2016-02-21 Trail by the Sea, 42k

Alweer de derde keer dat ik meedoe aan dit evenement. Elke keer is het parcours weer anders. Deze keer hebben we het zelfs over een volledige marathon. Vorige keren was die nog 34 respectievelijk 38km.  Hij gaat de boeken in als mijn 45e marathon en mijn 75e marathon+. In 2006 liep ik mijn eerste marathon. In 10 jaar tijd is het lijstje snel gegroeid.

Start

Start Selfie met Jan

Deze keer neem ik deel met Jan. Poolreiziger, avonturier, meer dan ervaren hardloper met 900 gelopen wedstrijden. De laatste keer liep ik hier met René onder totaal verschillende omstandigheden.  René belandde onderkoeld op de EHBO. Niks ernstigs gelukkig maar het was toen bar koud met ijs en sneeuw. Vandaag is het 11 graden! Korte broek! Complicerende factor is de wind. Officieel windkracht 7. Het zal niet zo zijn. Gelukkig geen regen. Voor de start feliciteer ik Matthew met zijn verjaardag en spreek af voor een biertje.

De startlocatie is helaas verplaatst naar hartje Burg Haamstede. Te krap, te weinig ruimte. Het startvak is een fietspad breed en om daarin te komen moest je van de voorkant naar de achterkant. Hoe anders voorgaande jaren waar de start op het strand was. Ook de kms naar het strand toe zijn geasfalteerde paden. Geen verbetering dus, jammer.

natte voetenAl snel zijn we bij de eerste keer bij het strand. Bij Paviljoen Duinzigt klimmen we over een trappetje. Leuk want het waait en we mogen met de wind mee. Het strand is smal en we laveren tussen palenrijen door. Bij een van de rijen was ik niet snel genoeg met natte voeten als gevolg. Maar ja, als je bij de zee loopt hoort dat er wel een beetje bij. Al snel gaan we weer van het strand af en doorkruisen ‘ Het klimbos Westerschouwen’. Het parcours valt me mee en ik loop te snel. Het is klimmen en dalen en heeft wel iets weg van de Veluwe. Bekend terrein dus. Wel een beetje druk. Op km 15 geef ik bij Jan aan dat ik een tandje terug moet. We blijven tot km 18 nog bij elkaar waarna Jan versneld.

weer nat

Vieze stinkende prutsloot

In een stukje tussen wat campings door en bospaadjes op km 21 komt een brug naar links. Er is geen houden aan. Mijn schoenen schieten weg en ik ga hard op de knieën. Ik heb geluk en glijdt niet van het bruggetje af. Het scheelt niet veel of ik lag eronder. Niet heel spannend, wel pijnlijk, maar ik houd de kleding droog. Ik heb 5 minuten nodig om mezelf te herpakken. Mijn knieën zijn kapot en worden direct stijf. Wandelend komt de soepelheid enigszins terug maar de rest van de wedstrijd zal ik ze blijven voelen.

windDe moeilijkste kilometers komen nu. Klimmen en dalen en de energie loopt langzaam weg. Ik neem de tijd om wat te herstellen, zet een muziekje op en probeer mezelf te herpakken. Na de post op km 28 lijkt dat te lukken. Ik raak de tel van de stukken strand kwijt maar er zijn er een stuk of drie met windje tegen. Nou ja windje, zeg maar gerust storm. Rennen lukt mij niet goed. Wandelend houd ik de rennende atleten bij. De eerste keer probeer ik nog een treintje maar het kopwerk vraagt teveel van mij.

Hoewel het bikkelen en buffelen is, is het wel het mooiste deel van de wedstrijd. Storm aan het strand, wind in de haren, woeste golven. Zo denk ik graag aan de zee. Al helemaal als we het over een trail hebben. Hierna de Meeuwise duinen. Zeg maar zand, zand en zand. Afgewisseld met ruiterpaden. Hoe gek dat misschien ook klinkt maar dit kan ik. Ik loop te genieten. Prachtig gebied. Bij km 36 gaan we het bos weer in met een paar flinke klimmen. Ik heb energie over die ik gebruik om de nodige achterblijvers in te halen. Die winst verspeel ik weer door gewoon verkeerd te lopen.

image

Nog een vervelend en saai pad om het dorp heen. Dan is het gedaan en  kom ik uiteindelijk bij de finish aan. Geen snelle tijden maar een voldaan gevoel. Jan zit al op mij te wachten. Uiteindelijk loopt hij 20 minuten op mij uit. Ik krijg weer eens een medaille, dat is lang geleden. Nu nog 2,5 uur terugrijden. Maar dat is deze wedstrijd waard.

medailleConclusie: Te snel vertrokken, dat moeten bekopen, maar tijdens de wedstrijd toch kunnen herstellen. Dat beschouw ik als een goede ontwikkeling. De vorm begint langzaam maar zeker te komen. Vooral langzaam. Het vertrouwen groeit. Belangrijker nog is dat ik er weer plezier in heb. Maar met zo’n mooie trail is dat ook niet zo gek.

This entry was posted in Training. Bookmark the permalink.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *