Rinus is een held en zijn filmpjes zijn geweldig. Op mijn netvlies staat een filmpje over de (afgelaste) halve van Egmond maar ook deze is top. Ga vanavond mijn handschoentjes aan elkaar breien.
Met de marathon nog in de benen en de ultra van vrijdag in de agenda lijkt het mij verstandig om het vandaag een beetje rustig te houden. Dat lukt ten dele. Het landschap nodigt vandaag uit om verder te lopen. Was het gisteren een natte koude dag, vandaag is er vorst en sneeuw. Een miniscuul laagje sneeuw, dat wel. Betekent wel dat ik elke plek waar ik kom als eerste loop. Dat houd ik lang vol tot ik ergens bij de brandtoren achter twee mountainbikers aanhobbel. Nederland stroomt massaal uit naar de Veluwe. Zelfs twee politie-mountainbikers staan koffie te drinken met twee boswachters.Het moet niet gekker worden.
De grond is een bezoeking. Bij huis is de grond nog een beetje zacht, op de Veluwe is de bovenlaag stijf bevroren. De ruiterpaden zijn normaal gesproken al een uitdaging maar nu zijn het regelrechte aanslagen op de enkels. Het doet mij wat denken aan de Echappee Belle. Achter de Posbank in het wildreservaat zie ik een vos. Dat is lang geleden dat ik die zag op de Veluwe. Op die plek hangt een doordringende wildgeur en het verbaast mij dan ook niet dat ik oog in oog kom te staan met een groot mannetjeshert.
Op de weg terug is het bijna dringen met de hardlopers en MTB-ers. Kan ze geen ongelijk geven want de Veluwe ligt er prachtig bij. Voor mij is dit echter een reden om op huis aan te gaan.
Al met al weer een goede trainingsweek. Na de strandmarathon ‘gewoon’ de trainingen opgepakt. De donderdagavondtraining sla ik over. Het regent alweer! Ik ben moe en pas. De volgende dag compenseer ik dat weer bij de heuveltraining en ook in het krachthonk gaan bij de meeste toestellen de gewichten één tandje zwaarder. Nu langzaam naar de eerste ultra van het jaar toewerken. Het schijnt te waaien komende vrijdag, alweer!
Welke voorbereiding voor de Dutch Coast Ultrarun kan je beter doen dan een marathon over het strand. Althans dat was een beetje de redenering toen ik mij inschreef. Het volume moet omhoog. De laatste marathon is alweer drie weken geleden. Bovendien stond deze nog op mijn lijstje ‘To do’.
Samen met Sabine richting Katwijk
De marathon is kleinschalig. (47 finishers op de hele marathon) ‘The Hague Road Runners’ organiseert deze wedstrijd meerdere keren per jaar. Het concept is heel simpel. Start is 500 meter lopen van het clubhuis, de finish is daar voor de deur. We lopen vier kilometer van Wassenaar richting de Pier van Scheveningen, lopen hieronder door en vervolgens is de koers Noord, richting Noordwijk. We passeren nog Katwijk. Omkeren en dezelfde weg weer terug. Daar heb je geen gpx voor nodig. De opbrengst gaat naar eengoed doel.
Team Minions, sterk team.
In het clubhuis kom ik Mildred, Sabine en Carlo tegen. Mildred is mij veel te snel maar met Sabine en Carlo kan ik prima samen op lopen. Sabine traint voor de Marathon des Sables en loopt dus met een rugzak van 8 kg. Sterke dames dus. Carlo en Sabine vormen het ’team minions’ dat de westcoastchallenge gaat doen. Een run-bike event van de Hoek van Holland naar Den Helder, 130km.
De heenreis is relatief simpel te doen. Een windje in de rug en het strand ligt er goed bij. Het tempo is bewust laag want het is ons wel duidelijk dat de terugweg van een andere categorie is. Het is gezellig, we hebben tijd en energie om ervaringen te delen. Er gebeurt van alles op het strand. We lopen een paar keer in een mui. Dat betekent dus natte voeten.
Sabine gaat mij voor. Natte voeten zijn een feit.
