Lekker Weg

De ochtend begint spectaculair, de nacht is een ramp. Het is stervendkoud op abc. Willem slaapt in zijn tentje en zijn water is s’ ochtends bevroren. Zelf slaap ik in een kamertje met vier bedden. Ik lig in het midden tussen twee snurkers. Heel vervelend. Nog vervelender is de hond die onze kamer is binnengeslopen. Snachts wil Ron hem buitenlaten een Jan maakt een grapje. Hij zegt dat Ron hier niet slaapt. Ron is niet wakker en loopt weer naar buiten. Nou ja, herrie in de tent dus en weinig slaap.

Ik had mijn kleding netjes voorbereid voor zonsopkomst en op het bed van Jan gelegd. Lang verhaal kort, om kwart voor zes loop ik te zoeken naar mijn kleding in het donker.

Maar als we dan om 6 uur bij de gletscher staan is de zonopkomst spectaculair. Wow, en dat bij heldere hemel. Weer vele foto’s.

Om 7 uur ontbijt. Die komt zolangzamerhand mijn neus uit. Net als de lunch en het diner.  Alle lodges hebben dezelfde menukaart. Alleen de prijzen variëren. Hoe hoger hoe duurder.  De Dal Bat en fried Rice krijg ik echt niet meer weg. Ik eet al 4 dagen Pizza margerita. Wel lekker goedkoop.

Verder hebben we de ochtend nog een momentje over de ongelofelijk smerige douche/toilet. Maar ook de Nepalees die zonder gene daar even helemaal losgaat met roggelen.

We snakken  allemaal naar het luxe hotel in Pokhare. Massages, regendouches, zwembad/schone kleding/kapper. We snakken ernaar. Gelukkig is het in Bamboo een paar graden warmer.

Over de wandeling valt weinig te zeggen. We lopen hetzelfde stuk terug. Allen in 1 dag ipv drie dagen omhoog. We dalen 1800 meter en dat is best veel. We genieten weer van de zon. Het tempo ligt hoog. Te hoog denk ik want ik glijd uit en breek mijn stok. Ram, de gids maakt er een van bamboo. We lopen door een bamboo bos, dus dat is makkelijk.

Eenmaal beneden voel ik mijn beentjes. Gelukkig  is de douche warm en redelijk schoon. Ook de temperatuur is iets aangenamer. Zit nog steeds met de donsjas in de eetzaal maar heb het aangenaam. Morgen weer een kort dagje.

Het is een stukje van niks. Een paar km en 400 hoogtemeters. Enigste uitdaging is de hoogte. We lopen van 3700m naar 4130m. Mijn hoogste beklimming tot nog toe. We doen er 7 dagen over, nemen een omweg maar oh boy. De scenery is spectaculair.

We staan vroeg op. We willen optimaal van het weer genieten. Het is kraakhelder, een kraakheldere nacht. Het vriest, mijn slaapzak is mijn vriend. In de diner is geen verwarming en het wordt goed koud. Als we dan naar bed gaan is het een uitdaging om je kleren uit te trekken. Eenmaal in je donszak ben ik in no time warm. Heerlijk.

Gisteren was het zo koud dat ik niet durfde te douchen. Vandaag in een vies hok toch gedouchet. Kak handdoek vergeten. In mijn onderbroek trek ik mijn tas van het terras en jat een kamertje. De voorbijlopende Nepalezen in shock achterlatend. Schone kleren, gedouchet en warm. Wat heerlijk kan dat zijn.

De hoogte is wel een dingetje. Als je te snel beweegt krijg je dat direct terug. Je hartslag schiet omhoog. Ook wordt je snel duizelig. Onze gids is top en houdt ons in bedwang.

Als we om 8 uur vertrekken vriest het nog. We stijgen meteen. Hartslag schiet omhoog. Na een kwartiertje gaat het wel weer. Het riviertje is bevroren. Ik maak hopenlijk mooie foto’s van het ijs.

Na een uurtje zijn we om een piek en zien we het hele massief verschijnen. De zon komt boven de bergen uit. Wow, dit is spectaculair. We drinken koffie en leven ons uit met foto’s.

