Het is mijn eigen schuld. Mijn opbouw gaat langzamer dan gewenst. De combinatie van een 60 km en een marathon in een weekend deed meer kwaad dan goed. In goede vorm was het oke geweest maar die is er nog niet. Conditioneel wel maar de spierconditie, en dan in het bijzonder de rechterkuit, is dat niet. Gevolg is een verkorte spier. Ik herken de klacht en een Job behandeling volgt. Na de eerste behandeling neem ik voldoende tijd en start rustig. Slechts 18km. Dit gaat goed en dinsdag volgt een ruime twintiger. Ik voel dat de behandeling van Job een tweede keer nodig heeft. Voordat ik donderdag naar Job ga loop ik nog een ruime twintiger. Job geeft groen licht. De spieren reageren goed op de behandeling. De klachten zijn weggepoetst. Niks meer aan doen. Ik vertrouw Job, ik vertrouw mijn gevoel, hak de knoop door en schrijf me in voor de 4trails.
De vrijdag training sla ik over en besluit de zaterdag training weer mee te gaan lopen met de Ciko long distance groep. Ik loop naar het ontmoetingspunt en voel dat het niet in orde is. Ik haak af en laat mij ophalen. Wat is dit nu weer. De kuit loopt helemaal vol. Te snel na de behandeling? Warming up niet ok? Twee behandelingen na elkaar te heftig? Ik weet het niet. Nu luister ik wel naar mijn lichaam. Vind mezelf heel verstandig maar van binnen maakt een hevige frustratie zich van mij meester.
Ik maak mijzelf de dag nuttig in de tuin. Werk zat. ‘s-middags stap ik alsnog op de fiets en maak een rondje Dieren. Een km of 35 pure frustratie. Energie zat maar een been dat rustig moet opbouwen. Ik baal als een stekker. Na de fiets krijgt het onwillige been een koningsbehandeling. Warm bubbelbad, biofreeze, goede nachtrust. De volgende ochtend twijfel ik. Het gevoel is stukken beter maar niet helemaal top. Met pijn in het hart sla ik weer een training over. Weer maak ik mij nuttig in de tuin. Lekkage in de beregeningsinstallatie onder een tegel van 120 kilo. Nog meer frustratie. ‘s-middags ga ik een stuk wandelen met Monique. Zodra de kuit warmer wordt en de spier soepeler gaat het meteen veel beter.
Zorgen maak ik mij nog niet. Graag zou ik (veel) meer kms maken en vooral veel heuvels willen trainen. Maar dat zit er helaas nog even niet in. Dit weekend blijft het bij ‘ corestability’ training. Dat sixpack komt eraan maar is een schrale troost. De komende weken maar rustig opbouwen en geen gekke wedstrijden meer doen. Twee maanden is nog heel lang.
Tja, van je fouten leer je het meest, wil het verhaal. Maar dat is wel een harde leerschool, jammer genoeg.
Het lijkt voor veel mensen maar een oppervlakkig dingetje, denk ik, hardlopen, en in wezen is het dat misschien ook wel, maar het mooie vind ik dat het ook in hardlopen (sporten) gaat om evenwicht. Dat is waar je eigenlijk continu naar op zoek bent. Als het alleen een kwestie zou zijn van keihard trainen, steeds meer, verder, zwaarder, sneller, dan zou het een stuk makkelijker zijn geweest dan met dit eeuwig kwetsbare lichaam van ons, dat op gezette tijden aangeeft dat het ándere dingen nodig heeft dan alleen maar steeds meer trainingsprikkels.
En als het daarover gaat, over het zoeken en aanhouden van ‘het juiste midden’ (Aristoteles), dan zijn we opeens midden in de filosofie beland – niks oppervlakkigs aan dus, dat hardlopen…
(PS Ik voel een streep door het Grimace-weekend aankomen, althans voor jouw deelname daaraan – hoe begrijpelijk en waarschijnlijk verstandig ook, ik zou het natuurlijk erg jammer vinden als het zo is…)
De balans zoeken. Dat is precies zoals ik naar deze sport kijk.mooi verwoord Jacolien.