In Noordwijk staat een tafeltje met verzorging. Er is officieel een (handmatige) tijdwaarneming maar ik geloof dat niemand zich daar erg druk over maakt. Omkeren en weer terug. Dat is andere koek. Windkracht 5/6 tegen is toch wel erg pittig. Het tempo keldert. Sinds Katwijk loop ik alleen. In dit stadium vind ik dat ook het prettigst. Je moet je eigen tempo kiezen. Ik sluit mij dan ook helemaal af van de buitenwereld. Ik heb een muziekje op. Ik kijk niet of nauwelijks op mijn klokje. Ik zie eerst de toren van Katwijk op 4 km van Noordwijk. Het is werken. Alle kleren die ik bij me heb gaan aan. Door de wind daalt de (gevoels)temperatuur naar onder het vriespunt. Het is knap koud.
Het waait!
Nog voor Katwijk komt de eerste hagelbui over ons heen. Op het strand trek ik mijn regenbroek aan. Blij dat daar geen foto’s van zijn. Na het dijkje is een verzorgingspost op km 25. Nog 13 km strand te gaan. Ik zie de Pier van Scheveningen in de verte maar zet die snel uit mijn hoofd. Dat heeft geen zin. Op dit traject nog een hagelbui. Bovendien komt de vloed op en verdwijnt het harde strand om plaats te maken voor zacht strand. De laatste kms zijn zwaar te belopen. Ergens hier komt Sabine mij voorbij denderen. Knap hoor. Carlo houdt mij even gezelschap maar het lopen achter een MTB heeft niet zoveel zin. Carlo heeft het koud, koude benen en voeten. Gedurende de tocht stel ik mij voor dat dit stukje MTB-en wel meevalt maar dat is toch een flinke onderschatting.
Parcours is prima aangegeven. Er zaten zelfs bochten in.
Vlak bij Scheveningen staat een eenzame verzorger om mij de duinen in te sturen. Het tourisme heeft het strand nu wel zo’n beetje verlaten. De klim van het strand af voelt heel gek. Voorbij de eerste Duinen is de wind weg en hebben we het opeens weer over een hele andere wedstrijd. Niet het mooiste stukje. Ergens in die omgeving kom ik Mildred tegen die er nog een stukje aan vastplakt. Op km 43 loop ik over de streep die is getrokken bij de boom voor het clubhuis. De tomatensoep moet versgemaakt zijn, die is heerlijk. Ik taai af om droge kleren aan te doen. In Arnhem sluit ik nog aan bij de Halve van Egmond gangers. De traditie wil dat het jaar pas is begonnen na de Chinees in Sonsbeek.
Conclusie: Tweede marathon in de opbouw naar het zomerseizoen. Ik kijk terug op een meer dan geslaagde training. Kon de wedstrijd goed uitlopen ondanks de zware omstandigheden. Wanneer ik beter in vorm ben kan ik het tweede deel meer aanzetten. Nu was het toch meer dieselen. Gezelschap was ook weer top. Geslaagde dag dus.
De trainingen vragen om een andere aanpak. Het gaat nog niet naar mijn zin. Langzaam maar zeker groei ik weer naar 4 trainingen per week. Maar het valt me zwaar. Op kantoor is het druk, privé een hectische periode achter de rug. De vakantie komt geen moment te vroeg. Het gaat om kleine dingen. Mijn duurloop op de Veluwe wordt een beetje routine. Ik weet op de minuut nauwkeurig waar ik ben. Tijd voor variatie en een trainingsboost. In Januari staat er toch weer een ultra op de agenda. Deze marathon heb ik al eerder gelopen en past goed in de agenda. Kleinschalig, mooie omgeving, redelijk in de buurt. Dus op naar de Besthemerbergmaraton.
Eerste verassing is dat Mirjam S. (sportarts uit Groningen) ook meeloopt. Dat is (veel) te lang geleden. We (ik) klets lekker bij. Mirjam is wat grieperig en wellicht te overmoedig, Zij stapt uit op de 20.
De eerste 15 gaan zoals gebruikelijk redelijk makkelijk. Goede nieuws is dat de pijn in de voeten uitblijft. Voor de gelegenheid had ik dan ook mijn asfaltsloffen aan. Meer demping dan de speedcrossjes. Helaas was er (veel) meer bagger dan vorig jaar zodat de keuze om die reden een beetje twijfelachtig was. Ik mis mijn profiel en glij regelmatig weg.