Ik kan mijn laagjes uit doen. Mijn handschoenen, donsjas, fleecevest, thermo gaan uit. In mijn T-shirt loop ik naar de Finish.

De groep wil verder naar de sneeuw maar bij mij ontbreekt de behoefte. Ik ga op een stoeltje zitten en geniet van het zonnetje. Ik maak een mooie timelapse.

Voor de lunch even douchen en na de lunch trek ik er met mijn camera op uit. Lekker even alleen. Ik maak belachelijk veel foto’s.

De omgeving is spectaculair. Aan elke kant die je kijkt zie je de 8000-ers. Het weer is prachtig. Overal waar je kijkt besneeuwde toppen, gletchers, zon. Dit is vet genieten. Je blijft foto’s maken.

Om 4 uur is het helemaal dicht met bewolking en ruim ik de spullen op. Ik ga naar de diner. Daar horen we dat Karin naar beneden moet. Hoogteziekte. De groep steekt haar het hart onder de riem. Hopenlijk is ze voor het donker terug op MBC

Morgen gaan we weer dalen. Meteen 1800 meter omlaag. Vroeg op dus en misschien s’avonds wat warmer

Zwaarste dag is achter de rug. Van Himalaya Hotel naar Machhapuchhre Base Camp. Van 2800m naar 3700m, dat is 900n klimmen in de ijle lucht. Ik vraag mij af of ik ooit zo hoog geklommen heb. Ik denk het niet.

Meestal worden we in de ochtend verrast op een mooie view. Vandaag helaas niet. Maar het is helder en nu gaan we echt de hoogte in.

We lopen langs een woest riviertje. Dat levert mooie watervallen op en spannende bruggetjes. De lucht breekt open en de zon is krachtig. Op 3200m drinken we thee. De ginger,lemon,honey thee is favoriet. Ik houd het bij Cola. Lekker in het zonnetje drinken we dat op.

Ik voel me weer helemaal prima en kom makkelijk omhoog. Er zijn er een paar die moeilijk meekomen. Het blijkt dat mijn voorbereiding op orde is. De conditie is prima en ook mijn spullen zijn goed op orde. Ik ben erg blij met mijn donsjas. Wat ik in Pokhara heb achtergelaten zijn mijn teenslippers. Dat was dom.

Het lopen op hoogte is echt wel iets anders. Je hartslag schiet omhoog bij inspanning. Onze leidende gids heeft ons prima in de gaten en leidt ons heel langzaam omhoog. Mijn hartslag blijft laag. Gelukkig heb ik mijn stokken bij me. Dat scheelt op hoogte enorm.

Helaas betrekt het vrij snel. Ook gaat het waaien. Maar ik heb de juiste laagjes bij de hand.

Ik heb tot heden verder geen last van de hoogte. Geen hoogteziekte,niks. Gelukkig

Om 13:00 zijn we op Machhpuchhre basecamp en we gaan snel de (onverwarmde) eetzaal binnen. Na een kop chocomel en een lunch, friet met sla, richten we onze kamertjes in. Het is te koud om te douchen. Kees raakt zelfs onderkoeld onder de douche. Hij duikt zijn slaapzak in.

Ik heb de Porridge ontdekt. Havermoutpap met fruit verteeer ik goed. Ook bestel ik een bananenpannekoek. Twee ontbijten gaan in no time naar binnen. Ik merk meteen dat het werkt. De lunch daarintegen was weer niet te hachelen. Een of andere noodles loempia en gekookte momo’s. Niet mijn ding. De sandwich en friet weer wel en die eet ik van meerdere borden.

In de ochtend is het weer mooi met een paar kleine wolkjes. Ik maak mij op voor een lange dag. Veel hoogtemeters en een km of 15 lopen. We gaan eerst nog flink dalen en het is file lopen. Japanners, Fransen, Indiërs en Engelsen. Eenmaal beneden is er een klein supermarktje. Ik koop een rol panda toiletpapier. De meest basale levensbehoeften worden hier op eens heel belangrijk. Verder geen behoefte aan snacks of andere toestanden.

