Zo. De eerste serieuze inspanning sinds heel lang zit er weer op. Rustig naar toe getraind. Geen gekke dingen gedaan en ziedaar, ik kan het nog. Het vertrouwen was al aanwezig omdat de Ciko trainingen de laatste tijd best wel redelijk gaan. Maar een fatsoenlijke marathon voorbereiding kan je het niet noemen. De lange duurlopen gaan steeds beter maar veel verder dan 22-25km kom ik niet. Ook de week van tevoren heb ik niet getaperd. En het krachthonk heb ik ook niet overgeslagen. Aanvalsplan was dan ook uitlopen en op een tijd van rond de 5 uur. Hoe anders ging dat.
Partner in crime voor de dag was Jan F. Via het werk leren kennen en in Dorset samen gelopen. Nu leveren we hand en span diensten aan de HAN, gaan we samen naar Madrid en zijn we samen plannen aan het maken. Al snel hadden we bedacht samen te starten. We maken wat afspraken over onze ambities en die zijn we na 5 minuten alweer vergeten. We knallen door de eerste 10 km. Regelmatig lopen we boven de 11 en zelfs 12 km per uur. Volledig onverantwoord maar wel leuk. Na 10 ‘klimmen en dalen’ komen we bij het eerste zandstuk. KMS zand, van dat fijne zachte heerlijke zand. Jan omschrijft het als: ‘Gezellig maar wel veul zand. En zand, zand, zand en zand. Zand ook. Wreed Marc W, wreed!’
De kms zand gaan mij goed af. Het gaat hier om krachtlopen en daar heb ik zat van in huis. Op speciaal verzoek van de organisatie mijden we de kwetsbare bermen. Ik moet toegeven dat we op het eind wat gesmokkeld hebben maar het grootste deel van de trail hebben we ons netjes gedragen en keurig door dat zand heen gebaggerd. Het is daar ergens dat we Stella treffen en een spontane StellaJump realiseren. Sommigen zijn daar iets beter in dan anderen en ook onze timing is niet perfect. We hebben wel lol.
Het is ergens op km 30 dan Jan aangeeft dat de fles leeg is. We wandelen een paar keer maar ik merk dat dit erg veel energie kost. Na km 33 zeggen we elkaar vaarwel en stoemp ik lekker door. Ik zet mijn ipod aan met keiharde rock en begin met een inhaalrace. Kijk zo vind ik het wel leuk.
De paden wisselen elkaar af. Zand en bosgrond. Het laatste stuk is weer relatief veel bosgrond en ook een stuk heide waar het pad volgens mij ontbrak. Heftig stukje, killer voor de enkels. Voor ik het weet zie ik het meer en de tent alweer. Ik weet dan dat ik nog een km te gaan heb. We lopen helemaal om het meer. In de laatste binnenbocht voor de Finish (asfalt!) speelt een kind met een stuk touw. Het kind zag ik wel maar het touw dus niet. Ik ga plat op mijn gezicht. Sleep er nog een serieuze judorol uit. Ik blijf even verdwaasd op de grond liggen, omstanders maken zich zorgen. Onder luid gejuich loop ik de laatste 500m naar de Finish. Zo maak ik van een gênante struikeling toch nog een heroïsche finish. De eer is gered.
Conclusie: Mooie marathon met een zwaar parcours, ondanks het gebrek aan hoogtemeters (213D+). Genoten van het gezelschap, genoten van mijn eigen kracht. Ik kan het nog. Eindtijd voor wat het waard is 4:26 hr.
