temperatuur schommelt tussen de 4-9 graden. Kortom ideaal loopweer. Mijn wekker staat op 6 uur maar lang daarvoor ben ik al klaarwakker. Om 7 uur ga ik op pad hoewel zonsopkomst om 8:03 wordt verwacht. Het eerste half uur is erg donker. Bij het bos loopt een lichtje? Deze zit vast aan een bonk vlees op 4 poten vergezeld van een zwijgzaam baasje. Blij als ik er voorbijren om vervolgens de eerste 3 uur niemand meer tegen te komen. De mountainbikers laten het massaal afweten. Net als de hondenbezitters, hardlopers en wandelaars. Op de Posbank zie ik op een vreemde plek nog een fel licht maar kan het niet plaatsen.

Je moet een beetje gek zijn om met dit weer te gaan rennen. Ik heb geen enkele rem en vind het alleen maar leuk. Mijn muziek blijft in mijn tas. Ik gebruik de training om te wennen aan mijn nieuwe regenjas. Gekocht in Verbier, nooit gebruikt. De jas valt me niet tegen. Wel denk ik een andere onderlaag aan te moeten trekken. Nu had ik een thermo aan. Via de mouwen en mijn gezicht zuigt die toch het water op. Ik voel het verschil met het zweet. Nat wordt je toch wel maar van zweet krijg ik het niet koud. Van regenwater wel. Toch eens op zoek naar een goede vochtafvoerende onderlaag.

De training gaat voor mijn gevoel beter dan vorige week, volgens de cijfers doe ik er net zo lang over. Toch houd ik er een beter gevoel aan over. De heuvels loop ik allemaal rennend naar boven itt vorige week. Ook afgelopen week gingen de trainingen best ok. De dinsdagtraining moest ik overslaan maar vrijdag kon ik eendelijk weer eens mijn heuveltraining oppakken. Niet dat ik daar op het strand veel aan zal hebben.

Ook deze week weer twee krachttrainingen. Daar krijg ik ook de lol in hoewel de energie per training nogal eens verschilt. Soms loop ik met gewichten te gooien alsof het niks is om de volgende keer het handvat alleen al te zwaar te vinden. Enigste zeurpuntje is het gewicht. Ik probeer de kilo’s  kwijt te raken maar dat valt niet mee. Naast sporter ben ik ook Bourgondiër. Een unieke combinatie, allebei leuk. Fataal voor mijn gewicht. Ik troost mij met de gedachte dat er spieren in de plaats komen van vet. Althans dat denk ik, hoop ik. Wat kan het anders zijn.

Een toegift op de Cabrera Trail. Een cadeautje. Met 50 atleten door Madrid rennen onder leiding van een gids. Erg leuk om te doen. Zo’n idee verdiend eigenlijk navolging. Elke stad zijn Urban Trail olv een gids. Lijkt me geweldig!

Vroeg opstaan…..check
Stil in het bos….check
Wildspotten….check2x (groep van 6 herten en solitair hert)
Lekker weer….check
Loopbenen….check
klimbenen….fail
Vaste rondje….check
Genieten….CHECK!

Conclusie: Lopen in Spanje is geweldig maar lopen in mijn tuin is ook heerlijk. Al helemaal als het beter gaat dan verwacht. Klimmen gaat nog maar moeizaam maar duurlopen gaat prima. Ik ga weg voor een rondje van een km of 20. Het worden er 30+, makkelijk.

In hartje Spanje, iets ten noorden van Madrid ligt een klein plaatsje, La Cabrera. Startplek van een bergtrail van 7 of 21 km. Uiteraard start ik op de 21k en wederom onderschat ik weer eens een trail. Leer ik het dan nooit. Ik maak me nergens zorgen over. Nou ja nergens, die 1600D+ op 21 km moeten toch ergens zitten. Een snelle rekensom leert toch dat als je 1600 m stijgt, en dus ook weer daalt, dat we het hier hebben over een gemiddeld stijgingspercentage van ong. 15%. Dat is toch wel heftig.