Het lopen gaat mij heel makkelijk af. Hoewel de traagheid een beetje tegenstaat. Beetje veel pauzes. Bij de thee vieren we de verjaardag van Natascha. Er is taart geregeld en een muts. Nepalese taart. Smaakt prima. Tijdens deze pauze zien we een hele grote Koreaan(?) Op een klein muildier. Wat een treurigheid.

Snel verder naar de lunch in Bamboo. Dat is een van de overnachtingsplekken later. Het weer betrekt en het trekt helemaal dicht. Zelfs een beetje miezer. Alle regenpakken komen uit de tassen maar dat is niet echt nodig. Het trekt helemaal dicht en dat is wel een beetje saai. We lopen door een bamboobos. Dat is op zich wel mooi maar het weer is grijs. We zien weer een aap voorbij slingeren. Deze keer met jong. Een stukje verder zien we tempel met een schitterende waterval. Hoog en breed. Ik maak veel foto’s. Er komt zelfs een heel dun zonnetje door .

Hierna steil omhoog voor het laatste stukje. Het gaat me allemaal makkelijk af. Licht steekje in de knie maar dat is het wel.Eenmaal bij het Himalaya Hotel is het weer potdicht.

Ik hoop morgen op helder weer. De bergen zijn niet te zien. Stiekem hopen we dat we morgen boven de wolken uitkomen. De eetkamer is niet verwarmd. We gaan vroeg naar bed

In het eethoek blijven we een beetje napraten en van de WiFi genieten. Geen kachel dus we zitten met de jassen aan.

De lodges worden weer primitieve. Douche ergens buiten, WC buiten, slapen met 4 personen op een kamer. Hygiëne wordt net ff anders. Maar we hebben een goede zin

Vanmorgen voelde ik me slecht. Weinig energie. Het eten in de bergen bevalt me niet heel goed. Het is best prima. Noodles, rijst, Dahl bat, vandaag brood met aardappelen. Maar op een of andere manier heb ik er geen trek in. Ik merk het aan mijn energie niveau. Of is het de hoogte? Mijn riem gaat steeds strakker dus ik denk dat ik gewicht verlies

Vanmorgen Had ik fruit porridge besteld op hoop van zegen. De muesli met fruit kon ook maar dat gaat met warme melk. Lijkt mij niet lekker. Uiteindelijk porridge met appel en banaan. Op tafel staat honing en die combinatie valt erg goed. Ik krijg van Jos nog een stuk bananen pannekoek en van Sandra een stuk omelet. Ik voel de energie binnenstromen.

Vannacht heb ik klokkie rond geslapen. Om 8 uur naar bed even lezen en om half 7 op. Slapen is hier wel bijzonder. Je hebt een kamer en een bed. Dat is alles. Ik ben blij met mijn slaapzak. Je kan ook onder de dekbedden gaan liggen maar ik heb geen idee hoe vaak die gewassen worden. Denk niet vaak. Douche is buiten net als de WC. Maar het is verbazingwekkend hoe snel dat went. Bij aankomst douchen (tot nog toe warm). Dan een beetje bijkomen. Eten en nog even napraten en naar bed. Wat lezen en heel snel slapen.

Vandaag een makkelijke etappe en gezien mijn gesteldheid lijkt mij dat prima.

De route gaat van 2850m naar 2240m dus vooral dalen. We verlaten het bosgebied en lopen meer in open terrein. Veel rijst en Mittra? Kennelijk een soort graan voor brood en sterke drank.

Het is bewolkt en dat lijkt goed. Normaal gesproken zou het een warm stukje zijn. Nu is het prima te doen. Lekker zonnetje 25 graden.

Onderweg komen we weer bij een dorpje waar alweer een waterbuffels wordt geslacht. Alle onderdelen liggen bij elkaar in het gras en alle onderdelen verwerkt. Foto’s houden jullie te goed.

Ik maak foto’s met mijn camera en ik moet eraan denken met mijn telefoon te fotograferen. (Of zoals de Belg in ons gezelschap het noemt ‘plaatjes trekken’. ) Dus niet de mooiste foto’s maar goed.

Halverwege de middag komen we aan in Chomrong. Een flink stuk toeristische dan de vorige locaties. Maar er is een koffiebar en na een week vieze bakkies is dit een godsgeschenk.

