Het gaat nog niet vanzelf maar het rondje is weer gelukt. Een 30+ in een redelijk looptempo. In Fysieke zin begint het weer te kloppen. Job heeft weer wonderen gedaan en dat merk ik meteen. Pas na een km of 12 merk ik wat ongemakken op de bekende plekken maar kan die goed negeren. Het herstel zet zich voort. Mentaal wisselt het nog een beetje. Bij vlagen gaat het prima, bij vlagen komt de frustratie weer glashard naar boven. Ik laat het toe, ik laat het gebeuren. Waarom niet?
Om wat aan het mentale deel te werken zoek ik de elementen die het lopen zo leuk maken. Vandaag ga ik dus weer vroeg op pad. Ik zet geen wekker maar ben om 6 uur wakker. Ik twijfel nog even maar trek dan toch mijn kloffie aan en om kwart voor zeven ben ik op pad. Ik wordt verwelkomd door een uil in de tuin! Althans, ik zie hem niet maar de oehoe is erg dichtbij. Ik kies voor een relaxed tempo. Als je vroeg op pad gaat ben je ook weer vroeg thuis. Geen haast dus.
Helaas is het erg druk in het bos. Honden, fotografen, mtb-ers, het is wat. Moet er een beetje om glimlachen als ik hen passeer, een bocht omsla en oog in oog sta met twee herten. Het is de enige wildwaarneming vandaag afgezien van de grote grazers. De drukte verpest een beetje mijn ‘ bubbel’ en stiekem verlang ik naar de winter.
Bij vlagen kan ik genieten van het bos. De herfst slaat toe. Het bos is hard aan het veranderen. De paddestoelen zijn volop aanwezig en ook de herfstkleuren zijn steeds meer aanwezig. Het stikt letterlijk van de spinnen. De modder van vorige week is alweer verdwenen en ik kom relatief schoon thuis.
Mijn gedachten dwalen vandaag regelmatig af naar het trailgeweld in de Alpen. De UTMB wedstrijden zijn vorige week geweest, gisteren is de TAR gefinished, vandaag start de TDG en dan vergeet ik er vast nog wel een paar. Het blijkt een zware zomer in de Alpen. Veel successen maar ook veel teleurstellingen. Atleten die uit moeten stappen van wie ik het niet verwachtte, Happy few die natuurlijk erg blij zijn met het halen van de finish. Ik gun het hen allemaal, ben blij voor hen, maar baal er toch van. Ik had daar ook willen zijn. Bij vlagen speelt die emotie op maar gelukkig kan ik dat ook redelijk makkelijk verwerken.
Vooralsnog bereid ik mij voor op een paar marathons waar ik me voor ingeschreven had. Het geeft wat houvast en ik merk dat ik die wil lopen. Hoeven geen topprestaties te worden, integendeel. In Madrid wil ik fit zijn. Dat heeft nog even.
Het hardlopen gaat steeds beter, ik ben regelmatig in het krachthonk te vinden met Wouter. In totaal deze week 5 trainingen. De enige keer dat het mis gaat is donderdag. Als ik terugkeer uit het krachthonk merk ik dat de motivatie om me om te kleden en naar Ciko te gaan ontbreekt. Het maakt verschil dat ik woensdag al extra gelopen heb. De HAN belt mij in paniek op of ik een training wil geven. De trainer heeft het op het laatste moment af laten weten. Ik verzin een rondje, bedenk wat oefeningen, laat de loopscholing lekker achterweg (ha!) en heb er zelfs plezier in.
Als ik bijna thuis ben kom ik op een simpel en voor de hand liggend idee. Verbier loop ik niet uit. Een dikke DNF. Toch loop ik daar een ruime Marathonafstand. Ik besluit hem gewoon op te nemen als Marathon en aan mijn blufboekje toe te voegen. Nr 56. Officieel gemeten en met 11,5 uur de langste tijd ooit over een marathon. In Verbier liep ik mijn laatste marathon. Voelt een stuk beter.
