Lekker Weg

Deze keer kneep ik hem wel een beetje. De start van het volgende trainingsblok loopt averij op door een enkelblessure. Al een tijdje heb ik wat enkelklachten. Kan het redelijk negeren tot ik bij de Klein Zwitserland trail een rare beweging maak. Ik zwik niet echt maar draai mijn been terwijl mijn voet blijft staan. Ik voel iets in mijn enkel zich niet gedragen. Ik denk zelf gekraak te horen maar vermoed dat ik dat verbeeld heb. Afgelopen weekend loop ik mijn vaste rondje en na km 25 begint de enkel zeer te doen. De laatste kms waren niet fijn. Ook mijn been reageerde niet normaal. Ik vermoed compensatie in de afzet door de enkelblessure. Bovendien had ik zaterdag een heftige sportmassage door Job. Het was nodig. Deze week ontzie ik het been en de enkel. De donderdagtraining van Maarten loop ik aan een elastiek. Bewust, inhouden, gecontroleerd lopen. Ik voel de enkel en twijfel over de deelname van vandaag. Vrijdag veel rust en de enkel geeft geen krimp. Ik besluit gewoon te starten. Hierbij in mijn achterhoofd dat als het niet gaat ik mijn plannen moet bijstellen. De TdT vind ik niet zo belangrijk. De Zugspitz is mijn doel.

Eerste 14km gaan door geweldig mooi duingebied

Ik besluit mijn enkel enigszins te fixeren met tape. Ik volg een korte cursus enkel intapen op youtube. Ik neem een ‘stijgbeugel’ maar laat het ‘hoefijzer’ achterwege. Ik gebruik gewone sporttape maar de Q-tape ziet er wel een stuk eenvoudiger uit.

De Bos Duin en Strandmarathon is een nieuwe variant van de Ultra onder dezelfde naam. Die heb ik al twee keer eerder gelopen. Een daarvan was ik verkeerd gelopen en stond ik na 30km weer aan de start. Het is een loopje van de funrunner. Dat staat garant voor genieten, verwend worden, mooie routes, gezelligheid. Iets te laat vertrokken zodat ik pas een kwartier voor de start mijn auto parkeerde. Op zich ok, ik ken de procedure maar voordat ik alle bekenden een hand geschud heb ben ik alsnog bijna te laat. Het zijn ook altijd dezelfden bij deze loopjes.

Het is warm. Strand is al in zicht.

Bij de start nog een duidelijk instructie voor de foutlopers. Willem heeft een nieuw bordje ontwikkeld die alle problemen moet voorkomen. Achteraf blijkt dat ik die bordjes niet gezien heb. Maar ach ik heb mijn gpx route op mijn klokje, ik weet waar het de vorige keer mis ging.

Na de start gaan we snel Castricum uit en belanden we in het duingebied dat ik zo mooi vind. De eerste 20km vind ik het mooiste van de route. Het duurt even voordat ik de spanning in mijn lichaam kwijt ben en ontspannen kan lopen. Toch zijn de eerste 14km snel voorbij terwijl de kracht er echt niet is. Een garage dient als verzorgingspost. Omdat we de route lopen van een officiële wandeltocht zijn er veel wandelaars onderweg. Ik vind het knap, 40 of 60km wandelen. De wandelaars kijken met verwondering naar de ultralopers. Dat zijn de ‘echte bikkels’ Zo zie je maar. Er is wederzijds respect voor elkaars prestatie.

Deze keer blijven de voeten droog. De verleiding is groot maar de tape kan daar vast niet tegen.

De volgende etappe is langs het strand. We verlaten Egmond richting het strand. Dat ligt er strak en hard bij. Windje mee. Heerlijk lopen. Ik merk dat ik iets te warm gekleed ben voor deze fase van de wedstrijd. Het zonnetje schijnt. Na een km of 5/6 een strandopgang naar Bergen aan zee. Willem staat op het strand foto’s te maken. Die foto staat nu op mijn certificaat die ik bij de finish krijg. Goed geregeld. In Bergen aan Zee staat de bekende camper. De boterham met gebakken ei laat ik voor wat het is.

Narcissen

Na Bergen aan Zee gaat de route naar Schoorl. Hier raak ik compleet gedesoriënteerd. Gelukkig kan ik de pijlen en linten gewoon volgen en red mijn gpx mij wederom. Het stuk terug gaat door het bos-deel van de wedstrijd en is teveel verhard naar mijn zin. Tussen de bedrijven door zie ik de bekende bollenvelden. Ik neem de tijd om hier even van te genieten. Die kleuren blijven leuk. Beetje jeugdsentiment.

