Ik zeg wel eens vaker; de Trans Alpine Run kent meerdere uitdagingen die het zwaar maken. Vandaag werd ik daar onbedoeld nog weer eens hard mee geconfronteerd. Ik had een een ex collega op bezoek en dan praat je wat en dan vat je het voor jezelf nog eens samen. Mijn vrouw en kinderen zitten op een camping aan het strand en ik bleef thuis. Mijn verlofdagen zijn op. Die heb ik besteed aan mijn nieuwe huis. Mijn ex collega merkte op dat wanneer ik de TAR niet zou lopen ik genoeg verlofdagen zou hebben gehad voor de vakantie. Auw!
Vorige week had ik nog een gesprek met mijn vrouw over mijn avontuur. Zij staat volledig achter mij en helpt waar zij kan. Als niet sporter snapt zij maar moeilijk wat mij motiveert. Maar zo redeneert zij, het is toch wel iets eenmaligs? Ik blijf het antwoord schuldig en beloof daar na de TAR antwoord op te geven. Door mijn hoofd gaat de gedachte dat ik (moet het nog wel even doen) met mijn zware Trails en de TAR mooi 6 punten verdien voor de UTMB. Voor Trailrunners is dat ongeveer het WK. Officieel niet, andere discussie, maar hoe vaak krijg je zoveel punten bij elkaar om aan de UTMB te mogen! starten. Moeten er nog wel 7 worden overigens en wordt de wedstrijd doorgaans 3 keer overschreven en is er dus een loting.
Het schuldgevoel zit vanavond dus hoog. Als sporter moet je egoïstisch zijn maar daar heb ik het moeilijk mee. Ik train me nu suf voor iets wat ik heel graag wil. Zo graag dat zelfs mijn gezinsleven wat onder druk komt te staan. Mijn gezin gunt het mij en ik heb nog geen klacht gehoord. Ze staan vierkant achter mij maar als ik vanavond deze foto krijg denk ik, ” daar had ik bij moeten zijn!” De voorbereiding van de TAR valt mij zwaar. Niet eens fysiek maar uit een hoek die ik niet had verwacht. De TAR is een uitdaging op meerdere terreinen. Misschien volgend jaar toch wat rustiger aandoen.
Ja, ik kan me je dilemma(‘s) voorstellen. Elke keer weer afwegen waar je prioriteit aan geeft. Nou ja, ik neem aan dat je prioriteit in absolute zin bij je gezin ligt, maar in hoeverre kun je dat combineren met je sport, zonder de leden van het gezin tekort te doen? Als ik bedenk dat jij de komende week, als zij weer terug zijn van hun vakantie, elke dag een kilometer of 30 gaat lopen, ja, dan kan ik me heel goed voorstellen dat je vrouw denkt: alles goed en wel, maar na die TAR mag het dan voorlopig ook wel klaar zijn.
Ik zou me ook kunnen voorstellen (nog een keer ‘voorstellen,’ sorry) dat je je UTMB-plannen in de ijskast zet tot je kinderen volwassen zijn – maar ja, die punten inderdaad, hè.
Nou ja, een stap tegelijk, zou ik zeggen. Je gaat die TAR nu lopen, zoveel is wel duidelijk. En daarna zie je wel weer verder, toch? Bovendien: die UTMB is ook maar gewoon een loopje hoor! Aan die status van ‘ongeveer het WK’ zou ik me vooral niets gelegen laten liggen als ik jou was (altijd makkelijk praten vanaf de zijlijn, dat snap je zeker wel)! Who cares! Er zijn zoveel mooie dingen te doen buiten welk wedstrijdverband dan ook. Waarom loop je, wat is de lol ervan, toch niet de wedstrijd? Nou ja, van een wedstrijd ben ik eerlijk gezegd ook niet vies, maar toch: waar gaat het nu eigenlijk om? Voor mij helpt het om me dat steeds maar weer af te vragen, als ik het idee heb dat ik het een beetje kwijtraak.
Oh, ennuh, je dilemma levert wel een heel mooie blogtekst op. Mooie foto ook – al is die natuurlijk niet van jouw hand. Oh, en nog wat: schuldgevoel dient helemaal nergens toe, maar dat wist je vermoedelijk al.
Edwin,
Mooi verhaal. En super veel succes met trainen. En als het trainen zwaarder wordt, komen dit soort plaatjes altijd harder aan. Maar het is nog even trainen en dan komt er ook weer een moment van rust naar de wedstrijd toe. Dan maak je vast weer mooie momenten mee thuis!
Komt goed, ik heb alle vertrouwen..