Vanaf morgen begint het echte werk. In drie etappes klimmen we naar 4100m. Veel klimmen dus. Ik weet niet of het een voordeel is maar het zijn vooral trappen. De stokken helpen goed. Blij dat ik ze meegenomen heb. Op de eerste dag alleen al liepen we 3400 treden omhoog.

Vanavond dus maar aan veilig voedsel. (Pizza) en morgen zien we wel waar ik trek in heb.

Verder kost hier alles geld. Alle extra’s Douchen, WiFi, water. Voor alles moet je roepies betalen. Douchen 250, water 150. Het eten is goedkoop. Pizza is 600 roepies.

Onderweg kwamen we ook nog een paar Nepalese bijenkasten tegen. Moest natuurlijk meteen aan Sofie denken.

De groep is heel leuk. Er zijn drie stelletjes en de rest zijn eenlingen. Het zijn allemaal leuke lui. We maken ook plezier met de gidsen en de dragers. Ze doen hun stinkende best om het ons naar de zin te maken. Zo ben ik met Yvette bezig Nepalees te leren. Zodra wij ergens zijn met de gidsen de locatie zowat over.

Zoals gezegd slaan we de sunset op Poon Hill over. Op de route ligt nog een heuvel die minstens zo mooi is. Maar dat betekent dat we om 6 uur in de ochtend al op een heuvel staan op een uur lopen van Gorepani. Dus half 5 op en 5 uur vertrek.

Het lastige van een heuvel is dat je moet klimmen. En dat op een nuchtere maag. Emmelot trekt het niet. Ze vertoont de eerste sporen van hoogteziekte. Ook Natascha heeft een inzinking. Zelf vind ik het niet heel pittig.

Als de zon opkomt krijgen we het spektakel waarvoor we in Nepal zijn. We kijken naar de Dauglirie met zijn 8000 meter en rechts ervan de Annapurna South. WOW wat een spektakel.ik heb een timelapse gemaakt die goed gelukt is. Ga proberen die te uploaden. WiFi is niet heel best maar ook niet heel slecht.

Ik blijf foto’s maken. Laptopje was wel handig geweest. Nu doe ik het met telefoonfotos en dat is behelpen.

Vandaag geniet ik echt met volle teugen. Was het bos gisteren nog saai nu is het erg mooi. We lopen door een vallei, langs een snelstromende riviertje. De ene na de andere waterval komt voorbij. Het is een rodondendronbos. Dat moet in April echt spectaculair zijn.

Ontbijten doen we ergens in een klein bergdorpje. De naam ben ik vergeten. Is ook bijna niet te doen al die namen. Pannekoek met gebakken ei en thee. Zonder Poon Hill zijn we dus om 8 uur halverwege de dagetappe. Een deel van de groep besluit tot een extra lusje. Ik blijf met een groepje lekker in de zon zitten. Vrees dat ik poep bruin thuis ga komen.

De route gaat flink naar beneden. Zijn we op 2860m gestart, We zakken vandaag naar 2540m. Maar het gaat pp een neer dus de hoogtemeters maken we vandaag wel.

Vandaag komen we meerdere waterbuffels tegen. Koeien zijn heilig maar deze mag je eten.

We komen om een uur of elf bij een piepklein dorpje. Theetijd! De gingerthee is populair en de gember wordt ter plekke uit de grond gegraven. We blijven daar zeker een uur in het zonnetje zitten. Ik smeer me nog een keer in Maar ik d enk dat ik toch een beetje

De eerste dag was best pittig. De tweede dag moet korter zijn. Maar van 1940m naar 2860m in 8km is best pittig. Idee is dat je dan nog lekker de tijd hebt om naar Poon Hill te gaan. Maar ik denk dat de gidsen het tempo vandaag omlaag gebracht hebben om de groep bij elkaar te kunnen houden.

Het pad is veel makkelijker te lopen. Ook het tempo ligt laag. Mijn hartslag blijft ver onder controle.

We lopen door een Rodondendronbos maar helaas die bloeien in April. De lunch gebruiken we in …. We zien wat mannen in de weer naast het huis. Blijkt dat ze net een waterbuffels geslacht hebben en die zijn ze nu in stukjes aan het hakken en snijden. De hele grond ligt bezaaid met stukken vlees. Er liggen een paar poten. Als we weggaan is het mannetje het hoofd aan het ontleden.