Het laatste stuk gaat weer door bebouwd gebied en dat vind ik het minst mooi. Maar ik weet dan dat ik er bijna ben. Een paar km voor de finish nog een laatste post. Die had ik niet verwacht maar is wel prettig.

Even van de route af om tussen de hyacinten te liggen. Hardlooptourist!

Annemarie zit juichend achter haar post om mij te onthalen. Nou, nou zoveel eer voor een marathon is nou ook weer niet echt nodig, maar wel leuk. Ik ontvang een certificaat en een paashaas. De laatste geef ik weg aan de eerste de beste kleuter/meisje die ik tegenkom. De stralende lach van het meisje is misschien nog wel het leukste moment van de dag.

Conclusie: Nog niet te vroeg juichen maar de enkel gedraagt zich goed. Daar wordt ik erg blij van. Limburg Zwaarste blijft op de agenda. De plannen blijven ongewijzigd. De Marathon kost mij geen enkele moeite. Ik loop zelfs de snelste tijd van het jaar. En dat terwijl ik heel behoudend loop.

Afgelopen dinsdag vraag Jan of ik zin heb in de Klein Zwitzerlandtrail. Had hem allang niet meer op mijn netvlies staan, ook niet voor ingeschreven. Trail op de Veluwe waar ik zo’n beetje al mijn trainingen loop. Maar goed als Jan niet kan, wil ik hem wel doen. Komt me goed uit. Lijkt me toch leuk. Er blijkt zelfs een complete CIKO delegatie aan de start te staan.

Maar eerst komt er nog een donderdag. Niet zomaar een donderdag. Op die dag neemt Gordon afscheid van ons. Als trainer en als CIKO lid. Werk en blessures dwingt hem tot keuzes. Gordon is een fenomeen. Zijn trainingen zijn berucht. Ik denk zelfs dat hij mij de weg gewezen heeft naar het Ultralopen. Samen met hem de 60 van Texel gelopen. Lang geleden! Er zijn speeches en cadeaus. Peter heeft een leuke en grappige speech met als titel ‘blij dat ie weggaat’. De laatste gelegenheidstraining is een heuveltraining. Er gaat een angstgolf door de groep. Gordon en heuveltraining roept trauma’s op. Maar hij blijkt mild geworden te zijn. 10km en voor half negen terug. Gordon, ik ga je missen!

Vandaag dan de KZT. Ik heb een rustperiode dus dat komt goed uit. Wel besluit ik lopend naar de start te gaan. Een kleine 4km. Hoewel het stormt in Nederland en de temperatuur nauwelijks de 10 raakt heb ik het al snel warm. Jasje gaat uit, korte broek had ik al. Ontvangst op de Tennisvereniging Beekhuizen. Wat een prachtige kantine! Die openhaard. Wow! Inmiddels zijn Marlies, Nancy, Wim, Peter, Arno, Herbert, Jan Albert al aan de koffie. Bekende taferelen, wat trek je aan? Nou niet veel! De start is bij de Camping.

Hoewel ik rustig aan wil doen lukt dat niet helemaal. Wel start ik achteraan maar een beetje doorlopen is toch wel de bedoeling. Ik sta te ver achteraan. Teveel getreuzel. De eerste meters gaan meteen twee keer de Emmapyramide op. Zo, als je nog niet warm bent dan is dat nu het geval. De eerste 7k zijn best wel aanpoten. Verbaast ben ik dat we van de Koningsweg maar één heuveltje pakken. Het had daar wat zwaarder gekund.   Dan zijn we alweer bij de eerste post. Menigeen dendert gewoon door. Ik neem toch wat water.

De volgende 5km zijn eigenlijk gewoon vlak. Beetje glooiend af en toe uitdagend maar niet veel. Op km 12 krijgen we een uitgebreid buffet. Prima voor elkaar. Daarna meteen weer klimmen. Ergens hier ga ik door mijn enkel. Tijdens een afdaling zwik ik er doorheen. Niet veel maar het kraakt. Of verbeeld ik me dat. Niet goed dus. Ik overweeg naar huis te lopen. Ik ben immers dichtbij, maar besluit door te gaan. Beste remedie voor zwikken is gewoon doorlopen. Dat gaat best goed behalve het afdalen, dat doet zeer. Het tempo kakt hierdoor wat in.