De marathon is altijd bijzonder omdat de startplek tevens een asielzoekerscentrum is. 
Asielzoekers maken zichzelf nuttig door te helpen bij de organisatie. Op de verzorgingsposten wensen zij ons ‘hard luck!’ We begrijpen de goede bedoelingen. Bij de eerste post neem ik afscheid van Mirjam. Op het 15km punt gaat zij rechtdoor en ik rechtsaf. We komen dan op een bijzonder mooi plekje. Een open terrein in het bos van een paar hectare met alleen gras. De koeien maar ook de hekken ontbreken. Op een talud staat een prachtige boerderij met uitzicht op dit veld. Begrijp nog steeds niet wat de bedoeling is hiervan. Het is overigens niet makkelijk lopen. Tot de enkels in het water, het is nat.
Op km 23 ontdek ik dat de afstandswaarneming daar eindigt. Watskeburt? Het stuk van post 1 (12,5 km) tot post 2 (31,5) is lang en best pittig. Veel blubber en glooiende bospaden. Hier haal ik heel wat marathonlopers in. Ergens op dit stuk vergeet ik de loopscholing. Skippen! Voeten optillen! Tenen omhoog! Ik ga onderuit op een boomwortel van zeker 1 cm hoog. Deze keer maak ik een goede rol en blijft de schade beperkt tot eeuwige schaamte.
Ik durf niet op de teller te kijken. Ik weet dat de post op een boerderij is en die is in geen velden of wegen te bekennen. Ik ben bang dat ik veel minder ver ben dan ik hoop. Toch lukt het mij om een redelijke dribbel te handhaven. Uiteindelijk op de post neem ik mijn krachtvoer. Beetje laat. Gel, cola, bouillon, drop, chips. Water in mijn flesje bijvullen en weer op weg.
De energiebalans is wat verstoord. Vanaf post 2 wordt het harken. De eerste drie km gaan nog redelijk. Nog 8 te gaan! Ik moet nu kiezen. In het rood lopen of een tandje terug. Ik besluit het laatste. De ambitie is kms maken en verder niks. Bij de drie zandverstuivingen besluit ik deze lopend te nemen. De eerste is gewoon nodig. 800m los zand is teveel voor mij. De tweede zandverstuiving heeft een pad en is rennend te doen maar ik besluit hem toch te wandelen. De laatste op km 37 wandel ik samen met Diana uit Alkmaar. Die zit er volledig doorheen en loopt op haar laatste benen. Als zij meldt dat dit haar eerste marathon is moet ik daar erg om lachen. Hoe kun je het kiezen! Toch is zij duidelijk aangestoken door het trailvirus. Ik besluit haar met de laatste loodjes te helpen en zij is zichtbaar dankbaar. Voor mij is de afleiding ook prettig. Goede deal dus hoewel het wel veel tijd kost. Maar dat interesseert me niks vandaag.
We halen de finish en Diana is heel erg blij! Aanstekelijk! Zelf ben ik ook tevreden. De kilometers zitten toch maar weer in de benen. Het ging niet makkelijk het laatste stukje maar ik kon mij er goed overheen zetten.
Na de Finish staat Mirjam te wachten. Douchen wordt afgeraden (koud). De catering is ook wat sober behalve erwtensoep (yuk). We nemen nog even de tijd en zelfs komen er nieuwe plannen! Leuk.