De lunch is een soort gevuld deeg gevuld met groente, lijkt het meest op een pasteitje. Erg lekker maar erg machtig. Ik krijg het niet op. Ik eet best veel voor mijn doen. Ik denk goed te moeten aanvullen maar denk dat ik teveel eet. Ik ga een beetje matigen.

Met de conditie gaat het prima. Geen last van de enkel. Geen last van te weinig vorm. Ik loop voorin de groep makkelijk mee.

Al best snel zijn we op de bestemming. Sunny hotel.

Maar voordat we zover zijn natuurlijk even controle

We zijn om half drie bij de lodge. We maken gebruik van de optie om de zonsondergang te bekijken bij Poon Hill.

Ik maak een hyperlaps.

Morgenochtend slaan we dat over want dat is veel te druk met toeristen. De gidsen weten een beter plek

Eindelijk gaan we aan de wandel. We worden van het Hotel opgehaald. De bus is iets minder fraai. De rugzakken voor de dragers liggen op het dak. Onze tassen nemen we mee. Het is nogal krap en dat geeft meteen een uitgelaten stemming in de bus.

We rijden naar Nayo Pul. Een ritje van anderhalf uur. We worden eruitgeschopt en kijken met verbazing hoe de Sherpas onze tassen aan elkaar binden. Elke drager heeft 20kg aan een band aan hun hoofd hangen.

we wandelen langs de weg/dirtroad en al snel komen we bij het Annapurna park. We moeten even wachten op onze permits controle maar gaan snel weer op pad.

we wandelen naar Thirkedunga op 1430 meter. Daar is een lunch voor ons bereid. Ik eet Dal Bat het nationale gerecht.

Het landschap lijkt erg op de Alpen. Alleen geen wijn maar rijst. Het eerste stuk is goed te doen. Het tempo zit er goed in en de eerste mensen vallen door de mand. Hebben een ander tempo nodig.

Na de lunch begint het traplopen. Oneindig lange trappen omhoog. We leren dat we allemaal op eigen tempo naar boven moeten. Ik pas mijn tempo aan en dat gaat goed. Het landschap is nog niet heel spannend.

Om vier uren komen we aan in Ullerie. Ging sneller dan verwacht. Ullerie is een gat

We zien de Anapurna nog niet helaas. Dat zal morgen beter gaan. Het kamertje is klein. Ik heb wederom een kamer voor mezelf.

Zometeen nog een hapje en dan snel naar bed.

Yay toch nog even een glimp.

Het begint al aardig te wennen. De groep is leuk, het ritme is relaxed. Maar vandaag staan we vroeg op zodat we om kwart voor zes naar de zonsopkomst kunnen wandelen. Ik verwacht er niet veel van maar dat blijkt onterecht. Gisteren naar de verkeerde plek gelopen. Dit uitzicht is echt fenomenaal. Ik zie voor het eerst in mijn leven de Himalaya in al zijn grootsheid. Zover het oog reikt zie ik witte toppen. Helemaal links het Annapurna massief. Wow!

Het hotel is wat minder. Het ziet er prachtig uit. Is blijkbaar de Neware stijl maar de kamer is een beetje onder de maat. Een van ons heeft zelfs een bed vol vlooien. Wifi is nauwelijks beschikbaar maar dat mag de pret niet drukken. Het dorpje ziet er wel erg mooi uit.

We rijden in drie uur naar Pokhara. Een rit over een waardeloze weg.

De middag gebruiken we om de laatste inkopen de te doen, geld te pinnen, te lunchen. Ik kijk nog eens of het zinvol is een simcard te kopen maar de meneer zegt dat die in de bergen niet werkt. Er schijnt Wifi te zijn in de bergen maar ik houdt met het ergste rekening. Mijn reisgenoten kopen nog flink in maar dat is allemaal namaak spul. De prijs is nog geen 10% van de kosten in Nederland. De kwaliteit zal niet veel beter zijn vrees ik.