Het is een geslinger. De route ben ik alweer kwijt.

Het derde stuk is wederom aanpoten. Ergens op km 17 krijg ik zelfs te maken met verzuurde benen en moet ik een kort stukje wandelen. Het mag geen naam hebben. Het is een geslinger door het bos. Een enkel paadje is voor mij nieuw. Toch leuk.

Top hoor, Jan en Cordien! Vond het leuk dat jullie daar stonden

Op km 20 staan Jan en Cordien te supporten. Top! In de regen en de kou. Neem even de tijd om de stand van zaken te horen en natuurlijk een selfie. Atleten reageren verbaast, doorlopen! Maar ach, er zijn belangrijkere dingen.

Ik weet dat we nog een stukje de Emmapyramide opmoeten, alweer. Maar het valt me mee. In ‘no-time’ zijn we bij de meet. Praat even met het brein achter deze loop, Dorothea en complimenteer haar met deze loop. Volledig door vrouwen georganiseerd fluistert zij mij toe. Unicum in trailland? Stukje verder staan Jan Albert, Nancy, Herbert, Marlies en Arno. Marlies heeft verdorie alweer pech bij een struikelpartij.

Hoewel ik het jasje alweer aan heb krijg ik het toch koud. Tijd om naar huis te lopen en onderweg nog even bij Cordien en Jan langs te gaan. Ik blijf even wachten op Peter die nog moet passeren maar dat duurt me te lang. Ik ga hem tegemoet lopen. Helaas kom ik hem niet tegen. Ondertussen is de enkel goed stijf geworden. De 4 km naar huis worden een lijdensweg. Ik begin me zorgen te maken.

Eenmaal thuis, douchen en rust. Althans een uurtje. Hierna moet ik nog wat klussen in huis. Ik verwacht een hoop ellende maar dat geschuifel doet mijn enkel goed. De pijn trekt een beetje weg.

conclusie:

De Klein Zwitzerlandtrail overtreft mijn verwachting.  Ik vond het leuk en best wel uitdagend. Met 500 D+ in 21km toch zeker een van de pittigste halve van Nederland. De enkel is een zorgpunt aan het worden. Vooralsnog gaat het herstel redelijk maar als ik dit vaker krijg lopen mijn plannetjes toch een beetje gevaar

Vantevoren had ik mij al bedacht dat 75k teveel zou zijn. Laat ik nu gelijk hebben. Ik denk overigens dat de afstand wel in de benen zit. Denk alleen dat ik vandaag teveel in het rood zou moeten lopen en daar in de trainingsopbouw geen profijt van zou hebben gehad. Kortom prima training, goed gevoel aan overgehouden.

De dag begint al goed als mijn tomtom geen idee heeft hoe ik bij Zwembad Het Ravijn kan komen in Nijverdal. Ik zie hem bijna liggen alleen is er geen afslag. En dat bijna 4km. Ligt er een of andere nieuwe weg, en brug, en tunnel in Nijverdal. Omkeren opnieuw maar nu met google, beter!

Mooi stukje tussen rondje 1 en rondje 2. Wel technisch lopen.

Half uur later dan gepland kom ik om kwart over 8 aan bij het Ravijn. Nog een half uurtje voor de start. Blijkt ruim op tijd te zijn. Bij de rij voor het startnummer staat niemand bij de C :-), behalve dan Bertus die de dames erop wijst dat ik degene ben die het eerste startnummer van de eerste editie van de Sallandtrail heb gekocht. Ik voelde een erelidmaatschap aankomen maar helaas. Vervolgens wees Bertus op mijn buik. Bier? Ik beken. De wedstrijd moet nog beginnen!

Wel een heerlijk samenzijn met allerlei Trailnerds. Zelfs Jet is weer van de partij. Zij had haar schoenen aan de wilgen gehangen vanwege blessureleed maar na een hele serie medische ingrepen die niks hiermee te maken hebben was het leed geleden. Heel gek maar natuurlijk wel heel tof! Ik tref de HAN delegatie. Allemaal snelle mannen, te snel voor mij.

Geweldig mooie doorkijkjes.

