Ontbijt op camping Resort onder de Zugspitze
Stel je hebt wat vrije dagen en kan wel wat bergtraining gebruiken. Het simpelste/leukste bleek om naar de Noordelijke Alpen te rijden. Over 6 weken de Zugspitze Ultratrail dus een mooie gelegenheid om een en ander te combineren. Zo kan het gebeuren dat ik een paar dagen ga trainen in de Zugspitze Arena.
De eerste trainingsdag is bewolkt. De campingdame waarschuwt dat de het gevaarlijk is boven. Gisteren nog iemand van de flanken van de Zugspitze gered. Gewaarschuwd, besluit ik daarom maar eerst een ‘makkelijke’ wandeling uit het boekje te doen. Naar de Schachenhutte op 1800m. Ik ga zelfs wandelend met nieuwe rugzak. Kan ik die ook meteen uitproberen. Doe wat extra gewicht achterin voor het gevoel.
Schloss Almau is het startpunt van de wandeling. Aan de parkeerplaats te zien een plekje voor de meer welgestelden.
De wandeling start bij Schloss Elmau. Een prachtig hotel/kasteel voor de rijkeren onder ons. De privé oprijlaan is een paar kilometer lang. Zonder specifiek doel ga je hier niet heen. Zeker omdat je ook moet betalen. De wandeling is 21km en 1000D+. Keurig in twee delen. Halverwege nog een andere hut (Wetterstein). Gesloten natuurlijk. Het klimmen gaat mij goed af en na 1,5 uur ben ik halverwege. Veel sneller dan de aangegeven tijden.
Recht vooruit het pad. Ongerepte sneeuw. Enige indicatie is een ogenschijnlijk traject door het bos.
Lunch bij de Schachenhutte (in de buurt). Ik maak gebruik van het terras van een andere hut.
Hierna begint de sneeuw. Ik ben op 1400m. De sneeuw begint met plukjes maar al snel is het pad helemaal wit. Op 1500m enkeldiep en op 1600m regelmatig tot aan de knieën in de sneeuw. Eigenlijk vind ik het vooral leuk. Omdat het nog maar een paar km is naar de top zet ik door. Er is een deel waar een lawine overheen gegaan is. Geen pad te bekennen. Ik volg de gps maar ga wel twijfelen. Sinds de laatste sneeuwval is hier niemand geweest. Ik ben alleen op de wereld. Geen platgetreden sneeuw en elke stap is een verassing. Op sommige plekken zak ik tot mijn kruis in de sneeuw weg. Nog niet zo simpel om daaruit te komen. Ik besluit nog een bocht te nemen voor ik omkeer en wordt beloond met een hut. Niet de Schachenhut maar eentje eerder. Ik kan wel mijn doel zien liggen aan de overkant. Nog een kilometer of zo te gaan. Ik besluit dat het mooi geweest is. Ik ga op het terras zitten en warm een lunch op. In de verte gebulder. Vliegtuig? Nee een lawine. Ja dat kan ook nog.
De terugweg gaat veel makkelijker. Ik weet waar ik mijn voeten kan zetten. Hoef niet te klimmen. Ik ben blij als ik weer bij de auto ben. Mooie wandeling maar ik zal mijn plannen moeten herzien.
Koning Ludwig de tweede liet er een klein slot bouwen voor feestjes en partijen.