Terug op mijn kamer pak ik mijn tassen opnieuw in. Tas die in het hotel achterblijft, tas die de sherpa draagt en tas die ik zelf ga dragen. Ik ben er klaar voor.

Bij deze alvast een waarschuwing. De komende 11 dagen heb ik waarschijnlijk geen verbinding en kan ik geen berichten posten. Ik ga mijn best doen. Geenzorgen dus. Ook zal ik niet op jullie berichten reageren

De dagen beginnen steeds vroeger. Om kwart voor
8 staan we klaar in de hal van het hotel Moonlight om te vertrekken.
Helaas kan de bus niet bij het hotel komen dus moeten we wandelen. De
tassen worden met een klein busje naar de bus gebracht. Ondertussen
komt een nieuwe groep aan. Kortom totale chaos voor het hotel. We
stappen bij de bus in op een grote straat, het andere busje komt met
de tassen. Het verkeer en brommertjes scheuren aan alle kanten
voorbij. In die puinhoop controleren we of onze eigen koffer erbij
zit. Voor mij is dat gelukkig het geval. We stappen in voor de eerste
reisdag naar Bandipur. Een rit die de gehele dag in beslag zal nemen.

Maar voordat we de stad uit zijn stoppen we nog
even bij de 'Monkey tempel'. Wederom een Stupa deze keer bovenop een
berg maar zoals de naam al doet vermoeden met een enorme grote
hoeveelheid apen. Leukste van de tempel is het uitzicht over de stad.
Helaas is het wat heiig. We begrijpen nu al wat meer, weten hoe we om
de tempel moeten lopen en snappen de symboliek wat beter. Ik vind het
zelf nogal een vieze bedoening. Over branden olielampjes, Overal
liggen offers. De apen en honden lopen ov er het terrein en eten de
offers op. Ze pakken ze nog net niet uit je hand. 

Maar als snel gaan we weer op pad om twee uur te
rijden naar een eerste stop. Emmelot vertelt over haar ervaring bij
de massage voor het hotel. Ze is nogal onder de indruk. Ze bestelt
een 'full body' massage. Ze draagt een slip van de salon en krijgt
idd een full body massage en dat gaat er behoorlijk intiem aan toe.
Als de masseuse in haar slip beland vind ze het wel iets te ver gaan.
We moeten er nogal om lachen en de hele dag maken we flauwe grappen. 

Bij de koffiestop maak ik kennis met een Bananen
Lassi. Een soort smoothie met verse banaan. Best heel lekker.  We
gaan verder de kijken onze ogen uit. De weg is zoals verwacht slecht.
Overal lawines, afgronden, kuilen, stof. Om een uur of twee belanden
we op een hele fijne plek langs het water voor de lunch. Vooral de
rust is aangenaam. We krijgen een citroen achtige limonade met
popcorn vooraf en daarna een buffet. Voor de liefhebbers koffie en
banaan toe. De kosten voor deze lunch zijn 700NPR, omgerekend zo'n 5
euro. 

We gaan weer in de bus voor nog eens twee uur om
dan te arriveren in Bandipur. Een dorpje in de Neware stijl. Een
soort cultureel erfgoed. Het dorpje is 500 meter lang dus stel verder
niet heel veel voor. Het hotel is wel bijzonder. Het is een kruip
door sluip door hotel en geen een kamer is hetzelfde. Ik heb gelukkig
weer een kamer voor mezelf. Perfecte keuze! We wandelen voor het
diner wat door het dorpje maar om 6 uur ga ik op de rooftop kijken
naar de zonsondergang. Als snel komen wat reisgenoten erbij en twee
Amerikanen. Jill en Joe zijn nogal content met zichzelf en in no-time
weet ik al hun reizen. Zij gaan ook naar Annapurna Basecamp maar dan
met de helicopter.  'See Nepal in 5 days' 

Na een volgend buffet krijgen we de
wandelbriefing van Willem. Ik hoor geen nieuwe dingen maar ik verbaas
me hoe sommigen in de groep zich hebben voorbereid. Die weten echt
niet waar ze aan deelnemen. Zij hebben de paklijst niet bestudeerd.
Morgen in Pokhara kan er nog ingekocht worden.  Afgezien van snacks
denk ik dat ik alles wel heb.