Voor de briefing verdiend Bertus een pluim! Zo kort en zo duidelijk. Geniet! Kortste briefing die ik ooit gehad heb. Ik sukkel met Mirjam naar buiten, we gaan niet eens in het startvak staan. Ergens in de buurt van de startvlag is goed genoeg. Voor ik het weet is het kwart voor negen en gaan we. Mirjam weg, Sabine en Carlo weg, Jan, Hans, Christian, Pepijn weg. Struikel ik over Julia. Julia is een zekere factor in trailland. Die staat altijd op aan! Kwebbeldekwebbel, je herkent haar stem uit duizenden. Zelfs als je er een vlaai instopt!

Met 10 graden en lekker zonnetje in de korte broek en korte mouwen.

De eerste 10km zijn zoals verwacht saai, maar zo voorbij. Dat geslinger in het bos is wel jammer. Voor mijn gevoel gaan we 10 keer dezelfde bult op. Aan het eind een post met allerlei lekkers. Deze keer beperk ik mij tot abrikozenvlaai. Ik tref hier Jan (aka MiepMiep) die ik nog ken van mijn Chat’nRun periode heel lang geleden. Ook al leuk. Na de post blijft mijn schoen in de bagger staan en schiet mijn voet eruit. Het kost me nog heel wat kracht om mijn schoen te bevrijden.

Het stuk hierna is een verbindingsdeel met de Lemelerberg. We lopen op een dijkje tussen twee sloten. Mooi stukje maar vreselijk lastig lopen. Ik vrees hier te struikelen omdat de sloot wel erg dichtbij is. Prompt ga ik voorover. De sloot kan ik vermijden maar ik kom weer hard op mijn kniën terecht, shit!

Spoor van de leeuw. Wij doen dat iets sneller!

De lemelerbergdeel van de trail is prachtig. Zo’n 25km over open terrein met vele vergezichten. Op km 30 loop ik bij Mirjam achterop. Huh? Zij zit er doorheen. Het stuk langs het water heeft haar opgebroken en de energie is uit de fles. Ik blijf een kwartiertje bij haar wandelen maar ga daarna mijn eigen pad. Het stuk 35-40 is erg vervelend. Veel asfalt, saaie lange paden door de klei. Hier loop ik achter iemand die een erg steady state loopt en dat spreekt mij aan. Ik houd het goed vol. Na de extra post op km 40 ergens zit hij in zijn rugzak te graven naar een pakkie shag. Hij rookt altijd een sjekkie tijdens de trail. Dat moet ik zien! Maar helaas hij is hem kwijt. Na de finish tref ik hem alsnog met een pakkie shag. O-N-G-E-L-O-F-E-L-I-J-K. Kan het niet laten daar enige opvoedkundige adviezen over te geven, tevergeefs.

Minder mooi stuk. Lange paden waar geen eind aankomt.

Tot de marathonafstand gaat het eigenlijk makkelijk. Hierna moet ik reserves aanboren. Prima want daar wordt je sterker van. Ook ga ik hier door mijn enkel. Niet zo heel hard maar kennelijk toch iets geforceerd in de enkel. Op km 46 krijg ik een dipje. Naast het parcours staat weer eens een afstandsbordje en die suggereert dat we op km 20 zijn. Niks bijzonders maar als ik dat omreken moet ik dus nog 5 i.p.v. 4. Gaat helemaal nergens over maar tussen de oren gaat er iets mis. Ik wandel hier 1 km. Zoveel onrecht kan ik niet aan. Hierna zet ik de machine weer aan en ren gewoon naar de finish. Dat mentale krijg ik slecht vat op.

Did it again!

Na de Finish probeert Bertus mij nog over te halen gewoon de 75 af te maken. Tevergeefs. Ik ben net even iets te brak om het nog te proberen. De laatste kms tref ik nog wel wat atleten die er slechter aan toe zijn dan ik en het toch proberen. Kan daar alleen maar bewondering voor hebben. Eentje haal ik zelfs over? Hij wilde weten hoeveel tijd hij nog had voor de laatste 25. als ik hem dat voorreken gaat hij overstag. En dat terwijl hij er niet heel fris meer uitzag.

Conclusie: Het 25km gedeelte aan de noordkant van de trail is prachtig. Heerlijk lopen in het zonnetje. Dat zorgt voor een goed gevoel.  Het lopen zelf gaat steeds makkelijker. De marathonafstand is geen probleem meer, de 50km gaat een uur sneller dan in januari met nu als extraatje 500D+. Op dit moment voel ik me goed bij deze afstand. Ga die de komende periode consolideren. Wellicht ergens in april nog een 50+ en dan zie ik de TdT met vertrouwen tegemoet.

