Op de bucketlist staat al langere tijd de Ardennes Mega Trail. Als Jacolien met de suggestie komt hoef ik niet lang na te denken. Er zijn 3 afstanden. De 93, de 54 en de estafetteloop. Op de planning staat dit weekend iets van een marathon+ dus het is snel duidelijk. We gaan voor de 54km die met 2800 D+. Een meer dan pittige trail. Bij de bestudering van het hoogteprofiel tel ik 10 beklimmingen die allemaal meer dan 12% stijgingspercentage hebben.
De start is om 5 uur ‘s-ochtends. Als ochtendmens is voor mij het eerste punt gescoord. Dat betekent wel dat we vrijdag al naar ‘Les Hautes Rivieres’ (Frankrijk) afzakken. De start omgeving is op een sportcomplex en voor dit doel is een terrein vrijgegeven als camping. We mogen gebruik maken van de voorzieningen. We slapen op een paar honderd meter van de start. Perfect. We (ik) hebben geen behoefte aan de pastaparty en wandelen naar het dorp. Van de drie restaurants staat er één te koop, is de tweede dicht en de derde is meer een soort cafetaria. Maar een heerlijke vette pizza en wat calorierijke drankjes gaat er prima in. We treffen de laatste voorbereidingen en om 22:00 liggen wij in bed. Ik slaap als een roosje.
Het hoogteprofiel laat weinig tot de verbeelding over. Zoek de vlakke stukken.
De wekker staat om kwart voor 4. Nog even ontbijten, kopje thee etc. Ik loop nog wat te hannesen met mijn Inov-8 rugzak. Mijn Salomon ging bij het vullen lek. Zucht. Op het laatste moment de Inov-8 gepakt. Prima rugzak maar qua indeling voor mij niet handig. Ik ben niet lenig genoeg om achterlangs de spullen te grijpen. Om half 5 zet de organisatie wat politiesirenes aan. Mocht je door de wekker heengeslapen zijn dan ben je nu wel wakker. Om kwart voor 5 naar de start.
We starten zoals gewoonlijk achterin. Deze keer misschien niet zo heel slim want de eerste paar kilometer is van rennen geen sprake. De verplichte hoofdlamp hebben we inmiddels alweer in de tas opgeborgen. Zinloos, het zicht is prima, de dag is al begonnen. Langs het parcours staan de vrijwilligers met fakkels en ook hier staat een doedelzakspeler. Wat is dat toch? Trails en doedelzakken. Wel leuk!
De eerste beklimming is al snel. Ik loop gelijk op met Jacolien. Ik weet dat dit een makkelijke is van de 10 die gaan komen maar goeiedag. Voordat de 10e kilometer komt is de tweede beklimming een feit. Mijn Suunto heb ik per ongeluk gepauzeerd. Ik blijk ongeveer 5 kilometer kwijt te zijn. Ik kom na bijna twee uur trailen op de schokkende afstand van 11 kilometer. En het ergste moet nog komen! Ik stel mij in op een trail van 10 uur. De AMT geeft zijn eerste mentale tikje.
De strategie is simpel. Alle stukken die ik kan rennen wil ik rennen. De rest is doseren. Op die manier houd ik een gemiddelde van 5,5 km uur. Op een km of 15 neemt Jacolien een sanitaire stop. Zij haakt later weer aan en ik ga gewoon door. Op km 19 is de eerste ravito. Zoals aangekondigd is dit een self supporting wedstrijd en krijgen we dus alleen water. Uit mijn rugzak pak ik een gel, een mars. Jacolien is in geen velden of wegen te bekennen en ik besluit verder te gaan.
Ik heb wat moeite met de wedstrijd. Het gaat een zware dag worden en ergens mist bij mij iets. Het gaat allemaal niet vanzelf. Ik moet hard werken in verhouding tot de kilometers die ik maak. We lopen veel door het bos en na drie uur bomen heb je die bomen wel gezien. Het lopen zelf gaat best redelijk. Ik kan blijven rennen, de beklimmingen gaan me redelijk af, het eten en drinken gaat goed. Mijn dag niet?
Wederom hebben we weer met ‘cut of times’ te maken. We krijgen 5 uur en 15 minuten om Bogny sur Meuse op km 26 te bereiken. Ik ben er in 4. Voor de gehele afstand staat 13 uur. Dat moet dus wel heel gek lopen om dat niet te halen. De ravito is bij een machinefabriek (museum?). Het parcours loopt door de hal. Wat een machines. Wat zullen die een herrie gegeven hebben.
We lopen een stukje langs de Maas en die tijd gebruik ik om een appeltje te eten en een beetje te herstellen. Tijd zat. Inmiddels is de zon gaan schijnen en die geeft een extra dimensie aan de westrijd. Ik vind het erg warm. Voorspeld was een graad om 21 maar in het zonnetje waren dat er beduidend meer. Na een korte helling stuurt men ons door een lange tunnel. Dit is de enigste keer dat ik dacht mijn hoofdlamp te pakken. Ik zie geen steek. In de tunnel is het drek, bagger en nattigheid. Bijzonder. Na de tunnel ligt een slang om je schoon te spoelen. Ik maak er dankbaar gebruik van.