Conclusie:
Dik tevreden. Lekker gelopen tot km 31, hierna op moraal doorgegaan. Prima. De variatie doet me goed. Het zou zomaar kunnen dat ik mijn duurloop ga vervangen voor meer van dit soort initiatieven
De sensor is een studentenmagazine met een verspreiding binnen de Hogeschool van Arnhem en Nijmegen. Onderdeel van het magazine is een terugkerend thema ‘passie’. Collega’s of studenten van de HAN krijgen een platform om hun passie te delen. De redactie hoorde van een medewerker met een wel extreme hobby. Maar ja, hoe heette die ook alweer. Het blijkt dat de redactie een jaar naar mijn persoontje heeft gezocht voor een interview. Ik ben vereerd. De setting is een redacteur die zich met de beste wil in mijn passie probeert te verplaatsen. Hij is zelf niet zo heel sportief. Het levert een herkenbaar gesprek op. Onbegrip, verbazing, verwondering, respect. Ik beschouw mezelf maar als een hele kleine in dit wereldje en dat gaat de redacteur echt boven de pet. Zijn er lopers die nog verder lopen? In het stuk lees je dat hij een paar zaken door elkaar gooit. De UTMB heb ik nooit gelopen. Bedoeld wordt mijn poging de EB te bedwingen. Voor het verhaal maakt het niet uit. Op kantoor spreken collega’s mij op dit stuk aan. Dezelfde reactie. Als ik toelicht dat ik meer respect heb voor iemand die een half jaar traint om een 5km te lopen dan iemand zoals ik die een marathon als training loopt dan kunnen zij zich daar moeilijk in verplaatsen. Het geeft niet. Ik loop voor mezelf en deel mijn passie graag met anderen. Je hoeft je niet te vergelijken, zeker niet met mij, maar laat je vooral inspireren. Als ik nu een meeting binnenstap vraagt men of ik vanmorgen nog een marathon gelopen heb. In een kwade bui bevestig ik dat en meld ik dat ik na de vergadering terugloop. Sommigen nemen dat voor waarheid aan…
Drie duurlopen op rij en drie bijzondere waarnemingen. Alle drie op de vroege zondagochtend. De eerste duurloop heb ik meerdere waarnemingen van allerlei mannetjesherten. Op een open veld staat een mannetje in al zijn pracht, mooi te wezen. Even verder loop ik tegen een groep van minimaal 5 mannetjes aan bij de ‘radarpost’. Ik achtervolg ze tot de brandtoren maar helaas lukt het niet hier een fatsoenlijke foto van te maken. Erg jammer. Op gegeven moment sta ik in een veld met vijf geweien die boven het gras uitsteken. Mijn cameraatje kan dit imposante beeld niet vastleggen.
Vorige week heb ik een waarneming van geheel andere orde. Ik ben (erg) vroeg in het bos vanwege plannen op de rest van de dag. Het is nog stikdonker als ik tegen een stapel jassen aanloop. Ik vermoed een diefstal en kijk of er iets van identiteiten in de jassen zitten. Noppes. Ik kijk ondertussen om mij heen of ik de eigenaren zie. Na een minuut of vijf zie ik verderop een grote kerel in een t-shirt naar de maan zwaaien en roepen. Ik denk wegwezen! Vermoed dronken Oost-Europese gastarbeiders die hier kamperen. De rest van de training zie ik continu politie inclusief een helikopter die boven mijn hoofd blijft hangen. Blijkt te gaan om een man die een auto heeft verlaten op de Veluwe met achterlating van een afscheidsbriefje. Heeft niets met elkaar te maken maar de training is wel apart.
Vandaag reageer ik op een piepend geluid in de struiken. Liggen twee klapeksters dingen te doen die in de lente thuishoren. Blijkt een ernstig bedreigde soort te zijn die op de rode lijst staat. De ene vliegt de boom in, de andere is duidelijk groggy. Omdat de vogel nogal paniekerig reageert blijft ik een beetje op afstand.
Op aandringen van Monique meld ik mijn waarneming bij Dutch Bird Alerts. Mijn waarneming wordt geweigerd. Klapeksters worden te vaak gespot. De laatste 5 jaar zeker 6 keer. 🙂
De trainingen gaan met wisselend succes. Ik wind me er niet erg over op. Dat moet straks wel beter gaan maar op dit moment accepteer ik maar hoe het gaat. Grootste spelbreker zijn de voeten en enkels. Die zijn langdurige belastingen ontwend. Ook vermoed ik dat het feit dat ik zwaarder ben dan vroeger hiermee te maken heeft. De opbouw zal dus wat meer hersteltijd vragen.
Het lopen van ultratrails is niet zo vanzelfsprekend. Er dienen heel wat randvoorwaarden ingevuld te zijn om hier überhaupt aan te denken. Als gezondheid en werk in het geding zijn dan besef je dat weer eens goed. Sinds de zomer staat mijn hoofd hier dan ook helemaal niet naar. Maar gelukkig kunnen we deze fase nu afsluiten. Er valt een last van mijn schouders en ik durf weer vooruit te kijken, plannen te maken.