De Galgenbergmarathon is voor mij een training. Wel een belangrijke op weg naar maar niet een waar ik al weken van wakker lig. Sterker tot gisteravond stond deze marathon op de tocht. Familieomstandigheden maar ook een zoon die gisteravond komt melden dat wij de uitwedstrijd moeten rijden. Oeps! Aangezien ik hem vandaag toch gelopen heb zal duidelijk zijn dat het allemaal weer in orde is gekomen.

Gisteravond toch een beetje voorbereid. Hoe laat? Welke schoenen ook al weer?  Blijk ik deze marathon toch alweer voor de vierde keer te lopen. Voor mij reden om toch maar eens naar een andere om te gaan kjjken. Jannet loopt hem alweer voor de 8ste keer. Baas boven baas. Persoonlijk ben ik vooral teleurgesteld dat ze niet alle edities heeft gelopen. Vandaag het 10 jarig jubileum van de loop! Jannet is van een andere categorie ultralopers. Wars van poeha maar daar doet ze zichzelf tekort mee. Lees haar blog maar eens. (zo Jannet, voetstuk krijg je er cadeau bij 🙂 )

Zoals gebruikelijk een start in vier groepen. snel, sneller nog sneller en allersnelst. De snelle starten het eerst na een kwartier (12-15-18)  gevolgd door de rest. Blijft een slim concept. Ik start weer in de snelle groep. Geen idee van het tempo maar ik vermoed lekker laag. Dat valt nog mee. Maar omdat er elke 7 km verzorginsposten zijn waar we lang verblijven is het gemiddelde toch laag.

De route is verlegd. Andersom, toch net weer wat anders maar hoeveel kan je variëren op zio’n klein stukje natuurschoon.  Toch verveelt het niet. Zit weer een trap in met uitzichtpunt. We lopen weer tegen paarden en (Dam)herten aan. Dat er bij de UHT geen hertenwaarnemingen zijn is echt bijzonder. Het stikt ervan.

De eerste post en ook de tweede post zijn er razendsnel. Lopen gaat makkelijk. Ik klets heel wat bij in het peleton maar vooral met Jacolien en Matthew. Jacolien heeft zich ingeschreven voor de Echappee Belle. Verbaast me niks maar dat roept toch weer mooie herinneringen op. Samen gaan we ook de Zugspitz lopen. Matthew sluit zich hier misschien bij aan als journalist. Matthew is nu officieel ‘van de pers’ met perskaart en al. Maar voor het live verslag sluit hij zich ook aan bij de trails. Op het lijf geschreven, erg leuk!

Voor we het weten zijn we alweer op km 30 bij post nr geen idee. Hier beginnen de benen toch wat te protesteren. Toch nog wat vermoeidheid? Ik loop hier met mij kop tegen een uitstekende tak. Dat doet goed zeer. Waar ik wel een  beetje moe van wordt is het getrut bij de baggerstukjes op het pad. Een tweetal dames vind dat kennelijk ook genoeg en stampen daar vrolijk doorheen. Ik had het zelf kunnen bedenken en volg door de pratsj. Hehe!

Al snel zijn we weer terug. De vermoeidheid in het peleton is voelbaar. Een van de deelnemers loopt vandaag haar eerste marathon en daar besteden we wat aandacht aan. Pijn in de benen, bloed op het gezicht maar een smile van oor tot oor. Ik kan daar heel vrolijk van worden.

Conclusie: Appeltje eitje? Nee, dat ook weer niet maar makkelijk ging het wel. De 75km van volgende week komt denk ik te vroeg. De wedstrijd laat toe dat je op 50km uitstapt. Denk er nog even over na. Al met al dik tevreden. Blijft een mooie marathon.

Smokkelaarstrail is een tussendoortje. Een mooie gelegenheid om een redelijke afstand te trainen in een ander omgeving. De trail is nieuw. Ik vind dit leuk omdat het de gelegenheid geeft om eens in een andere omgeving te lopen. De organisatie laat de mooiste plekjes van het gebied zien, zorgt voor een natje en een droogje, en ik kan lekker trainen. Goede deal. Geen hoge verwachtingen hoewel de naam van de trail spannende dingen doet vermoeden.

