Neukirchen is ons goed bevallen. Alles op loopafstand van de finish. Hotel staat zelfs op een meter of 100. Perfect. Wordt nog mooier als we het appartement zien. Gigagroot. Meerdere slaapkamers, meerdere badkamers, een woonkamer, keuken. alles erop en eraan. De pastaparty is ook geweldig. Elk ontvangstdorp organiseert de party en deze keer gaan we met de kabelbaan helemaal weer terug naar waar we vandaag naar beneden zijn gelopen. Het verschil is dat het nu helder is en we de bergen zien de we eigenlijk hadden moeten zien bij het lopen. Fantastisch. Het eten is super. Keuze genoeg. Helaas is het ook erg druk, de ervarenen weten dat en zijn vroeg, wij zijn natuurlijk op het drukste moment en staan zeker 3 kwartier in de rij. Niet zo’n punt, genoeg aanspraak en ervaringen uitwisselen, ware het niet dat Frans nog een massage afspraak heeft. Dus toch nog een beetje dooreten.
Gesprek van de avond is toch een beetje het aantal uitvallers. Meer dan 100. Dat zijn 50 teams. Ook binnen de Nederlandse delegatie is behoorlijk wat leed. Jos van het team Top en Terlouw valt uit. Broer de Waard valt uit. We merken dat steeds meer atleten bij andere teams aansluiten of niet aan de startstreep verschijnen. Heb er geen verklaring voor.
De etappe van vandaag vind ik geweldig. Wat een schitterende omgeving. Ik geniet met volle teugen en daar ben ik blij om. Vandaag krijg ik een wake-up call aan de start. Anne heeft mijn blog gelezen en verbaast zich over mijn geneuzel over tijden en kms. Stop nu eens met die getallen en ga genieten. En dat is precies wat ik vandaag ga doen. Als we zorgen dat we niet in de staartfile belanden is er tijd genoeg, zijn de limieten goed te doen en kunnen we ons ook meer op de omgeving richten.
Ik spreek met Frans af dat we op reserve gaan lopen. Gewoon lekker lopen, kijken hoe we de eerste limiet doorstaan en dan lekker hangen in de tijd. Wat maakt het uit. Het eerste stuk van vandaag is “vlak” zeg maar Veluwe vlak. Niet echt spannend, Geen trail maar voor de vermoeide spieren wat mij betreft ideaal. We lopen naar een Waterval (Toss Gate Krimmler Wasserfalle) op 1028 meter en volgens deskundigen de 5 na hoogste waterval ter wereld. Hij is inderdaad fantastisch en als we hem bereiken hebben we de eerste post bereikt. In mijn achterhoofd heb ik nog een limiet die we met ruim een uur halen. Vanaf dat moment ben ik vrij. Het lukt mij de rest van de wedstrijd om zonder op mijn garmin te kijken gewoon te lopen. Voelt veel beter.
Na de Waterval is het klimmen en rennen naar het Krummler Taurnhaus. We lopen door een Alpenvallei die werkelijk geweldig is. Wat mooi, wat klassiek, wat Oostenrijks. De route volgt langs een riviertje en we kijken ons ogen uit. We maken belachelijk veel foto’s. Na de Feedzon nog een stukje verder naar de Innerkaiseralm op 1815 meter en dan begint de etappe van vandaag. We zijn inmiddels op 28 km maar gaan klimmen naar de Birnlucke op 2665 meter. Dit gaat steil omhoog op een single track. Wat een geweldige klim. Het uitzicht is geweldig. We gaan voorbij de boomgrens en komen in de sneeuwgrens. Het is zwaar, over de klim van 2km doen we anderhalf uur. Boven worden we hartelijk verwelkomd op het hoogste punt van de TAR editie 2012. Hier waait het best wel stevig maar met een beetje zon erbij is het wel schitterend. Wat mij betreft is dit de TAR waar ik voor kom.
De afdaling is niet makkelijk want steil. Wederom verbaas ik mij stevig over de berggeiten uit de berglanden die dit duidelijk gewend zijn. Met ware doodsverachting stortten zij zich naar beneden, Wij staan geparkeerd. Als we dan op een stukje vlak komen (jaja die zijn er ook) trekken wij door naar een schamele 10 per uur en dat houden we goed vol.
De Finish is in Prettau, we zijn in Italie. De aankomst is een beetje minimaal. Soms worden we echt verwend, vandaag is het gewoon goed. We zoeken naar iets te eten en dat wordt iets van Quonoi? Nooit van gehoord. Ziet er uit als een papje, smaakt naar pasta en met een tomatensaus en pasta best aardig. Er zijn er die het spul kennen. We proeven wat, het heeft wel wat maar bestellen gaan we niet meer doen. Op dat moment komt er iemand met een frietje langs en dat bevalt ons veel beter.
Met de shuttle gaan we naar ons hotel een paar km verder. We moeten deze keer zelf zeulen met de tassen en dat is niet echt fijn na zo’n etappe. Eenmaal in het Hotel besluiten we al snel de pastaparty te laten voor wat het is. In het Hotelrestaurant zijn er meer en we eten smakelijke sud-tiroler kost. Onderandere een soort aspergesoep met daarin twee drijvende gebakken kazen, soort rosti, en daarbovenop moet je dan rauwe zuurkool strooien. Heerlijk.
Conclusie: De TAR gaat me steeds beter bevallen. Deze etappe is geweldig en het lukt mij de cijfertjes te laten voor wat ze zijn. Ik begin te genieten en dat is waar we hier voor zijn.