Uiteindelijk doe ik er 4 uur en 47 minuten over. Huh?!!! Een gemiddelde van 4,32 min/km. Alleen in Verbier heb ik ooit een lager gemiddelde gehaald. Enig excuus dat ik kan aanvoeren is een trainingsachterstand van de laatste maanden en de resten van een stevige griep. De winnaar deed er 2:17 over. En dat blijkt iemand van wereldtop niveau te zijn. Om maar duidelijk te maken dat we het hier hebben over een technische (=zware) trail.

Mijn werkgever heeft kosten nog moeite gespaard om weer een geweldig evenement te organiseren. (lees Kitty & Iris) Met 100 collega’s vliegen wij op zaterdag naar Madrid en overnachten in Miraflores even ten noorden van Madrid. We nemen deel aan een locale trail die start op zondag 9 uur in La Cabrera. De wedstrijd is nieuw. Op een beetje troosteloos pleintje naast een benzinestation en restaurant is een startplek georganiseerd. Dit is overigens de enigste lelijke plek van de trail want voor de rest is de omgeving adembenemend. We worden hartelijk ontvangen door de organisatie. Die moet ook verrast  zijn door de komst van 100 gekke Hollanders op een trail met een deelnemersveld van zo’n 300 atleten.

De organisatie zal weten dat we er zijn. Op 5 minuten voor de start moet er natuurlijk een groepsfoto gemaakt worden op de startlocatie. Er breekt lichte paniek uit maar eerlijk is eerlijk zij pakken het sportief op. Het lijkt wel een trail. De start wordt gefilmd met een drone, dat heb ik nog niet eerder meegemaakt. Ben benieuwd naar de beelden.

Na de start is het een paar meter voordat we direct een klim voor de kiezen krijgen. Het is filewandelen naar boven, en weer direct naar beneden. Het is meteen zwaar. Als ik na een uur inspanning op mijn klokkie kijk en zie dat ik nog geen eens 4 km afstand heb overbrugt weet ik hoe laat het is. Deze race gaan we 5 uur over doen. Tweede overpeinzing die ik krijg is enige zorg over mijn collega’s.

Als je denkt dat de eerste klim lastig is dan leer je snel dat het nog zwaarder kan. De tweede klim gaat met handen en voeten omhoog. Gelukkig had ik geen stokken bij me. Normaal gesproken zou ik die bij me hebben maar op dit parcours zou dat weinig voordelen bieden. Wel had ik handschoenen aangetrokken. Weer een geniale ingeving zou blijken. Soms leer ik nog wel eens wat.

De derde top is de langzaamste stijger. Het venijn zit hier in de staart. Denk je dat je boven bent komt er toch weer een nieuw bultje. Hier hebben we wel weer een spectaculair gezicht op de omgeving. Voor onze ogen vliegen prachtige roofvogels (adelaars?) hun rondje. Hier gaat je bloed harder van stromen. Wat een prachtig gebied.

De helling naar beneden is  te rennen. Voor het eerst lukt het zowaar om een stuk hard te lopen. Mijn spieren in mijn liezen en hamstrings weten dit helaas niet te waarderen en schieten in de kramp. Ook dat nog. Gelukkig weet ik door wat te doseren de kramp de baas te blijven. Wat volgt is een uurtje die min of meer dribbelend is te volbrengen. Helaas is de geest wel uit de fles dus erg snel gaat het niet meer. Ik weet dan nog dat er nog een laatste beklimming moet komen met een steile afdaling

De beklimming is nog te doen. De afdaling is bijna misdadig. Om hier met vermoeide benen af te klimmen is echt een opgave. Het is wel genieten. Bij de finish wordt ik weer onthaald door mijn collega’s. Dat blijft toch elke keer weer een superleuke ervaring.

Na de trail besluit ik om maar eens een massage te nemen. Nondeju! Ik vond de trail zwaar maar de massage slaat alles. Menigmaal zit ik tegen het plafond.  De masseur neemt de tijd om alle plekjes weg te poetsen. De benen hebben een optater gehad en als dank dit.

Conclusie: Zelden zo afgezien op zo’n korte afstand. Wel intens genoten. Van de trail en van het gezelschap. Met hardlopen had het niks meer te maken. Een technisch bergtrail die ik niet had willen missen. Groot compliment voor mijn collega’s die toch bijna allemaal de finish binnen de limiet hebben gehaald!