5 minuten voor de start nog weinig reuring

Het verhaal wordt steeds mooier als Marlies bij haar inschrijving een overnachting wint in het Hotel/Restaurant  dat als startlocatie dient; de Roovertsche Leij. Uitermate relaxte Hoteleigenaar. Geen enkel bezwaar om als groep gebruik te maken van de kamer. Zo kan het gebeuren dat we met 8 personen een plek hebben voor de tassen, een douche en kleedgelegenheid. Ik heb zelfs tijd voor een lekker stuk appeltaart voor de wedstrijd in het restaurant.

Start Selfie

Om 5 minuten voor de start is het startvak nog volledig leeg. De start gaat in verschillende groepen om de belasting van het parcours wat te spreiden. De speaker vraagt een paar minuten voor tijd om naar het startvak te komen. Dat willen we wel. Ik tref daar zowaarnog wat ‘hardcore trailers’.  De verwachtingen zijn niet erg hoog. Een trail in Brabant? Welgeteld 29D+! hoogtemeters. We zullen het zien.

Met 6 graden en een zonnetje is het eigenlijk best lekker loopweer, De wind maakt het koud en het duurt even voor ik warm ben. Maar daarna is het heerlijk lopen. Het grootste deel van de Cikogroep loopt snel bij mij weg. Ik houd Wim een beetje in het zicht maar zeker op de vlakkere stukken loopt hij bij mij weg.

De eerste zes en km 15-23 vind ik mooi. Leuke singetracks, vennetjes, mooi landschap en ook wat kruipdoor sluipdoor paadjes. Het tussenstuk is een beetje saai. Kapotgereden bospaden maken het lastig lopen maar veel is rechtoe rechtaan. Het eerste uur loop ik behoudend maar toch blijkbaar bijna 11 per uur. Voor mij is dat hard. Tot de verzorgingspost houd ik mij in maar dan krijg ik de geest. Het tempo gaat erop en ik begin een inhaalrace. Wim moet eraan geloven. Op km 23 tref ik een geparkeerde René. Ik stop even om te kijken of er hulp nodig is maar dat is niet het geval. De laatste twee kilometer lopen we op een lange rechte weg. Ik zet nog even aan. Bochtje om en finish in zicht

Boter bij de finish

Bij de finish krijgen we een bijzondere herinnering. Een pak smokkelaarsboter. In het verleden werd er tabak en boter gesmokkeld en kennelijk was tabak geen geschikte prijs. Origineel! Uiteindelijk finishen we allemaal vlak na elkaar. Peter is nog even met zijn snufferd in de modder gaan liggen en ziet er doorleefd uit.

Conclusie: Leuke bosloop, nauwelijks een uitdagende trail. De wedstrijd gelopen als een tempo duurloop en ben blij dat ik na 15km gewoon energie over heb om te versnellen. Sfeer zat er goed in, geslaagde dag.

Alweer de derde keer dat ik meedoe aan dit evenement. Elke keer is het parcours weer anders. Deze keer hebben we het zelfs over een volledige marathon. Vorige keren was die nog 34 respectievelijk 38km.  Hij gaat de boeken in als mijn 45e marathon en mijn 75e marathon+. In 2006 liep ik mijn eerste marathon. In 10 jaar tijd is het lijstje snel gegroeid.

Start Selfie met Jan

Deze keer neem ik deel met Jan. Poolreiziger, avonturier, meer dan ervaren hardloper met 900 gelopen wedstrijden. De laatste keer liep ik hier met René onder totaal verschillende omstandigheden.  René belandde onderkoeld op de EHBO. Niks ernstigs gelukkig maar het was toen bar koud met ijs en sneeuw. Vandaag is het 11 graden! Korte broek! Complicerende factor is de wind. Officieel windkracht 7. Het zal niet zo zijn. Gelukkig geen regen. Voor de start feliciteer ik Matthew met zijn verjaardag en spreek af voor een biertje.

De startlocatie is helaas verplaatst naar hartje Burg Haamstede. Te krap, te weinig ruimte. Het startvak is een fietspad breed en om daarin te komen moest je van de voorkant naar de achterkant. Hoe anders voorgaande jaren waar de start op het strand was. Ook de kms naar het strand toe zijn geasfalteerde paden. Geen verbetering dus, jammer.