Inmiddels raak ik in een goed ritme. In mijn hoofd ben ik er wel klaar mee maar fysiek laat mijn lichaam mij niet in de steek. Makkelijk nee, kracht? Wel eens meer gehad. Als we Montherme naderen na 30km ga ik bij de afdaling op mijn gezicht, letterlijk. Nat gras. Met een bonzend hoofd zet ik de muziek af. Dat wil niet. Eenmaal beneden bij het dorp zie ik een enorme heuvel hierachter met in het dorp een steile trap. Je kan je klok erop gelijkzetten. Die pakken we vast, en ja hoor. De heuvel heeft zelfs een naam: ‘La longue roche’ Eenmaal boven steken we een weg over met een café. Ik loop naar binnen en bestel een blik cola. De dorpsbewoners zitten daar al stevig aan de drank. Het duurt even voor de madame uit de keuken komt maar het is het waard. Of ik er een glas bij wil. Whaha! Persoonlijk denk ik dat deze cola mij erdoorheen gesleept heeft. Vloeibare suiker en heerlijk koud.
Bij mijn laatste slokjes komt Jacolien achterop. Zover liep ze dus niet achter mij. De post is 500m verder en hier nemen we een lange stop. Goed drinken, eten, rusten. Ik prop er een halve snicker in. De krentenbollen krijg ik niet weg. Bij de gedachte aan gels word ik misselijk. We doen het er maar mee.
De rust en cola doen me goed. Ik kan de strategie volhouden hoewel niet zo snel als ik zou willen. Jacolien is wat sterker en loopt bij me weg. In Naux, de laatste verzorging op km 47 vinden we elkaar weer. Eten wil niet meer. Op de door Suunto geregistreerde hoogtemeters missen we er nog een paar. Ik ben allang de tel kwijt en houd rekening met nog twee beklimmingen. Het blijkt er gelukkig nog maar één te zijn. Op de top heb ik vrij uitzicht op de finishlocatie. Ik hoor de speaker en zie de bogen. Helaas meent de organisatie nog een lusje te moeten toevoegen. Dat is mentaal zo killing!
In de laatste km mogen we de Maas (herstel Semois) oversteken. Ik vind de afkoeling heerlijk. Het is wel de breedste passage die ik tot nu gelopen heb. Op het eind nog een flinke stroming. Eenmaal hieruit is de finish om de hoek. Het zit erop na 10 uur 13 trailen. Jacolien is 5 minuten eerder binnen.
Conclusie: De AMT ervaar ik als zwaarder dan de Bouillonnante. De organisatie is geweldig. De vrijwilligers zijn allervriendelijkst en behulpzaam. Het parcours is perfect uitgezet. Verkeerd lopen is onmogelijk. De camping op het terrein is top. Het parcours is mooi maar na 10 uur heb ik het wel gezien. We lopen iets teveel in opstropende groepjes. Iemand achter je op een single track geeft wat onrust. Fysiek is het allemaal wel op orde. Mentaal eigenlijk ook wel. Als ik mijn dag niet heb en dan toch in staat ben de wedstrijd gewoon uit te lopen dan is dat best ok. Ik kijk al met al heel positief terug op deze wedstrijd. Bovendien was het met Jacolien weer heel gezellig. Ook belangrijk
Ingeschreven, medisch voor gekeurd en voor getraind. De wedstrijd stond op de tocht maar we besluiten er toch voor te gaan. We zien wel hoe het loopt. Erg fijn als het gezin achter je staat. Nu nog de uitdaging om fit aan de start te verschijnen. Het parcours is technisch en zwaar. In de eerste 20 (!!!) km zit een klim van een kilometer en een klim van 1500 meter. Herinneringen aan de Trail de Verbier komen terug. En dan begint het pas! Tot aan Gleyzin mag ik 4 (!!) uur over doen! De winnaar van vorig jaar deed er 13 uur over om de finish te bereiken. En ik? Post Le Pontet moet ik binnen 26 uur bereiken.
Het trainingsschema ging wat in de mist maar we pakken de draad weer op. Komende zondag maar weer eens een marathon lopen. En krachttraining. Veel krachttraining. Wouter, we moeten weer aan de squads!
De start is in Waxweiler in het centrum. Nou ja, centrum. Bij de kerk. Het parcours van de marathon is lekker overzichtelijk. Je loopt namelijk dezelfde route terug als heen. Verder starten de halve marathonners aan de andere kant, en de ultra’s doen nog een extra lusje. Kortom het is gezellig druk op het parcours.
Dat er vandaag getraind gaat worden staat buiten kijf. Dat betekent dat ik het feestje van gisteravond bijtijds verlaat en dat ik me enigszins inhoud met de alcohol. Ook besluit ik het rondje eens andersom te lopen. Dat blijkt een goed idee. Het hoogteverschil zit vooral in de laatste 15km van mijn vaste rondje en zodoende heb ik dat maar vast gehad. We starten dus bij de schaapskooi.
De eerste 10 km van vandaag gingen redelijk maar niet echt geweldig. In mijn hoofd heb ik rust omdat ik met mezelf afspreek om terug te gaan als het niet wil. Minimum afstand is 20k Maar na 10 km krijg ik de geest en loopt het lekker. Op km 15 zet ik mijn muziek op en vlieg ik over de Veluwe. De kracht in mijn benen die ik afgelopen weken heb gemist is opeens weer terug. De heuveltjes stellen niks voor. Alle lopers voor mij gaan eraan.