Met vrienden gaan ik in Mei een geweldige trail in de Ardennen lopen. Ik kijk hier erg naar uit. Hoe geweldig zou het zijn als wij zaterdag avond 21 mei met een glas Orval onze successen vieren. Ik krijg daar energie van. Dat motiveert mij om de trainingen op te pakken. Ondertussen realiseer ik mij dat dit niet mijn (hardloop)doel kan zijn van 2016. Dat moet gewoon in de bergen zijn. Trail de Trappistes wordt daarmee verheven tot een training, in voorbereiding op. Een 100km Ardennen trail als training voor een bergtrail. Terwijl ik dit schrijf besef ik hoe bizar dat klinkt. En toch meen ik daar elk woord van.
Gisteren ging de inschrijving open van de Zugspitz Ultratrail. Een bergtrail op 18 juni van 100 km en 5400D+. Ik hoefde daar niet lang over na te denken.
Een goede trainingsweek. Alle geplande trainingen worden volgens schema volbracht. Maandag krachthonk met extra aandacht voor de ‘coretraining’. Dat six-pack gaat er komen! Dinsdag een 3 * 2000m olv van Marlies. Goed voor pittig trainen. Een enorme regenbui maakt ons de eerste 10 minuten nog nat maar daarna is het droog. Ik kan redelijk meekomen op het rondje Kerklaan, Roosendaalselaan en Schelmseweg. Donderdag zeikt het van de regen. We moeten ons allemaal overwinnen om toch naar de club te bewegen. Gelukkig blijft het toch droog! De opkomst is inderdaad laag. ‘ins&outs 8 keer 4 minuten met elke 30 seconden een ander tempo. De eerste 6 gaan als brandhout. De laatste 2 doe ik een tandje bij en dat bevalt goed. Erg leuk om 30 sec op je 10km tempo te lopen en daarna 30s nog eens te versnellen. Erg pittig maar ook dom. Op vrijdag wil ik de heuveltraining weer oppakken maar ik heb nog teveel last van deze training. Wel gaat als gepland de krachttraining gewoon door. Samen met Wouter drukken we 3 keer 10 130kg weg, een mijlpaal! Erg leuk om de progressie te zien. Vandaag is het gewoon duurloop. Vast rondje 30k, weinig spectaculair behalve de luchten. Ook de eerste winterse buien. Het wild laat zich niet zien behalve een luidruchtige bonte specht. Meestal zijn deze behoorlijk schuw. Dit exemplaar laat zich makkelijk vastleggen. De duurloop gaat moeizaam. Wordt je sterk van. Ik ben blij als ik in bad zit.
Lichtpunt is de geplande Trail des Trappistes. Begonnen we met een groep van vier. Inmiddels zijn we 13 man sterk. Top! Dit weekend een huis gehuurd waar we met zijn allen inpassen. We hebben ons allemaal ingeschreven en nu dus ook verblijf geregeld. De dames en heren zijn enthousiast. Toch nu ook de eerste reserves. Ik begreep al nooit waarom men niet zo enthousiast was over de Ardennen maar nu komt de aap uit de mouw. Afhankelijk van de afstand doorkruisen we meerdere malen de Semois. Natte voeten! Daarbij staan de Ardennen garant voor modder, bagger en pratsz. Met name de dames klagen steen en been.
Natte voeten
De dames hadden het idee om met plastic zakjes om de schoenen over te steken. Nou dat kunnen ze wel vergeten. Tot aan de heupen wordt je nat en zakjes gaan niet helpen. Wat wel helpt is shoppen! Daar werden de dames direct erg enthousiast over. De beste manier voor droge voeten is de schoenen en sokken uittrekken. Maar om nu met blote voeten door de de rivier te waden lijkt mij niet zo’n goed idee. Slippers? Er zijn handige slippers te koop. Moet je wel in een kek rugzakje doen. De een na beste manier is goede sokken. Ik draag al jarenlang alleen nog maar drymax sokken. Geweldig spul met een enorme serie voor elke vorm van trailrunning. Idee is dat deze sokken je voeten droog houden en blaren voorkomen.