Al snel zijn we bij de eerste keer bij het strand. Bij Paviljoen Duinzigt klimmen we over een trappetje. Leuk want het waait en we mogen met de wind mee. Het strand is smal en we laveren tussen palenrijen door. Bij een van de rijen was ik niet snel genoeg met natte voeten als gevolg. Maar ja, als je bij de zee loopt hoort dat er wel een beetje bij. Al snel gaan we weer van het strand af en doorkruisen ‘ Het klimbos Westerschouwen’. Het parcours valt me mee en ik loop te snel. Het is klimmen en dalen en heeft wel iets weg van de Veluwe. Bekend terrein dus. Wel een beetje druk. Op km 15 geef ik bij Jan aan dat ik een tandje terug moet. We blijven tot km 18 nog bij elkaar waarna Jan versneld.

Vieze stinkende prutsloot

In een stukje tussen wat campings door en bospaadjes op km 21 komt een brug naar links. Er is geen houden aan. Mijn schoenen schieten weg en ik ga hard op de knieën. Ik heb geluk en glijdt niet van het bruggetje af. Het scheelt niet veel of ik lag eronder. Niet heel spannend, wel pijnlijk, maar ik houd de kleding droog. Ik heb 5 minuten nodig om mezelf te herpakken. Mijn knieën zijn kapot en worden direct stijf. Wandelend komt de soepelheid enigszins terug maar de rest van de wedstrijd zal ik ze blijven voelen.

De moeilijkste kilometers komen nu. Klimmen en dalen en de energie loopt langzaam weg. Ik neem de tijd om wat te herstellen, zet een muziekje op en probeer mezelf te herpakken. Na de post op km 28 lijkt dat te lukken. Ik raak de tel van de stukken strand kwijt maar er zijn er een stuk of drie met windje tegen. Nou ja windje, zeg maar gerust storm. Rennen lukt mij niet goed. Wandelend houd ik de rennende atleten bij. De eerste keer probeer ik nog een treintje maar het kopwerk vraagt teveel van mij.

Hoewel het bikkelen en buffelen is, is het wel het mooiste deel van de wedstrijd. Storm aan het strand, wind in de haren, woeste golven. Zo denk ik graag aan de zee. Al helemaal als we het over een trail hebben. Hierna de Meeuwise duinen. Zeg maar zand, zand en zand. Afgewisseld met ruiterpaden. Hoe gek dat misschien ook klinkt maar dit kan ik. Ik loop te genieten. Prachtig gebied. Bij km 36 gaan we het bos weer in met een paar flinke klimmen. Ik heb energie over die ik gebruik om de nodige achterblijvers in te halen. Die winst verspeel ik weer door gewoon verkeerd te lopen.

Nog een vervelend en saai pad om het dorp heen. Dan is het gedaan en  kom ik uiteindelijk bij de finish aan. Geen snelle tijden maar een voldaan gevoel. Jan zit al op mij te wachten. Uiteindelijk loopt hij 20 minuten op mij uit. Ik krijg weer eens een medaille, dat is lang geleden. Nu nog 2,5 uur terugrijden. Maar dat is deze wedstrijd waard.

Conclusie: Te snel vertrokken, dat moeten bekopen, maar tijdens de wedstrijd toch kunnen herstellen. Dat beschouw ik als een goede ontwikkeling. De vorm begint langzaam maar zeker te komen. Vooral langzaam. Het vertrouwen groeit. Belangrijker nog is dat ik er weer plezier in heb. Maar met zo’n mooie trail is dat ook niet zo gek.

Gisteren de goede keuze gemaakt. Ik had twee uitnodigingen voor Limburg Halfzware (50k) en ben niet gegaan. Toen ik de foto’s zag kreeg ik natuurlijk direct spijt. Zonnetje, mooie mensen, mooie berichten. Zucht. Maar ik vond dat ik nog onvoldoende hersteld ben. Bovendien staat er nog wat meer op het programma.

Vandaag dus een gewone training, duurloop. Weersvoorspelling was niet best. Regen, grijs, koud. Toen ik wakker worden hoorde ik de regen al druppelen. Ik beschouw het als een kleine morele overwinning dat ik ondanks dat toch zin heb om te lopen.

De eerste kms gaan nog in de drek, maar maken al snel plaats voor sneeuw. Sneeuw? Huh? En niet een beetje maar veel sneeuw. Vind ik mijzelf eerst nog een zielepoot in de regen, dat maakt al snel plaats voor een goed gevoel. Ik ben bezig met een zwerftocht over de Veluwe. Bij camping Beekhuizen klim ik aan de achterkant omhoog en zwerf wat richting het Rozendaalseveld. Die ik overigens niet vind! Het zicht is 100-200meter. Alles zit onder een dik pak sneeuw. Mijn orienteringspunten zijn verdwenen. Op mijn kompas zoek ik op gegeven moment een route naar het noorden. Ik kom uit bij het Kerkepad. Tweede verrassing van de dag.

Aan het eind van het kerkepad een ontmoeting met 3 boswachters en een politieagente. Die proberen MTB-ers te vangen vandaag. Verkeerde keuze want die houden niet van modder. Geen MTB-er gezien vandaag.

Ik maak mij lusje richting Loenermark en keer terug via de Tunnekesweg.Hier stuur ik een foto’tje naar mijn hardloopmaatjes die met ongeloof reageren op de sneeuw. In de stad/het dorp is het natte drek terwijl het hier zo mooi is.

Stukje verder tref ik de wilde paarden weer. Die hebben het moeilijk met het vinden van voedsel. Knabbelen aan verse knoppen in de boom en komen op mij af voor lekkers. Helaas , niks bij me.

Eenmaal thuis valt de gelopen afstand mij niet tegen. Ik heb genoten van het bos. Ik ben blij dat ik ondanks alles de juiste keuzes gemaakt heb.

Trainingen staan in het teken van het zoeken naar de balans. De ene dag loopt het allemaal soepeltjes, de andere dag loopt het bagger. Train ik teveel, train ik te weinig. Neem ik te veel of te weinig hersteltijd. Ik merk ook dat het fitnessen toch meer energie kost dan ik dacht. Om de benen te ontzien train ik vooral het bovenlichaam, veel core dus. Toch heeft dat een weerslag op het hardlopen. Benen voelen vermoeid als ik aan de gewichten gehangen heb. Toevallig had ik het daar onlangs met Cordien over en die ervaart hetzelfde. Niet echt vreemd, wel onverwacht.

Ik probeer trainingen af te wisselen door andere routes te lopen en meer met de omgeving bezig te gaan dan anders. De afstanden laat ik los. Ik wil met een goed gevoel thuiskomen. Ik zie daarna wel hoeveel ik gelopen heb. Zo  klim ik de Emmapyramide weer eens op.  110 meter hoog en met uitzicht tot in Duitsland. Het zicht is zeker 30km maar ik vermoed nog verder.

Het weer verstoord mijn balans ook in ernstige mate. Ik ben die regen wel een beetje zat. Afgelopen zondag laat ik de Hamoir Tilff marathon lopen. Ik meld mij af. Windkracht 5/6 100% kans op regen, weercijfer een 2. Ik kan mij er niet toe zetten naar de Ardennen te rijden en dan een 4 uur in de regen te lopen. Het viel uiteindelijk mee hoor ik van de bikkels die wel gingen maar nat & koud werden ze zeker.

Morgen bij de avondtraining is de verwachting regen, zucht. Donderdag staat een baantraining op het schema. Daar ben ik geen fan van. Zal je zien dat het donderdag ook regent. Kortom het weer helpt niet echt.

Ik denk veel na over de afstanden die ik van plan ben van de zomer. Twee keer een 100km waarvan één in de Ardennen en één in de bergen. De eerste doet me niet zoveel de tweede wel. Ik concludeer dat ik train voor wat ik waard ben. Als  dat betekent dat dit onvoldoende is voor de Ardennen trail dan heb ik er geen enkele moeite mee om de afstand aan te passen. Voor de bergen lukt het me niet. Die afstand wil ik gewoon lopen. Ik bestudeer de limieten nog eens en concludeer dat die toch zou moeten kunnen. Mentaal valt er een druk weg. Blijkbaar was dat ook een energielek.

Van het weekend ging ik trailshoppen met drie ciko-babes. Uiteraard bij Scarabee in Valkenswaard. Volgens mij was dat meer dan geslaagd. De dames kunnen voor de dag komen. Zelf koop ik eindelijk de Petzl Nao. Een professionele hoofdlamp. Mijn huidige lichtje viel me bar tegen tijdens de Bouillonnante. Ik had me voorgenomen een fatsoenlijke lamp te kopen. Nou hier kan ik mijn lol mee op.

Al met al een hele hoop hardloopgerelateerde zaken. Waar kan je je druk over maken. Ik haal de druk een beetje van de ketel door keuzes te maken en zie wel hoe het komt. Dat helpt. Dat hardlopen zou bijna een soort projectmatig werken worden. Dat is toch niet de bedoeling.