Vieze schoenen
Tsja, de schoenen worden vies. Ik zit daar allang niet meer mee. Ik zet ze in een hoek om te drogen. Klop de volgende keer de opgedroogde modder eraf om vervolgens weer verse modder erop te smeren. Omdat de dames dit toch wel belangrijk vonden heb ik speciaal voor hen een topic geopend op FB. Het thema ging direct viral. Blijkbaar zijn er meer dames (en heren) die hiermee zitten. Samengevat de volgende tips:
Toch is verreweg de grootste groep van mening dat trailschoenen vies horen te zijn. Afkloppen en doorgaan. Last but zeker niet least wordt shoppen als oplossing geboden. Shoppen? Voor vieze schoenen? Zeker! Een tweede paar kopen in leuke roze kleurtjes en de vieze in de kast zetten. Of nog beter! De tijd die je verspilt met schoonmaken kan je beter gebruiken om te shoppen. Echt waar!
Conclusie: De beste remedie tegen natte voeten en vieze schoenen is ‘shoppen’! Het zal jullie dan ook niet verbazen dat ik dit heb voorgesteld aan de dames. Onder luid gejuich werd hiermee ingestemd.
Lariks naalden vormen een ‘gouden pad’
Wat hebben herten en modder met elkaar te maken? Het antwoord is vrij simpel. Van beiden waren er vandaag genoeg. De herten zijn mij telkens te snel af. De modder daarintegen vertraagde mij dusdanig dat ik daar vrij makkelijk een foto van kon maken. Het aantal wildwaarnemingen was weer hoog vandaag. In het eerste uur loop ik 4 keer tegen een groepje herten aan. De laatste was verreweg de mooiste. Twee mannetjes wachten mij op het pad op, bij ‘het moffendorp’. Een verlaten radarpost op de veluwe.
Verder was het grauw en grijs. Laaghangende bewolking of mist. Wellicht de reden dat ik zo vaak een groep herten verschalk maar tevens de reden dat fotograferen geen zin heeft. In de buurt van het bezoekerscentrum staat een lariks laantje. De lariks heeft haar fijne kleine naaldjes verloren en dat heeft een ‘gouden pad’ als resultaat. Mooi plekje.
Ondertussen ben ik voorzichtig begonnen met het maken van plannen. De dutch coast ultrarun by night staat weer op de agenda van januari. ‘s-nachts over het strand rennen blijft magisch. Deze keer weer de 50k. Is genoeg en wat mij betreft ook de mooiste afstand van die race. Dit jaar is er ook de 100 mijl. Niet voor mij. Ook de Trail de Trappiste in mei lijkt zeker. Waarschijnlijk de 100k. Alleen het inschrijven moet nog wel even lukken. Verder komen de meest exotische bergloopjes langs. Deze keer moet ik er maar eens eentje beter uitkiezen. Voor de zomer en iets minder technisch. Een aantal zijn nu al vol. En dan hebben we het over zomer 2016! Dat maakt de keuze makkelijker.
Traditionele ‘met de voeten in de bagger’ foto
Ik ben niet gauw bang in het bos. Al helemaal niet voor Schotse Hooglanders. Mijn aanvaringen met de koeien zijn tot op heden niet erg bijzonder. Nu kwam ik toch in een iets andere situatie. Een stier komt loeiend op mij af. De Hertebronst is voorbij, die van de Hooglanders is begonnen. Ik kan je uit eerste hand melden dat dit best indrukwekkend is. Ik moet er langs of een flink stuk omlopen. Ik maak herrie, klap in mijn handen zonder succes. Ik maak ruimte op het pad door de struiken in te klimmen. Geen gemakkelijke opgave op deze plek. Het is genoeg. Loeiend loopt het beest mij voorbij. Zijn interesse voor mij is volledig verdwenen.
Voor het eerst sinds september loop ik weer mijn vaste rondje. De eerste 15 gaan redelijk. Pas hierna gaat het weer echt lekker en geniet ik van het heerlijke herfstweer. De zon breekt door en het is gewoon genieten. De heerlijke cadans houdt welgeteld 10km aan. Hierna is het harken naar huis. Maar het is te overzien.
Ik zit weer op mijn normale trainingsschema. Het heeft even geduurd voordat ik dat weer kon. Nu maar even rustig consolideren. Nog even geen wedstrijden maar het begint weer te kriebelen.
